ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

Ρόδα η ζωή…

Δεν τους είχα δει σε δράση. Δεν ήξερα καν...

Τα σύννεφα τ’ ουρανού μας…

Τα σύννεφα τ' ουρανού μας, πολυαγαπημένα, μοναδικά, διαφορετικά κάθε φορά. Λόγια και φωτογραφίες από στιγμές έκρηξης ομορφιάς!

Εγώ είμαι εσύ…

Εγώ είμαι εσύ, μού είπεςΚαι συ εγώΚι όταν μιλήσουν...

Το βαρέλι δεν έχει πάτο…

Το βαρέλι δεν έχει πάτο…

Αρκετές φορές επιβάλλουμε στον εαυτό μας να βλέπει και να εστιάζει μόνο στις ομορφιές, μα με όλα αυτά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, όσο και να κλείσεις τα μάτια, κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα προσπεράσεις. Κάθε μέρα και κάτι κακό ακούμε και όσο κι αν το ξορκίζουμε να μείνει μακριά, αυτό βρίσκει δύναμη να τρυπώνει στη ζωή και στα σπίτια μας, να μας δημιουργεί αγωνίες, άγχη, φόβο.

Η αδικία σε κάθε επίπεδο, οι παραγραφές, η δυσκολία να ισορροπήσει ο κόσμος, οι απειλές από παντού, μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό κι αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Θέλει ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια να αφεθούμε στη ροή των πραγμάτων με την ελπίδα μας εκεί που ο καθένας πιστεύει, αν πιστεύει και να γίνουμε για λίγο αόρατοι, σιωπηλοί και προσηλωμένοι στο όμορφο που σίγουρα υπάρχει, ακόμα κι αν αυτό είναι το κουβερτάκι που μας κρατά ζεστούς στο κρύο και σκοτεινό διαμέρισμά μας.  

Ουτοπικό; Μπορεί; Απόδραση από την καθημερινότητα; Ίσως. Έχετε άλλο τρόπο εσείς που να κάνει καλό στην ψυχή και στην υγεία σας; Χρησιμοποιείστε τον. Διαφορετικά, αν δεν κάνουμε τίποτα, θα κατρακυλάμε μαζί με τα υπόλοιπα. Σα δεμάτι από στάχια που βρίσκεται στην κατηφόρα και κουτρουβαλά από πέτρα σε πέτρα, χτυπά σκάλες και πεζοδρόμια, λύνονται τα σκοινιά και διαλύεται και πετιούνται γύρω παντού τα κομμάτια του, μόνο του το κάθε στάχυ χωρίς δύναμη πια, φτερό στον άνεμο που θα το φυσήξει μακριά κι άλλα θα τα πατήσουν οι ρόδες και άλλα θα βρεθούν να γίνονται ένα με τις λάσπες.

Εμένα με έχει κουράσει η τόση ασχήμια.

Με έχουν κουράσει οι καθημερινές απειλές, ότι αυτό που ζούμε δεν θα έχει τέλος γιατί έρχεται κάτι χειρότερο κι αυτό δεν είναι προφητεία και κουτσομπολιό, είναι τα λόγια του Γκέιτς για την βιοτρομοκρατία, κοινώς τον βιολογικό πόλεμο, που σιγά σιγά μας τον πλασάρουν ως κάτι που πρέπει να συνηθίσουμε. Με τρομάζει ακόμα περισσότερο που δε βγαίνουμε από το τούνελ, γιατί και να βγούμε κάτι άλλο θα δυσκολέψει τις ζωές μας κι αυτό προσθέτει αγωνία στον κόσμο που δυσκολεύεται στην καθημερινότητά του.

Πόσες και πόσες δυσκολίες έχει ζήσει η ανθρωπότητα! Φτιαγμένα τα δεινά από το ίδιο της το χέρι, γιατί η ίδια προκαλεί τις ανισορροπίες! Φτιαγμένη η δυστυχία από το διεστραμμένο μυαλό της που ευχαριστιέται να σπέρνει το κακό και κυρίως να το πολλαπλασιάζει, δημιουργώντας χειρότερες συνθήκες σε καθημερινή βάση για μικρούς και μεγάλους παγκόσμια.

