Τα σχέδια του καλού…
Κρατώ στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες και νιώθω τόσο παράξενα! Έχουν αλλάξει φαίνεται όλα πολύ. Τις αναζητώ για να δω τυπωμένες τις στιγμές και σκέφτομαι πόσο χάνουν τα νέα παιδιά που δεν έχουν τυπωμένες φωτογραφίες τους. Η ζωή μας όλη στο διαδίκτυο και σε ένα σύννεφο που μπορεί να φορτώσει τα πάντα! Οι στιγμές μας στο cloud! Η ζωή μας όλη φίλτρα και επεξεργασία για το καλύτερο feed ή story.
Μα και γω το ίδιο δεν κάνω τώρα πια; Σαν τα παιδιά με τρώει η αγωνία τί θα ανεβάσω που να έχει κάτι να πει και κάτι να δείξει, ν’ αφήσω το ψηφιακό μου αποτύπωμα στον κόσμο αυτό, να με ξεχωρίσουν οι άνθρωποι και να με θαυμάσουν και να με βρουν οι επόμενοι.
Κι όταν κρατώ την παλιά φωτογραφία προσπαθώ με τα δάχτυλά μου να τη μεγεθύνω, όπως κάνω με το κινητό και νιώθω τόσο απορροφημένη από τη δύναμη της συνήθειας που τρομάζω. Μεγεθύνω, βλέπω λεπτομέρειες, ανεβάζω θερμότητα, επιλέγω φίλτρο, αφήνω, επιστρέφω στο κανονικό.
Κανονικό είπα και θυμήθηκα πόσο ακανόνιστα φαίνονται όλα στο ανθρώπινο μάτι και πόσο τέλεια, σοφά και ταιριαστά στο μάτι του Θεού ακόμα και τα πιο αταίριαστα.
Να γίνει το γενικό ειδικό έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, να ταιριάξουν όλα όπως μόνο Εκείνος ξέρει και όχι όπως εμείς απαιτούμε να γίνουν. Να μη λέμε γενικότητες μα ακριβώς αυτό που είναι να ειπωθεί με αλήθεια και ειλικρίνεια, χωρίς δήθεν λέξεις που οδηγούν σε δήθεν νοήματα. Αθόρυβα, σα να γίνονται οι αλλαγές τόσο μυστικά και διακριτικά, με τρόπο που κανένας να μην έρχεται σε δύσκολη θέση.
Δυσκολεύουν οι μέρες και οι συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια για ευγένειες και διαλλακτικότητα. Η στιγμή έρχεται πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόμαστε που πρέπει να βγούμε από το γενικό και να υποστηρίξουμε το ειδικό, να πούμε λόγια ξεκάθαρα και να πάρουμε θέση, μα…
… η καθημερινότητα και οι κουβέντες με τα δεκαεξάχρονα έρχονται να μαλακώσουν τις ανησυχίες μου. Ο κόσμος θα βρει ελπίζω το δρόμο του μέσα από τα παιδιά κι αν αυτά μεγαλώνουν όμορφα, όμορφα θα συνεχίσουν στον κόσμο, όπως άλλωστε συμβαίνει αιώνες τώρα.
Το πρόβλημα το έχουμε οι μεγάλοι που δε λέμε να εννοήσουμε πόσο αναλώσιμοι, ατελείς και λίγοι καταντούμε να είμαστε στην πορεία, όταν χάνονται στο δρόμο εκείνες οι μεγάλες ιδέες για αγάπη, ισότητα, ανθρωπισμό, αλληλεγγύη. Η ζωή το επιβεβαιώνει δυστυχώς, όχι εγώ, είναι δεδομένο και όχι υπόθεση.
Στις μέρες αυτές της απόλυτης τάχα ελευθερίας, το να εκφράζει κανείς τη γνώμη του είναι κατακριτέο, αδίκημα, λάθος. Άλλα λες, άλλα εννοείς, άλλα καταλαβαίνει ο άλλος. Ωραιοποιώ νομίζω και γω άθελά μου κάποιες φορές τις σκέψεις, γιατί φοβάμαι πολύ ότι αν ειπωθούν όσο άγρια έρχονται στο νου μου θα βλάψω παρά θα ωφελήσω.
