ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα…

Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα και ίσως και για γερά πορτοφόλια! Αγώνας συνεχής για την πολυπόθητη είσοδο σε κάποια σχολή!

Δεν είσαι μόνος! Σού έχω νέα…

Λοιπόν, έχω νέα να σου πω, φτιάξε καφέ! Δε γιορτάζουν...

Κάτι θα γίνει και μη σκας!

Κάτι θα γίνει και μη σκας!...Λεπτό το λεπτό...

Η Φουρνή μου, το χωριό μου…

Η Φουρνή μου, το χωριό μου

Χρειάζονται πολλές ώρες και σελίδες για να πούμε μόνο δυο λόγια για τη Φουρνή, το χωριό του πατέρα μου. Κάθε κομμάτι του είναι μια ξεχωριστή ιστορία και κάθε άνθρωπος έχει πολλές ιδιαίτερες ιστορίες να διηγηθεί.

Όσο περνούν τα χρόνια και οι άνθρωποί μου φεύγουν, με βομβαρδίζουν εικόνες, στιγμές, μυρωδιές και μου ξυπνούν μνήμες, πολλές μνήμες! Δεν πηγαίνω συχνά, μπορεί και από άμυνα, μα κάθε φορά ξεκινώ με την ίδια λαχτάρα να φτάσω γρήγορα και μια θλίψη συνοδεύει σχεδόν πάντα την επιστροφή μου στην πόλη.

Η Φουρνή μου, το χωριό μου © Ελπίδα Πατεράκη για το ElpisCalling … Το πηγάδι του Βαρδή

Όσο όμως αποφεύγω να δένομαι, τόσο γατζώνομαι, όσο αποφεύγω ν’ ανοίγω νέους κύκλους τόσο οι παλιοί με αγκαλιάζουν και μου προσφέρουν την προστασία της αγκαλιάς τους και διεκδικούν την παραμονή τους στο τώρα, σαν όλα να ξεκινούν, γνωρίζοντας από την αρχή ανθρώπους και γειτονιές, ονόματα και παρανόμια, ιστορίες πραγματικές μα και παραμύθια.

Οι κύκλοι. Πάντα οι κύκλοι! Φέρνουν βόλτα στο σήμερα, περνώντας πρώτα απ’ όλες τις γειτονιές και φωνάζουν ονόματα! Χαιρετούν τις Μαρίες, τους Μανώληδες, τους Γιώργηδες, σηκώνουν τα μάτια και κοιτούν τις ομορφιές, ακουμπούν στους τοίχους και τους χαϊδεύουν, αγγίζουν τα σκουριασμένα πόμολα, κόβουν ένα ξερό φύλλο από τον ξεχασμένο τενεκέ.

Το Μιραμπέλο ή Μεραμβέλλο ή Μεραμπέλλο είναι μια ολόκληρη περιοχή στο νομό Λασιθίου. Σημαίνει ωραία θέα και αγκαλιάζει πολλές περιοχές, μικρά χωριά με μεγάλη ιστορία και παράδοση. Ένα κομμάτι αυτής της γης αποτελεί και το χωριό μας η Φουρνή. Ενετοί κι Οθωμανοί πέρασαν κι άλλοι πολλοί κατακτητές που τους κέρδισε τελικά η ομορφιά και η υπερηφάνεια των ανθρώπων της.

Ο δρόμος που ενώνει το χωριό Καστέλλι με τη Φουρνή μοσχοβολά από τους ευκάλυπτους που στέκουν και στις δυο μεριές του δρόμου, δημιουργώντας μια όμορφη φυσική αψίδα. Σχεδόν ένα χιλιόμετρο αρωμάτων και γλυκιάς μουσικής από το θρόϊσμα καθώς ανακατεύονται τα μακριά φύλλα τους με τον αέρα, καλωσορίζουν τον επισκέπτη στο παραδοσιακό χωριό, στην όμορφη Φουρνή μας που έχει τόσες ιστορίες να πει.

