Τα σύννεφα τ’ ουρανού μας…
Να θυμηθώ σήμερα να ζωγραφίσω χρώματα. Από αυτά τα ανεξίτηλα, και να γράψω σημειώματα υπενθύμισης. Να στείλω κάρτες, να στείλω ουρανό, να στείλω ελπίδα! Για όσα έπρεπε και δεν, για κείνα που ήταν, αλλά, γι’ αυτά που ακόμα μπορεί να… Για όλα τα γνωστά και τ’ άγνωστα και για κείνα που στέκονται μπροστά με το δάχτυλο τεντωμένο, κομμάτια παλιάς λίστας των ετών που πέρασαν και δεν αξιώθηκαν.
Τα σύννεφα τ’ ουρανού μας… Τα παρατηρώ με δέος. Με απορία. Με θαυμασμό! Πόση ομορφιά! Πόσοι σχηματισμοί στον ουρανό μας, με χαρές και με λύπες αυτά εκεί, έχουν πάντα ένα σχήμα για κάθε συναίσθημα!
Τί κι αν είναι θύσανοι, θυσανοστρώματα ή θυσανοσωρείτες! Τί κι αν τα λεν σωρείτες, στρώματα και μελανίες…
Όλα με χάρη στροβιλίζονται, όλα με χάρη κινούνται. Κι άλλοτε διασχίζουν τη μιαν άκρη του ουρανού ως την άλλη με ελαφράδα κι άλλοτε πέφτουν βαριά, κουρασμένα, γεμάτα κι όλο χαμηλώνουν κι όλο πλησιάζουν το χώμα…
… κι αν είναι σωρειτομελανίες, στρωματομελανίες ή φακοειδή εγώ τα αγαπώ διπλά και τριπλά! Τα κοιτάζω με λατρεία και τα ζηλεύω.
Πως τρέχουν έτσι ελεύθερα, πως κινούνται με τόση χάρη, με τόσο ταλέντο, δροσερά και ανάλαφρα, κόβουν δρομολόγια ακατάπαυστα αλλάζοντας σχήματα και στάσεις!
Μα και οι υψηλοσωρείτες και οι στρωματοσωρείτες τι ομορφιά!
Καθώς πάνε ανάλογα με τον καιρό κάνουν τα κέφια του Αιόλου και λικνίζονται για χάρη του, χαλαρώνουν, μαζεύονται, θυμώνουν, ηρεμούν, χρωματίζονται, βάφονται ομορφιές, αποθηκεύουν μυστικά, υδρατμούς στο σύμπαν.
Όπως πρέπει δηλαδή να είναι τα βάρη της καρδιάς, σαν πούπουλα απαλά να φεύγουν και να πετούν από δω κι από κει, χωρίς καημό και τύψεις, να πέφτουν κάθε ώρα και στιγμή χωρίς τραυματισμούς και χτυπήματα δυνατά.
Υπάρχουν νέφη άσχημα; Τόση ομορφιά στον ουρανό μακάρι να υπήρχε και στα έργα των ανθρώπων! Που ατενίζουν ανατολές, που δύουν σε κάθε λεπτό σκοτεινιάς μέχρι που χάνονται, ώσπου μια πανσέληνος θα τα κάνει να λαμπιρίσουν στο μαύρο το ατέλειωτο καμαρωτά και δυνατά, ακλόνητα στα ρεύματα!
Μόνο με την ομίχλη έχω ένα θέμα, νιώθω να με πνίγει σαν επερχόμενη κρίση πανικού, σαν φόβος που δεν μπορώ να διακρίνω τί βρίσκεται πέρα από μένα, σαν αυτό που δε θα ήθελα να δω τελικά ξεπροβάλλει. Σαν εκείνο το σκοτάδι που μάχομαι, σαν το κακό που περιμένει στη γωνία. Μα ακόμα κι αυτή την αγαπώ πότε πότε, γιατί σύννεφο είναι…
Κι όταν τα νέφη μπαίνουν σε σειρά, αρχίζουν τις πρόβες σαν πριν την παρέλαση και ουρανό παίρνουν ουρανό αφήνουν, από δω κι από κει, κατά που τους πάει ο άνεμος.
