Τα ουράνια τόξα μας, σκέτη οφθαλμαπάτη
Το πιο όμορφο θέαμα σκέτη οφθαλμαπάτη! Σαν και τη ζωή μας ανά καιρούς, ανά επιλογές, ανά αποφάσεις. Ξεκινάς για το αληθινό και τολμάς να θες να ζήσεις το ωραίο ως το τέλος. Και βιάζεσαι και τρέχεις να περάσεις κάτω από το ουράνιο τόξο κάνοντας ευχή, ευχές για οτιδήποτε. Μία να πιάσει…
Μα είναι ψεύτικο το άτιμο. Όπως και κάποιες σχέσεις. Κάποιες φιλίες, κάποιοι άνθρωποι, τα δεδομένα, οι πεποιθήσεις, κομμάτια της ιστορίας, αυτά που σου είπαν, εκείνα που είπες, οι άλλοι που εμπιστεύτηκες, όσοι νόμιζες ότι θα ήταν εκεί στα δύσκολα, στην ανάγκη, μα που τόσο εύκολα σε άδειασαν σε χρόνο ρεκόρ!
Τι ωραία και σπουδαία μαθήματα δίνει αυτή η ζωή ρε παιδί μου! Πόσο σημαντικά! Καθημερινά μαθήματα, συνεχής εκπαίδευση και δια βίου μάθηση και προπόνηση για όσα ζεις στο τώρα, για όσα είναι να έρθουν.
Πέρυσι τέτοιες μέρες εξαπατήθηκα από έναν άνθρωπο, έλληνα και το διευκρινίζω, που νόμιζα ότι είχε ανάγκη. Έπαιξε με την ευαισθησία μου χρησιμοποιώντας μόστρα το παιδί του… μαχαιριά! Τελικά δεν είχε ανάγκη απλά έκανε απατεωνιές, ήταν άλλος ένας τύπος που ζει για να εκμεταλλεύεται ανθρώπους και καταστάσεις. Μου πήρε καιρό να μάθω ή να αντιληφθώ πως υπάρχουν και αυτοί, πως καμιά πραγματική ανάγκη δεν τους έφτασε στο αμήν, κάνουν πράγματα απλώς για να τα κάνουν, γιατί έτσι. Δε θα αναλύσω ποιος έφταιξε και έγιναν τέτοιοι άνθρωποι, σίγουρα όχι η ανάγκη στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αυτό που σκέφτομαι είναι γιατί φέρθηκα με αφέλεια, γιατί αξιολόγησα λάθος τα σημάδια. Όσο κοιτώ πίσω, διαπιστώνω ότι δεν έφταιγε τελικά αυτός αλλά εγώ που δεν πρόσεξα, που δε μυρίστηκα την απάτη. Θα έπρεπε να το έχω καταλάβει γιατί οι πιο αναγκεμένοι άνθρωποι στη ζωή δεν κάνουν τέτοιες απατεωνιές, έχουν αξιοπρέπεια και ευγένεια, κρύβονται στη ντροπή και τον καημό τους χωρίς να ζητούν, χωρίς να επαιτούν κι όταν ζητήσουν χαμηλώνουν το κεφάλι και τα μάτια τους δακρύζουν.
Παρόλα αυτά συνεχίζω να πιστεύω στους ανθρώπους, ακόμα και σε κείνους τους ψευτόμαγκες κι εύχομαι κάποια στιγμή να αλλάξουν πορεία, συναισθανόμενοι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάπου υπάρχει σωτηρία, κάπως όλοι κάποια στιγμή θα δούμε μπροστά μας τις πράξεις και τις ευθύνες μας και θα στραφούμε στο καλό. Εξακολουθώ να πιστεύω ακόμη και σε μένα και να ελπίζω πως θα έχω λίγο χρόνο για βελτίωση.
Μέρες που έρχονται, άγιες και φωτεινές, λέω να μην κάνω τη χάρη σε κανένα και να συνεχίσω να ζω το δικό μου παραμύθι, να στολίζω την καθημερινότητα με τον ιδανικό μου κόσμο, αυτόν που θα ήθελα όλοι να ζήσουμε σε κάθε μεριά της γης. Θα συνεχίσω να πιστεύω στο καλό, θα συνεχίσω να ψάχνω το μοναδικό αστέρι, θα αναζητώ χρυσό στη λάσπη, λιβάνι στη δυσοσμία, σμύρνα στη σαπίλα.
Θα συνεχίσω να γίνομαι κορόιδο για χάρη της αγάπης!
Ήθελα απλά να αποκαταστήσω το περσυνό φάλτσο μου, γιατί μαζί με μένα εξαπατηθήκατε και εσείς με το κείμενό μου https://elpiscalling.com/gia-kati-filous/… Αλλά έτσι ήταν τα πράγματα τότε.
Και καθώς οι μέρες το έχουν και κλείνουν τα ταμεία και οι λογαριασμοί και ξεχρεώνονται δόσεις, γραμμάτια και δάνεια, ήθελα να καταθέσω στο γύρισμα του χρόνου, ότι αυτή η απάτη με έκανε ακόμα περισσότερο να θέλω και να ελπίζω στο όνειρο, ότι κάποια μέρα θα αλλάξουν όλα. Κι όσο βασανίζονται οι άνθρωποι και η φύση, όσο οι πολιτικάντηδες ποντάρουν στην αφέλειά μου, όσο επικρατεί αναβρασμός και εμπόλεμες ζώνες με ταραγμένο κόσμο και τρομοκρατημένα παιδιά και φόβος πια για το κάθε απλό, εγώ θα πιστεύω ακόμα περισσότερο.
Γιατί δίπλα σε έναν αναγκεμένο, υπάρχουν περισσότεροι που νοιάζονται και τους φροντίζουν, που παλεύουν με το άδικο, που αποκαθιστούν ακόμα και ψυχές και τις κάνουν καινούριες. Τα έργα τους δεν γίνονται κάθε μέρα και το ίδιο γνωστά με το κάθε κουτσομπολιό τελευταίας κατηγορίας, μα υπάρχουν και κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο.
Γι αυτούς γράφω. Όταν πάψω να πιστεύω σε όλα αυτά, θα βάλω τελεία.