Σε ποια από όλες τις μεγάλες δυστυχίες δε φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος;

Θλίψη, στεναχώρια, πόλεμοι, αρρώστιες, κακοποιητικές συμπεριφορές, γεμίσαμε κακία και μια στιγμή δε βρήκαμε να παρακαλέσουμε για λύπηση και φώτιση, να αλλάξουμε εμείς, να αλλάξουν οι άλλοι, να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να αλλάξει όλων η ζωή προς το καλύτερο.

Μεγάλη η πλειοψηφία του κόσμου που ηδονίζεται να βρίζει και να καταριέται και να ξερνά χολή κάτω από αναρτήσεις οποιουδήποτε θέματος. Το πιο θλιβερό είναι να βλέπεις ανθρώπους να γελούν στον πόνο των άλλων και στο θάνατο, στη δυσκολία του συνανθρώπου τους όποια κι αν είναι αυτή κι ακόμα δυσκολότερο να πρέπει να σεβαστείς το δικαίωμά τους στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης.

Διαβάζω κάτω από δημοσίευμα σχετικό με τη δημοσιογράφο που της πέταξαν χιόνι την ώρα που έκανε ρεπορτάζ τα εξής: «καλά να πάθει, της άξιζε, καλά της έκαναν, κοπρόσκυλα όλοι, ερπετά, καλά της έκαναν γιατί πολύ αέρα πήρε, και λίγα της έκαναν με τόσο κακό που έχουν προκαλέσει οι δημοσιογράφοι» κλπ, κλπ….

Δεν θα πω τι διάβασα κάτω από δημοσίευμα είδησης θανάτου νέου ανθρώπου από τον ιό, είναι σχόλια απαίσια και εμετικά και δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω διάσημες τις ηλιθιότητές τους! Με τούτα και με κείνα υπάρχει ένα πνίξιμο από εγκλωβισμένο θυμό, που δεν ξέρει κανείς που θα ξεσπάσει! Θυμός που αλλού έχει την αιτία του, εκτοξεύεται σα φαρμάκι φιδιού προς πάσα κατεύθυνση με μια μικρή αφορμή και όλοι σε χρόνο ρεκόρ είναι εναντίον όλων!

Άνθρωποι εργαζόμενοι γίνονται στόχος ενός όχλου έτοιμου για λιντσάρισμα και οι μικρές έστω ψευτοηθικές που μπορεί να μας κρατούν ακόμα ως έθνος, εξαφανίζονται ως δια μαγείας σε δευτερόλεπτα. Με δυσκολία θα πω ότι δεν είναι η πλειοψηφία αυτή που εκδηλώνει τέτοια συμπεριφορά, αλλά νομίζω ψέματα θα είναι, γιατί δεν ακούω ούτε διαβάζω κάτι καλό γενικότερα, άρα κάτι πολύ άσχημο υπάρχει στη βάση όλων αυτών των συμπεριφορών και κάτι πολύ άσχημο ετοιμάζεται να εκτονωθεί!  

Έχω ακούσει πάρα πολλά αυτές τις μέρες για όλα τα θέματα! Απόψεις όλων των ειδών, απόψεις δεξιών, αριστερών, κεντρώων, αναρχοαυτόνομων, ανθρωπιστών τάχα, ανθρωπιστών ίσως, ανθρωπιστών μπορεί, ανθρώπων σπουδαγμένων, ανθρώπων του μόχθου, νέων παιδιών. Δυσκολεύει και πάει η ζωή με όσα προκύπτουν, δύσκολα ταυτίζονται στα βασικά οι άνθρωποι και ακόμα πιο δύσκολα συμπορεύονται αφού δεν υπάρχει αγάπη κανενός είδους και καμιάς μορφής. Επιείκεια ούτε στον μέσα κόσμο μας, ούτε για αστείο επιείκεια για ζητήματα απλά, μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο!

