Δεν τους είχα δει σε δράση. Δεν ήξερα καν που είναι το κλειστό γήπεδο που έπαιζαν, δεν μπορούσα να προσανατολιστώ, ούτε να φανταστώ αυτό που θα έβλεπα τελικά.
Ο πόνος και η χαρά κύκλο κάνουν κατά τον Σοφοκλή… “πήμα και χαρά κυκλούσιν”
Ήξερα γι’ αυτά τ’ αγόρια, γι’ αυτούς τους δυνατούς άντρες που σε πείσμα των καταστάσεων βρήκαν, φαντάζομαι, εκτόνωση και στόχο και ισορροπία και δύναμη και άλλα πολλά στο μπάσκετ. Όμως δεν τους είχα δει από κοντά. Μα μόνον αν δει κανείς αυτούς τους αθλητές να παίζουν, μπορεί να νιώσει την δύναμή τους, τις αντοχές, την προσήλωση και την ευελιξία στα δύσκολα της ζωής.
Πήρωσις και αναπηρία λοιπόν πάνε μαζί, η έλλειψη αρτιότητας χαρακτηρίζει την λέξη και όχι τον άνθρωπο.
Θέλει πολλά κότσια να κουμαντάρει κάποιος το αναπηρικό αμαξίδιο, ειδικό για το μπάσκετ. Θέλει πολλά κότσια για να κουμαντάρει κανείς και την ζωή του, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα!
Κάποιες αναπηρίες είναι εμφανείς, κάποιες όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή είναι εύκολη σε καμιά από τις πολλές και διαφορετικές μορφές αναπηρίας.
Ο δικός μας ΑΣΚΑ Ηράκλειο (Αθλητικός Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων), είναι η ομάδα μπάσκετ που έβαλε στην άκρη τις δυσκολίες και κοίταξε μπροστά ή καλύτερα ψηλά, εκεί στην μπασκέτα και οι στόχοι άλλαξαν, το βλέμμα γαλήνεψε. Τίποτα δεν τους χαρίζεται και κρίνονται όπως όλοι.
Θέλει μεγάλη δύναμη να πάρει κάποιος την απόφαση να εκτεθεί με κάθε τρόπο. Να αφήσει τα προβλήματά του εκτός γηπέδου, να τα αποδεχτεί και να καταθέσει όση δύναμη έχει πάνω σε ένα καροτσάκι, που ομολογώ άρχισα να βλέπω αλλιώς. Χωρίς τον ενδόμυχο φόβο ότι είναι κάτι που αν συμβεί, τελειώνει η ζωή.
Και θυμήθηκα και ανέτρεξα σε μια άλλη ανάρτηση, γιατί αυτά τα αγόρια μού θύμισαν πολύ τον Γιώργο και την τρέλα που κουβαλούσε, την πηγαία διάθεση και ανάγκη για χαρά και αγάπες και χαμόγελα και προσπάθειες… Με τα φτερά στα χέρια…
Δεν είναι μόνο θαυμασμός αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας τους. Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς μα είναι κάτι άλλο, κάτι απλό. Είναι το πιο απλό στο οποίο θα μπορούσα να καταλήξω και που έχει να κάνει με την συνέχεια της ζωής με όποια προβλήματα κι αν υπάρχουν. Είναι που από ένα σημείο και μετά έβλεπα απλά έναν αγώνα μπάσκετ, ξεχνώντας ότι βλέπω αγώνα μεταξύ ατόμων με αναπηρία.
Δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ. Έπαψα να ασχολούμαι από το 1987. Ναι, από τότε που εκείνο το καλάθι έφτασε μια ολόκληρη χώρα σε εθνικό παραλήρημα και τα αγροτικά και λοιπά οχήματα βγήκαν στους δρόμους κορνάροντας, ζώντας στιγμές ένδοξες λες και έβγαινε ξανά στις εκλογές ο Παπανδρέου!
Εκεί έμεινα, στο τότε, που μου φάνταζε πιο γνήσιο και αθώο, που ο αθλητισμός είχε κάτι το αγνό, ενώ το μετά βούτηξε μέσα στη γκλαμουριά και τα χρυσά παιδιά και τις χρυσές αμοιβές, τους άγριους φιλάθλους, οπότε, ναι, έμεινα στην στιγμή του 1987 που ο Καμπούρης βάζει τα τελευταία καλάθια στο κατάμεστο γήπεδο.
Στο τώρα όμως της εποχής μου, διαπιστώνω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γνήσιοι, ψυχές “γυμνασμένες”, άνθρωποι αξιοπρεπείς, πιο δυνατοί από μένα, πιο δυνατοί από το κάθε τι που με ρίχνει και χάνεται ο κόσμος και η ψυχραιμία μου με μιας και μπαίνω στην διαδικασία κάθε τόσο να σκεφτώ να την κάνω, να λιποτακτήσω, να εξαφανιστώ, γιατί όλα είναι ένα βουνό!
Από αυτά τα παιδιά θέλω να πάρω παράδειγμα, από την δύναμη με την οποία στέκονται στο κάθε δύσκολο της κάθε μέρας. Γιατί είναι παλικάρια και ξέρουν από αγώνες… γιατί όταν τους κοιτάς στα μάτια, βλέπεις τον άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο!
Ευχαριστώ παιδιά! Και σας που αγωνίζεστε φανερά μα και σας που κρυφά, αθόρυβα και με όποια δύναμη έχετε, βοηθάτε… Ήταν ευκαιρία να δω αλλιώς τις καταστάσεις της ζωής. Μακάρι κάποια στιγμή ν’ αποκτήσω και την δύναμη της ψυχής σας!
Μάθημα για όλους να ξεκολλήσουμε από τα μικροπράγματα που μας ενοχλούν και μας «καθηλώνουν» γενικώς!
