«Και τώρα βγείτε όλοι από το ίντερνετ… θέλω να μείνω λίγο μόνος!»…
Γελώ τόσο μα τόσο πολύ με την διαφήμιση γνωστής εταιρίας και ζηλεύω απίστευτα το ταλέντο του ηθοποιού μα και των δημιουργών αυτής της διαφήμισης, που μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι δε μπορεί, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι ευτυχισμένοι αφού κάνουν αυτό που τους αρέσει και μάλιστα τόσο καλά…
Ξύπνησα με την σκέψη αυτή σήμερα και είπα πόσο χαρούμενη πρέπει να είμαι που σηκώθηκα από το κρεβάτι… λίγες είναι οι φορές που νιώθω αυτούσια και μεγάλη χαρά για αυτό που τόσοι άνθρωποι την ίδια στιγμή δεν έχουν και υποφέρουν.
Είναι όμως κάποια πράγματα που τα θεωρούμε τόσο μα τόσο δεδομένα, βουλιάζουμε τόσο πολύ στην κανονικότητα που ζούμε και στο ρούφηγμά της, που ξεχνάμε, ότι είναι θέμα τύχης να αλλάξουν σε χρόνο ρεκόρ οι ισορροπίες και η ζωή μας να έρθει τούμπα.
Τελικά πόσοι ξυπνήσαμε σήμερα καλά αλλά η πρώτη σκέψη αφορούσε κάτι άλλο όπως τα ψώνια, τις δουλειές, το πρωινό, τις υποχρεώσεις; Πόσοι ζούμε με τα δεδομένα μας αγκαλιά και δενόμαστε χειροπόδαρα με τα δεδομένα των άλλων;
Πόσοι ξεκινήσαμε για εκεί που στοχεύαμε ή ξεκινήσαμε χωρίς στόχο; Πόσοι χάσαμε την πρώτη λαχτάρα ήδη στην αρχή ακόμα και αυτών που νομίσαμε ότι λαχταράμε ή όταν τα βρήκαμε νιώσαμε θλίψη τελικά γιατί είχαν χάσει την μαγεία τους, την πρώτη εκείνη λάμψη;
Πόσοι σκαλίσαμε μέχρι αιμορραγίας την ψυχή προκειμένου να βρούμε αυτό που θα μας ανακουφίσει, αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους;
Πόσοι επιλέξαμε σπουδές και σχολές βάσει των οικονομικών της οικογένειας; Πόσοι ενώ είδαμε στην αρχή μιας επιλογής ότι δεν μας πάει, συνεχίσαμε μέχρι να τελειώσουμε, για να μην στεναχωρήσουμε γονείς, παππούδες, θείους, γείτονες;
Πόσοι σιγοτραγουδήσαμε εκείνο το γνωστό από το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη «άλλα είναι εκείνα π αγαπώ για αλλού ξεκίνησα»… κι όταν αρχίσουμε να ψάχνουμε βαθύτερα δεν ξέρουμε ούτε καν για ποιο ξεκίνημα μιλάμε, ζούμε με το όραμα οτιδήποτε άλλου από αυτό που κάνουμε το οποίο σίγουρα θα ήταν πραγματική απόλαυση στην φαντασία μας ίσως..
Πόσοι αλλάξαμε εκατό δουλειές και δεν βρήκαμε το ποθούμενο (εκείνα τα χρόνια τα καλά που υπήρχαν δουλειές) και τώρα πόσοι τις ψάχνουμε με το δίκαννο κι έναν κόμπο στον λαιμό, ότι θα πρέπει να κάνουμε ό,τι κι αν βρούμε, οτιδήποτε ψυχοφθόρο και δύσκολο γιατί δεν είναι εποχές για επιλογές!
Πόσοι παντρευτήκαμε αυτόν που αγαπήσαμε τρελά; Πόσοι δεν τρελαθήκαμε αφού παντρευτήκαμε αυτόν που αγαπήσαμε τρελά; Πόσοι δεν μείναμε σε γάμους τραγικούς και δεν ανεχτήκαμε δύσκολες καταστάσεις γιατί έτσι έπρεπε; Πόσοι μετανιώσαμε αφού χωρίσαμε;
Πόσοι κάναμε παιδιά και μετά το σκεφτήκαμε; Πόσοι δεν κάναμε παιδιά και μείναμε με τον καημό και την σκέψη; Πόσοι κάνουμε τυχαία πράγματα και τα δεχόμαστε αφού συμβούν, γιατί έτσι τα έφερε η μοίρα;
Πόσοι δεν κάναμε τίποτα για να αλλάξουμε κάτι, οτιδήποτε στην ζωή μας; Πόσοι δεν λέμε στην διαίσθησή μας να βγάλει τον σκασμό, ενώ είμαστε εντελώς σίγουροι ότι η καημένη λέει την αλήθεια και μας δείχνει τον δρόμο τον σωστό;
Πόσοι ενώ ξέρουμε, κάνουμε τα εντελώς αντίθετα; Πόσοι βάζουμε τον εαυτό μας συνεχώς τιμωρία για τα λάθη άλλων; Πόσοι δεν διορθώνουμε τα λάθη μας και πληγώνουμε αγαπημένους ανθρώπους;
Πόσοι χρειαζόμαστε τελικά βοήθεια και δεν την ζητάμε;
Πόσοι ενώ δεν θέλαμε κάτι το κάναμε, καταπιεστήκαμε γιατί έτσι πρέπει, καθώς κάποιος μας δασκάλεψε κάποτε, ότι έτσι είναι η ζωή και δεν μπορείς να κάνεις πάντα αυτό που θες, η ζωή έχει πολλές υποχωρήσεις και καταπίεση, αν θες να τα πας καλά με όλους και όλα και να είσαι εντός νόμων και κοινωνίας.
Κανείς δεν θέλει το αιώνιο και το παντοτινό, γιατί στη ζωή αυτή δεν υπάρχει τίποτε από αυτά. Υπάρχει το προσωρινό, το τώρα, το περίπου, αλλά όχι το για πάντα. Ό,τι έγινε και πέρασε ας πάει στο καλό. Ό,τι είναι να έρθει με το καλό ας ορίσει.
Κρατώ ίσα για την πορεία κάτι που με έμαθαν να τα λέω θέλω, επιθυμίες και όνειρα, όμως πάλι κάτι δεν ταιριάζει. Ανοίγω παρένθεση ή μάλλον αισθάνομαι την επιθυμία να ανοίξω για να κάνω την πεζή πραγματικότητα σπουδαίο ταξίδι. Αρχίζω να μετρώ με ποσοστά επί τις εκατό το μέγεθος της ευτυχίας κι έτσι κρίνω και αξιολογώ τη θέση της στην κατηγορία της ζωής, που μού κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητα.
Για συμπληρώματα διατροφής ξέρουμε, για συμπληρώματα ψυχής κανείς; Το μυστικό λένε το έχουμε μέσα μας, όπως το καλό και το κακό. Μπορεί. Εγώ όμως δεν είμαι σίγουρη για το αληθινά ορθό. Ούτε για το πρακτικά ορθό.
Ψαρεύουμε στα ρηχά τα όνειρα μιας ζωής απρόβλεπτης και κρατάμε ενθύμιο μια φράση, μια λέξη μόνο, ίσως μια γκριμάτσα κι ένα χαμόγελο. Ποιοι είναι οι τυχεροί να σηκώσουν χέρι!
Από όλες τις καταστάσεις που ως τώρα έζησα, νομίζω η αλλαγή είναι η δυσκολότερη. Και η παραδοχή. Να δω, να νιώσω, να καταλάβω, να αποδεχτώ, να αφήσω να δουν άλλοι μέσα από μένα, να με βοηθήσουν κι ακόμα περισσότερο να αφήσω να με αγαπήσουν.
Αλήθεια, εσύ ξέρεις τι σε κάνει ευτυχισμένο;
Σας χαιρετώ με τους αγαπημένους στίχους του Γιώργου Καζαντζή… “Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά σου, που ‘χει φτερά μα δεν μπορεί, να κόψει τα δεσμά σου”…
Καλημέρα…
Ελπίδα Π.
