Η Σητεία της καρδιάς μου…

Η Σητεία της καρδιάς μου, βρίσκεται στην ανατολική άκρη της Κρήτης

Στα παιδικά μου μάτια η πόλη αυτή φάνταζε τόσο μεγάλη, τόσο απίθανα όμορφη, μοναδική και υπέροχη από κάθε άποψη. Είχα τους συμμαθητές, τους φίλους, τους δρόμους μου και τα παιχνίδια στη γειτονιά. Τα κλειδιά έξω στην πόρτα ή κάτω από την γλάστρα, τα παράθυρα ανοιχτά. Λουλούδια και νοικοκυροσύνη. Ελευθερία. Πήγαινα παντού μόνη, χωρίς συνοδεία, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνία αν φτάσω, αν κάποιος με αρπάξει, αν χαθώ, αν, αν…

Η πόλη αυτή μεγάλωσε τα καλύτερά μου χρόνια. Τα παιδικά. Στα πρώτα σκιρτήματα φύγαμε. Έπρεπε να βρεθούμε στον τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Από κει και πέρα η αγαπημένη Σητεία φαντάζει ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο ιδανικός τόπος. Είμαστε μακριά, στην άλλη άκρη της Ελλάδας και η αλληλογραφία με τους αγαπημένους μου φίλους και συμμαθητές συνεχίζεται στα χρόνια που περνούν.

Μα όλα αλλάζουν, όλα μεγαλώνουν και ο χρόνος διαφοροποιεί, διαμορφώνει, μεγεθύνει, μυθοποιεί, ωραιοποιεί, εξιδανικεύει τα πάντα μα και ξεχνά, γιατί αλλάζουν τα ζητούμενα, αλλάζουν τα δεδομένα και η απόσταση γίνεται μεγαλύτερη. Μόνο τα τηλέφωνα πόσο να φέρουν πιο κοντά τους ανθρώπους;  

Όνειρο πάντα η επιστροφή στη Σητεία. Και πραγματοποιείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα επόμενα χρόνια. Όμως η πόλη αυτή αλλάζει στα μάτια μου και η προσαρμογή δυσκολεύει. Η απόσταση που διανύσαμε και οι δυο μεγάλωσε. Απομάκρυνε τα κοινά, καμμία προοπτική σύγκλισης. Όταν τα ξαναβρήκαμε με την θυμωμένη κόρη της ανατολής, έπρεπε να την αφήσω ξανά. Κι αυτός ο χωρισμός τώρα, ο ενήλικος, ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής μου. Γιατί άφηνα αυτό που αγάπησα πολύ και ήξερα πως δεν θα συναντήσω σύντομα.

Προσπάθησα έκτοτε να επισκεφτώ ξανά τα αγαπημένα μου μέρη, μα μόλις πλησίαζα σε  συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής, επέστρεφα στην βάση μου με την ευχή κάποτε να καταφέρω να φτάσω στη ρίζα. Να ποτίσω και να αφήσω ένα ακόμα κομμάτι ψυχής.

Και τελικά έπρεπε να περάσουν 15 χρόνια για να με οδηγήσει ένα τυχαίο γεγονός εκεί, για να με οδηγήσει ο μίτος στο λιμάνι της καρδιάς μου, στη Σητεία. Επέστρεψα και τα μάτια μου είδαν την πόλη ίδια και υπέροχη, αγαπημένη αγκαλιά των ξενιτεμένων, του ήλιου της ανατολής, της σύνδεσης με τα σπουδαία. Είδα ξανά “όσα τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου γιατί πιο καλά και πιο μακριά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου”, τα είδα ξεκάθαρα όλα, λίγο στο κανονικό τους μέγεθος, λίγο πιο προσαρμοσμένα στο τώρα, λίγο στα δεδομένα του μεσήλικου βλέμματός μου.

Ίδια στενά, ίδιοι δρόμοι, γωνιές μιας πόλης με κάτι από τα παλιά. Εδώ έπεσα, εδώ κρύφτηκα, εδώ μέτρησα ως το εκατό, εδώ έφαγα τούμπα με το ποδήλατο, εδώ έκλαψα, εδώ τα μυστικά, στο σχολείο πίσω από την εκκλησία, τα κρυφά ξέφωτα κάτω από τα δέντρα που σε οδηγούν πάντα σε ένα άνοιγμα ψυχής, σε μια άλλη διάσταση, στην κανονικότητα ίσως.

