Εμείς, οι προσωρινοί του κόσμου…

Εμείς, οι προσωρινοί του κόσμου…

Εμείς, οι προσωρινοί του κόσμου, εμείς οι περαστικοί στον κόσμο αυτό, ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για όλους τους πονεμένους, τους ξεριζωμένους, τους πικραμένους, τους χαμένους…

«Δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής  ̇ τα ερωτήματα τα θέτει η ίδια η ζωή κι εμείς καλούμαστε να απαντήσουμε σε αυτά. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το να απαντάμε στα ερωτήματα που θέτει η ζωή, με τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στη ζωή. Αν το συνειδητοποιήσουμε και το ενστερνιστούμε αυτό, τίποτα δε θα μας φοβίζει πια ͘ ούτε το μέλλον ούτε η όποια αίσθηση ματαιότητας. Το παρόν γίνεται έτσι το παν για μας, αφού εκεί βρίσκονται τα ερωτήματα που μας θέτει η ζωή. Όλα πλέον εξαρτώνται από τις προσδοκίες που συνδέονται με το άτομό μας. Όσο για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, ούτε το ξέρουμε, ούτε υπάρχει λόγος να το ξέρουμε..» απόσπασμα από το βιβλίο του Βίκτορ Ε. Φρανκλ “Ναι στη ζωή ό,τι κι αν συμβεί” εκδ. Ψυχογιός

Και μήπως, θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Γίνεται, το κάνουμε όλοι φαντάζομαι, είναι ίσως και πιο εύκολο να ζει κανείς στο παρελθόν ή στο μέλλον και να αποφεύγει το παρόν του, γλιτώνει από πολλά δεινά! Αλλά δεν είναι αυτό η λύση, δεν αφήνει περιθώρια στην ύπαρξή μας ν’ αναπτυχθεί και να προχωρήσει στα απλά, στα καθημερινά, σε όσα αναγκαία μπορούν να μας πάνε ένα βήμα πιο πέρα, για να βγει η μέρα, άντε και τα σχέδια της επόμενης, το πολύ πολύ ο προγραμματισμός για το εβδομαδιαίο μενού!

Το βλέπουμε στην πράξη. Κάθε μέρα και κάθε στιγμή το βλέπουμε στην πράξη. Όλα ανατρέπονται, όλα μπορούν να διαλυθούν και ν’ αναγεννηθούν την ίδια στιγμή και σε μια στιγμή. Εκεί που ο κόσμος καταρρέει, μπορεί να δεχτείς ένα τηλεφώνημα που θα σε ανακουφίσει, θα δώσει λύση στο πρόβλημά σου, θα φέρει τη δουλειά που ήθελες, την αγάπη που περίμενες. Πόσα δεν μπορούν να έρθουν και να χαθούν σε μια μόνο στιγμή! Τα πάντα. Και νιώθουμε τόσο μικροί, λίγοι και ασήμαντοι όταν το καταλάβουμε, όταν μπούμε στη διαδικασία να καταλάβουμε ότι μετράμε μόνο στα διεκπεραιωτικά, σε όσα θα φροντίσουν για μας για το βιοπορισμό μας και πολύ λίγα άλλα πράγματα, που όταν τα καταφέρουμε αισθανόμαστε σπουδαίοι!

Γι αυτό γελώ πολύ πραγματικά με όσα «επιτεύγματα» βλέπω να χειροκροτούνται, για το τουπέ και τη δηθενιά των ανθρώπων που βρίσκονται σε «ηγετικές» θέσεις, για τις «θέσεις» γενικώς! Είναι για γέλια. Όχι η προσπάθεια του ανθρώπου και η επιθυμία του να προκόψει και να «κατακτήσει κορυφές» και να προχωρήσει στη ζωή του, αλλά αυτό που παθαίνει μόλις τα καταφέρει! Ο μικρός Θεός που ξυπνά μέσα του, που άλλους τους θρέφει θετικά και σ’ άλλους ξυπνά μέσα τους το μεγαλύτερο και φοβερότερο ναρκισσιστικό τέρας, αυτό είναι που δεν αντέχω.

Όχι ότι όλα είναι μάταια και δεν αξίζουν τίποτα, αλλά τελικά θα μπορούσε και να είναι, γιατί όχι.. μάταιη δεν είναι η προσπάθεια ή το δώρο της ζωής μας, αλλά η έπαρση που προκύπτει μέσα από την προσπάθεια, να νομίζεις ότι κάνεις κουμάντο στον κόσμο και ότι όλοι πρέπει να σε ξεχωρίζουν και να σου αποδίδουν τιμές γιατί έγινες κάτι. Αυτό είναι μάταιο. Και ανυπόφορο. Και ανούσιο. Και πολλά ακόμα.