Συγκρούονται όλα, συγκρούεται το μέσα πρέπει με το δεν πρέπει και εύκολα θέματα που μπορούν να λυθούν αλλιώς, μεγεθύνονται. Πώς θα καταφέρω λοιπόν να πνίξω τα δικά μου ένστικτα και να τα τροποποιήσω, να τα φέρω σε μια ισορροπία με το τί πρέπει και χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με τα πιστεύω μου; Πόσο ξεκάθαρα είναι όσα πιστεύω και πόσο δυνατά;

Οι ισορροπίες στην κοινωνία κρέμονται από μια κλωστή.

Το να ξεπαστρεύεις κόσμο επειδή έχεις «μια ιδεολογία» είναι ηθικό και δίκαιο; Το να είσαι φονιάς που σκοτώνει εν ψυχρώ χωρίς ίχνος μεταμέλειας είναι ηθικό και δίκαιο; Το να διδάσκεται στα παιδιά ότι αυτό τελικά είναι το δίκαιο της κοινωνίας, είναι σωστό και ηθικό; Πού θέλουμε να μας οδηγήσει το περί δικαίου αίσθημα; Και τέλος πάντων, είναι πάρα πολλοί αυτοί που πέθαναν για την ιδεολογία τους, αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να τους ακολουθήσουμε ή αν δεν συμφωνούμε μαζί τους είμαστε συνένοχοι σε ένα απάνθρωπο έγκλημα;

Νομίζω ότι η κοινωνία έχει μπερδέψει λιγάκι τα πράγματα. Και αυτά δεν έχουν να κάνουν με χρώμα και κόμματα. Δεν είμαστε άξιοι να συγκροτήσουμε μια κοινωνία ειρήνης και συνύπαρξης γιατί δεν έχουμε καμιά βάση αγάπης κι αυτό είναι το δικό μας μεγάλο έγκλημα, ότι δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα και ενώ ξέρουμε για αυτή την αγάπη, αγνοούμε την Αλήθεια της επιδεικτικά.

Είναι το πιο δύσκολο θέμα με το οποίο έχω προσπαθήσει να καταπιαστώ, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι. Είναι πολύ δύσκολο να συντονιστεί η λογική με την καρδιά, τα γεγονότα με την αγάπη στην πράξη. Ο τρομοκράτης Κουφοντίνας είναι ένας αμετανόητος εγκληματίας. Αυτό ξέρουμε τουλάχιστον. Είχε μεγάλη πίστη στην ιδεολογία του και σε όσα πρέσβευε και μένει πιστός ως το τέλος. Δικαίωμά του. Δικαίωμα στον κάθε ένα που επιλέγει το κακό από το καλό, παρόλο που ο ίδιος για το καλό νόμιζε ότι αφαιρούσε τις ζωές των ανθρώπων, χωρίς να ενδιαφέρεται για τίποτα.

Θα ευχόμουν μέσα σ’ αυτή τη σωματική του ταλαιπωρία να δει τα λάθη του και να ζητήσει συγχώρεση. Έστω και στο τέλος, αν αυτό είναι το τέλος του. Κι αν δεν είναι, το ίδιο ακριβώς θα ευχόμουν. Να βρει τη συγχώρεση και να αλλάξει τρόπο σκέψης.

Δεν είναι δουλειά μου να συγχωρέσω τον αρχηγό της τρομοκρατικής οργάνωσης, ούτε να θέλω το κακό του, ούτε να τον συμπονέσω, ούτε να τον καταλάβω. Θέλω να μην υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται όπως αυτός. Γίνεται; Θέλω να μην υπάρχει σπόρος της αρρωστημένης ιδεολογίας του. Γίνεται αυτό; Προσωπικά δε θα ήθελα να υπάρχει και το βιβλίο του και άλλα βιβλία σαν και αυτό, αλλά τούτο είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα!

