Είναι Χριστούγεννα της πανδημίας…
Και συ ζορίζεσαι να καταλάβεις
Αργεί το αστέρι να λάμψει
Βιώνεις άγχος, φόβο και αγωνία
Δύσκολες καταστάσεις
Και μέσα σ’ όλα τύψεις
Που συνεχίζεις να ζεις και να παραπονιέσαι
Για την κάθε μέρα
Για τα παιδιά και τα μαθήματα
Για το λογαριασμό που έγινε διψήφιος
Για τα κοινόχρηστα που τρέχουν
Για το επίδομα που δεν έφτασε
Για τον συζυγικό καβγά
Για την πλήξη
Για την ανελευθερία
Για το ταξίδι που δεν έγινε
Για την επίσκεψη που θα περιμένει
Για την ομορφιά που σβήνει
Για τις χαρές που τελειώνουν…
Και μετά παίρνει τηλέφωνο η φίλη
Να σου πει για τον κοινό γνωστό σας
… έφυγε, σού λέει… και σταματάς
Κοιτάς γύρω σου, κοιτάς τα δεδομένα σου του τώρα
Το κρεβάτι με το σκέπασμα, άστρωτο ακόμα
Τα πιάτα στο νεροχύτη
Τ’ ασιδέρωτα
Τα μισά που περιμένουν
Τον άντρα σου που είναι δίπλα
Τα παιδιά στο σαλόνι
… η κόρη πήρε πτυχίο!…
Και η λίστα με τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ έτοιμη
Όλα κυλούν
Όλα είναι εδώ όσο είσαι
Όλα είναι εδώ αν θες να είσαι
Όλα περιμένουν αν εσύ θα είσαι…
Άντεξε λίγο ακόμη
Άντεξε όσο μπορείς
Ο καφές περιμένει
Τα μπισκότα στο πιάτο
Ο κόσμος γυρίζει…
Άντεξε και συ μαζί μας
Δεν είσαι μόνη…
Γιατί υπάρχουν και οι μόνοι
Και τί να πεις γι’ αυτούς
Κόλπα βρίσκει ο καθένας
Να κάνει το μακριά κοντά
Και στην κάθε μέρα να βάλει λίγο φως
Εφόσον ζει, ξυπνά και αναπνέει
Ο μόνος ξέρει πώς
Εσύ ακόμα;
Photo by freestocks on Unsplash
