Πάντα είχα τη ρομαντική ιδέα της αλλαγής του κόσμου. Πάντα ήθελα να δω τη ρομαντική πλευρά των ανδρών στα πράγματα τα καθημερινά, στο χειρισμό των καταστάσεων, στις σχέσεις, στις δουλειές μέσα και έξω από το σπίτι, στη φροντίδα της ψυχής τους και στη φροντίδα των σημαντικών ανθρώπων τους. Και φυσικά, πάντα ήθελα να τους αναγνωριστεί το πόσο πραγματικά παλεύουν, με τον τρόπο του ο καθένας, να σταθεί όρθιος και ακέραιος στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας που τους θέλει δυνατούς, δυναμικούς, άψογους σε όλα, και φυσικά με χρήματα. Για την ακρίβεια με πολλά χρήματα. Που τους στραγγαλίζει με την απόλυτη ευθύνη της οικονομικής ευμάρειας, προκειμένου να προσφέρουν όσα χρειάζονται στο σπίτι και στην οικογένεια και σε όσα περισσότερα μπορεί κι αντέχει ο καθένας για κάθε ανάγκη και απαίτηση.
Δεν ξέρω αν και μείς οι γυναίκες έχουμε πέσει στην παγίδα αυτή και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τους ρωτήσουμε πώς τα καταφέρνουν, αν αντέχουν, για τις φορές που ένιωσαν αδύναμοι και ανίσχυροι όταν δεν μπορούσαν οικονομικά να τα φέρουν όλα βόλτα, όταν η ψυχή τους διαλυόταν σε κομμάτια μέσα σε άγχη καθημερινά, οικονομικά, αισθηματικά, αλλά κανείς δεν τους είπε μια καλή κουβέντα, γιατί ο άντρας είναι άντρας και θα τα καταφέρει. Ακόμα και στην εποχή που όλοι εργάζονται σχεδόν επί ίσοις όροις και υπάρχει σε μια πλειοψηφία ανθρώπων η οικονομική αλληλοϋποστήριξη, το γεμάτο πορτοφόλι του άντρα είναι απόλυτα αναγκαίο και αδιαπραγμάτευτο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα που ξεκίνησα να γράφω.
Μεγαλύτερο όνειρο, παραμένει η στιγμή που θα αναγνωρίσουν πως το χέρι τους είναι αυτό που πατά τη σκανδάλη και με όλη τους τη δύναμη θα σταματήσουν το κακό, αφήνοντας τα όπλα και αναγνωρίζοντας τις ηλιθιότητες των αρχηγών που τους δίνουν εντολές να αυτοκαταστραφούν, καταστρέφοντας πριν και τον κόσμο. Αυτό εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο όνειρό μου, παιδικό, εφηβικό, μετεφηβικό και ενήλικο. Κι όσο ζω θα το λέω κι όσο ζω θα το φωνάζω, γιατί το πιστεύω.
Εκτός από κάτι θηλυκά που ευθέως ή δια της πλαγίας οδού έβαλαν το χεράκι τους σε ενάρξεις σφαγών, πολέμων και καταστροφών, η πορεία της ιστορίας δείχνει τους άντρες ως τα δυνατά και σωματικά ικανά άτομα της κοινωνίας να σταθούν μπροστά στο κακό, να προφυλάξουν εκτάσεις, σύνορα και χώρες, να προστατεύσουν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, και να δώσουν λογική στο παράλογο με το αποτέλεσμα της άμυνας, ως απόδειξη θάρρους, φροντίδας και αγάπης.
Και στο πέρασμα των αιώνων αυτό έγινε παγιωμένη αντίληψη, είναι δεδομένο ότι στον πόλεμο θα βγουν και θα σκοτωθούν για όλα τα «ιδανικά» οι άντρες. Και δε δίνουμε κανένα βάρος στις έννοιες που ακολουθούν το θάρρος και τη ρώμη των ανδρών, δεν στεκόμαστε θεωρητικά στην καταπάτηση και αλλοίωση κάθε σπουδαίας λέξης, που δίνει πραγματικά νόημα στη ζωή μας. Ειρήνη, αξιοπρέπεια, θάρρος, δύναμη, πρόοδος και προκοπή, ρουτίνα και καθημερινότητα, ομορφιά και ελπίδα, αξίες και ιδανικά, αρχές και ήθη, πίστη και αγάπη χωρίς εισαγωγικά, χάνονται λες ξαφνικά στη δίνη ή στην περιδίνηση μιας λέξης, μιας εντολής, ενός συστήματος ζωής που βασίζεται σε αρχηγούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, σε θεότρελους πολλές φορές που ο αρρωστημένος εγωισμός τους προκαλεί μόνο δεινά στον κόσμο, με φωτιές, φωνές, καταστροφές και θάνατο, που φέρνει και υποστηρίζει μόνο το απόλυτο σκοτάδι.
Κι αν δεν υπάρχουν άνθρωποι – στρατιώτες – υπήκοοι και υπάκουοι άνθρωποι να εκτελούν τις εντολές τους, τί θα γινόταν; Ποιος θα βρισκόταν να υλοποιήσει τις ηλίθιες ιδέες τους που μόνο στόχο έχουν την αύξηση του προσωπικού τους πλούτου, την εκτόξευση του εγωισμού τους, την κάλυψη της ανικανότητάς τους να γνωρίσουν την αλήθεια τους, να βρουν την ηρεμία στην ψυχή τους και να αντέξουν τον εαυτό τους;
Κι έτσι εύκολα, γινόμαστε όλοι ανεξαιρέτως, θύματα. Θύματα μιας τρέλας που βρίσκει αποδέκτες τις περισσότερες φορές τους άνδρες που ως στρατιώτες χωρίς βαθμούς, ακολουθούν κάποιον ή κάτι, εκτελώντας οδηγίες και κάνοντας κακό, με την πεποίθηση ότι κάνουν καλό. Μα κάνουν τελικά; Ναι, είμαστε «περήφανοι» για τους προγόνους που πολέμησαν με θάρρος (η ψυχούλα τους το ήξερε) και βάζοντας μπροστά τον μπέτη τους που λέμε και δω στην Κρήτη, απέτρεψαν τον εχθρό, το κακό, κάτι άλλους άντρες δηλαδή, κάτι παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά που κάποιος «ανώτερος» τους έστειλε στο πεδίο να φάνε τα νιάτα τους και να κάνουν το κακό ως ήρωες για κάτι που ίσως και αυτοί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, γι’ αυτό και τα μετατραυματικά στρες και οι διαταραχές και τα προβλήματα σε ανθρώπους πολύ πιθανό γλυκούς και τρυφερούς με όνειρα και αγάπη και ζωή κανονική που τα άφησαν όλα και βρέθηκαν να αλληλοσκοτώνονται με κάτι άλλα παλικάρια που κι αυτά ήθελαν το ίδιο, μια ζωή όμορφη, ήσυχη, με δουλειά, με αγάπη, με έρωτα, με βόλτες και ταξίδια, με μια καθημερινότητα απλή και υπέροχη.
Κι έτσι, και πάλι, άλλη μια φορά δηλαδή της τραγικής ιστορίας, ακούγοντας για λίγο ειδήσεις και βλέποντας για χιλιοστή φορά εικόνες απόλυτης καταστροφής και μυρωδιάς θανάτου, απόλυτης θλίψης και απελπισίας, αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά γιατί οι άντρες συνεχίζουν να υπακούν; Και θέλω να βγω να φωνάξω, μην υπακούτε ρε παιδιά άλλο τις εντολές του κακού, μην πέφτετε θύματα μιας μαύρης ψυχής που θέλει να κάνει κουμάντο και να σπέρνει την καταστροφή, μην πετάτε τη ζωή σας στα σκυλιά! Αποστασία τώρα! Αφήστε τα όπλα και αγκαλιάστε τα κορίτσια σας κι όποιον θέλετε, απαιτείστε το καλό, κάντε την αλλαγή!
Μακάρι! Μακάρι να μπορούσα να βγω να το φωνάξω σε όλους, να πείσω ακόμα κι αυτούς τους έρμους που πολεμούν, δολοφονούν και βιάζουν έχοντας καταναλώσει τόνους ναρκωτικών για να αντέξουν, για να μπορούν να υπακούν και να εκτελούν όλες τις μπούρδες που ακούν, αφού αν δεν το κάνουν θα βρεθούν κι αυτοί δολοφονημένοι.
Και η πραγματικότητα έρχεται να με προσγειώσει, ξανά! Είμαι και γω από αυτούς που πέφτω συχνά από τα σύννεφα και αναρωτιέμαι συνεχώς. Μα έχει παραγίνει το κακό. Πώς σπάει η αλυσίδα; Πώς γίνεται να σπάσει και να εξαφανιστεί, μαζί με αυτήν και όλοι οι εγκέφαλοι που μας θέλουν σε κατάσταση πανικού και πλήρους απελπισίας; Θα μείνω με την απορία μάλλον, θα μείνω με την πίκρα και ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω γιατί ο άνθρωπος επιλέγει να ζει στη θλίψη του, στην αυτοκαταστροφή του, χωρίς να έχει το ίδιο πάθος να βελτιώσει ό,τι είναι λάθος και ό,τι κάνει κακό στους ανθρώπους που αγαπά περισσότερο ίσως κι από τη ζωή του.
Κλείνοντας την απορία του Δεκέμβρη, αναμένοντας τα φωτοφόρα Χριστούγεννα και την αλλαγή του χρόνου στην οποία πάντα ελπίζουμε το διαφορετικό και το καλό – άρα ξέρουμε ότι τίποτα δεν πάει καλά και όλα μένουν στάσιμα ενώ θα τα θέλαμε αλλιώς – γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει να βαλτώνει και να δυστυχεί, γιατί η ψυχή του απαιτεί τον ήλιο σαν το λουλούδι, γιατί το σώμα του θέλει τη λιακάδα και την ηρεμία, να μένουμε τελικά με την απορία και τη δυστυχία όταν περνά ο χρόνος και τίποτα δεν κάναμε, δεν αλλάξαμε όσα μας ταλαιπωρούν, δεν αγαπήσαμε αρκετά, δεν προσφέραμε πολύ, δεν μιλήσαμε στον εαυτό μας και στον άνθρωπό μας, δεν αφήσαμε στην άκρη τα άσχημα, δεν πήραμε από την αρχή όσα αξίζουν, δεν κρατήσαμε την τιμιότητα και την ευθύτητα μόνο κρυφτήκαμε πίσω από ψεύτικους εαυτούς και ανθρώπους για να περνούν τα χρόνια, να πάμε παρακάτω να τελειώνει κι αυτό το βάσανο.
Μα η ζωή είναι όμορφη, η ζωή είναι σπουδαία, η ζωή είναι μία. Η ζωή εδώ είναι μία και το πέρασμά μας από αυτά τα λίγα ή τα πολλά χρόνια δεν πρέπει να πάει στο βρόντο, δεν πρέπει να το πετάξουμε. Να βρούμε τρόπους. Ας βρούμε τρόπους. Υπάρχει η ελπίδα και το φως, υπάρχει η μαγιά της καλοσύνης μέσα σε όλες τις ψυχές, ας βρούμε διάθεση, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε να αξίζει η κάθε στιγμή στον κόσμο αυτό, όσο ανασαίνουμε. Απλά πράγματα. Να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να είμαστε καλοί με μας. Να είμαστε καλοί με τους άλλους. Να έχουμε αγάπη. Να έχουμε όρεξη για ζωή. Χαρά στην ψυχή. Να μαθαίνουμε. Να ταξιδεύουμε. Να δημιουργούμε. Να χαλαρώνουμε. Να προχωράμε στην ουσία των πραγμάτων. Να περνάμε όμορφα. Να ζητάμε συγγνώμη. Να λέμε σ’ αγαπώ πριν είναι αργά.
Να είστε πάντα καλά. Να αντέχετε. Κι αν νιώθουμε μόνοι, είμαστε τελικά όλοι μαζί στη βόλτα της ζωής. Αρκεί να σηκώσουμε το βλέμμα και να δούμε ότι γύρω μας υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι και όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, κουβαλούν το δικό τους βάσανο και τη σκιά τους. Ας είμαστε καλοί κι ευγενικοί. Αυτός είναι ο πλούτος, αυτό είναι το χρυσάφι, αυτές είναι οι πολύτιμες νίκες.
