Ξύπνησες ένα πρωινό κι από τις γρίλιες των παραθυριών,
κοίταξες τ’ ουρανού το θόλο.
Η πολιτεία πήρε να ξυπνά στην καταχνιά και στην αντάρα τ’ ουρανού της,
κι εσύ μες στα κατάβαθα του νου,
τα όνειρά σου έπλεκες με την ελπίδα.
Τ’ άσπρο σου νυφικό σεντόνι κοίταξες απλωμένο πάνω στην κλίνη της χαράς
κι ένα σου δάκρυ έτρεξε καυτό στο λυπημένο πρόσωπό σου.
Σε πήραν στο κατόπι τους οι ώρες και οι σκέψεις σου οι κακές,
της ευτυχίας οι στιγμές όλες δικές σου κόρη!
Σε ζήλεψε λένε η μοίρα σου
σαν έπεσε σκοτάδι στην ψυχή και νύχτωσε ο κόσμος.
Το νυφικό κοκκίνισε και τ’ ασπροσέντονο στα αίματά σου πνίγηκε,
το κομματιάσαν άλλοι, οι κακοί!
Τώρα ποιον να ρωτήσεις που όλοι τους σφίγγονται,
μες στους μανδύες των ηρωισμών τους, ήταν όλοι τους αγάλματα!
Εσύ μιλούσες, όμως δεν ακουγόταν η φωνή σου.
Οι δρόμοι γέμισαν νερά του φθινοπώρου
και συ μάζευες θάρρος πολύ και σύνεση για τις κακές τις ώρες…
Είσαι όμως παλληκαρού κόρη μικρή στην ερημιά του κόσμου.
Νίκησες μα δε σε γέλασαν,
ξεράθηκε το γέλιο σου στα πικραμένα χείλη.
Πλήρωσες ακριβά τούτη τη νίκη.
Πλήρωσες με τη νιότη σου, κι ούτε την πρόβα νυφικού σ αφήσανε να κάνεις!
Οι χωρισμοί για τους γονείς είναι μεγάλο κακό. Είναι ένα βαρύ φορτίο που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Ίσως γιατί δεν ξέρουν σε τι έφταιξε το δικό τους παιδί και πόσο δυσκολεύτηκε μέχρι να καταλήξει στο χωρισμό. Φυσικά τις περισσότερες φορές το δικό τους το παιδί σε τίποτε δεν έχει φταίξει, γιατί είναι το καλύτερο στον κόσμο!
Οι χωρισμοί δεν είναι για κανέναν καλοί, δεν έχουν (στην αρχή τους τουλάχιστον) τίποτε θετικό, μόνο αρνητικά βλέπεις, θρήνο και λύπη, δυσκολία στις νέες συνθήκες και πολλές φουρτούνες. Κι ας μην είναι έτσι, κι ας φέρνει ένας χωρισμός τη λύτρωση ή την καλυτέρευση των συνθηκών, η αρχική σκέψη πάντα σχεδόν είναι αρνητική, προβληματική.
Έτσι και με το δικό μου χωρισμό, παλιά, όταν κι εγώ μικρή και απροετοίμαστη το έφερα βαρέως και πόσο περισσότερο οι γονείς, μα κυρίως ο μπαμπάς, που είδε το κοριτσάκι του να βασανίζεται, να δυσκολεύεται, να αλλάζει, να μετακομίζει, να εγκλωβίζεται. Έτσι είναι αυτά, δεν έχουν κάποια ευκολία και οι γονείς δεν έχουν ψυχραιμία να δουν όλο το δράμα να εκτυλίσσεται στα μάτια τους μπροστά, να βλέπουν το παιδί τους να θρηνεί τη χαμένη αγάπη, τα χαμένα όνειρα και πάει λέγοντας, να θρηνεί όπως και να χει, τι πιο φυσιολογικό από αυτό!
Μέσα στη δίνη λοιπόν του κακού προέκυψε αυτό το ποίημα, το οποίο εγώ βέβαια βρήκα χρόνια μετά σε ένα τετραδιάκι που φύλαγε ο μπαμπάς και που είναι περιττό νομίζω να περιγράψω πώς ένιωσα διαβάζοντάς το. Ας ήταν χρόνια μετά, ας είναι και τώρα που το ξετρύπωσα ξανά μέσα από ένα φάκελο, όταν ξεσκαρτάριζα την βιβλιοθήκη.