Ο ήχος αυτός μάς έκανε να φτιάχνουμε σενάρια όταν συνοδεύαμε τους γονείς στη βόλτα τους το βράδυ. Βλέπαμε τις σκιές που ζωγράφιζε το φεγγάρι στο γεμάτο φαντασία παιδικό μυαλό μας, την “ασκουλούπα” ακούγαμε και γουρλώναμε τα μάτια να δουν πράματα και θάματα που ζωγραφίζονταν μέσα στο μαύρο σκοτάδι.

Η Φουρνή έχει καθαρά τα χαρακτηριστικά ενός κρητικού παραδοσιακού χωριού, μικρά σπίτια με αυλές και ψηλές πόρτες, δαιδαλώδη στενά δρομάκια που κανένα από αυτά δε θα σε κάνει να χαθείς, παρά μόνο να αφεθείς σ’ αυτό που θα σε γυρίσει στα παλιά, που θα σου δείξει τις παρέες να κάθονται στα δρομάκια και να βεγγερίζουν, να πλέκουν και να λιάζονται, να ποτίζουν τα λουλουδάκια στους τενεκέδες, να έχουν πάντα πρόχειρο το κέρασμα με το δροσερό νερό.

Κάτω και Επάνω χωριό αποτελούν μια κοινή ομορφιά. Κάθε γειτονιά και μια εκκλησία, μπορεί και περισσότερες, κάθε γειτονιά και ανάμνηση. Και ένας δρόμος (αμαξωτό τον έλεγε η γιαγιά) που σε οδηγεί σε σημαντικούς προορισμούς και μνημεία, σε μονοπάτια και διαδρομές που μοσχοβολούν δίκταμο και ρίγανη, φασκόμηλο και άλλα πολλά αρωματικά φυτά και βότανα που η περιοχή φιλοξενεί. Σε πόσα όμορφα μέρη μπορούν να σε πάνε τελικά αυτοί οι σπουδαίοι δρόμοι!

DSC_4770
Το κιούπι της γιαγιάς που γέμιζε νερό από το πηγάδι. Μετά εγώ το έκανα γλάστρα με ένα κομμάτι από το λουλουδάκι της που το έχω πολλά χρόνια. Έτσι έχουν γεμίσει τις γλάστρες τους φίλοι και γνωστοί και η γιαγιά πηγαίνει παντού, να δει κι αυτή που δεν έκανε ταξίδια στη ζωή της…

Εικόνες και κειμήλια, τοιχογραφίες, βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία, πλούσια ιστορία, μα τόση ιστορία τελικά πώς να τη γράψεις χωρίς να κουράσεις σε μια μικρή ανάρτηση! Ένα χωριό που το αγκαλιάζουν όμορφα μικρά βουνά, έτυχε να είναι το χωριό του πατέρα μου, που φιλοξένησε τη νιότη του μα και τα παιδικά μας χρόνια.

Η δική μου η Φουρνή έχει την εικόνα της γιαγιάς και του παππού, των θείων και των γειτόνων. Έχει σοκάκια πλακόστρωτα, λουλούδια στις αυλές. Φρεσκοβαμμένους τοίχους και καφενεία κάτω από τον πλάτανο. Έχει βόλτες στο καλντερίμι και δροσερά καλοκαιρινά βράδια με αποσπερίδες, κοινώς κουβεντολόι και ιστορίες σε κάποια αυλή ή καλύτερα έξω στο δρόμο με τους γείτονες.

Έχει μυρωδιές και μνήμες, έθιμα του Κλήδονα, δεκαπενταύγουστους δροσερούς. Έχει γιασεμιά και αγιοκλήματα που γέμιζε η γιαγιά τ’ ανθοδοχείο της πάντα, μικρά και μεγάλα μυστικά που υπάρχουν στο μυαλό μου κάπως μπερδεμένα, παρατσούκλια και συγγενείς που ποτέ δε θυμάμαι ποιός είναι ποιός και πώς τον λένε τελικά!