Και χάνονται οι ομίχλες και διαλύεται το κακό στο χάος και ανοίγει ο ουρανός και ξανάρχονται τα όμορφα σύννεφα να τον στολίσουν πάλι να μην είναι μόνος, άδειος όπως οι ζωές μας.
Κι αν μαύρισε ο ουρανός και μύρισε βροχή, κι αν περιμένεις την μπόρα να γίνει καταιγίδα, μη φοβάσαι! Θα βρέξει, θα ξεδιψάσει, θα στεγνώσει. Μα και αν φοβάσαι γιατί πια οι μπόρες παίρνουν ανθρώπους και σπίτια κι αυτοκίνητα και ζώα και χωράφια και δουλειές, δεν έχω να πω κανένα ψέμα… οι τυχεροί είναι στεγνοί και ξέρουν να λένε λόγια μεγάλα!
Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα,
τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε… (Θάνος Ανεστόπουλος)
Πες πως είναι σύννεφα κι αυτές που θα σε ταξιδέψουν, θα σε στείλουν σε άλλη γη, θα πετάξεις μαζί τους και θα δεις τα αγαπημένα των ονείρων σου μέρη…
Μια Κυριακή στη θάλασσα από το πρωί η ζωή μας είχαμε πει, μια χαρά μεγάλη, μια αγκαλιά στον ύπνο και ένα χέρι στην ημέρα μας, μια φαντασία, ένα ταξίδι.
Εγώ σα φούσκα από σαπουνάδα πετάω κάθε απόγευμα που ο ήλιος έχει πιο ωραίο χρώμα στον ουρανό. Κάνω πως δε θυμάμαι και ταξιδεύω με τα καινούρια πανιά του χρόνου, να προλάβω να συμπληρώσω τα κενά, όσα δεν πρόλαβα και ήθελα πολύ. Μα τελικά όλα για ένα σύννεφο γίνονται…
Τι να το κάνεις και τόσο μπλε πάνω κάτω σκέτο; Ανεβαίνω στο πρώτο σύννεφο που βλέπω και ξεκινώ.
Πολλοί οι προορισμοί. Πολλές οι στάσεις στο μεσοδιάστημα τόσες, που αν δεν τις μετρήσεις, χάνεις την επιστροφή. Πολλοί οι περιορισμοί στις ήδη μεγάλες προσδοκίες με τους πολλούς προορισμούς.
Δε βαριέσαι, θα βρω την άκρη. Ξέρω πως “του ήλιου κύκλος άνεμος, του φεγγαριού χειμώνας”.
Η συννεφιά σου που αγαπώ θα με θαμπώνει
Θ’ ακολουθεί κάθε μου βήμα σαν σκιά
Τόσο καιρό που την κοιτώ να δυναμώνει
Πώς να σωθώ που έγινα ο ίδιος συννεφιά…
………………………………………………………………………………………………………………….
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό μου αρχείο
Σημείωση: Υπάρχουν πολλά είδη νεφών και χωρίζονται σε κατηγορίες,ανάλογα με το ύψος στο οποίο σχηματίζονται, το σχήμα και το πάχος τους.
http://www.meteoclub.gr/themata/egkyklopaideia/498-eidh-nefon
Μερικά από αυτά είναι οι θύσανοι, τα θυσανοστρώματα, οι θυσανοσωρείτες. Οι σωρείτες, τα στρώματα, οι μελανίες. Οι σωρειτομελανίες, οι στρωματομελανίες, τα φακοειδή, οι υψηλοσωρείτες και οι στρωματοσωρείτες.
Επίσης δώδεκα νέα είδη σύννεφων έρχονται να προστεθούν στο Διεθνή Άτλαντα Νεφών του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού και τα βλέπουμε εδώ http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/73225/dodeka-nea-eidi-synnefon-erxontai-na-prostethoyn-ston-diethni-atlanta-nefon