Το θέμα Κουφοντίνα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ βαθύτερο από μια απλή εκδήλωση «ανθρωπισμού», συμπόνιας και συμπαράστασης.

Πόσοι και πόσοι κρατούμενοι αλήθεια δεν έχουν βρεθεί στην ίδια θέση, χωρίς καμιά συμπαράσταση από κανέναν! Αυτό είναι δικαιολογία; Όχι. Είναι διαπίστωση. Συμβαίνει. Το βρίσκω τουλάχιστον υποκριτικό να υποστηρίζω ξαφνικά έναν άνθρωπο που φοβάμαι πολύ και δε συμφωνώ σε τίποτα με όσα πρεσβεύει. Από την άλλη, θα ήταν ωφέλιμο να ακολουθείται το γράμμα του νόμου, αλλά γι αυτό δεν είμαι ειδική να μιλήσω.

Μπερδεύτηκα στην αρχή και ένιωσα τύψεις που δεν μπόρεσα αμέσως να εκδηλώσω μια μορφή συμπαράστασης γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που περισσότερο λυπάμαι για τη διεστραμμένη αντίληψή του για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Αυτή ήταν η αρχική παγίδα στην οποία έπεσα, να νομίσω ότι το πρόβλημα ήταν ο κόσμος που δεν συγκινείται με το βίωμά του, ενώ καμιά σχέση δεν έχει ουσιαστικά το ένα θέμα με το άλλο.

Ένας άνθρωπος λοιπόν που θεωρεί ότι σκοτώνοντας «ξεβρωμίζει» την κοινωνία με τα δικά του μέτρα και σταθμά, δημιουργεί χιονοστιβάδα ηθικών ζητημάτων, τα οποία δε λύνονται στο δρόμο! Δε λύνονται αν δεν έχεις μέσα σου πίστη στο καλό και στο αγαθό, δε λύνονται μονομερώς ούτε με σημαίες και χρώματα. Δε λύνονται ούτε στις διαφωνίες στη Βουλή. Δεν είναι φανερό ότι δεν είναι όλοι απλά και μόνο υποστηρικτές της ζωής ενός κρατούμενου; Έχει δημιουργηθεί μια μίξη ανθρώπων που με κοινό σκοπό ξεκίνησαν την υποστήριξη στο πρόσωπό του, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν ρωτούσαν όσους συμμετέχουν στις πορείες κρατώντας το πανό με τον τίτλο του βιβλίου του για ποιο λόγο αγωνίζονται, θα ακούγαμε πολλές και διαφορετικές απόψεις!

Όμως, όχι, δεν είναι φανερό το γιατί. Δε θα μπορούσε να είναι τόσο φανερό. Μπορεί η κοινωνία να συνταυτιστεί και να συνεργαστεί με ανθρώπους που σκοπό έχουν να λύσουν ένοπλα τα κοινωνικά προβλήματα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα; Και μετά; Αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει «καλή τρομοκρατία» τί θα γίνει μετά; Θα παίρνει ο καθένας ένα όπλο και θα βγάζει από τη μέση όποιον θεωρεί ότι του έκανε κακό ή όποιον θεωρεί ότι κάνει ή πρόκειται να κάνει κακό στην κοινωνία; Υπάρχει δηλαδή καλός και κακός τρομοκράτης; Υπάρχει καλός και κακός φονιάς; Υπάρχει καλόψυχος αμετανόητος φονιάς;