Έχει φρεσκοπλυμένα ρούχα με πράσινο σαπούνι. Κληματαριές στις αυλές. Την παλιά ραπτομηχανή της γιαγιάς. Μυρωδιά κολώνιας και οινοπνεύματος στο κουρείο του παππού. Άσπρες καθαρές πετσέτες. Και την Zundapp μοτοσυκλέτα του.

Έχει τη σοκολάτα γάλακτος του Παυλίδη με την πεταλούδα στο χαρτάκι, το παγωτό της Κυριακής και για τη γιαγιά πάντα κυπελάκι Rocket με γέμιση βύσσινο, το απογευματινό παξιμάδι με τον ανθότυρο ή βρεγμένο ντάκο με λίγη ζάχαρη!

Έχει και τον “Ποδιά” που φοβόμουνα ενώ ήταν ψυχούλα και τον άλλον που μάζευε τα φετσόλαδα με ανταμοιβή σκόνη για τα ρούχα. Η δική μου Φουρνή έχει το φίλο μου το γάιδαρο που έμενε στη γειτονιά σε ένα κλειστό παλιό σπίτι και πρόβαλε στο παράθυρο για το καθιερωμένο χάδι.

Δεν ήξερα τότε, πως η υποχρεωτική κάποιες φορές επίσκεψή μας στο χωριό θα μου έδινε τόση τροφή στο μέλλον, τόσες κλωστές να ξεμπλέξω και να ξαναδέσω, να τυλίξω, ν’ αφήσω σημάδι σαν τον άλλο μίτο, ν’ ακολουθώ μέχρι να βρω αυτά που αναζητώ.

Η Φουρνή για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Άλλες εικόνες, άλλες μνήμες. Έτσι γίνεται συνήθως, άλλα θυμάται αυτός που κάθισε για ρακή στον Πλάτανο κι άλλα αυτός που επέλεξε τον Παλαίμυλο. Ο καθένας κρατά τις εικόνες του, τις μνήμες των δικών του, τις μυρωδιές του σπιτιού του μα και της γειτονιάς του.

Όπως και να ‘χει, όλα Φουρνή είναι. Διαφορετική για μας τους νεώτερους, τους επισκέπτες του σαββατοκύριακου και τα εγγόνια και σίγουρα αλλιώτικη για τους γεννημένους κι αναθρεμμένους εκεί, που έχουν να θυμούνται δύσκολες μα και όμορφες στιγμές. Το κέντρο αυτό της μάζωξης ισχυρών ψυχικά ανθρώπων και υπερήφανων, καλόκαρδων μα και σκληρών ανά περίπτωση έχει πολλά να πει. Τα λίγα σπίτια λένε είναι κακά σπίτια, μα αυτό το χωριό ξεπέρασε τις μικρότητες με καλοσύνη.

Αν κάτι μου λείπει πάρα πολύ από το χωριό, είναι η γιαγιά μου η Μαρία κι ο παππούς μου ο Μανώλης. Tυχαία τον “είδα” ξανά σε βίντεο (στο 1:37 με το καπελάκι του) που κάποιοι καλοί άνθρωποι ανέβασαν στο διαδίκτυο και ένιωσα πως αν πήγαινα στο χωριό θα ήταν εκεί και θα με περίμενε κι ακόμα όποτε πηγαίνω αυτό αισθάνομαι. Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί, αν δε βρεθούμε στο σπίτι θα είναι στο κουρείο κι αν δεν είναι εκεί, θα είναι στην πλατεία ή στον περίπατό του κι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί να καθήσουμε στην αυλή να τα πούμε.

