Κάποτε, ήξερα ένα παιδί που φόραγε πάντα μαύρα. Μαύρο στενό τζιν, μαύρα άρβυλα, μαύρο μακό μπλουζάκι, στο πλάι του παντελονιού κρέμονταν αλυσίδες, είχε μηχανή και κρατούσε το κράνος του στο χέρι. Του έλεγες καλημέρα και φώναζε Α-Ε-Κ! Ό,τι και να του έλεγες, αυτός απαντούσε με τον ίδιο τρόπο.. Α-Ε-Κ!
Ζούσε, άνοιγε τα μάτια του και ανέπνεε μόνο για να φωνάζει Α-Ε-Κ! Στην πορεία έμαθα ότι φώναζε και άλλα πράγματα, δημιουργούσε σκηνές και φασαρίες από το τίποτα βρίζοντας απίστευτα όποιον άτυχο έβαζε στο μάτι και ήταν «πρωτοπαλίκαρο» της ομάδας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!
Κάποτε, ήξερα ένα παιδί που φόραγε πάντα μαύρα και η βαριά ψυχική του νόσος τον έκανε να επικοινωνεί με αυτόν τον τρόπο, η μονομανία του ήταν ξεκάθαρη και η ανάγκη του να ανήκει στην ομάδα, σε μια ομάδα, σε αυτό που ένιωθε σπίτι και αγάπη και Θεό ήταν κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο.
Ο άνθρωπος αυτός θα έδινε και τη ζωή του για την ομάδα του ή θα μπορούσε και να κάνει κακό για την ομάδα του. Η πώρωσή του ήταν μοναδική. Πάντα τον δικαιολογούσα και έλεγα ότι έφταιγε η ψυχική του κατάσταση, μα πού να διακρίνει κανείς μέσα στο πλήθος ποιος νοσεί τελικά και μπορεί να φτάσει στα άκρα και ποιος είναι ας πούμε «κανονικός»;
Η πορεία του έδειξε τελικά το πρόβλημα σε όλη του την έκταση, όταν μαχαιρώθηκε σε έναν αγώνα.. δεν ξέρω λεπτομέρειες, ξέρω μόνον αυτό, αλλά όχι πως ενεπλάκη σε διένεξη τέτοια που θα μπορούσε να του στερήσει τη ζωή. Το κακό όμως δεν αργεί να γίνει.
Για μια στιγμή χαράς χρειάζεται περισσότερος χρόνος, για μια στιγμή που θα φέρει ίσως και το θάνατο μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα…
Τα παιχνίδια και οι ομάδες κρατούν από παλιά, ήδη από την αρχαιότητα. Η βία δεν έλειπε ούτε τότε. Στις μέρες μας, ειδικά το ποδόσφαιρο, έγινε μια επικερδής βιομηχανία που χωρίζει ξεκάθαρα και ταξικά τους χρυσοφτιαγμένους ποδοσφαιριστές και τους ανθρώπους της ομάδας τους, οι μεν ζουν στον πλούτο και οι οπαδοί ζουν στη φτώχια. Ίδια μοιρασιά έγινε και στην υποτιθέμενη αγάπη και υποστήριξη στην ομάδα. Από τη μια είναι οι ιδεολόγοι, από την άλλη οι χούλιγκαν. Από τη μια είναι η παράδοση, από την άλλη ο φανατισμός.
Για κάποιους επαγγελματίες οι ομάδες δε λένε απολύτως τίποτα, αποτελούν άλλο ένα βήμα στο χτίσιμο της καριέρας τους, για άλλους αυτό είναι πάθος και πόθος ζωής, τιμή και υπερηφάνεια.
Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μπει στην ψυχολογία ενός οπαδού, ακόμα κι ενός φιλήσυχου οπαδού, που έμαθε να αγαπά μια ομάδα ανθρώπων κάτω από την ίδια σημαία της παράδοσης που βρήκε από τους παππούδες και τους γονείς του, της πόλης, της συνοικίας και της γειτονιάς του.
Η λατρεία στην ομάδα είναι μια ανάγκη για συλλογική ταυτότητα, η υπηρεσία της μπάλας γίνεται ιδεώδες όταν πατά σε βάσεις καταγωγής, εθίμων και πολιτικού ίσως προσανατολισμού. Η ομάδα, πλείστες φορές, είναι έτοιμη να δεχτεί ακόμα και τους παρείσακτους, αυτούς που δημιουργούν προβλήματα, οι ομάδες σχεδόν καλωσορίζουν τους σκληροπυρηνικούς τους οπαδούς που – θα -είναι έτοιμοι για όλα.
Τίποτε από αυτά δεν χαρακτηρίζει τον φίλαθλο.
