Γιατί καμιά δεν είναι ευχαριστημένη;

Πολύ της μόδας τελευταία το θέμα και έχουν δημοσιευθεί τόσα πολλά. Λες και η κάθε ομάδα στο τέλος θα λάβει βραβείο εκτός από το γνωστό της ανοιχτής παλάμης!

Εισέπραξα το βλέμμα το υποτιμητικό και το κακεντρεχές την ώρα που έβαζα τα πράγματα στις σακούλες σε κάποιο σούπερ μάρκετ, όταν μου ξέφυγε βαθύς αναστεναγμός κούρασης και πόνου μαζί, μέρες εορταστικές και να μην μπω σε λεπτομέρειες, καταλαβαίνετε.

Κι ενώ η συμπόνια της υπαλλήλου ήταν τόσο μεγάλη στην αρχή και η κατανόησή της επίσης, με απόλυτη βεβαιότητα για την απάντηση που θα εισέπραττε με ρώτησε αν εργάζομαι… όχι της είπα (με ντροπή)… κατεβάζει το ένα φρύδι.. παιδάκια; Ακούει το δεύτερο όχι κι εκεί της ανεβαίνει η πίεση, ένας κόμπος στο λαιμό, μια έντονη επιθυμία να βιαιοπραγήσει, γιατί εγώ η άχρηστη και θρασυτάτη μαζί, είχα την αυθάδεια να παραπονεθώ ότι είμαι κουρασμένη, α) χωρίς εργασία και β) χωρίς τέκνα.

Τελευταία το διαδίκτυο έχει γεμίσει με τίτλους φοβερούς, που δείχνουν να υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ των ομάδων και τα σχόλια πάνε κι έρχονται με ωραιότατους χαρακτηρισμούς. Ενώ νομίζεις ότι ζεις σε κόσμο νορμάλ και πολιτισμένο, ερχόμαστε τώρα να συγκρουστούμε για να έχουμε δουλειά να κάνουμε, για το ποιος κουράζεται πιο πολύ, ποιος ασχολείται πιο πολύ, ποιος αντέχει περισσότερο λες και μετριέται η κούραση!

Μα εσείς θα αρχίσετε να μαλώνετε και για το πόσα παιδιά έχει η καθεμιά και πόση έξτρα κούραση δίνει το κάθε παιδί διά, επί και λοιπά ανάλογα το βάρος, την ηλικία, το χρώμα…

Αλήθεια, μετριέται η κούραση; Πως ξέρω αν εγώ κουράζομαι πιο πολύ από σένα ή αν αυτό που δεν αντέχω εγώ το αντέχεις εσύ και πάει λέγοντας… Δηλαδή την κούραση την μετρά και την αυξομειώνει το 8ωρο (και που να το βρεις σήμερα!) ή η ημιαπασχόληση; Και σε ποια δουλειά; Σε όλες;

Αν λείψεις από το σπίτι σου μόνο τότε είσαι πιο κουρασμένη από την άλλη που δεν λείπει; Αναρωτιέμαι και θυμώνω που κάποιος μας έβαλε σε αυτή τη διαδικασία και ακολουθήσαμε σαν χαζές! Που η αξιοσύνη κατοχυρώνεται διά του μισθού, του 8ωρου, 6ωρου, 4ωρου, που τα 300, 400, 500 ευρώ σε κάνουν ανώτερο να δείχνεις με το δάχτυλο και να στοχεύεις κόσμο! Κορίτσια ηρεμήστε!

Και συ κατάκοπη εργαζόμενη, με τα δίκια σου να απαιτείς ολόκληρη την πίτα της κούρασης, όμως και στην ομάδα σου ξέρεις υπάρχουν οι λουφαδόρισσες, εκείνες που δεν σκάνε για τίποτε άλλο, παρά ντύνονται στολίζονται και πάνε στη δουλειά τους, κάνουν τα κονέ τους και επιστρέφουν χαλαρές, γιατί άλλος μαγείρεψε, έπλυνε, σιδέρωσε, κλπ.. οπότε και σεις έχετε τον διχασμό σας.