Η δική μου Φουρνή είναι αυτοί και άλλοι τόσοι. Αυτοί που έφυγαν και όσοι μας γεμίζουν ακόμα χαρά με την παρουσία τους. Είναι όλα τα ονόματα που κάποτε υπήρξαν, είναι τα λόγια τους, οι κινήσεις τους, είναι η εικόνα τους. Στη γειτονιά με το πλεκτό και την κλωστή περασμένη στα δάχτυλα, το καλώς την, το κέρασμα, η συντροφιά στο καφενείο, οι στολισμένες αυλές, το λίγο και το πολύ του καθενός.

Η δική μου Φουρνή είναι ο τόπος, είναι οι γειτονιές, είναι οι δρόμοι, είναι όσα με συνδέουν με το παρελθόν και όσα διαμορφώνουν το σήμερα. Είναι τα νέα παιδιά που γεμίζουν τα σπίτια, είναι όσοι λείπουν και όσοι επιλέγουν να ζήσουν ξανά στο χωριό. Η δική μου Φουρνή είναι οι άνθρωποι. Πάντα θα είναι οι άνθρωποι και η δική μου μικρή γωνιά στο χάος του κόσμου!

Είναι η Ειρήνη, το όμορφο μελαχρινό κορίτσι που πήγε να βρει τύχη αλλού. Και η Ελένη με το ωραίο της χαμόγελο και τον καλό της πάντα λόγο, με μια χαρά που την είχε τόσο πρόχειρη, ρούχο πλύνε βάλε. Η Μάρθα με το ταμπεραμέντο της, το τσαγανό και το δυναμισμό της παρέα τώρα με τον αγαπημένο της Γιάννη να πίνουν καφεδάκι στην όμορφη αυλή τους, η Διονυσία με τη βιασύνη της να ζήσει και να προλάβει όλα να τα πει με μια ανάσα, ο Κωστής που μου θύμιζε πάντα έναν ηθοποιό στο ύφος, στα λόγια, στις κινήσεις, οι συγγενείς και φίλοι του μπαμπά που πάντα θα ξεχνώ ονόματα και παρανόμια, μα ποτέ τους ίδιους…

Τώρα πια κι ακόμα περισσότερο από όλα, μου λείπουν οι ρίζες μου, οι γονείς μου, ο πατέρας και η μάνα που έζησαν τις τελευταίες τους στιγμές σε αυτό το χωριό. Ο παπά Μιχάλης και η Ευθυμία και η ζωγραφισμένη τους αυλή, τα όμορφα λουλούδια τους και τα εργόχειρά τους, η αγκαλιά και οι κουβέντες τους, η φροντίδα τους, το τηλεφώνημά τους. Προστέθηκαν κι αυτοί στη λίστα που όλο μεγαλώνει, που όλο και τη συμπληρώνουν άνθρωποι κι αναμνήσεις, μα που φροντίζουμε, πρέπει να φροντίζουμε με κάθε τρόπο να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη τους για όσο ζούμε.

Ζωή και θάνατος πάνε αντάμα, δίπλα δίπλα, μα γίνεται πιο έντονη η απουσία σε αυτά τα χωριά γιατί μικραίνουν, λιγοστεύουν από παρουσίες και φωνές, κλείνουν οι πόρτες. Μα ευτυχώς οι επόμενοι, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα παίρνουν σειρά και με τη φωνή τους σβήνουν τη σιωπή, όμως τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο χωρίς αυτούς που έφυγαν.

Ακούγεται η σιωπή; Αν ακούγεται λέει! Και πονά περισσότερο. Αλλά ευτυχώς η μνήμη είναι δυνατή και φέρνει εδώ μπροστά τους αγαπημένους μας και η μοναξιά μαλακώνει και οι ευχές να είμαστε όλοι καλά και ν’ ανταμώνουμε γίνονται πιο πολλές και πιο δυνατές. 

fou4
Μια τσάντα απόμεινε να θυμίζει πως εκεί υπήρξε μια όμορφη κυρία, που είχε μιαν άσπρη τσάντα για τις Κυριακές!

