Η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και οι ανέκφραστοι άνθρωποι
Αν οι άνθρωποι ήξεραν και ήθελαν να μοιραστούν τα λόγια, όλα θα ήταν αλλιώς.
Αν οι άνθρωποι μιλούσαν για τα θέματα που τους απασχολούν, όλα θα ήταν αλλιώς.
Αν οι άνθρωποι άντεχαν να ακούν και να χρησιμοποιούν τις σωστές λέξεις, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους, όλα θα ήταν αλλιώς.
Θα μπορούσε να σταθεί αυτό από μόνο του ως ανάρτηση; Φυσικά και θα μπορούσε! Χωρίς αυτό το βασικό, χωρίς την έκφραση και την επικοινωνία τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, ακόμα και η σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν αποφεύγουμε να μας μιλήσουμε και να μας ακούσουμε, πώς θέλουμε να μπορούμε να τον καταλάβουμε και να μας καταλάβει ο άλλος άνθρωπος; Γίνεται; Δε γίνεται! Αν ξέρετε τον τρόπο θα χαρώ να τον μάθω, αλλά ακόμα κι όταν πηγαίνουμε στο γιατρό, αν δεν του περιγράψουμε οι ίδιοι τον πόνο μας δεν μπορεί να καταλάβει πού πονάμε! Πόσο μάλλον να μας γιατρέψει!
Πώς θέλουμε να μας καταλάβει ο άλλος όταν δεν έχουμε διάθεση να εκφραστούμε, να δείξουμε αυτό που μας προβληματίζει, αυτό που μας πονά πολύ για να φτάσουμε στη λύση; Πώς; Ποιός είναι ο άλλος τρόπος; Υπάρχει; Να μου τον πείτε σας παρακαλώ, γιατί βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους ανέκφραστους, ανθρώπους σε αποχαύνωση, σε απάθεια, ανθρώπους που νοσούν αλλά δε θέλουν να γιατρευτούν, ανθρώπους που έχουν στόμα αλλά δεν έχουν μιλιά, ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τις λέξεις, τον πλούτο του λεξιλογίου μας που μπορεί να περιγράψει και τα πιο δύσκολα θέματα.
Κι αν αυτό που λέω φαίνεται απλοϊκό σε κάποιους, θέλω να τους πω, πως είναι ακόμα το νούμερο ένα πρόβλημα που διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις των κρατών, τις σχέσεις με τον κόσμο, τη σχέση με τον εαυτό μας και αυτούς που νομίζουμε ότι αγαπάμε ή νομίζουμε ότι μας αγαπούν.
Ζω για την ημέρα που οι άνθρωποι θ’ αρχίσουν να ενδιαφέρονται για την ουσιαστική επικοινωνία, για τα λόγια και όχι τα κρυφόλογα, για την αγκαλιά, για τη σχέση, για λόγια σταράτα χωρίς υπεκφυγές με πολλά μήπως, ίσως, αν και λοιπούς φόβους.
Εδώ, μόνο σε τόσες μικρές και λίγες λέξεις, αφήνω έκκληση και παράκληση και απαίτηση να λέμε αυτό που έχουμε ανάγκη να πούμε, να δεχόμαστε τα λόγια του άλλου και να χρησιμοποιούμε αντίστοιχα λόγια για αυτή την υπέροχη, ουσιαστική, μοναδική επικοινωνία που μας χαρίστηκε με το δώρο της ομιλίας!
Ποιός μπορεί να ζει με τόση σιωπή, με τόσα μυστικά;
Ποιός μπορεί να αντέξει τόσες λάθος ερμηνείες μιας πολύ μικρής και σύντομης ζωής;
Εγώ δεν μπορώ. Δεν ξέρω εσείς…
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.
… … … … … … … … … … … … … … …
Κική Δημουλά, Η περιφραστική πέτρα
Photo by Ernie A. Stephens on Unsplash
