Ήρθε η μπόρα. Εκείνο που φοβόμασταν όλοι αλλά για κάποιο λόγο είχε μπει στην ακρίτσα μιας ζοφερής σκέψης που έμεινε στα σκοτεινά στενά του μυαλού, ήρθε. Και παρόλο που εκείνη η καθυστέρηση άφηνε κάποια μικρή αλλά αισιόδοξη σκέψη μήπως και, τελικά ήρθε απότομα, άσχημα, ήρθε με απώλειες.
Οι σειρήνες του πολέμου ήχησαν και έκτοτε δεν σταμάτησαν. Έχω τρελαθεί από το πρωί της 24ης του μηνός Φεβρουαρίου του έτους 2022! Έχω θυμώσει, έχω κλάψει, έχω βρίσει. Ημερομηνία ντροπής για τον σύγχρονο κόσμο, που ακόμα ασχολείται με πολέμους.
Μια ακόμα ημερομηνία ντροπής όπως πολλές άλλες, έτσι κι αλλιώς οι πόλεμοι δεν έλειψαν από τον υπέροχο κόσμο μας, ούτε θα λείψουν ποτέ απ’ ό,τι φαίνεται.
Με άλλους είμαστε πιο ευαίσθητοι, άλλους τους γνωρίζουμε αλλά και τί να κάνουμε, άλλους δεν τους ξέρουμε καν, πόσοι είναι κοντά μας και ποιοι μακριά μας, πόσοι χάνονται κάθε μέρα από χέρι άλλου ανθρώπου, από σκέψη άλλου συνανθρώπου, από όπλο αδερφού.
Αν ήταν κάτι που θα μπορούσα να έχω κάνει για να αλλάξω τον κόσμο θα το είχα κάνει. Μα δεν μπορώ, ούτε εγώ, ούτε απ’ ό,τι φαίνεται κανείς άλλος σαν και μένα. Κι ενώ ο απλός άνθρωπος έχει απεριόριστη δύναμη και δυναμική να αλλάξει τα πράγματα, να πάρει στα χέρια του την τύχη του, τα γεγονότα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο μοιάζει μάλλον ανέφικτο να συμβεί και να αλλάξει τον υπερσύγχρονο κόσμο μας, με τα υπερσύγχρονα όπλα μας, με κυβερνοπόλεμο και meta εποχή της τρισδιάστατης μορφής μας, με φάρμακα και εμβόλια, με έρευνες και εξελίξεις.
Κι όλα είναι ίδια, με κείνα τα παλιά, όπως τότε που μάθαμε για την Γιουγκοσλαβία. Απλά στο ενδιάμεσο μας «χαρίζουν» κάποια μεγάλα διαστήματα διαλείμματος, για να πλουτίζουν, να ληστεύουν, να μαζεύουν, να απειλούν, έτσι για να μην πλήττουμε από τα ίδια και τα ίδια.
Έχει δέσει από το πρωί το στομάχι μου κόμπο, δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να διαλύεται μέσα σε δευτερόλεπτα όλος ο κόσμος, όλα που ξέραμε ως τώρα για ασφάλεια, ήρεμη ζωή, καθημερινότητα, ρουτίνα ξαφνικά έγιναν πόλεμος, τα παιδάκια παίρνουν την τσάντα του σχολείου τους και δεν πηγαίνουν στο σχολείο αλλά στα καταφύγια, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι βιώνουν την απόλυτη καταστροφή στα τελευταία χρόνια της ζωής τους, οι στρατευμένοι νέοι ακολουθούν εντολές με σκοπό το θάνατο και μόνο, αδέρφια αλληλοσκοτώνονται στο όνομα τίνος και για ποιο λόγο; Ποια μεγάλη ιδέα εξακολουθεί να ποτίζει με αίμα τη γη μας; Τη γη μας! Κι ας είναι εκεί. Είναι κι αυτή δική μας γη! Γη ανθρώπων, γη συνανθρώπων, γη αδελφών! Ένας εφιάλτης έγινε πραγματικότητα και οι ορθόδοξοι χτυπούν ορθόδοξους. Για ποια πιστεύω; Για ποιο λόγο πιο ισχυρό από την ίδια τους την πίστη;
Ω Θέε μου! Τι ντροπή! Τι πίκρα! Τι κατάντια! Πόσος φόβος ακόμα πρέπει να μας ποτίσει; Τι θα βγει από αυτήν την μαύρη σελίδα της ιστορίας;
Οι σταθερές μας όλες, εξαφανίστηκαν. Με μιας εξαφανίστηκαν. Ιστορίες, μαθήματα, σχέσεις κρατών, διπλωματίες, ιδεώδη, σημαίες. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει μάλλον. Δεν ξέρω. Ελπίζω ακόμα αλλού, μα όχι στον μοχθηρό ηγέτη με το σαλεμένο βλέμμα που απειλεί ευθέως τους πάντες. Όχι στον άνθρωπο κτήνος, σίγουρα όχι σε αυτόν. Και δεν είναι μόνος του βέβαια, είναι πολλοί. Πέντε έξι τρελοί μας απειλούν καθημερινά.
Στους άλλους ελπίζω, στους πολλούς. Στους άλλους σαν και μένα που βλέπουμε μόνο παραλογισμό και καταστροφή αν συνεχίσουμε έτσι.
Η μεγαλύτερη ντροπή για το ανθρώπινο είδος είναι ο πόλεμος!
Οι λαοί πια έχουν τόσες πίκρες, τόσα προβλήματα να λύσουν, τόσες ταλαιπωρίες να ξεχάσουν που το τελευταίο που θέλουν είναι ένας πόλεμος! Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας βρει στον αιώνα της φοβερής νέας τάξης των πραγμάτων, των σκέψεων, τον ρόλων, των εξελίξεων, της χρυσής εποχής και του πλούτου, των ινσταγκραμικών εικόνων και των πεσμένων ηθικών.
Όχι. Σήμερα η μέρα δεν ξημέρωσε όμορφα. Είναι μέρα πένθους. Για όλο τον κόσμο, για όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Η ζωή του ανθρώπου του 21ου αιώνα δεν πρέπει να είναι αυτή! Ο φόβος δεν πρέπει να μας καταπιεί!
Φέρτε πίσω την αγάπη ρε! Φέρτε πίσω την ομόνοια γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές! Ο λαός είναι το μοναδικό υπερόπλο! Και θα σας βρει! Θα σας στοχεύσει! Πούτιν ακούς; Σε φτύνω κατάμουτρα! Εσένα κι όλους σαν και σένα, φονιάδες των λαών!
Photo by Антон Дмитриев on Unsplash
