Ελπίδα Πατεράκη

Ναζίμ Χικμέτ, Η πιο όμορφη θάλασσαΘα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιώνείμαστε μες στο δικό μας κόσμο.Η πιο όμορφη θάλασσαείναι αυτή...

Γιορτές του Πάσχα κι ο καθένας κοίταζε να πορέψει το σπίτι του όπως το όριζε η τάξη των εορτών. Οι γυναίκες ξαναμπήκαν στον αγώνα...

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.Σταθμός Πελοποννήσου κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα. Είμαστε γέροι πια κι...

Κ.Π.Καβάφης, ΦωνέςΙδανικές φωνές κι αγαπημένεςεκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναιγια μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·κάποτε μες στην σκέψη...

Στις απογοητεύσεις του κόσμου να ανοίγουμε μονοπάτι προς το Φως...Στις απογοητεύσεις του κόσμου που πόλεμος και καταστροφή και πείνα και βάσανα και τώρα πια...

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της...

Θέλει κόπο να φτιάξεις την ψεύτικη χαρά και χρόνο πολύτιμο! Στο τέλος, αντιγράφοντας τη δήθεν χαρά των άλλων, θα ξεχάσουμε πώς είναι η πραγματική! Η λαιμαργία να ζήσουμε κάτι που ακόμα δεν ήρθε, η αγωνία να το βιώσουμε όπως κάποιοι άγνωστοι σε μας το σκηνοθετούν στα βίντεο των μέσων δικτύωσης, το άγχος που προηγείται του βιώματος, ήρθε η ώρα να τελειώνει. Κούρασε πια η εποχή της μανίας, η εποχή που αν δεν κάνουμε αυτό που βλέπουμε θα χαθεί και το νόημα της ζωής μας. Αρκετά είδαμε από την κλειδαρότρυπα. Καιρός ν’ ανοίξουμε τη δική μας πόρτα σε όσα η ζωή φέρνει.

Η τριανταφυλλιά μας η εκατοντάφυλλη άπλωνε τα κλαδιά της ως απάνω στα κεραμίδια του μικρού μας σπιτιού, γύριζε προς το μέρος του βορρά, άφηνε...