Θέλω χαρά! Χαρά!
Χτύπησε την πόρτα του πατρικού μου σπιτιού μια κυρία, φίλη των γονιών μου και άφησε ένα δωράκι για τις μέρες. Στο σύντομο διάλογο στην πόρτα, γιατί δεν είχε χρόνο, απάντησε στην ευχή για καλή χρονιά και υγεία, “Θέλω χαρά! Χαρά! Αυτό μου λείπει!“
Την κοίταξα και κούνησα το κεφάλι καταφατικά, η γενικευμένη κρίση στον κόσμο και στις ζωές μας έχει δυσκολέψει την ικανότητά μας να χαιρόμαστε αβίαστα. Πόσο μας λείπει τελικά η χαρά και πόσες ερμηνείες έχει στη θεωρία μα και στην πράξη! Προσπάθησα να κάνω εικόνα το συναίσθημά της, να νιώσω το κενό στη ζωή της. Ναι, είναι πολύ δύσκολο όταν δεν υπάρχει χαρά ή όταν δεν μπορούμε για κάποιο λόγο να τη νιώσουμε.
Μα πώς εννοεί ο καθένας τη χαρά;
Όσοι άνθρωποι είμαστε, άλλες τόσες νομίζω γνώμες θα υπάρχουν για το τί είναι χαρά!Χαρά είναι πολλά, η χαρά υπάρχει παντού, τη χαρά την αντλείς, τη δημιουργείς ο ίδιος, μα αν στη δώσουν κι έτοιμη καθόλου δεν πειράζει! Χαρά από τα μικρά, χαρά από τα σημαντικά και τ’ ασήμαντα που για τον καθένα είναι ξεχωριστά, χαρά από ανθρώπους, πίστη, λόγια, χαμόγελα, κουβέντες, υλικά και πράγματα, πληθώρα από κρυψώνες χαράς και γέλιου στην ψυχή υπάρχουν…
Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό… Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι
Πού βρίσκεται η χαρά;
Πού τη βρίσκεις; Πόσο εύκολα χαιρόμαστε και τί συνθήκες χρειάζονται για να ανθίσει η χαρά; Είναι τόσο σημαντική; Μα φυσικά και είναι! Γιατί, όπως έγραψε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό… Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι».. Δεν ξέρω βέβαια αν ακόμα κι αυτά δίνουν χαρά ή αφήνουν χαρά στον άνθρωπο που δυσκολεύεται να τη βρει και να τη νιώσει, νομίζω πως αν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι η χαρά αντλείται από το τίποτα, κι αν καταφέρουμε να έχει διάρκεια, ακόμα καλύτερα. Μα πόσο μπορεί να αντέξει μια στιγμή χαράς από έξω; Όταν δεν είναι το μέσα μας που δονεί, που πεταρίζει η καρδιά και το βλέμμα στην ομορφιά, από πού μπορεί να έρθει η χαρά και να μείνει;
Οι συνθήκες επηρεάζουν την ευαίσθητη ψυχή και η καθημερινότητα έρχεται να στραγγίξει ό,τι φαίνεται να μας έδωσε λίγη χαρά πριν λίγα λεπτά.. μα, είμαι σίγουρη, ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, κάτι θα βρουν τα μικρά παιδιά να χαρούν, ακόμα κι αν μερικά δευτερόλεπτα πριν πήραν τη μεγαλύτερη τρομάρα της ζωής τους. Ελπίζω τουλάχιστον, το εύχομαι.. αν δεν ήταν έτσι, το υπέροχο μυαλό τους δε θα δημιουργούσε ιστορίες και μαγικές εικόνες, δε θα είχαν τη δυνατότητα να μιλάνε με φανταστικούς φίλους και να αγαπάνε τα λουλούδια, τα ζώα, τη φύση, δεν θα είχαν τη χαρά ακόμα και στον ύπνο τους!
Είναι ίδια η χαρά για όλους τους ανθρώπους;
Είναι ίδια η έννοια της χαράς για τους ανθρώπους όλου του κόσμου; Είναι ίδια η πηγή της; Μπορούμε να μιλήσουμε για χαρά σε έναν κόσμο που φλέγεται και που μωρά παιδιά σκοτώνονται; Το ίδιο θα χαρεί με ένα κομμάτι ο πεινασμένος με τον καλοζωισμένο που του λείπει, ας πούμε ένα ακριβό ρολόι; Όλα είναι σχετικά!
Είναι περίεργος ο κόσμος. Είμαστε οι άνθρωποι περίεργα όντα. Και σίγουρα έχουμε ταλέντο να διώχνουμε τις χαρές και να κλείνουμε τα μάτια στο καλό, είναι πιο εύκολο να συγκρατούμε το κακό, κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που κάνουν τα παιδιά! Μα όπως κι αν έχει, όταν η ψυχή έχει βαρύνει πολύ με τα τόσα προβλήματα και τα κοινωνικά αδιέξοδα, τα πρέπει που συστηματικά μας εγκλωβίζουν και τις ανάγκες που ολοένα αυξάνουν, τα χρήματα που ποτέ δεν φτάνουν, το σύστημα που αφήσαμε να μας ρουφήξει αφού μέσα σε αυτό ζούμε, η χαρά είναι εύκολο να κρυφτεί. Γιατί κρυμμένη είναι και έχει τη μαγική ικανότητα να εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις, να πετάγεται μπροστά σου ως κάτι ελάχιστο και να κάνει την καρδιά σου να χαμογελάσει.
