Όταν σου κάνει η ζωή δώρο κάτι καλό, μην το αφήνεις, κράτα το με όλη σου τη δύναμη. Κράτησε αυτό που σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος και αισιόδοξος όσο πιο δυνατά μπορείς.
Κάποιες φορές δεν χρειάζεται να κάνεις το γύρο αυτού του κόσμου για να ευτυχήσεις, παρά αξίζει να κάνεις το γύρο της ψυχής σου για να ηρεμήσεις και να απλώσεις το χέρι να αγγίξεις άλλο χέρι, που θα σε τραβήξει από το μαύρο και θα σε κάνει να λάμψεις στο σύμπαν.
Γιατί ευτυχισμένα ζει, αυτός που μπορεί να έχει όσα μπορεί να αγγίξει απλώνοντας το χέρι κι αυτό δεν έχει απόσταση πραγματική.
Γιατί αξίζει να χωράς όσα θες κι όσους θες μέσα σε μια αγκαλιά. Ανθρώπους και υλικά.
Να μην είναι πολλά για να μη σ’ εγκλωβίζουν, να είναι τόσα όσα αντέχεις!
Δεν πειράζει να έχεις αδυναμίες και να λες «δεν μπορώ», «δεν αισθάνομαι καλά», «δεν αντέχω άλλο, χρειάζομαι ξεκούραση». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και αυτό είναι απλά ισορροπία, δεν είναι κακό. Είναι απλό.
Μα είναι δύσκολο το απλό.
Εξουθενωτικό. Να μην πρέπει να προσπαθείς περισσότερο γιατί θα το χαλάσεις, αλλά εσύ με μανία θες να το «φτιάξεις».
Άστο ελεύθερο. Όταν προσθέτεις συνεχώς χρώμα, χάνει την αρχική απλή γραμμή του και καταλήγει μουτζούρα πάνω σε καμβά, που είχε την ατυχία να σού χαριστεί λευκός και ακέραιος.
Κοίταξε μέσα σου με προσήλωση, σκέψου χωρίς επιρροή, μείνε μόνος να ξεκαθαρίσεις όσα σε ταλαιπωρούν και όσα σου φέρνουν χαρά βάλε τα στην άκρη με φροντίδα και υπόσχεση να μην τα εγκαταλείψεις ποτέ!
Ελπίδα Π.
