Ελπίδα Πατεράκη

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρικαι μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίουβγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε...

Ο Σταύρος Νιφοράτος στο elpis callingΕίναι από τις φωνές που με συγκινούν βαθιά, από αυτές που όταν τις ακούω δημιουργώ εικόνες και τρυπώνω στο...

Περιμένοντας το βράδυΔεν ξέρω πώς, δεν ξέρω που, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδιακάποιος κλαίει πίσω από την πόρτακι η μουσική είναι φίλη μας...

Χτύπα την πόρτα και ίσως ακούσεις απάντησηστο έλα και στο μείνε, στο ξεκίνα και περίμενε,στο δώσε χρόνο και μη χάνεις χρόνο, στο κοίτα...

Οι Πασχαλιές των παιδικών μου χρόνωνήταν πάντα ζεστές! Οι Μεγάλες Παρασκευές ήταν πάντα με νοτιά και λίγη συννεφιά. Το λινό φορεματάκι και η...

Αχ, Αθήνα, σ' αγαπώ!Μια σύντομη επίσκεψη στην πρωτεύουσα μ' έκανε να σκεφτώ, ότι κάποια στιγμή οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου, θα πρέπει να δίνουν...

Η Κωστούλα ήταν αερικό! Μια λαμπερή νεράιδα που πετούσε και πρόφταινε των άλλων τις μύχιες σκέψεις, τις δυσκολίες και τους αναστεναγμούς. Με το μαγικό ραβδάκι της έπαιρνε τα βάρη και έδινε λάμψη στη σκοτεινιά! Αυτό το κορίτσι είχε μόνο φως! Τίποτα δεν ήταν ικανό να την κάνει να μείνει στα σκοτάδια του μυαλού, της ψυχής και των δυσκολιών του σώματος.

Στις μεγάλες κρίσεις οι άνθρωποι μένουν μόνοι. Αβοήθητοι σχεδόν από αυτούς που περίμεναν ότι θα τους προσφέρουν τη μεγαλύτερη βοήθεια. Μα, υπάρχουν ακόμα οι εθελοντές, οι άνθρωποι που βάζουν το καλό των άλλων πάνω από το δικό τους, αυτοί που αντιστέκονται στους κανόνες και τους κανονισμούς. Και μέσα από αυτούς, βρίσκουν τα λόγια του Λειβαδίτη θέση.. «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά»