Υπάρχουν Ταλιμπάν και αλλού. Αλλά δεν είναι οργανωμένοι. Σε όλα τα επίπεδα.
Κοινώς, υπάρχουν παντού άρρωστοι, κομπλεξικοί, εξαρτημένοι από ουσίες και άλλα, ένα μάτσο ηλίθιοι εγκληματίες που ίσως το μόνο που θα ήθελαν, θα ήταν μια αγκαλιά όταν έπρεπε, μπας και γλίτωνε τώρα ο πλανήτης!
Τους βλέπω και στο πρόσωπό τους το ακάλυπτο, σιχαίνομαι τον κόσμο και την ύπαρξή τους, κυρίως σιχαίνομαι αυτούς που τους πήραν σε τρυφερή ηλικία και τους κατέστρεψαν, σιχαίνομαι τον άνθρωπο που είναι ικανός για το χειρότερο! Οι αρχηγοί, τούς ήθελαν άντρες τάχα, αλλά χωρίς το όπλο είναι όλοι μαζί το απόλυτο τίποτα! Μοιάζουν αγοράκια καθηλωμένα στα εφτά, που έπαιζαν στις αλάνες με ψεύτικα πιστόλια και γάζωναν τον αέρα!
Αρέσκονται να ζουν σε κοινωνίες ανδρών και να βλέπουν μόνον ομοίους τους και όχι γυναίκες! Κι αν αρχίσω να γράφω όσα σκέφτομαι… Ωωω!!! Αν αρχίσουν να βγαίνουν από μέσα μου όσα νιώθω!!!
Ο Χριστός όμως είπε να μην κατηγορούμε, να μην κρίνουμε, να μην αναφερόμαστε στον συνάνθρωπό μας ούτε για να τον πούμε “ανόητο”.. Κι αυτή είναι η απέραντη θάλασσα αγάπης που ΔΕΝ διαθέτω. Εύχομαι κάποια στιγμή να αποκτήσω αυτό το δώρο κι αντί να μιλώ με απέχθεια για τα σιχαμερά καθάρματα, να μπορώ να λέω, Θεέ μου φώτισέ τους, συγχώρεσέ τους, πλημμύρισέ τους με αγάπη και το ζεστό σου φως!
Και μόλις το πω αυτό, λέω για κοίτα, μήπως τελικά αν όλοι πέφταμε στα γόνατα και παρακαλούσαμε για όλους, να μπορούσε η ταπεινότητά μας να αλλάξει κάτι στον κόσμο αυτό που βλέπουμε να ακολουθεί την κατρακύλα του;
Πάνε κι έρχονται οι λέξεις, πάνε κι έρχονται οι σκέψεις…
Ξεκίνησαν άλλωστε ήδη τα όργανα και οι εκκαθαρίσεις και ο τρόμος θερίζει. Αυτή θα είναι η νέα αρρώστια του αιώνα.
– Από τί πήγε αυτός; – Από τρόμο, θα είναι η απάντηση. Αχ τον καημένο, θα λέει ο χορός.
Η νέα αρρώστια μετά τις πανδημίες! Ο τρόμος!
Τώρα που είπα πανδημία, θερίζει η μετάλλαξη. Τί κάνουμε εμείς; Αυτό που ξέρουμε καλά. Το κορόιδο! Την ίδια στιγμή στο Βιετνάμ έχουν βγάλει στρατό στο δρόμο και δεν περνά ούτε πουλί πετούμενο! Στις Φιλιππίνες όποιος μπαίνει, μένει καραντίνα σε ξενοδοχείο δέκα μέρες με μάσκα και μέσα στο δωμάτιο. Εδώ, αγρόν αγοράσαμε, από αυτόν που έμεινε ανέπαφος από φωτιές. Ακόμα. Φορτώνουν τα νοσοκομεία, έρχονται ενισχύσεις, η επίταξη κλινικών πάλι προ των πυλών, το προσωπικό στα νοσοκομεία δουλεύει μέσα στην τρέλα, στον κόσμο μας οι υπόλοιποι! Αυτόν που η εμμονή μας επιβάλλει!
Για το τι γίνεται δίπλα μας ισχύει απόλυτα το εξής ελληνικό.. άσ’τους να κουρεύονται! Μείνετε εκεί φωτισμένοι μου συνάνθρωποι! Μείνετε εκεί και κάντε τα κορόιδα, μπορείτε!!!
Ωδή στην απόλυτη ελευθερία!
Ωδή στην απόλυτη δημοκρατία!
Ωδή στην απόλυτη μπουρδολογία!
Κι από όλα αυτά, μια εικόνα θα μείνει να με στοιχειώνει για καιρό και να μού ανακατεύει το στομάχι.. το μωρό στο Αφγανιστάν, να το τραβάνε οι στρατιώτες σαν σκουπίδι μέσα σ’ όλα του κόσμου αυτού, προκειμένου να περάσει “απέναντι” και να “σωθεί” τάχα!
Να δεις πως το είπε ο ποιητής…
Photo by Daniele Levis Pelusi on Unsplash