Αλλά αυτή είναι η δική μου γνώμη, ίσως και να μη φταίμε εμείς απόλυτα, αυτό το μικρόβιο της εξουσιομανίας και της διάθεσης να ξεχωρίζουμε είναι που μας δημιουργεί το πρόβλημα. Είναι ωραίο να ξεχωρίζεις, δε λέω, είναι ωραίο να σ’ εκτιμούν οι άνθρωποι και να σε θαυμάζουν, δεν είναι ωραίο να εκμεταλλεύεσαι αυτή την ξεχωριστή σου εικόνα και να νομίζεις ότι είσαι κάτι περισσότερο από αυτούς, γιατί δεν είσαι. Όχι μόνο στην ώρα της κρίσης και της αρρώστιας, ή στο θάνατο και στην καταστροφή. Τίποτα δεν είσαι γενικά και ειδικά χωρίς αγάπη, χωρίς συμπόνια, χωρίς την ικανότητα να σχετιστείς, πάντα θα είσαι το απόλυτο μηδέν!

Ο κόσμος μπορεί να κοπεί στα δύο πριν ανοιγοκλείσουμε τα μάτια κι αυτό το γνωρίζουμε πια όλοι πολύ καλά. Ο κόσμος που ξέρουμε μπορεί να πάψει να είναι αυτή τη στιγμή. Αυτά που έχουμε χτίσει να χαθούν. Η περιουσία που φτιάξαμε να εξαφανιστεί. Η ζωή μας να χαθεί. Πώς μπορεί κανείς με τόσα δεδομένα, αλλά και πιθανότητες, τυχαία και μοιραία γεγονότα να αισθάνεται ακόμα ηγέτης, μοναδικός και ξεχωριστός; Πώς μπορούν οι εραστές του σκότους που ηγούνται πολέμων και μαζικών καταστροφών να πιστεύουν ακόμα ότι είναι αυτοί οι δυνατοί που μπορούν να κάνουν τα πάντα;

Η ίδια η ζωή έρχεται να δώσει απαντήσεις

και τι κρίμα, που αυτοί που θα έπρεπε να προβληματιστούν, δεν είναι αυτοί για τους οποίους αναρωτιέμαι, αλλά όλοι οι υπόλοιποι. Οι υπόλοιποι που έχασαν τα πάντα, οι υπόλοιποι που θα πεινάσουν, οι διωγμένοι, αυτοί που έχασαν τους πολύτιμους ανθρώπους τους, αυτοί που ζούσαν έτσι κι αλλιώς με το τίποτα αλλά ήταν ευχαριστημένοι γιατί είχαν ένα δωμάτιο να κοιμηθούν και ίσως ένα πιάτο φαγητό.

Μα, επειδή γίνονται καταστροφές θα πρέπει να ξεχάσουμε τη ζωή και τις χαρές της; Όχι βέβαια! Το αντίθετο. Στις δυσκολίες αυτές μπορεί το χαμόγελο να γίνει πιο δυνατό, μπορεί η αισιοδοξία και η πίστη του καθενός να δυναμώσει και να βρει σκοπό ζωής, η αγάπη και η συναδέλφωση να μεγιστοποιηθούν και ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι ουσιαστικές σχέσεις. Αυτό μπορεί να κάνει μια μεγάλη καταστροφή μέσα στα χίλια άλλα δεινά που έχει προκαλέσει. Κι αν αισθανθούμε βαθειά ότι είμαστε μικροί, πολύ μικροί στην απεραντοσύνη του κόσμου και στη δύναμη της Γης, αν κατανοήσουμε τη θέση του πλανήτη μας στο σύμπαν και τη δική μας πάνω στο χώμα του, τότε ίσως, ίσως και να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο και την ανάγκη για αλλαγή πλεύσης, πριν να είναι αργά για όλη την ανθρωπότητα!  

Πρόσφυγες είμαστε, μετανάστες, ταλαίπωροι άνθρωποι που ψάχνουμε κατάλληλες συνθήκες ζωής! Πρόσφυγες και κατατρεγμένοι, αδικημένοι, πονεμένοι, πληγωμένοι, σκοτωμένοι, πεινασμένοι. Λευτεριά φωνάζουν οι άνθρωποι, λευτεριά και ειρήνη, γαλήνη, μα κάποιοι έχουν επιλέξει για μας το αντίθετο. Πρόσφυγες πηγαίνουμε στη ζωή κι ας έχουμε σπίτι κάπου.. είμαστε εν δυνάμει. Τύχη και ατυχία, ρίζα και ριζικό, το γραμμένο να είσαι γεννημένος κάπου και όχι κάπου αλλού. Ποιός να είναι άραγε ο λόγος; Ποιά τύχη μας κρατά στον πόνο ή στη χαρά;

54,οοο άνθρωποι χάθηκαν στα συντρίμμια από τον ισχυρό σεισμό που έπληξε τις περιοχές της νότιας Τουρκίας και της βόρειας Συρίας. Αριθμός αδιανόητος και ακατανόητος! Μακάρι οι άνθρωποι που έζησαν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, να χτίσουν όσα γκρεμίστηκαν και να ξεκινήσουν με δύναμη ψυχής από το μηδέν. Εύχομαι να είναι αυτή η τελευταία μεγάλη καταστροφή για τον κόσμο, η τελευταία οδύνη και γι’ αυτούς και για όλους τους αναγκεμένους ανθρώπους της γης. Εύχομαι…