Αυτόν που αγαπά το άθλημα και είναι φίλος των σπορ, η λέξη οπαδός θα είναι πάντα εκτός λεξιλογίου και ιδεολογίας, έκφρασης της υποστήριξης στην ομάδα που έμαθε από παιδί να αγαπά και να παρακολουθεί την πορεία της, μέσα από ένα είδος παράδοσης, ιστορικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών και πεποιθήσεων.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που και χωρίς αθλητική «οικογένεια» πίσω να τους στηρίζει, σε άλλο περιβάλλον μπορεί να βγάλουν πάλι τον ξενοφοβικό και ρατσιστικό τους εαυτό, αν και δύσκολα θα ενεργήσουν αυτόνομα, συνήθως κρύβονται πίσω από φασιστικές συλλογικότητες που αλλάζουν ομάδα κάθε φορά καλυμμένοι από μια ολοπρόσωπη μάσκα που καλύπτει το φόβο και τη δειλία τους.. ή όπως το παλικάρι που κάποτε ήξερα, την ψυχική τους νόσο.
Οπαδός ή χούλιγκαν, δολοφόνος ή και φασίστας, πάντα κάτι θα μας κάνει να μένουμε με ανοιχτό το στόμα όταν διαβάζουμε για την ψυχολογία του οπαδού και την ψυχολογία του όχλου.
Τα «παιχνίδια» δεν έχουν καμιά σχέση με το θανατικό!
Τα παιχνίδια – θα έπρεπε να – φέρνουν μόνο χαρά και εκτόνωση, χωρίς να τρέχει αίμα, χωρίς η ψυχή κανενός να βγαίνει στα πεζοδρόμια και στις πλατείες από θρασύδειλα ανθρωπάρια.
Θα ήθελα να ρίξω το ανάθεμα στην κοινωνία που τους δημιούργησε, στην κοινωνία που τους έδωσε τις βάσεις να γίνουν φονιάδες αθώων, θα ήθελα να φορτώσω το βάρος της κατάντιας τους στην ψυχική νόσο που τους ταλαιπωρεί, αλλά δε θα το κάνω. Όχι όσο είναι ακόμα φρέσκο το αίμα των παιδιών που χάθηκαν σε αγώνες, στα γήπεδα και έξω από αυτά, όχι όταν ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι μεγαλοπαράγοντες που δείχνουν με καμάρι τα όπλα τους και κάνουν τους τσαμπουκάδες.
Μα δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την τύχη να μεγαλώσουν σε σπίτια με αξίες και ιδανικά, με πίστη στην Αγάπη και τον σεβασμό σε κάθε πλάσμα και δεν έχουν όλοι την τύχη να θέλουν να ξεχωρίσουν για το καλό. Το κακό τους τραβά περισσότερο κι ας μην τα ρίξουμε όλα στην ψυχική τους κατάσταση.
Εδώ και αρκετές ώρες ακούω και διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα ότι μας χρειάζεται μια Θάτσερ. Έψαξα να βρω το νόμο που πέρασε στο τέλος της δεκαετίας του ’80 όταν ήταν αποφασισμένη να πατάξει τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, εφαρμόζοντας συνολικό σχέδιο δράσης, που προέβλεπε τη συνεργασία κράτους, αστυνομίας, ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και συλλόγων με σκοπό να λυθούν τα σοβαρά θέματα του ποδοσφαιρικού χάους στην Αγγλία, τότε που συνθλίβονταν και ποδοπατούνταν στα ακατάλληλα γήπεδα και όχι πάντα από επιθέσεις των χούλιγκαν χιλιάδες άνθρωποι.
Μεταξύ άλλων ζήτησε να τοποθετηθεί κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης στις κερκίδες, κατάργηση των θέσεων για όρθιους θεατές, απαγόρευση πώλησης αλκοόλ στο γήπεδο, κάρτα φιλάθλου που υποχρεούτο κάθε ομάδα να εκδίδει, κάθε σύλλογος να γνωρίζει τα πλήρη στοιχεία κάθε μέλους των οπαδών που ανήκαν σε σύνδεσμο της ομάδας και οι ταραξίες να οδηγούνται στις φυλακές.
Εγώ πάλι, από την Μάργκαρετ Θάτσερ θα κρατήσω την ιστορική της φράση
«Αν θες κάτι να ακουστεί πες το σ’ έναν άντρα. Αν θες κάτι να συμβεί, πες το σε μια γυναίκα»
και με αυτό θα κλείσω, ελπίζοντας, ότι κάποια στιγμή, κάποια γυναίκα θα βάλει τάξη σε έναν χαοτικό κόσμο, όπως τον έχουν φτιάξει άντρες, που δεν έχουν κατά πως φαίνεται ευαισθησία, μα ούτε και τελικά πυγμή και τρόπο.
