Δεν είχα διαβάσει κανένα από τα βιβλία του Σπύρου Πετρουλάκη και έχοντας ακούσει τον σάλο που έχει προκαλέσει η σειρά «Σασμός» στην τηλεόραση, αποφάσισα να πάρω το νέο του βιβλίο με τίτλο «Η κληρονομιά» [εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ].
Ξεκίνησα να το διαβάζω, αλλά κάτι με ενοχλούσε. Ένα βιβλίο που ξεκινά με δικαστικό αγώνα, που στο γράψιμό του μου θύμισε αρκετά το στυλ γραφής του Αμερικανού John Grisham (Runaway Jurry, A time to Kill, The Pelican Brief κλπ) και της αμερικανικής σχολής γραψίματος που αυτός αντιπροσωπεύει, φερμένο όμως περισσότερο στα ευρωπαϊκά πρότυπα και δη στα ελληνικά (!) και εκεί που κάτι πάω να καταλάβω στα πολλά και διάφορα χρονικά μπρος – πίσω του συγγραφέα που με έχουν ζαλίσει, έρχομαι σε μια συνειδητοποίηση πως το βιβλίο αυτό ο συγγραφέας το έχει γράψει μόνο και μόνο για να μεταφερθεί κι αυτό στην τηλεόραση και όχι επειδή είχε κάτι να πει σε βιβλίο, ή για να γράψει βιβλίο και έτσι το άφησα στην άκρη. Δεν είναι η ώρα του ακόμα σκέφτηκα.
Κοιτώντας την στοίβα με τα βιβλία που είχα αγορασμένα για το καλοκαίρι αυτό, ήλθε το χέρι μου και έπιασε “Τα Σταφύλια της Οργής” του Τζον Στάινμπεκ.
Δεν το είχα διαβάσει ποτέ μου, γιατί πολύ απλά είχα δει σε μικρή ηλικία την ταινία.
Τώρα όμως, που αντιμετωπίζω τα βιβλία και τη γραφή με το μάτι της ωριμότητας, είχα θεωρήσει σωστό να το αγοράσω.
Το άνοιξα, άρχισα το διάβασμα και κατά το σύνηθες άναψα τσιγάρο, το οποίο όπως διαπίστωσα στην συνέχεια κάηκε από μόνο του στο τασάκι, χωρίς να έχω τραβήξει ούτε μία τζούρα!
Τόσο είχα απορροφηθεί από το διάβασμα…
Ξέρεις τι γίνεται καλέ μου φίλε;
Υπάρχει μαγεία όταν τα μάτια σου χορεύουν πάνω στις λέξεις και τις αράδες που έχει δημιουργήσει ένας κλασσικός συγγραφέας!
Όταν σου ανοίγει μπροστά σου τον δικό του κόσμο και σε προσκαλεί μέσα σε αυτόν. Μη νομίζεις ότι όλοι οι συγγραφείς και όλα τα βιβλία έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα.
Θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχουν καλά, ούτε και κακά βιβλία.
Υπάρχουν βιβλία, που έχουν γραφεί για κάποιους αναγνώστες και βιβλία που έχουν γραφεί για κάποιους άλλους. Το κάθε βιβλίο δηλαδή έχει και τον δικό του αναγνώστη.
Όταν όμως φτάνεις σε κλασικούς και καταξιωμένους συγγραφείς, ο κανόνας αυτός δεν ισχύει!
“Τα Σταφύλια της Οργής” ασχολούνται με τις επιπτώσεις που είχε η μεγάλη οικονομική ύφεση στην Αμερική τη δεκαετία του 1930, δεκαετία κατά την οποία σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού ήταν σε κατάσταση ανεργίας, κυρίως με τους αγρότες να βρίσκονται κυριολεκτικά στον δρόμο όταν οι τράπεζες κατάσχεσαν την περιουσία τους – ο νότος είχε χτυπηθεί από ένα τεράστιο κύμα ξηρασίας – ενώ τα εργατικά χέρια, που δούλευαν μέχρι τότε την γη αντικαταστάθηκαν απότομα χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη από τα τρακτέρ. Παίρνοντας λοιπόν το δρόμο για την Δύση, οι άνθρωποι αυτοί, οι κάτω από τα όρια της φτώχιας έγιναν βορά στην εκμετάλλευση των μεγάλων εταιρειών.
Η πάλη με το καπιταλιστικό κατεστημένο και η ελπίδα του απελπισμένου ανθρώπου για τις πύλες της Εδέμ, μετατρέπεται σε απογοήτευση και εφιάλτη.
Ο υπέροχος Τζον Στάινμπεκ, στο βιβλίο του αυτό μιλά για όλα!
Για την ανθρώπινη αδικία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την παράδοση και τους δεσμούς του ανθρώπου με αυτή, για την θέση και τη δύναμη της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία, για την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και πως αντικατέστησε βίαια τον άνθρωπο, για τον θεσμό της οικογένειας και πως αυτή δοκιμάζεται μέσα από τις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις και τα απρόοπτά τους, αλλά κυρίως θα έλεγα για την δίψα του ανθρώπου για αξιοπρέπεια, προσωπική ελευθερία και αυταξία.
Το βιβλίο “Τα Σταφύλια της Οργής” δημοσιεύτηκε το 1939 και την επόμενη χρονιά απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ, ενώ αξέχαστη θα μας μείνει η ερμηνεία του Τζον Φορντ στη μεταφορά του έργου στη μεγάλη οθόνη.
Τέλος, επιφυλάσσομαι για την άποψή μου ως αναγνώστη για το βιβλίο του κου Σπύρου Πετρουλάκη, για όταν το τελειώσω.
