ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ στο ονειρο!
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος σήμερα και τιμούμε τη μνήμη των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στη δίνη της μεγαλύτερης φρίκης!Πριν μερικούς μήνες αγαπημένη φίλη μού έκανε δώρο ένα βιβλίο, που ο συγγραφέας του ήταν επιζών του...
Με μισερές καρδιές, με μισερές αγάπες και φιλίες ζουν οι άνθρωποι… και στο Θεό ακόμη σαν πάμε να δοθούμε και να προσφερθούμε το ίδιο πάμε, με μικρά αισθήματα. Μα χρειάζονται δυνατές δόσεις για να μεθά η ψυχή μας στο...
Πριν λίγες μέρες θέλησε ο πατέρας μου να ψάξουμε σ’ αυτό το ιντερνέτ που όλα τα βρίσκει, ένα δυο ονόματα παλιών του φίλων και γνωριμιών που συνταξίδεψαν οι παρουσίες τους διακριτικά μέσα στο χρόνο, μα για πολλούς λόγους δεν...
Αν μπορούσα απόλυτα να ταυτιστώ με κάτι, αυτό θα ήταν τα λόγια του Τίτου Πατρίκιου, τα λόγια όλων των συνειδητοποιημένων ανθρώπων, αυτών που από εμπειρία ζωής κατέληξαν και αυτών που η λογική τους το λέει, ότι στο δρόμο που...
Θα ήθελα να γράψω ωραία λόγια και γι’ αυτά τα αιματοβαμμένα Χριστούγεννα. Θα ήθελα να μπορώ να σταθώ με ειλικρίνεια και δύναμη απέναντι στα γεγονότα ή να γίνω άριστη στην τέχνη του κάνω ότι δε βλέπω, ότι όλα είναι...
Πάντα ήθελα να γνωρίσω τον όμορφο άνθρωπο, την υπέροχη γυναίκα που ξέρει να φτιάχνει στιγμές γύρω από ένα τραπέζι, να αγκαλιάζει με τα λόγια της όλους τους ανθρώπους και να τους φιλεύει, να δημιουργεί γευστικές αναμνήσεις σε όσους βρεθούν...
Αν οι άνθρωποι ήξεραν και ήθελαν να μοιραστούν τα λόγια, όλα θα ήταν αλλιώς.Αν οι άνθρωποι μιλούσαν για τα θέματα που τους απασχολούν, όλα θα ήταν αλλιώς.Αν οι άνθρωποι άντεχαν να ακούν και να χρησιμοποιούν τις σωστές λέξεις, εκφράζοντας...
Κάποτε έτρεφα τη ρομαντική ιδέα, ότι όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να μπορούν να ζουν με ανοχή ο ένας με τον άλλο, να είναι ικανοί να συνεννοηθούν, να συναναστρέφονται με ευγένεια, με αποδοχή και ότι έτσι θα έπρεπε όλος...
Λες κι ο χρόνος που φεύγει, αντί να δίνει σοφία και σκέψη ξεκάθαρη και καθώς πρέπει, μου αφήνει μικρά κενά, σ’ αυτά που συνδέουν το τώρα με το πριν, σε όσα έρχεται να ξυπνήσει μια μπόρα, θρύψαλα να τα...
Χαμηλώνει αλλού πια ο ήλιος ο απογευματινός. Εκατοστά πιο κει, μετά τον καναπέ, μεταξύ του ρολογιού και ενός πίνακα γεμάτου λουλούδια. Όλο το καλοκαίρι έπεφτε πάνω μου στις τέσσερις, στις πέντε, καίγοντας τη γάμπα μου, κλείνοντας τα μάτια από...
