Εξακολουθητικός είναι ο χρόνος…

Εξακολουθητικός είναι ο χρόνος

Αν μπορούσα απόλυτα να ταυτιστώ με κάτι, αυτό θα ήταν τα λόγια του Τίτου Πατρίκιου, τα λόγια όλων των συνειδητοποιημένων ανθρώπων, αυτών που από εμπειρία ζωής κατέληξαν και αυτών που η λογική τους το λέει, ότι στο δρόμο που περπατούμε, που ζούμε κι αναπνέουμε, όλοι τα ίδια βιώνουμε τώρα, από πάντα και για πάντα.

Κι όπως το ποίημα λέει

Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε

ό,τι κι αν σιωπηλά ή φωναχτά αναψηλαφούμε

κάποιοι άλλοι, μικρά παιδιά ακόμα

θα ζήσουν τα ίδια χιλιοειπωμένα βάσανα

τις ίδιες απρόσμενες χαρές, θα προσπαθήσουν

ν΄ανοίξουν καινούργιους δρόμους παίρνοντας στην αρχή

έναν δρόμο που δεν διαφέρει πολύ απ΄τον δικό μας

και κάποτε αλλάζοντας, κάποτε ομορφαίνοντας

κάποτε ταλαιπωρώντας τη ζωή

ζωή με χίλια πρόσωπα, ζωή μοναδική

ζωή δική μας και των άλλων

… τα ίδια και τα ίδια βάσανα μα και μικρές χαρές θα ζήσουμε, με τα ίδια λόγια θα αγαπήσουμε, με τα ίδια αγγίγματα θα νιώσουμε, με τις ίδιες έννοιες θα πορευτούμε.

Αυτή είναι η ζωή. Αυτή είναι κι ας μη θέλουμε να είναι αυτό, μα κάτι άλλο που ίσως έχουμε ξεσηκώσει από μια ταινία.

Εξακολουθητικός είναι ο χρόνος και ευτυχώς. Συνεχίζει να κυλά κι αυτό είναι αισιόδοξο κι από μόνο του ελπιδοφόρο. Άντεξε, αντέχει, θα αντέχει μαζί με αυτόν κι εμείς.

Στην πλειοψηφία των συζητήσεων τις μέρες πριν την αλλαγή του χρόνου, άκουγα τις φράσεις “δε θέλω άλλα άσχημα νέα, δεν αντέχω άλλο με τις ειδήσεις, σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις, δεν ασχολούμαι πια, δε θέλω να ξέρω” και άλλα πολλά…

Όσο όμως κι αν θέλουμε να σταματήσουμε το κακό κάνοντας ότι δεν υπάρχει ή απλά ελπίζοντας ότι δε θα υπάρχει όσο το αγνοούμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διαιωνίζουμε όλα τα λάθη και τα άσχημα του παρελθόντος, χωρίς να προσπαθούμε και να επιμένουμε στην αλλαγή που ακόμα και μια άσχημη είδηση μπορεί να φέρει.. το θετικό μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από το χειρότερο, αυτό είναι ένα από τα μικρά δεδομένα μου!

Δεν ξεκίνησε όμορφα το νέο έτος και θα ήμασταν βαθιά νυχτωμένοι αν αυτό πιστεύαμε, ότι θα γίνει κάτι και όλα ως δια μαγείας θα αλλάξουν, θα αρχίσουν να είναι κάτι άλλο.

Δεν πρόκειται να είναι, όσο αισιόδοξοι κι αν θέλουμε να είμαστε ή να γίνουμε, κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν. Συνεχίζουν να συμβαίνουν και χωρίς εμάς, ακόμα κι αν κάνουμε αγώνα με όσες δυνάμεις έχουμε να μη συμβαίνουν, αυτά πάντα θα συμβαίνουν.

Οι ζωές θα διαλύονται, οι πόλεμοι θα συνεχίζουν, οι αρρώστιες θα αυξάνονται, οι κρίσεις στην οικονομία θα δυσχεραίνουν τη ζωή των ανθρώπων, το περιβάλλον θα επιβαρύνεται.

Αν κάτι θα μπορούσε να αλλάξει, αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειριζόμαστε, μα πριν διαχειριστούμε τα έξω από μας, πρώτα ας δούμε τα δικά μας, τα προσωπικά μας, τα βάρη του εαυτού μας πως θα αλαφρύνουμε, την ηρεμία της ψυχής μας πως θα κατακτήσουμε, την ικανότητά μας να δημιουργούμε καλές συνθήκες ζωής ακόμα και σ’ έναν πλανήτη που φλέγεται και πονά και κακοποιείται.

Άλλο τί; Άλλο πώς; Πώς αλλιώς μπορεί η καθημερινότητά μας να αλλάξει ή να διατηρηθεί ήρεμη αν εμείς δεν φροντίσουμε; Ο κόσμος του καθένα μας είναι το σπίτι μας, ο δρόμος μας, η γειτονιά μας, το χωριό κι η πόλη μας.. μα ο μεγαλύτερος σύμμαχος στην καθημερινή προσπάθεια ήταν είναι και θα είναι ο εαυτός. Αυτός ο μέγας και μικρός, σκανδαλιάρης, σοφός, τρελός, δάσκαλος, ήρεμος, φωνακλάς, ρομαντικός, πραγματιστής, ρεαλιστής, αιθεροβάμων εαυτός. Και με αυτόν δίνεται η μεγαλύτερη μάχη κάθε στιγμή.

Πριν ρίξουμε λοιπόν με μεγάλη ευκολία το φταίξιμο στους άλλους, πρώτα ας αναλογιστούμε την ευθύνη μας, σε μας και στα όνειρά μας. Πριν ψάξουμε να βρούμε σαμποτέρ στους ξένους ανάμεσα, πρώτα ας κοιτάξουμε στον καναπέ μας, στο κρεβάτι μας, στον καθρέπτη μας, στα ρούχα μας μέσα.

Κάποια θέματα στη ζωή ναι, εξαρτώνται και προέρχονται από άλλους, από παράγοντες αστάθμητους, από συγκυρίες καμιά φορά και τύχη, κάποια τυχαία συμβάντα όπως το να βρεθείς τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο ή το αντίθετο μπορούν πράγματι να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, αλλά ως εκεί. Το υπόλοιπο ανήκει σε μας.

Βαριά η ευθύνη και το ξέρω. Το γνωρίζω καλά από πρώτο χέρι. Είναι πολύ μεγάλη και βαριά η ευθύνη, θα ήταν καλύτερο άλλος να την έπαιρνε από μας, άλλος να είχε την ευθύνη του εαυτού μας, άλλος να φροντίσει.

Μα δυστυχώς, δεν υπάρχει. Κανένας δε θα με φροντίσει. Μόνο εγώ μπορώ να αποφασίσω τι είναι καλό και τι όχι, μόνο εγώ μπορώ να με πλύνω, να με ντύσω, να με ταΐσω, να με σηκώσω, να με περπατήσω, να με ακούσω, να με κατευθύνω, να με κοουτσάρω, να με αντέξω.

Η θέληση είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα ήθελα να ζητήσω από το νέο χρόνο! Θέληση! Και παράκληση να χρησιμοποιούμε όλοι τις λέξεις που ξέρουμε, τις λέξεις που έχουμε μάθει για να επικοινωνήσουμε, για να δηλώσουμε αυτό που έχουμε στην ψυχή μας.

Για να ακουστούμε πρέπει πρώτα να αφήσουμε τον ήχο να βγει από το στόμα μας ή από τα χέρια μας ή από το μολύβι μας. Θέληση και επικοινωνία! Να το τολμήσουμε το 2023! Είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω και να ξέρουν και οι άλλοι τα γιατί μου και τα πως μου και τα θέλω μου και τα δε θέλω μου.

Εύχομαι ειλικρινά και ολόψυχα να πραγματοποιηθούν όλες οι ευχές μας, αλλά να τις κάνουμε με μάτια ανοιχτά, βλέποντας και ακούγοντας καθαρά ό,τι συμβαίνει μέσα μας, γύρω μας, ξεκινώντας την αλλαγή από εμάς και τον μικρό κόσμο στον οποίο είμαστε μέλη. Καλή συνέχεια στις μέρες μας! Καλή νέα χρονιά!

Photo by Jeff Ma on Unsplash

Το ποίημα το βρήκα στη σελίδα https://www.oanagnostis.gr/titos-patrikios-epta-nea-poiimata/