Ο κάθε τόπος είναι τόσο σπουδαίος και οι μνήμες όλων μας σημαντικές. Οι παιδικές μνήμες είναι οι πιο δυνατές, οι πιο σπουδαίες. Αγαπώ και τα δυο χωριά των γονιών μου και με το καθένα με συνδέουν άλλοι άνθρωποι, άλλες μυρωδιές, άλλες ιστορίες. Τελικά, κυρίως θυμάμαι μυρωδιές! Αυτές με συνδέουν με το παρελθόν. Κι όταν οι μυρωδιές είναι καλές, τότε και οι μνήμες είναι καλές.

fou2

Σας εύχομαι αγαπημένοι μου να έχετε παρόμοιες μνήμες και να μην τις αφήσετε να σβήσουν ποτέ! Κρατήστε τις, μεταδώστε τις και δημιουργήστε καινούριες στα παιδιά σας. Βοηθήστε τα να έχουν να πιαστούν στα ενήλικα χρόνια τους από κάτι αόρατο, μα τόσο δυνατό! Δώστε τους λόγο να παίρνουν δύναμη από το παρελθόν!

“Το χωριό μου”

Στον κάμπο και στων λόφων τα ριζά,
τρία λευκά κοπάδια,
γύρω από μιαν αρχόντισα εκκλησιά.
Στα πόδια τους λειβάδια,
κατάφυτα απ’ του Βάκχου τη χαρά.

Κορφούλες χαμηλές, ανεγερτές,
τη Βαγγελίστρα, το Σταυρό κορώνα
κι ολούθε ελιές, και δάση αμυγδαλιές,
που κάνουν άνοιξη τα μέσα του χειμώνα.

Όλα απαλά, κι απλά και βιβλικά
μιά Εδέμ, να ξαποστάσεις.
Σ’ άδολα μάτια, σ’ άδολη καρδιά,
να πιεις την ομορφιά, την ανθρωπιά,
την καλωσύνη να χορτάσεις.

Τρεις χάντρες στο γιορντάνι τ’ ουρανού,
τρία χωριά, μια χάρη, ένα καμάρι.
Μα την καρδιά μου εγώ, του μεσιανού
θα κάμω ένα σινιάλο να την πάρει,
στη ζέστα του σπιτιού του πατρικού.

Σαν όλα εκεί, θάναι απαλό το δειλινό,
κι ανάερο το σκοτάδι,
στην κλίνη μου θα γύρει τρυφερό,
να με κοιμήσει κάποιο βράδυ,
μ’ ένα σκοπό παλιό, λικνιστικό.

(Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη)

Λίγα λόγια για τη Φουρνή από τον π. Μιχάλη Πατεράκη
“Στη Φουρνή χωράει ο κάθε επισκέπτης. Υπάρχει χώρος και για τον ανήσυχο και τιμάται η απλότητα. Ο τόπος είναι γεμάτος μνημεία. Είναι το έρμα στο καράβι της προσωπικής μας ύπαρξης, για να το κρατά σε ισορροπία στις κάθε φουρτούνες των καιρών. Τόπος δοκιμασμένος έζησε ήσυχες εποχές μα και ταραγμένες. Δε ζήτησε την περιπέτεια. Την αξιοπρέπειά του ήθελε να προφυλάξει.
Σήμερα που οι κάθε είδους προπαγανδιστές προσπαθούν να μας κόψουν από τις ρίζες μας, εμείς πρέπει να αντισταθούμε. Εμείς την ιστορία μας έχουμε. Την αμόλυντη, άφθορη και άχραντη καρδιά της φουρνιώτικης γης μας. Αυτή είναι το βαθύ, το πιο αληθινό είναι μας. Κι όλοι εμείς, αυτήν ψάχνουμε συνέχεια παντού όπου κι αν είμαστε.
Είμαστε χρεωμένοι με μια ακριβή, μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Όπως και να το κάνουμε, τούτος ο τόπος είναι αστείρευτος σε κοιτάσματα πνευματικού δυναμικού της παράδοσής μας. Πρόκειται για έναν πλούτο που αυξάνει μόνο όταν δίνεται στους άλλους, μια χαρά που πολλαπλασιάζεται, φως που φέγγει παντού.
Τα χαρακώματα της παράδοσης που οι πρόγονοι μας κράτησαν με κάθε θησεία δεν έμειναν άδεια. Τα κρατάμε εμείς και τα παιδιά της Φουρνής, που δεν έχουν διάθεση να σκύψουν τον αυχένα τους στις γλυκοφωνές των σύγχρονων σειρήνων. Ελπίζουμε πως με τον καιρό θα κεντριστούν και αυτά σαν νέα βλαστάρια στο δέντρο που ανήκουν. Στη Φουρνή και στην Παράδοσή της!”