Δεν είναι όλες με το μάλιστα κύριε, με τις βάρδιες και την κάρτα χτύπημα κάθε μέρα, ούτε όλες οι εργαζόμενες είναι το ίδιο ή ίδιες, ούτε όλες υγιείς και με τα προβλήματα λυμένα ακόμα και αν έχουν εργασία. Δηλαδή, άκου τώρα τι συζητάμε! Ποιός κουράζεται, πού ξεθεώνεται, πόσο αντέχει! Να αρχίσει η κάθε μία να λέει την ιστορία της να μας πάρουν με τις ντομάτες! Έχουμε τρελαθεί μου φαίνεται!

Καταραμένες ομαδοποιήσεις και κατηγορίες, καταντήσαμε να μην σκεφτόμαστε και να ακολουθούμε όποια βλακεία ξεκινήσει κάποιος ξύπνιος προφανώς δημοσιογράφος ή διαφημιστής, για να κάνει θέμα και να πουλήσει!

Άντε λοιπόν κορίτσια! Μαζευτείτε να βγάλουμε τα νύχια! Όχι τα χτισμένα και τα ημιμόνιμα, είναι κι ακριβά τα άτιμα! Ξεκινά ο διαγωνισμός… πόσα παιδιά έχεις εσύ, πόσα πτυχία, πόσους άντρες, πόσες δουλειές, πόσα λεφτά, πόσα χαρίσματα, πού μένεις, με τι αυτοκίνητο πηγαινοέρχεσαι… Ντροπή μας.

Και το χειρότερο ακόμα είναι να κατηγορεί η μια την άλλη και του ίδιου μάλιστα χώρου, εργαζόμενη ενάντια σε εργαζόμενη και νοικοκυρά εναντίον νοικοκυράς… αυτή δεν δουλεύει, άστην, δεν πάει να βρει και μια δουλειά (και άλλα τέτοια χαριτωμένα) με απαξιωτικό ύφος και κατηγόρια που τρυπά κόκαλο. Νομίζω είναι αυτό που θα λεγε κι ο ανιψιός μου, έχουμε κάψει εγκέφαλο!

Το είδα επίσης το βλέμμα το βλοσυρό σε μια τεράστια ουρά ταμείου από αυτές των εκπτώσεων, ξέρεις, κι όταν χρειάστηκε να περάσουμε πρώτες να πληρώσουμε τα πράγματα της εγκυμονούσας φίλης μου, όλες οι υπόλοιπες (γιατί όλες γυναίκες ήταν), γύρισαν και κοίταξαν αγρίως και τις δυο μας, γιατί μάλλον καμία από αυτές δεν ήταν μάνα, άρα δεν είχαν να θυμούνται δικά τους τα βάσανα.

Θα μου πεις για να είσαι ετοιμόγεννη και να μπόρεσες να βγεις να ψωνίσεις, άρα ίσως και να μπορείς να σταθείς στην ουρά ένα μισάωρο, ναι, εντάξει, έχει λογική έτσι όπως το θέτεις… ειδικά αν φοράς πάνες, μπορείς να κατουρηθείς και με την ησυχία σου!

Τι άλλο να πω; Μας έχει φοβηθεί το μάτι μου όλες. Με τον καλό τον λόγο πάνω πάνω, το κουτσομπολιό και την κατηγόρια πρόχειρη, το βλέμμα το ταπεινωτικό, την κουτοπονηριά και την ματαιοδοξία.

Έχω θυμώσει κορίτσια μαζί μας. Το λέω. Οι άντρες δεν θα έμπαιναν ποτέ στην διαδικασία να κάνουν διαγωνισμό για το ποιοι κουράζονται περισσότερο, ούτε θα έδειχναν με το δάχτυλο όποιον δεν έχει δουλειά και παιδιά. Ούτε θα τους ένοιαζε ο αριθμός, ούτε μετρούν την κούραση και την αξία έτσι.