Υπάρχουν οδηγίες για το πώς θα γίνει ένα κείμενο αρεστό, πόσες λέξεις πρέπει να περιλαμβάνει, πόσες παραγράφους, πόσες φωτογραφίες, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά το εξής απλό και ειλικρινές «γράψτε αληθινά, γράψτε την αλήθεια». Όμως όσο το σκέφτομαι κι αυτό τόσο καταλήγω ότι η δική μου αλήθεια μπορεί να μην είναι η δική σου και η δική σου να μην είναι η δική μου, οπότε, πάλι σε αδιέξοδο θα βρεθώ και δεν το θέλω κι ακόμα περισσότερο δε θέλω να σε διχάσω, να σε ταλαιπωρήσω, να σε μπερδέψω, να σε προκαλέσω.
Ακολουθώ τη συμβουλή να μη γράφω εν βρασμώ ψυχής, να ησυχάζω πρώτα ίσως κάποιο θυμό και μετά να εκφράζομαι. Είναι όμως αυτό αλήθεια ή καλύπτω όσα φοβάμαι να πω; Ίσως. Όπως και οι συστάσεις ευγένειας, είναι σωστές τελικά ή δίνουν κι αυτές άλλο προσανατολισμό στη σκέψη; Πόσο να ωραιοποιηθεί μια βρισιά; Πόσο διαφορετικά να ειπωθεί κάτι πολύ σκληρό χωρίς να προκαλέσει και να πονέσει; Η αλήθεια πονά, έτσι δεν έχουμε μάθει; Η αλήθεια πονά και έτσι είναι.
Όμως, «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι και ευτυχώς που δε συμπλήρωσε και η αλήθεια! Γιατί πόσοι αντέχουν να την ακούσουν και να τη δεχτούν αναντίρρητα;
Ένα Εγώ πελώριο, ένα Εγώ τεράστιο έχει γίνει ο αρχηγός και κάνει κουμάντο, ένα Εγώ πολύ ατίθασο και εριστικό που δυσκολεύεται να υπακούσει οδηγίες προκειμένου να βοηθήσει τους άλλους, ακόμα και τώρα που οι αρρώστιες και οι ιοί μας καταδιώκουν και μας τρομοκρατούν όσο δεν θα φανταζόμασταν πριν γίνει όλος αυτός ο χαμός.
Και πάλι θέλω να ελέγξω τα πάντα και πάλι θέλω Εγώ ο άτρωτος άνθρωπος να κάνω το δικό μου κουμάντο γιατί έτσι…
… ναι, η προσπάθεια του καθενός είναι σημαντική, η του βίου πάλη ο μέγας άθλος, ναι, το μυαλό έχει τεράστια δύναμη και δυνατότητες, ναι, αν δεν κάνεις εσύ κανείς δε θα κάνει για σένα, μα, μόνο αυτό είναι τελικά;
Αφήνω στο βάθος μιας θάλασσας μικρής ένα σακί με βότσαλα καημούς και βάρη, πάθη και πίκρες, ασήμαντα που έγιναν σημαντικά και λόγια που κόβουν σα μαχαίρι. Τα αφήνω και εύχομαι και ελπίζω να μη γίνουμε θηρία, να μην αφήσουμε τα τέρατα να κάνουν κουμάντο και να μαυρίσουν τις ωραίες μας ψυχές, τις ανάλαφρες ζωές των παιδιών, τα σοφά λόγια των γονιών και των παππούδων, τα όμορφα τα όνειρα και τα σχέδια του καλού.
Επιστρέφω στις γνωστές μου γειτονιές που ακόμα μοσχοβολούν βιολέτα και ζουμπούλια, φρέζιες και φρέσκια μέντα. Αγγίζω τα ολάνθιστα δεντρολίβανα και τις καταπράσινες ρίγανες και εύχομαι να φωτίσει ο νους όλων μας και να δώσει απλόχερα αγάπη και λύση στα προβλήματα.
