Τελειομανία, πανικός και μια καυτή πατάτα…

Τελειομανία, πανικός και μια καυτή πατάτα

Είμαι υπερευαίσθητη. Στην αγγλική ανήκω στην κατηγορία των Highly Sensitive People ή αλλιώς στους HSP! Αντιμετωπίζω τα πάντα με ενδιαφέρον, δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω, ούτε τα άχρηστα, τα επεξεργάζομαι μέχρι αηδίας και μετά τα εγκαταλείπω στον κάλαθο των αχρήστων με βαριά καρδιά. Έχω οξυμένη όσφρηση, σαν τους σκύλους ένα πράγμα, αντιλαμβάνομαι μυρωδιές που άλλοι ούτε καν, αλλά τί να πεις, αυτά έχουν οι υπερευαίσθητοι!

Θα νομίζεις ότι κλαίω εύκολα και ντρέπομαι κι ότι είμαι αδύναμος χαρακτήρας και δεν αντέχω τις δυσκολίες. Δεν ισχύει. Αισθάνομαι έντονα το κάθε τι, όταν στενοχωριέμαι το αισθάνομαι έντονα κι όταν χαίρομαι το ίδιο. Νοιάζομαι.

Παραινέσεις του στυλ κοίτα να γίνεις πιο σκληρή, δες το αλλιώς, αντιμετώπισε τη ζωή με θάρρος, μην αφήνεις να σε παίρνει από κάτω, απλά με φτάνουν στα όρια της ευαισθησίας μου και αυτό δε μου κάνει καθόλου καλό. Δεν αντέχω τις άσχημες εικόνες, τρομακτικές ταινίες, ερπετά και άλλα ζωντανά, γιατί η εικόνα τους θα με ακολουθεί για πάντα. Για θρίλερ ούτε λόγος!

Δεν αντέχω τις λαϊκές αγορές, δεν μπορώ τη βαβούρα και τον πολύ κόσμο, μου προκαλεί σύγχυση, δεν ησυχάζω με δυνατές και παράξενες μουσικές, τα θέλω όλα κάπως, προσαρμοσμένα στα δικά μου, στη δική μου υπερευαίσθητη ψυχοσύνθεση.

Ο πόνος του άλλου γίνεται πόνος μου, οι στενάχωρες καταστάσεις με ακινητοποιούν. Αντέχω όμως, απλά δεν αντέχω το άγχος που ενεργεί αυτόνομα. Το άγχος της πραγματικής δυσκολίας, της ασθένειας, μιας απώλειας, ο οργανισμός μου ξέρει να το διαχειριστεί, οι άμυνές του είναι πέρα για πέρα σπιντάτες και ενεργές, τόσο που με ξαφνιάζει κάθε φορά.

Στην ησυχία όμως, εκεί που όλα δείχνουν να είναι σε μια σειρά, εκεί που έχω ανάψει το κεράκι και διαβάζω το ωραίο μου βιβλίο, εκεί έρχεται η ώρα η ανάποδη. Εκεί στην ας πούμε ηρεμία έρχεται και με στοιχειώνει ένας πανικός σαν το χειρότερο, μεγαλύτερο και τρομακτικότερο στην ιστορία του κόσμου φάντασμα. Με βουτά από το λαιμό ένα αόρατο χέρι και αναρωτιέμαι, μα γιατί; Τί συνέβη; Μια χαρά καθόμουν και δεν απασχόλησα το μυαλό μου ούτε στο ελάχιστο για τίποτα!

Ήρθε το φάντασμα και με βούτηξε από πίσω, μου έσφιξε λαιμό και στέρνο, μου έκλεισε μάτια και μύτη για να μην μπορώ ούτε από κει να αναπνεύσω. Επιμένει στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, στις δραστηριότητες μου, στις πιο ήρεμες στιγμές μου, το λες και χρόνια πάθηση, βολεμένη και στρογγυλοκαθισμένη, που δε λέει να φύγει.