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ…

Πρόσφατα

Πάντα είχα τη ρομαντική ιδέα της αλλαγής του κόσμου…

Πάντα είχα τη ρομαντική ιδέα της αλλαγής του κόσμου....

Κεφάλας Ηλίας, Λόγος για την αβεβαιότητα

Γυρίζωκαι είμαι σαν ένα ρούχο παλιόφαγωμένο από μέσα.Κρύες ανάσες...

Η ευθανασία του Γορίλα και η βιοηθική…

Η ευθανασία του Γορίλα και η βιοηθική...Γεννήθηκε στο χαλάκι...

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε…

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπεΣταματά ο χρόνος;...

Social Media

Newsletter

Δημοφιλή

Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα…

Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα και ίσως και για γερά πορτοφόλια! Αγώνας συνεχής για την πολυπόθητη είσοδο σε κάποια σχολή!

Δεν είσαι μόνος! Σού έχω νέα…

Λοιπόν, έχω νέα να σου πω, φτιάξε καφέ! Δε γιορτάζουν...

Κάτι θα γίνει και μη σκας!

Κάτι θα γίνει και μη σκας!...Λεπτό το λεπτό...

Η Βαρκελώνη έκλεψε την καρδιά μου…

Η Βαρκελώνη χρωστά πολλά στον Γκαουντί ή Γκαουδί, αυτόν τον σπουδαίο αρχιτέκτονα που του έμελλε να φύγει από την ζωή γιατί τον πάτησε το τραμ, όμως άφησε τόσο σπουδαίο, τεράστιο, ιδιοφυές έργο, ίσως και παρανοϊκό.

Ο Νίκος Ταβερναράκης στο elpis calling…

Από τους "Αξέγνιους Περάτες" ως το σήμερα των "Ινάτιδων"...
Ελπίδα Πατεράκη
Ελπίδα Πατεράκηhttps://elpiscalling.com
Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, ακούω με προσοχή τις ιστορίες τους. Συγκρατώ τις λεπτομέρειες και τις μικρές στιγμές. Δημιουργώ όπως μπορώ, συχνά ξεχνώ όσα μαθαίνω και ξεκινώ από την αρχή. Αγαπώ το ραδιόφωνο, τις μουσικές, τα σύννεφα, τα λόγια που ενώνουν τους ανθρώπους. Προσδοκώ την αλλαγή. Κρατώ την ουσία.

Πάντα είχα τη ρομαντική ιδέα της αλλαγής του κόσμου…

Πάντα είχα τη ρομαντική ιδέα της αλλαγής του κόσμου. Πάντα ήθελα να δω τη ρομαντική πλευρά των ανδρών στα πράγματα τα καθημερινά, στο χειρισμό...

Κεφάλας Ηλίας, Λόγος για την αβεβαιότητα

Γυρίζωκαι είμαι σαν ένα ρούχο παλιόφαγωμένο από μέσα.Κρύες ανάσες με διαπερνούνκαι με μουσκεύει μια παλιά βροχήΑπό πού αρχίζει και πού τελειώνειο κόσμος;Απέραντα χωράφια υγρά...

