Ούτε μια κουβέρτα…

Ούτε μια κουβέρτα…

Ούτε μια κουβέρτα… Ευχαριστούμε που μας αφήσατε να πεθάνουμε! Φράση γραμμένη στα συντρίμμια της Συρίας μετά τον καταστροφικό σεισμό. Μ’ έχουν στοιχειώσει τα λόγια, τα διαλυμένα κτίρια, οι θάνατοι. Στέρεψε κάτι μέσα μου. Θάφτηκε στους τόνους χώματος, πνίγηκε χωρίς αέρα, πάγωσε στο χιόνι. Τα λόγια, οι σκέψεις, το βλέμμα τους καρφώθηκε στο δικό μου.. πώς να σε βοηθήσω κόσμε; Πόσα αχ να σου αφήσω, πόσα αχ να σου χρεώσω;

Ούτε μια κουβέρτα δε βρίσκεται για τους ανθρώπους!

Απέναντι στο μεγάλο αχ αντιστέκεται ακόμα το συγκλονιστικό μήνυμα ελπίδας κι αγάπης και φροντίδας των διασωστών κάθε χώρας που έσπευσαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, τους ανθρώπους απλά, που χωρίς ρούχα, σπίτι, ζεστασιά έμειναν μόνοι στον παγωμένο χειμώνα, χωρίς ούτε μια σημαία να τους ζεσταίνει! Απέναντι στο μεγάλο αχ υπάρχουν ακόμα τα παιδιά που σώθηκαν, τα παιδιά που παρά την πείνα και την ταλαιπωρία τους παίζουν στα χαλάσματα, όπως πρώτα, κρατώντας στην ψυχή τους την παιδική χαρά, την παιδική αθωότητα. Κι όσο κανείς αναπνέει και βλέπει το φως του ήλιου, τόσο έχει ζωή και όνειρα, κι ας φαίνονται ή κι ας είναι πια χαμένα όσα ήξεραν και είχαν.

Δεν μπορεί να είναι όλα χαμένα! Όσο υπάρχουμε, τίποτα δεν είναι χαμένο. Χρόνο χρειάζεται και φροντίδα και ευκαιρίες, μα δεν είναι ολότελα χαμένη η ελπίδα για ζωή!

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν με κίνδυνο της δικής τους ζωής, όταν θα φύγουν όμως αυτοί, όταν τα συντρίμμια των κτιρίων θα μαζευτούν και μαζί τους κάθε ελπίδα για ανεύρεση ζωντανών, τότε τί θα μείνει από αυτό το κύμα ανθρωπιάς κι ελπίδας; Μόνοι θ’ απομείνουν, μόνοι κι έρημοι αυτοί που αντίκρισαν κατάματα τη μεγαλύτερη καταστροφή και μαζί με τους ανθρώπους τους θα βλέπουν τα όνειρά τους χαμένα ολότελα, θαμμένα εκεί που έμεινε η τελευταία πνοή των ανθρώπων τους.

Προσπάθησα ν’ απωθήσω εικόνες, φωνές, νούμερα. Προσπάθησα να μη βλέπω. Προσπάθησα ν’ απωθήσω όσα δεν αντέχει ο νους και η ψυχή. Στη θέση τους έβαζα κάτι άλλο, λίγα λουλούδια, έναν καφέ, μια όμορφη μυρωδιά, μια ήρεμη μελωδία.. Μάταια. Γυροφέρνουν συνέχεια στο μυαλό. Η χούφτα του μωρού γεμάτη με τα μαλλιά της μάνας του σφιχτά να τα κρατάει, η γιαγιά που της έμελε να δει μια τέτοια μέρα αλλά και να έχει χρόνια ζωής στην πλάτη της ακόμα, ο έφηβος με το κινητό που κατέγραφε το σημείο που ήταν παρακαλώντας για βοήθεια, αναφέροντας πού βρίσκεται κι σε ποιον όροφο ήταν.. Πώς να ξεχάσω; Πρέπει να ξεχάσω;

Αν ήμουν διασώστης, γιατρός, βοηθός, εθελοντής, δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να επιστρέψω στα καθημερινά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κοιμηθώ, αν θα μπορούσα να πνίξω την κραυγή που τόσες μέρες θα κρατούσα κάνοντας τη δουλειά μου με κομμένη την ανάσα, αν θα μπορούσα να βγάλω από τα σωθικά τη σκόνη, να βήξω και να φύγουν όλα τ’ άσχημα..

“Ευχαριστούμε που μας αφήσατε να πεθάνουμε”, αυτό έγραψαν στα συντρίμμια των ήδη γκρεμισμένων σπιτιών τους τ’ αδέρφια μας. Ο ΟΗΕ απέτυχε να βοηθήσει τους ανθρώπους στις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση στη Συρία μετά τον καταστροφικό σεισμό, παραδέχτηκε ο Γενικός Υπεύθυνος Ανθρωπιστικής Βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών, Μάρτιν Γκρίφιθς..

Και πάντα θα με πνίγει εκείνο το εφηβικό όνειρο, που ήθελε τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων του πλανήτη, να έχουν δύναμη μεγάλη και φωνή τέτοια που κανείς να μην μπορεί να τους πειράξει! Θα είχαν τόση δύναμη, ώστε κανείς ποτέ δε θα τους στερούσε ειρήνη και ευημερία, υγεία, παιδεία και ελευθερία και θα ζούσαν προστατευμένοι στις κοινότητές τους και όπου στον κόσμο θα ήθελαν να υπάρχουν! Εκείνο το αθώο εφηβικό όνειρο ήθελε τους προσωρινούς επισκέπτες του κόσμου, να έχουν τη δυνατότητα να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους και όχι οι μερικοί “ισχυροί” που έχουν ρημάξει τα πάντα να αποφασίζουν για αυτούς.

Συρία και Τουρκία μαζί στον πόνο αλλά χωριστά. Η καταστροφή δεν ξεχωρίζει τις λευκές γραμμές στο χώμα που ορίζουν τα σύνορα, ούτε ξέρει από ηλεκτροφόρα καλώδια. Δεν ξεχωρίζει σημαίες, ρούχα, γλώσσα, δεν ξέρει από συνθήκες και περιορισμούς, νόμους, δρόμους, όπλα. Μια καταστροφή θα έπρεπε να ενώνει τον κόσμο, αλλά κατά πως φαίνεται αυτό κι αν είναι δύσκολο!

Συρία. Μια χώρα που ζει στα συντρίμμια της πολλά χρόνια, με ανθρώπους εγκλωβισμένους και που ήδη κάποιος έχει αποφασίσει να μην τους αφήσει να περάσουν στην Ευρώπη. Μια χώρα στην οποία δεν έφτασε έγκαιρα η βοήθεια. Μια χώρα που αφέθηκε να θάψει και τους τελευταίους που είχαν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.

Ούτε μια κουβέρτα! Πόσο λυπάμαι! Πόσο λυπάμαι για μας, τους ανθρώπους του 21^ου αιώνα που όλα θα τα είχαμε τακτοποιήσει, όλα θα τα είχαμε φτιάξει, όλα θα είχαν μπει στη σειρά της προόδου και της εξέλιξης, της ειρήνης, μα που αφήσαμε στην άκρη τη φροντίδα και το σεβασμό της Γης που μας φιλοξενεί. Παραμερίσαμε φυσικούς κινδύνους, χτίσαμε χωρίς σύνεση και φροντίδα ακατάλληλα σπίτια, κλείσαμε τους δρόμους του νερού, δεν αφήσαμε χώρο στα δέντρα και στα ζώα, κάψαμε, μολύναμε. Λάθος και πάλι από την αρχή.

Όμως, όπως φαίνεται κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο δε θα αξίζουν ποτέ ούτε σεβασμό, ούτε αγάπη, ούτε φροντίδα. Θα είναι οι ξεχασμένοι, αυτοί που δεν έχουν μέλλον, που δεν αξίζουν ως δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και τα σπίτια τους χτίζονται για να γίνουν θρύψαλα, δεν αξίζουν και μένουν εγκλωβισμένοι στις συμφωνίες και στα ύπουλα σχέδια των ανθρώπων με τις μαύρες ψυχές, θαμμένοι με τόνους μίσους, όπλων και συμφερόντων.

Θανατικό! Μόνο αυτό θα ρίξει κι άλλο χρήμα στις τσέπες αυτών που ορίζουν και κάνουν τους μικρούς ασήμαντους Θεούς! Κι όσο περνά ο καιρός, τόσο θα αφανίζονται από πόνο κι αυτοί που άντεξαν. Θα περιφέρονται σα ζωντανοί νεκροί στα προσωπικά τους συντρίμμια, χωρίς τίποτα και κανέναν στον κόσμο θα παίρνουν το δρόμο μέχρι εκεί που θα τους φτάσει το προσωπικό τους μαρτύριο, έτοιμοι να περάσουν τα σύνορα που τους φυλάκισαν, βουτώντας και πάλι σε παγωμένες θάλασσες.

Μόνοι. Πάντα μόνοι. Ο καθένας κι απάνω του χωρίς βοήθεια, χωρίς να έχει να περιμένει από πουθενά! Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δε θ’ αξίζουν ούτε μια κουβέρτα, αφού τους έτυχε να γεννηθούν σε λάθος τόπο! Θα ζητούν λίγο χωμί και μια κουβέρτα και δε θα υπάρχει κανείς να τους τα δώσει. Οι κατατρεγμένοι του κόσμου αυτού δεν αξίζουν ούτε μια κουβέρτα! Ούτε μια κουβέρτα!