Πώς να αισθάνεται άραγε ο σύγχρονος άνθρωπος με τόσους γκουρού δίπλα του; Με τόσους άλλους που έχουν «πιάσει» το νόημα και γνωρίζουν την αλήθεια της ζωής; Πώς είναι να ζει κανείς με τόσους «ειδικούς» που έχουν ξεκλειδώσει τα κατάβαθα...
Σου χρωστώ αυτό το γράμμα, το μετά χρονολογικά, το μετά στο σύντομο βίο μας, το μετά στη μικρή ζωή που με βιασύνη ρούφηξες ως το μεδούλι. Σου χρωστώ ένα τηλεφώνημα, μια βόλτα, ένα cd κι ένα βιβλίο. Τη μοιρασιά...
Μόνο ένας δυνατός έρωτας μπορεί να σε φτάσει και να σε κρατήσει κάπου. Μόνο ένα δυνατό πάθος μπορεί να αντέξει στου χρόνου τις δυσκολίες και να σου δώσει δύναμη να ζεις, να προσπαθείς, να αντέχεις. Και μόνο η μεγάλη...
... "Ναι, καταλαβαίνω. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν αυτή την ιδέα. Να τους νομίζουν για πεθαμένους. Δεν είναι βέβαια νεκροί αλλά γυρίζουν την πλάτη τους στη ζωή. Βρίσκονται καθισμένοι στις κερκίδες του σταδίου παρακολουθώντας τον αγώνα. Το μοναδικό αγώνα που θα...
«Να 'χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;»Κι
αν με ρωτούσε η Μυρτώ, ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα. Όχι για το πώς πάει η...
Δεν μπορώ να κάνω μια τεράστια ανάρτηση που ίσως κουράσει. Όμως στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για όποια απορία σας δημιουργηθεί.Η ιστορία της κομμωτικής και της περιποίησης μαλλιών, γενειάδων, δοντιών, προσώπου και άκρων έχει περάσει ανά...
… Γιατί έτσι είναι η ζωή…Αλλάζει ή την αλλάζουμε όπως όταν θα ψάχναμε να βρούμε καλό σταθμό του γούστου μας, όπως θα βολευόμασταν σε έναν ήχο ή δυο λόγια. Αλλάζει με τα όνειρα που κάνουμε ακούγοντας αγαπημένο τραγούδι, εκνευρίζεται...
Αλήθεια, πόσα "μετά" έχουν καθορίσει την ζωή μας, πόσα έχουμε πει που δεν κάναμε και πόσα αφήσαμε για κείνο το μετά! Η ζωή κυλά και δεν περιμένει και το τώρα δυστυχώς δεν κρατά πολύ. Αρπάξτε λοιπόν την στιγμή, πιάστε...
Τρελά μελτέμια να σφυρίζουν και να περνούν κάθε γρίλια ανοιχτή, κάθε πατζούρι μισόκλειστο να το καταχτυπούν σε τοίχους κάτασπρους, φρεσκοβαμμένοι τενεκέδες με σγουρούς βασιλικούς και γατιά στη σκιά τους να χαλαρώνουν, ροδιές με τα λεπτά κλαδιά τους να λυγίζουν...
Είναι Χριστούγεννα της πανδημίαςΚαι συ ζορίζεσαι να καταλάβειςΑργεί το αστέρι να λάμψειΒιώνεις άγχος, φόβο και αγωνίαΔύσκολες καταστάσειςΚαι μέσα σ’ όλα τύψειςΠου συνεχίζεις να ζεις και να παραπονιέσαιΓια την κάθε μέραΓια τα παιδιά και τα μαθήματαΓια το λογαριασμό που έγινε...
Να θυμόμουν ήθελα, όσα εγώ θα επέλεγα να θυμάμαι, ευχάριστα, λαμπρά, συγκλονιστικά. Μόνο εξαιρετικά χαρούμενες στιγμές. Να ξεχάσω λέξεις που πρώτη φορά άκουσα και δεν μου άρεσαν, να ξεχάσω τους τριακόσιους να μαλώνουν στα έδρανα αναμασώντας τα ίδια και...
Να το πιάσουμε από κει που τ’ αφήσαμε;Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό; Πόσο εύκολο άραγε;Να το πιάσουμε από κει που τ’ αφήσαμε; Το υποτιμητικό υφάκι, την γκριμάτσα, τη ρυτίδα στο μάτι, το μειδίαμα, το άντε φύγε από δω...
Κι αν βρεις την άνοιξη, τί θα την κάνεις;Μήπως θα βγεις ν' ακούσεις τα πουλιά;Μήπως χέρι θ' απλώσεις σ' όμορφα κλαδιά, λουλούδια, άνθη σιωπηλά;Θ' ανοίξεις άραγε πατζούρια της καρδιάς και της ψυχής σου το γλυκό απόσταγμα γλυκάνει τη ζωή...
Φθινόπωρο.Γνωστό το σκηνικό, δύσκολη η
προσαρμογή. Οικείες ακόμα οι μυρωδιές από κείνα τα φθινόπωρα με τις πρώτες
φορές στο σχολείο, στις σχολές, στα σχόλια, στη ζωή, στα ζόρια.Οικείες και παράξενες μυρωδιές, με κάτι αδιευκρίνιστα γνώριμο, αλλοπρόσαλλο και παράδοξο που...