Κι αν υπάρχει, τα θύματά του δεν είχαν δικαιώματα στη ζωή; Δεν θα μπορούσαν δηλαδή να είχαν κι αυτά μια ευκαιρία μεταμέλειας (αν είχαν διαπράξει κάτι πολύ κακό που έβλαψε το κοινωνικό σύνολο και γι’ αυτό έγιναν στόχος των τρομοκρατών;) Κι αν έχει δικαιώματα ο κάθε Κουφοντίνας, γιατί να μην έχει και ο οποιοσδήποτε κακοποιός, παραβατικός, εγκληματίας; Κι αν έχει ο οποιοσδήποτε, γιατί ως τώρα δεν έχουν γίνει αγώνες για όλων των κρατουμένων τις αυτοκτονίες και τις απεργίες πείνας; Με την ίδια ευκολία δηλαδή μπορούμε να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα όλων των κρατουμένων; Και των ναζί; Όλων;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα, ως να κλείσουν τα μάτια τους. Όλοι οι κρατούμενοι έχουν δικαιώματα λοιπόν. Όλοι ανεξαιρέτως. Είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό; Το καταλαβαίνουμε ότι το βαρέλι μέσα στο οποίο συνυπάρχουν διαφόρων τοποθετήσεων άνθρωποι δεν έχει πάτο; Η υπόθεση Κουφοντίνα μόνο απλή δεν είναι κι όποιος δεν το καταλαβαίνει εθελοτυφλεί! Η δικαιοσύνη, η δημοκρατία και η ελευθερία υπάρχουν και αντέχουν γιατί έχουν σεβασμό στη ζωή! Οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμιά θέση στην κοινωνία μας.

Photo by Tingey Injury Law Firm on Unsplash

Πρόσφατα

Δημιουργός Δακρύων – Erin Doom, εκδόσεις Ψυχογιός

Δημιουργός Δακρύων – Erin Doom, εκδόσεις ΨυχογιόςΔημιουργός Δακρύων –...

Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού…

Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού...Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του...

Ιωάννης Πολέμης, Τί είναι η πατρίδα μας…

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;Μὴν...

Ψυχή και σώμα, συνδυασμός και αλληλεπίδραση. Ψυχοσωματική ασθένεια. Τί είναι και πού οφείλεται;

Ψυχή και σώμα, συνδυασμός και αλληλεπίδραση. Ψυχοσωματική ασθένεια. Τί...

Social Media

Newsletter

Δημοφιλή

Ρόδα η ζωή…

Δεν τους είχα δει σε δράση. Δεν ήξερα καν...

Τα σύννεφα τ’ ουρανού μας…

Τα σύννεφα τ' ουρανού μας, πολυαγαπημένα, μοναδικά, διαφορετικά κάθε φορά. Λόγια και φωτογραφίες από στιγμές έκρηξης ομορφιάς!

Εγώ είμαι εσύ…

Εγώ είμαι εσύ, μού είπεςΚαι συ εγώΚι όταν μιλήσουν...

Γόρδιοι δεσμοί η ζωή μας…

Η πλειοψηφία έχει ένα γνήσιο ταλέντο, έχει αυτό που...

Η Αθηνά Χιώτη στο elpis calling…

Η Αθηνά Χιώτη στο elpis callingΔεν είναι μόνο τα...
Ελπίδα Πατεράκη
Ελπίδα Πατεράκηhttps://elpiscalling.com
Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, ακούω με προσοχή τις ιστορίες τους. Συγκρατώ τις λεπτομέρειες και τις μικρές στιγμές. Δημιουργώ όπως μπορώ, συχνά ξεχνώ όσα μαθαίνω και ξεκινώ από την αρχή. Αγαπώ το ραδιόφωνο, τις μουσικές, τα σύννεφα, τα λόγια που ενώνουν τους ανθρώπους. Προσδοκώ την αλλαγή. Κρατώ την ουσία.

Δημιουργός Δακρύων – Erin Doom, εκδόσεις Ψυχογιός

Δημιουργός Δακρύων – Erin Doom, εκδόσεις ΨυχογιόςΔημιουργός Δακρύων – Erin Doom, εκδόσεις Ψυχογιός... Τον τελευταίο καιρό μου είναι αδύνατον σχεδόν, να διαβάσω! Έχω πέσει...

Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού…

Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού...Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού... Τα πατάρια του μυαλού χρειάζονται ξεσκόνισμα και το υπόγειο των συναισθημάτων της ζωής που...

Ιωάννης Πολέμης, Τί είναι η πατρίδα μας…

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της...

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Discover more from Elpis Calling

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading