Η παράνοια των πολέμων στον 21ο αιώνα!
Για μένα αυτό είναι ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι που καθόλου δε μ’ ενδιαφέρει από πού είναι, πού γεννήθηκε, ποιοι είναι οι γονείς του και τί χρώμα έχει η σημαία του!
Η φωτογραφία είναι τυχαία, μπορεί να είναι ψεύτικη ή εντελώς αληθινή. Ίσως το παιδάκι αυτό να μη ζει πια. Όπως ένα οκτάχρονο κοριτσάκι από το Ισραήλ που σκοτώθηκε στα Κιμπούτς κι ο πατέρας του, μετά από ώρες αγωνίας όταν έμαθε τελικά ότι η μικρή του πέθανε, ένιωσε ανακούφιση γιατί δεν ταλαιπωρήθηκε στα χέρια των τρομοκρατών, μιας που έτσι κι αλλιώς το τέλος του ήταν δεδομένο!
Αυτό είναι ένα μικρό παιδί. Και τα μικρά παιδιά είναι ελεύθερες ψυχές, αμόλυντες, άγγελοι επί Γης! Είναι του κόσμου η ελπίδα, είναι το ακατέργαστο υλικό καλοσύνης και αγάπης, που η αθωότητά τους μπορεί να μετακινήσει βουνά!
Κανένα κάθαρμα στον κόσμο δεν έχει εξουσία πάνω τους!
Κανένας γονιός δεν έχει εξουσία να τα μολύνει, να τα ποτίζει μίσος, να τους βάζει στα χέρια όπλο, να τα φανατίζει!
Κανένας εχθρός δεν μπορεί να τ’ ακουμπήσει!
Και κανένας δεν μπορεί να μου απαγορεύσει, κάνοντάς μου μάθημα ιστορίας με το δάχτυλο σηκωμένο, ν’ αγαπώ περισσότερο ή λιγότερο τα παιδιά της Παλαιστίνης, του Ισραήλ, του Αφγανιστάν, της Ουκρανίας, της Ρωσίας κι όλου του κόσμου, σε εμπόλεμες και μη περιοχές!
Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι διπλωμάτης, δεν είμαι ιστορικός, δεν είμαι υπερδύναμη με συμφέροντα. Δεν ανήκω στην πλευρά της ιστορίας που αναζητά δικαιολογίες για τα εγκλήματά της.
Αυτή έπαψε να μ’ ενδιαφέρει από τότε που ο καθένας την αναλύει και την εφαρμόζει κατά πως θέλει. Ποιός έχει δίκιο, δε με αφορά πια. Αν για να εφαρμοστεί το δίκιο πρέπει να χαθούν χιλιάδες άνθρωποι, όχι, δε μ’ αφορά! Αν παρά την «εξέλιξη» και την «πρόοδο» οι πολίτες εξακολουθούμε να πιστεύουμε και να ακολουθούμε ανθρώπους και πολιτικές που σπέρνουν το μίσος και τη διχόνοια και τον φόβο, τότε είναι σα να βρισκόμαστε ακόμα σε άλλη χιλιετία.
Οι ανιστόρητοι λαοί δεν έχουν καλό τέλος, μα, η πράξη δείχνει ότι δεν έχει πια σημασία, αν ξέρω με κάθε λεπτομέρεια ποιος ήταν ο σύμμαχος του εχθρού στη μάχη που σκότωσε χιλιάδες, πριν κάποιους αιώνες.
Ναι, είναι δεδομένο πως μέσα από τον πόλεμο έρχεται η ειρήνη, στην παρανοϊκή «λογική» των ανθρώπων που έχουν ερμηνεύσει τη ζωή τους λάθος, και που το κακό στον κόσμο ηγείται της λογικής και της Αγάπης. Δεν μπορώ να είμαι σε αυτή την πλευρά. Δεν θα μπορούσα να κάνω κακό σε άνθρωπο «εχθρό», ούτε να τραβήξω την σκανδάλη. Δεν υπάρχει κανένα οχυρό που θα ήθελα να υπερασπιστώ.
Η ουτοπική βάση της ζωής μου έχει άλλες αξίες να υπερασπιστεί, που δεν υπερασπίζονται με όπλα, ούτε βάφονται με αίμα αθώων. Οι αξίες μου δεν υπερασπίζονται κάνοντας κακό στον συνάνθρωπο. Με τίποτα. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να με κάνει να φερθώ όπως φέρονται σε έναν πόλεμο οι στρατιώτες, που χωρίς τα παραισθησιογόνα δεν μπορούν ούτε αυτοί να ξεκοιλιάσουν έγκυες, να σπάσουν στα δύο παππούδες, να σφάξουν μωρά, να βιάσουν.
Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι με την Αγάπη του Χριστού και την πίστη στην ειρήνη, την καλοσύνη και την προσφορά. Έμαθα τις πέντε γλώσσες που η γερόντισσα Γαβριηλία μιλούσε: το χαμόγελο, τα δάκρυα, το άγγιγμα, την προσευχή και την αγάπη. Με αυτές τις πέντε γλώσσες έλεγε, γυρίζεις όλη τη γη και όλος ο κόσμος είναι δικός σου. Όλους τους αγαπάς το ίδιο. Ασχέτως θρησκείας και έθνους. Ασχέτως με όλα. Παντού υπάρχουν άνθρωποι του Θεού. Και δεν ξέρεις αυτός που βλέπεις σήμερα, αν αύριο δε θα είναι ο Άγιος…
Εγώ είμαι άνθρωπος και είναι αδύνατο να προδώσω αυτές τις αξίες. Κι αν θέλω ακόμα να λέγομαι άνθρωπος, δεν μου επιτρέπω, να μην συγκινούμαι στην εικόνα των παιδιών που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος τόπο, των παιδιών που βρίσκονται σε ανάγκη, των παιδιών που μαθαίνουν βίαια τον κόσμο μέσα από την αθώα ματιά τους! Τί ενήλικες θα γίνουν αυτά τα παιδιά; Με ποιο μίσος στην ψυχή τους θα μεγαλώσουν και πώς θα αντιδράσουν μελλοντικά; Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την επόμενη γενιά που ζει σήμερα την κακοποίηση, τον ξεριζωμό, τον εξευτελισμό, την απώλεια, την φρίκη σε όλες της τις μορφές!
Αν τα νέα παιδιά, τ’ αγόρια και τα κορίτσια -που βλέπω ακόμα περιποιημένα και όμορφα- ν’ αφήνουν τη βόλτα που ίσως ήταν και να τρέχουν να ντυθούν την παραλλαγή, αν τα νέα παιδιά στην πιο ωραία τους ηλικία αναγκάζονται να πιάσουν όπλο, εκβιάζονται να σκοτώσουν για να μην σκοτωθούν ή και να σκοτωθούν τελικά, ν’ αφήσουν τα όνειρα, τις σπουδές, τα χόμπι, τους φίλους και τα ταξίδια τους για κάτι που ούτε και τα ίδια γνωρίζουν καλά καλά και το πιθανότερο να μην τους ενδιαφέρει πια, τότε η διαβασμένη και προοδευμένη ανθρωπότητα της πανδικτύωσης, έχασε το λόγο να έχει ύπαρξη!
Έβλεπα τα όμορφα κορίτσια που με το μακιγιάζ ακόμα και τα χτενισμένα μαλλιά κρατούσαν το βαρύ όπλο, σχεδόν τρέμοντας, μα στην κάμερα μπροστά έπρεπε να δείξουν κάτι άλλο. Έβλεπα παιδιά σαν τα κρύα νερά, που πιθανό να έχουν φίλους στην «αντίπαλη» πλευρά, να πρέπει ξαφνικά να βρουν το σθένος να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, κάτι άλλο από αυτό που οι γονείς τους τα έμαθαν να είναι, για να έχουν το δάχτυλο στη σκανδάλη προς υπεράσπιση… μα ενός κακού μύρια έπονται, και πώς να ξεφύγεις τον όλεθρο!
Αν όλα αυτά δεν μας συγκινούν, τότε να κλαίμε φίλοι, γιατί το τέλος μας δεν είναι μακριά!
Κανένας δεν επιτρέπεται να σκοτώνει και να σκοτώνεται το 2023! Κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας κάνει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, να μας κάνει να πεινάμε, να πνιγόμαστε, να περνάμε στο σκοτάδι και να μην μπορούμε να βγούμε!
Ο κόσμος από χέρι χαμένος, αυτό το γνωρίζω καλά. Μα είναι ανυπόφορο να ζεις γνωρίζοντας, ότι δεν πρόκειται τίποτα ν’ αλλάξει, είναι ανυπόφορο να ζεις χωρίς ελπίδα! Κι αυτό πρέπει να το επιδιώξουμε, πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψουμε στην ελπίδα και στην αλλαγή που οι ίδιοι μπορούμε να φέρουμε.
Οραματίζομαι, την άρνηση των ανθρώπων να κρατήσουν όπλο και να σκοτώσουν. Οραματίζομαι τη στιγμή που όλοι, οργανωμένα και ταυτόχρονα θ’ αφήσουν τα όπλα και θα αγκαλιαστούν και θα υπερασπιστούν την ίδια ζωή. Τη ζωή τους! Κάνω ευχή ξανά το παιδικό μου όνειρο και ελπίζω να ζω, για να δω τη στιγμή, που η αγκαλιά θα έχει μεγαλύτερη δύναμη, που δε θα μείνει ούτε ένας από τους εργάτες του κακού να κυβερνά τον κόσμο!