Ο πανικός του υπερευαίσθητου είναι δύσκολη υπόθεση. Ζητά σαν κακομαθημένο όλα μου τα κομμάτια. Απειλεί να με διαλύσει. Είναι ύπουλο και μοχθηρό, είναι ένα τεράστιο καλαμάκι όπως αυτά για τους φρέσκους χυμούς, που καρφώνεται κάπου στο λαιμό μου και ρουφά ενέργεια, οξυγόνο και ουσία. Παύω να σκέφτομαι. Αρχίζω να μουδιάζω και δε συντονίζεται τίποτα πάνω μου, τίποτα άλλο δε γίνεται να σκεφτώ παρά το τέλος.

Δε γίνεται να σκεφτώ παρά το τέλος μου που έρχεται, ή απλά την ξεφτίλα μου. Τα κουτσομπολιά. Βλέπω γιατρούς και νοσοκομεία, άσπρες ρόμπες, ζουρλομανδύες και μαλλιά ξέπλεκα, όλα τα βλέπω, ακούω τους γιατρούς μου να λένε στα έλεγα, σε είχα προειδοποιήσει, έπρεπε να έχεις πάρει φάρμακα προ πολλού, κοίτα να ηρεμίσεις αλλιώς την επόμενη φορά δε θα έρθεις, θα σε φέρουν!

Πού κρύβεται τελικά ο πανικός;

Ο πανικός κρύβεται στα πιο μικρά, στα πιο απλά. Υπάρχει εκεί που η αστοχία έχει στρογγυλοκαθίσει, εκεί που κοιτάζεις τον εαυτό σου και τον μαλώνεις συνεχώς και του λες μα καλά, πως άφησες να συμβεί αυτό; Πώς γίνεται εσύ ένας δυνατός άνθρωπος να πέφτεις τόσο πολύ; Πώς κατάντησες έτσι; Γιατί το έφτιαξες αυτό τόσο χάλια; Γιατί έχασες τόσες ευκαιρίες; Γιατί τότε δεν επέλεξες αυτό, εκείνο, το άλλο;

Το φαγητό δεν πέτυχε, κάποιος με στραβοκοίταξε, κάποιος μου είπε μια κουβέντα με ύφος, ξαφνικά άλλαξε ο καιρός, γύρισε νοτιάς, οι πόνοι πάνε κι έρχονται, θα ρίξει και μια βροχή γι αυτό είμαι χάλια, μικρή αδιαθεσία, ένα βουητό, αρχίζει η δύσπνοια, μούδιασμα, η διαστολική φτάνει ουρανό και η στρατηγική χαλάρωσης πέφτει στο κενό, άμεσα και με βροντερό ήχο!

Είναι δοκιμασίες η ζωή και τεστ κοπώσεως. Τρέχεις σαν το ινδικό χοιρίδιο στην ταινία του διαδρόμου και λες όσο πάει, τόσοι και τόσοι τα κατάφεραν, θα τα καταφέρω κι εγώ. Μου έχουν μάθει να δείχνω δυνατή, ικανή για όλα και ψύχραιμη. Μου έχουν δείξει το δρόμο για την επιτυχία και οφείλω να ακολουθήσω. Οι άλλοι πώς μπόρεσαν; Θα μπορέσω και γω!

Η απόφαση να ξεκινήσω επιτέλους το blog που χρόνια είχα στα πλάνα, ήταν καθοριστική να πυροδοτήσει την υπερευαισθησία μου! Η απόφαση, ήταν το σπίρτο στην ανάφλεξη των ανησυχιών μου. Αν και προσπάθησα να γίνω κουφή ή μάλλον θεόκουφη (όπως λέει και η Κατερίνα σε ένα από τα καταπληκτικά της κείμενα με τίτλο Η δύναμη είναι στο μυαλό), να μην ακούω τις φωνές των «μη» και να γίνω επιτέλους ο βάτραχος που συνεχίζει και δεν σταματά ποτέ γιατί απλά δεν ακούει, ήταν αρκετό για ν’ αρχίσω ταχυκαρδίες και μουδιάσματα. Πώς θα το κάνω εγώ αυτό, είσαι με τα καλά σου;

Αν με είχα αγκαλιάσει νωρίτερα, ποιος ξέρει!