Το 5^ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Σητείας ήταν αυτό που με πήγε ξανά στην πόλη, που με έκανε να επιστρέψω με την ίδια βαλίτσα με την οποία έφυγα, μόνο που τώρα ήταν γεμάτη χειροποιήματα φτιαγμένα με αγάπη. Τα στόλισα, τα κανάκεψα κι αυτά όπως έπρεπε και παρά τον καύσωνα και την κούραση οι τρεις μέρες του φεστιβάλ είχαν μεγάλη επιτυχία.

Ήμασταν εκεί όλοι. Είδα αγαπημένους φίλους, ανθρώπους δικούς μου, που όχι δεκαπέντε μα όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάλι η στιγμή της συνάντησης ίδια θα είναι, γεμάτη χαρά και συγκίνηση. Αγκαλιές και χέρια μπερδεμένα σε υπόσχεση μαγική, θα ξανάρθω ξέρεις, μη χαθούμε πάλι…

Το φεστιβάλ έφτασε στο τέλος του φαντασμαγορικά και εδώ https://elpiscalling.com/mesogeiako-radiofoniko-festival-siteias/ θα δείτε γιατί. Κόσμος πολύς, εκδηλώσεις και τραγούδια, χειροτέχνες με τις ωραίες κατασκευές τους στη σειρά και μια θάλασσα γυαλί δίπλα μας.

Η επόμενη μέρα μάς βρήκε με αέρα πολύ, με το 40άρι που έγινε 38άρι πια να παλεύει να κατέβει κι άλλο. Ως το βράδυ ο αέρας είχε ήδη δροσίσει αρκετά μα τόσο παρανοϊκά!

Το “μεγάλο οδοιπορικό στη Σητεία” έλαβε τέλος και τα δυνατά συναισθήματα ήταν ακόμα συνοδηγοί. Το ταξίδι αυτό είχε εκπληρώσει πολλούς στόχους. Είχε διάφορα στοιχήματα να κερδίσει και να σκάψει πολλά αυλάκια για να περάσει το νερό. Μα όλα πήγαν τελικά καλά!

Οι κύκλοι που χόρευαν στο μυαλό μου δεν έκλεισαν. Οι κύκλοι ανοιγοκλείνουν όποτε θελήσω, γίνονται κρίκοι, δαχτυλίδια με αιώνιους όρκους, ήλιοι, μάτια, πληγές… μα κάποιοι πρέπει να μένουν ανοιχτοί για να μας θυμίζουν τι μπορούμε να κάνουμε στα δύσκολα, πως μπορούμε να περάσουμε από το μικρό τους άνοιγμα το σχοινί και να ανέβουμε στην κορυφή χωρίς άλλες ενισχύσεις… οι κύκλοι είναι εκεί, έχουν νόημα ύπαρξης, κρυφούς συμβολισμούς. Οι κύκλοι αγκαλιάζουν, προστατεύουν, βοηθούν. Αν θες βγαίνεις, αν θες μένεις εντός τους και περιμένεις να σε τραβήξει κάποιος. Οι κύκλοι ανοίγουν πόρτες, δείχνουν δρόμους, δίνουν προτεραιότητες.

Εγώ επέλεξα να με συναντήσω απέναντι. Και να ρίξω το σχοινί τραβώντας με από τον πάτο. Επέλεξα να φτιάξω πλάνο και να προσπαθήσω να το ακολουθήσω. Επέλεξα να φορέσω τον κύκλο στολίδι, να φτιάξω στεφάνι κι ας μου πήρε δεκαπέντε χρόνια να βρω τα υλικά του!

Πηγή φωτογραφιών: Ελπίδα Πατεράκη και https://paterakisphotography.weebly.com/

Βιτσέντζος Κορνάρος “Ερωτόκριτος” Tα μάτια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου,
μα πλιά μακρά και πλιά καλλιά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου• εκείνη βλέπει στα μακρά, και στα κοντά γνωρίζει, και σ’ έναν τόπο βρίσκεται, και σε πολλούς γυρίζει…