Η ευθανασία του Γορίλα και η βιοηθική…

Η ευθανασία του Γορίλα και η βιοηθική...Γεννήθηκε στο χαλάκι της κουζίνας ένα κρύο βράδυ Φεβρουαρίου, το 2011. Είχε εφτά αδέρφια. Ήταν προστατευτικός ως ο...

10 ΣΧΟΛΙΑ

  1. “Βοηθήστε τα να έχουν να πιαστούν στα ενήλικα χρόνια τους από κάτι αόρατο μα τόσο δυνατό!”
    Πόσο χρειάζεται αυτό! Μια μυρωδιά, μια εικόνα, ένα λουλούδι, σαν αυτό που ταξίδεψε εμένα για λίγο στο παρελθόν και που έγινε ανάρτηση που θα ανέβει σε λίγο, μπορούν να φέρουν πολλές μνήμες.
    Πόσο μάλλον ένα ολόκληρο χωριό!
    Εξαιρετική ξενάγηση σε τόπο και αναμνήσεις!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    • Ευχαριστώ! Ποιος αντέχει μια ζωή χωρίς μνήμες, εικόνες και μυρωδιές; Για μένα αυτή είναι η ζωή. Συλλογή από στιγμές. Να είσαι πάντα καλά!

  2. Υπέροχα γράφεις Ελπίδα. Υπέροχα. Ξεσήκωσες μνήμες και συγκίνηση τάραξε την ψυχη μου πρωινιάτικα να’σαι καλά. Με μάγεψες τόσο που θέλω να πάω…σαν προσκύνημα σε τόπους που αγαπήθηκαν κι έδωσαν και δίνουν…Με γέμισες αγάπη. Αυτό. Με φούσκωσες από αγάπη…Καλημέρα ψυχή μου!

    • Τόποι και σπίτια γίνονται από τις ανάσες των ανθρώπων. Χωρίς αυτούς υπάρχουν μόνο ερείπια. Όμως κι αν εγκαταλείπεται ο κάθε τόπος και χάνονται οι άνθρωποι, αφού έχω ακόμα μνήμη, ο τόπος υπάρχει ζωντανός και σε κάθε του στροφή θα περιμένω να δω εκείνη να κάθεται στο καρεκλάκι της να πλέκει, εκείνον να αγιογραφεί και να σιγοτραγουδά… Φουσκώνω κι εγώ από αγάπη που νιώθουμε ακόμα πολύ! Σε γλυκοφιλώ!

  3. Ευχαριστώ πάρα πολύ για ότι γράφετε γιαυτό το υπέροχο χωριό!!!! Είμαι πολύ περήφανη που είμαι από εκεί!!!Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!!!!!

  4. Ελπιδακι ! γράφεις υπέροχα ~με συναίσθημα κ αλήθεια ~με αγάπη κ ομορφιά! ! !Σ ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο! Έχω παρόμοιες αναμνήσεις από το χωριό της μαμάς . . .Τυχερά τα παιδιά που έχουν χωριό έστω κ για τις διακοπές τους…

    • Εγώ ευχαριστώ Κάλλια και χαίρομαι που τόσοι πολλοί ανακινήσαμε ίδιες μνήμες από μια τυχαία ανάρτηση. Όντως τυχερά αυτά τα παιδιά! Μα και τ άλλα που δεν έχουν, ξέρουν πως να φτιάχνουν αναμνήσεις… Είναι ανάγκη βλέπεις!
      Να είσαι πάντα καλά! Σε φιλώ ?

  5. ΜΕ ΤΣΑΚΙΣΕ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ…ΣΑΝ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΕΜΕΝΑ,ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ,ΣΤΟ ΠΟΛΥΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ…ΑΓΙΑ ΛΑΡΙΣΗΣ!ΝΙΩΘΩ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Discover more from Elpis Calling

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading