Χρίστος Λάσκαρης – Στην κλινική

Πάνω σ’ αυτό το δίτροχο περνούσαμε τα καλοκαίρια μας τα παιδικά· στο ποδήλατο -αποδήλατο, όπως μας το φώναζαν οι γριές της γειτονιάς που κάθονταν συναγμένες σε χαμηλά καρεκλάκια ή και κουκουβισμένες κατάχαμα επάνω σε λινάτσες, έξω απ’ τις αυλές, επιδιδόμενες μετά μανίας σε βελονάκι και κουτσομπολιό, φωνάζοντας για τη φασαρία που κάναμε η μαρίδα.

Ζητούνται άνθρωποι ειλικρινείς, να αγαπούν την αλήθεια!Να την αγαπούν...

Κανένας μόνος!Πηγαίνει στο οικοτροφείο που διαμένει η μητέρα της δύο...

"Νους υγιής εν σώματι υγιεί" Σωματοποιημένο άγχος και στρες...

Θέλει κόπο να φτιάξεις την ψεύτικη χαρά και χρόνο πολύτιμο! Στο τέλος, αντιγράφοντας τη δήθεν χαρά των άλλων, θα ξεχάσουμε πώς είναι η πραγματική! Η λαιμαργία να ζήσουμε κάτι που ακόμα δεν ήρθε, η αγωνία να το βιώσουμε όπως κάποιοι άγνωστοι σε μας το σκηνοθετούν στα βίντεο των μέσων δικτύωσης, το άγχος που προηγείται του βιώματος, ήρθε η ώρα να τελειώνει. Κούρασε πια η εποχή της μανίας, η εποχή που αν δεν κάνουμε αυτό που βλέπουμε θα χαθεί και το νόημα της ζωής μας. Αρκετά είδαμε από την κλειδαρότρυπα. Καιρός ν’ ανοίξουμε τη δική μας πόρτα σε όσα η ζωή φέρνει.