Ζηλεύω την αυθεντικότητα των αγοριών, την ευθύτητα και την σιγουριά τους, που δεν ασχολούνται με μικρά και κατινιές, που δεν στραβοκοιτάζουν. Που είναι ήσυχοι και δεν βάζουν εύκολα ταμπέλες. Είναι και μερικοί βέβαια άστα, μη σου τύχει, αλλά σε γενικές γραμμές έχω την εντύπωση πως είναι πιο νορμάλ σε κάτι τέτοια.

Δεν είναι εύκολο τελικά να είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Έχω ακούσει πολλές γυναίκες εργαζόμενες ανεξάρτητα από ηλικία να δυσανασχετούν και να λένε ότι είναι εξαντλημένες και ότι δεν αντέχουν άλλο και δεν χωράνε όλα τα καρπούζια σε μια μασχάλη και άλλα πολλά.

Έχω ακούσει και τις γυναίκες που δεν εργάζονται, να λένε ακριβώς τα ίδια για τους δικούς τους λόγους η καθεμία. Για την τύχη και την ατυχία που τις έριξε στο νοικοκυριό, για την κρίση και την εποχή, για τις δυσκολίες του βιοπορισμού, για την ντροπή και την ματαίωση, για την μοναδικά πληκτική καθημερινή διαδικασία, για τα παιδιά, τις υποχρεώσεις, την επανάληψη, για τα όνειρα που περιμένουν.

Έχετε σκεφτεί γιατί καμιά δεν είναι ευχαριστημένη; Φαντάζεστε γιατί έρχεται το ψυχολογικό τέλμα και στα δύο γήπεδα; Ξέρετε γιατί έχουμε την ωραία εικόνα της γιαγιάς ή της μάνας μας ανεξάρτητα από το τι έκαναν;

Φταίνε οι εποχές. Στη δεκαετία του 1950 ή του 1960 ή ακόμα και των τελευταίων δεκαετιών δεν ενοχλούσε και τόσο η μη εργασία, το αντίθετο, εκείνες τις εποχές η κυρία ήταν κυρία και όσο κι αν ήταν το πορτοφόλι της είχε οικιακή βοηθό και κυκλοφορούσε με τα γοβάκια της και τα φορεματάκια της, όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες.

Αυτή είναι η μία όψη βέβαια, γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή υπήρχε η κυρία της λάτρας, η υπηρέτρια, το δουλικό, η φτωχή κοπελίτσα από το νησί που έκανε τα πάντα κλαίγοντας για την κακομοιριά της και την τύχη που την έριξε στα ξένα χέρια.

Όπως και οι παχουλές, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν ζούσαν στις εποχές αυτές που ο παχουλός ήταν ένδειξη καλής ζωής, μακριά από τις πείνες και τα βάσανα των πολέμων, που έδειχνε ότι δεν ήταν στερημένος.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι εποχές και οι συνθήκες και οι ανάγκες και οι μόδες επιτάσσουν να βιώνουμε κάθε φορά αλλιώς την ίδια κατάσταση. Και να μην ξεχνάμε ότι σε κάποιες χώρες και κουλτούρες το να εργάζεται η γυναίκα είναι μεγάλη ντροπή, κάτι που δεν απέχει πολύ από τα ελληνικά δεδομένα των αρχών του αιώνα.

Μύθοι που καταρρίπτονται κάθε μέρα, πρότυπα που σε λίγο καιρό δεν θα είναι, δουλειές ανδρικές, δουλειές γυναικείες, δουλειές ντροπή, δουλειές ανάγκης. Και οι εποχές έρχονται και παρέρχονται και όλα κύκλους κάνουν και συ που σήμερα δουλεύεις, αύριο μπορεί όχι και συ που ζηλεύεις την εργαζόμενη αύριο μπορεί να είσαι στέλεχος επιχείρησης. Όλα κυλούν και αλλάζουν χέρια.