Τι ωραίο πράγμα τελικά το ξεσκαρτάρισμα! Αρκεί να μην περιορίζεται στα αντικείμενα, στα χαρτιά και στην υλική σαβούρα! Καλό είναι να αγγίζει όλα τα επίπεδα και της σκέψης και της ζωής και της πραγματικότητας, της ζωής μας από το Α στο Ω. Εγώ φροντίζω ανά διαστήματα να το κάνω αυτό και πολύ το χαίρομαι, αν και δυσκολεύομαι όταν δεν κάνουν και οι γύρω μου το ίδιο. Δεν υπάρχει κανένα όφελος να κουβαλώ σκουπίδια σε όλη μου τη ζωή, το βάρος τους είναι ασήκωτο στις δικές μου πλάτες. Και δεν αντέχω άλλα άχρηστα πράγματα, συναισθήματα, ιδέες άχρηστες και βάρη του παρελθόντος, μα ούτε και του παρόντος!
Ο πατέρας μου δεν ξέρει ότι ξέρω για το ποίημα αυτό. Δεν ξέρει ότι το βρήκα και το διάβασα, ούτε ότι το αντέγραψα βιαστικά σε ένα χαρτάκι και το έκρυψα στην τσάντα μου και έφυγα στα γρήγορα από το σπίτι, πριν γυρίσει και με δει να κλαίω. Και τώρα συγκινούμαι όταν το διαβάζω, αφενός γιατί μου θυμίζει διάφορα από την τότε κατάστασή μου έτσι όπως εντυπώθηκε στα μάτια του, μα και γιατί είδα τα εσώψυχα του και αυτό με κάνει να λιώνω περισσότερο. Και να πονώ ακόμα πιο πολύ για το δικό τους πόνο. Αυτά έχουν τα ξεσκαρταρίσματα όμως. Έχουν πόνο και ανακούφιση και ξαλάφρωμα και άνοιγμα χώρου εντός κι εκτός. Πάντα το μέσα και το έξω σε μάχη και συμμαχία στο τέλος, πάντα μαζί, πάντα να σιγοντάρει το ένα το άλλο. Πάντα πιασμένα χέρι με χέρι.
Κρατάω γερά και αλυσοδένω στην ψυχή μου ιδέες καλές, σκέψεις όμορφες, εικόνες χρωματιστές και θύμησες. Κρατώ και τα μάτια μου ανοιχτά και τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση για να μη λιγοψυχώ και να θυμάμαι πάντα, πως στη δράση υπάρχει αντίδραση και πως τα λάθη τα πληρώνουμε όλα στη γη, πριν καν προλάβουμε να μετανιώσουμε για αυτά κι ας έχουμε νιώσει πιο ηλίθιοι από ποτέ για πράξεις εξακριβωμένα πληρωμένες ακριβά!
Μαζί με το ενδεικτικό νηπιαγωγείου που βρήκα μέσα σε όλα τ’ άλλα και που το κράτησα φυλαχτό και μέγα ενθύμιο, βρήκα και το ποίημα, ένα κομμάτι της ψυχής του πατέρα μου. Το μικρό κορίτσι του νηπιαγωγείου με την καλαθούνα και το κολατσιό, το στραβό τσιμπιδάκι στα μαλλιά και τη μεγάλη χαρά μεγάλωσε και μαζί με το μεγάλωμα ήρθαν οι δυσκολίες. Αλλά έτσι είναι. Χαρά και λύπη πάνε μαζί, πλάνα και ακυρώσεις παρέα, ομορφιά και ασχήμια τερματίζουν με λίγους πόντους απόσταση. Γιατί έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι αυτό το μεγάλο θαύμα που μας χαρίστηκε. Έχει τα πάντα. Και νιώθω μεγάλη ευλογία που έκανα όλη αυτή τη διαδρομή και έφτασα από το νηπιαγωγείο ως εδώ και είδα και άντεξα και μπόρεσα. Για το μέλλον, έχει ο Θεός…
Ελπίδα Π.