Το ότι ξεκίνησαν οι αναρτήσεις χωρίς να έχω ολοκληρώσει στην κάθε λεπτομέρεια το ιστολόγιο και χωρίς να δείχνουν ακόμη τα κουμπάκια όλα τον σωστό προορισμό τους, με τσάκισε. Με φούντωσε, τα νεύρα μου διακτινίστηκαν στο μαύρο σύμπαν, το πηγούνι μου άρχισε να μουδιάζει, όλα έγιναν δύσκολη υπόθεση. Η εικόνα αυτή με διέλυσε εκ νέου. Η πρωινή επίσκεψή μου στο νοσοκομείο (για κάποιον άλλο πανικοβλημένο που του έκανα την έξυπνη και την χαλαρή) ήταν ικανή να με ρίξει ακόμα πιο χαμηλά.

Να πω ότι αυτά περνούν έτσι εύκολα; Δεν περνούν, το αντίθετο. Μαθαίνουμε όλοι να ζούμε με αυτό, αλλά η κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Πάντα! Το ίδιο τρομακτική, το ίδιο θλιβερή, το ίδιο πικρή. Όσο φορτώνεις το σακί με τόσα κι άλλα τόσα για χρόνια, κάποια στιγμή το κακόμοιρο θα σπάσει, θα ανοίξει και θα τρέχουν από τις σκισμένες ραφές του όσα δεν ήξερες ότι υπήρχαν καν.

Κρατώ λοιπόν την καυτή πατάτα στο χέρι και τρέχω!

Την κρατώ, την κοιτώ, με καίει και δεν την αφήνω, είναι δική μου η πατάτα! Στο τέλος την κρατώ και την κοιτώ, με καίει, με πληγώνει και δεν μπορώ ν’ αδιαφορήσω άλλο. Κι αρχίζω να κατανοώ, να έχω υπομονή, να δέχομαι την ατέλεια εκδοχή του εαυτού μου και του κόσμου και να ζητώ βοήθεια, αφού όλα δεν τα μπορώ, ούτε τα ξέρω.

Ο φόβος είναι πάντα εκεί, που δεν μπορώ να διαχειριστώ την κρίση όταν έρχεται, που δεν έκανα κάτι για να μην έρθει, η ντροπή, η αδυναμία, η κούραση είναι εκεί για να μου πουν να προσέξω να μην ξανασυμβεί, αλλά κι αν συμβεί ξανά, να ξέρω ότι δεν πρόκειται να πεθάνω. Να μάθω να του αφήνω χώρο και χρόνο, να μάθω να αφήνω τους κύκλους να κάνουν τη στροφή τους ανενόχλητα.

Μαζεύω τα κομμάτια μου πάλι και βγαίνω στο φως.

Για να επιστρέψω γρήγορα και να με πάρω μια αγκαλιά. Μια μόνο αγκαλιά για αρχή. Με μπαράζ πραξικοπηματικών ενεργειών, τελικά καταφέρνω να ξαναστολιστώ, φτιάχνω μαλλί, μαζεύω κλωστές, φλέβες, νευρώνες, παλμούς και με χαμόγελο κάνω το κορόιδο για να δείχνω καλά.

Κρατώ ακόμα την καυτή πατάτα. Πάντα θα την κρατώ. Απλά τώρα τα χέρια μου αντέχουν περισσότερο!

Η σκέψη που σώζει, δεν είναι μόνιμα στην τσέπη μου. Αλλά ξέρω ότι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου!

Βγήκα πάλι και φύτεψα ένα λουλούδι, ακόμα ένα όμορφο λουλούδι.