Πόσο στενά είναι τα όρια της ανθρώπινης όρασης και πόσο περιορισμένη η οπτική μας… Πόσα λίγα γνωρίζουν και οι πιο σοφοί για όλα αυτά που έχουν τόσο μεγάλη σημασία!
Κι όσες αντιρρήσεις πέφτουν βροχή αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας, γεμάτες διορθώσεις και έλεγχο στη σκέψη – καμιά φορά και φραγμό – αυτή νομίζω είναι η αλήθεια, υπό φυσιολογικές καταστάσεις αν θέλετε και όταν δεν υπάρχει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα ή περίοδος πένθους ή κάποια αρρώστια… μα έχω δει βαριά ασθενείς να μη χάνουν τη χαρά, έχω ακούσει τα πιο σπουδαία λόγια ενίσχυσης από ανθρώπους που τους έμεναν ώρες ζωής, κι αυτό νομίζω, έχει να πει κάτι!
«Πόσο στενά είναι τα όρια της ανθρώπινης όρασης και πόσο περιορισμένη η οπτική μας… Πόσα λίγα γνωρίζουν και οι πιο σοφοί για όλα αυτά που έχουν τόσο μεγάλη σημασία!», έγραφε ο Άντερσεν μέσω της Τοσοδούλας. Ο υπέροχος και μαγικός κόσμος του ήταν γεμάτος σοφία, αγάπη, τρυφερότητα και φροντίδα, είχε χαρά, αντλούσε χαρά μέσα από ένα μικρό λουλουδάκι, ένα χάδι ανέμου στο μάγουλο, ένα θρόισμα των φύλλων κι αυτό νομίζω πως ίσως είναι το πιο σημαντικό στη ζωή μας.
Υπάρχει διαρκής χαρά;
Η μεγάλη και διαρκής χαρά υπάρχει; Μήπως υπάρχουν πολλές μικρές στιγμές χαράς και μια ανάγκη να επαναλαμβάνεται αυτή η διάθεση για να έχουμε κάπου να κρατηθούμε, όταν όλα γύρω δυσκολεύουν; Σε όποια μεριά και αν ανήκετε, όπως κι αν το βλέπει ο καθένας, ένα ας κρατήσουμε, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη ζωή μας και όσα την αγκαλιάζουν, ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι. Η χαρά έχει πηγή εσωτερική, βαθιά ριζωμένη στην ψυχή και η φροντίδα της έχει μικρές ανατροφοδοτήσεις χαράς και αισιοδοξίας, ως απόθεμα στα δύσκολα και στα δεινά της καθημερινότητας, που πολλές φορές κλείνει όλες τις πόρτες και τα παράθυρα, αλλά κάπου κάπου της ξεφεύγει μια χαραμάδα.. κι αυτή η χαραμάδα αρκεί για να μπει το Φως!
Μη μετρήσετε πόσες φορές χρησιμοποίησα τη λέξη χαρά! Τριάντα έξι φορές κι αν συνεχίσω μπορώ εύκολα να τις κάνω εκατό! Γιατί, μπορεί τίποτα να μην ξέρω, αλλά ένα ξέρω, ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ευδαιμονία, την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση, τον ενθουσιασμό στη ζωή μας. Δεν είναι κάτι που θα έρθει από τους άλλους, δεν είναι κάτι που μπορούμε να νιώσουμε αν όλοι γύρω είναι χαρούμενοι και σίγουρα δεν είναι κάτι που το κρατάμε λάβαρο και το περιφέρουμε γύρω γύρω φωνάζοντας είμαι χαρούμενος, είμαι χαρούμενη.. όχι, σίγουρα όχι! Της αξίζει μεγαλύτερη διακριτικότητα και λεπτότητα, απαιτεί ήσυχους χειρισμούς. Υπάρχει και χωρίς να τη βλέπουμε. Υπάρχει και χωρίς να τη νιώθουμε. Υπάρχει, είναι εκεί, είναι μπροστά μας, ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής και ας μην περιμένουμε από τους άλλους να μας τη χαρίσουν.
Ας χαρούμε λοιπόν! Ας χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε με όσα είναι ήδη γεμάτες οι αποθήκες της ψυχής μας! Ας αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία ακόμα και με όσα συμβαίνουν, γιατί ο κόσμος αυτός που μας χαρίστηκε είναι γεμάτος πηγές χαράς και ευγνωμοσύνης! Και κυρίως, ας μην περιμένουμε από τον ένα και τον άλλο να μας κάνει να χαρούμε ή να περιμένουμε τις ειδήσεις και τα νέα τα καλά. Καλό και ιδανικό θα ήταν αυτό, μακάρι όλα να κυλούσαν όμορφα και να είχαμε κάποιον να μας δίνει χαρά, αποκλειστικά, από το πρωί ως το βράδυ…
Μα δεν είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι! Πάρτε ένα κομματάκι χαράς και καλύψτε τις μαύρες τρύπες στην ψυχή, με ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια αγκαλιά, μια βόλτα, ένα λουλούδι, ένα γλυκό, ένα βιβλίο, ένα γεύμα, έναν καλό ύπνο και ό,τι άλλο θέλετε, είναι μεγάλη η λίστα. Όλα είναι ικανά κι όλα μπορούν να κάνουν τη σπίθα στην ψυχή να φουντώσει ξανά κι αυτό να είναι ικανό να πολλαπλασιάσει τα κύτταρα της χαράς μας! Αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να είμαστε εκεί για να το δούμε και να το βιώσουμε με όλο μας το είναι!