Δήλωσε πρόσφατα ένας πολιτικός, ότι αν σε ένα σπίτι εργάζεται ο ένας (κι αυτός εξυπακούεται ότι θα είναι ο άντρας) τότε θα πρέπει να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι.

Άρα το μοντέλο σιγά σιγά ίσως να επιστρέφει εκεί, στον ένα ας πούμε καλό μισθό που έπαιρνε ο σύζυγος και η κυρία έμενε να φροντίζει τα υπόλοιπα στο σπίτι.

Οι ταμπέλες έχουν βγει και κρεμαστεί τα τελευταία χρόνια σε όλους μας και είμαστε σαν τα πρόβατα με τα κουδούνια. Γινόμαστε όπως μας κάνουν, πάμε όπου μας πηγαίνουν. Η μια μόδα μετά την άλλη, αλλά η ανάγκη πού χωρά σε όλο αυτό;

Έχω δει εργαζόμενες μανάδες να αρρωσταίνουν από την στεναχώρια που δεν βλέπουν τα παιδιά τους και τα μεγαλώνει μια ξένη κυρία που κάποιες φορές δεν μιλά καν την γλώσσα μας. Έχω δει και μη εργαζόμενες που στεναχωριούνται γιατί ναι μεν τα παιδιά δεν στερούνται της παρουσίας της, αλλά δεν έχουν το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας με τους χαρτοφύλακες και τα ραντεβού.

Προσωπικά δεν βγάζω άκρη. Όλοι θα έχουμε πάντα θέματα και δεν θα ευχαριστιόμαστε τίποτα. Το γιατί ας το ψάξει ο καθένας μόνος του. Μην επιβαρύνει όμως ο ένας τον άλλο γιατί αρκετά προβλήματα έχουμε όλοι ξεχωριστά. Απολαύστε αυτό που έχετε και μια σκέψη που εμένα με σώζει κάθε φορά, είναι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Άρα κάτι καλό θα βγει σε ό,τι ζει και βιώνει η καθεμιά και ο καθένας από εμάς.

Ας μην «καταντήσουμε» λοιπόν κυρίες μου! Ας μην γίνουμε σαν όλα τα γενικά και γενικευμένα και να μην μπούμε σε καλούπια χωρίς λόγο.

Κοινώς να μην γίνουμε διαδίκτυο που στην αναζήτηση της λέξης γυναίκα εμφανίζει ό,τι τσίτσιδο υπάρχει και προς έκπληξη όλων δεν τις ξεχωρίζει σε εργαζόμενες και μη. Είναι όλες γυναίκες τσίτσιδες.

Στην αναζήτηση δε της εργαζόμενης εμφανίζει οτιδήποτε κυκλοφορεί σε ταγιέρ κοστούμι γραφείο και στην αναζήτηση της λέξης νοικοκυρά εμφανίζει ό,τι υπάρχει σε ξώβυζο με τυλιγμένα μαλλιά σε ρολά και πεσμένη στο πάτωμα να τρίβει ίσαμε να γυαλίσει το παρκέ, έλεος δηλαδή!

Και να μην ξεχνάμε τον διχασμό των αντρών και δεν ξέρω γιατί, αλλά παρά τα οικονομικά προβλήματα αρκετοί είναι αυτοί που χρειάζονται τις γυναίκες τους στο σπίτι για να ισοφαρίσουν την απουσία τους, αποτέλεσμα και αυτό των αναγκών της εποχής και φυσικά κόλπο να αποφύγουν την γκρίνια.

Ο πόλεμος αυτός είναι μέσα σου και μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Εργαζόμενη, άνεργη, παντρεμένη, αρραβωνιασμένη, εργένισσα, μαζί με, χώρια, με παιδιά, χωρίς παιδιά, μοναχική γυναίκα και προβληματισμένη, σου αφιερώνω τους πιο όμορφους στίχους γραμμένους από άντρα! Και όχι, δεν θα σας συνοδεύσει η Μαίρη η Παναγιωταρά αυτή την φορά.

Ελπίδα Π.

Φωτογραφία τίτλου unsplash