Πώς φεύγουν από δω; Βαρέθηκα… Μα και πού να πάω; Αναρωτήθηκα την ίδια στιγμή. Όλος ο κόσμος είναι αναστατωμένος, παντού συμβαίνουν όσα εδώ μας πληγώνουν!
Κοιτάζουμε αποσβολωμένοι τα γεγονότα. Τα παγκόσμια και τα εγχώρια, τα τοπικά και όσα ξεπερνούν πια τις δυνατότητές μας να κατανοήσουμε, να επεξεργαστούμε, να χωνέψουμε. Δύσκολα. Δύσκολα μοιάζουν όλα. Μέσα στη σύγχρονη μοναξιά μας, τα γεγονότα αυτά έρχονται να χτυπήσουν ξανά φλέβα και να μας κουνήσουν το δάχτυλο. Άνθρωπε, είσαι ένα τίποτα. Άνθρωπε, πρόσεχε. Άνθρωπε, είσαι θηρίο. Άνθρωπε, μπορείς τα πάντα. Άνθρωπε, κατέβασε τη μύτη και ζήσε σωστά, δεν είσαι μόνος, δώσε αγάπη, πάρε αγάπη, δες πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση όσων πολέμησες!
Και η αλήθεια να λέγεται, από τη μια στιγμή στην άλλη ανατρέπονται όλα, γνωστό πια αυτό αλλά το κάνουμε πέρα σα γνώση, τη διώχνουμε μακριά γιατί αν κάνουμε ότι την καταλαβαίνουμε, ότι την κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας, με φίλους και γνωστούς, τότε αυτή θα εφαρμοστεί σαν πραγματικότητα, θα γίνει συχνή, θα γίνει εφιάλτης στα όνειρά μας που πετούν ακόμα στα σύννεφα και τι καλά το κάνουν!
Μόνο αυτά μας έμειναν και κάτι λιγοστές πληροφορίες που δεν μπορούν να σταθούν ως βεβαιότητες κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Λιγοστά έμειναν να μας κάνουν να νιώθουμε καλά και κυρίως είναι αυτά που πηγάζουν από την επαφή μας με τη φύση, από τη συναναστροφή με ανθρώπους που μπορούμε να επικοινωνήσουμε, από τις σχέσεις μας που έχουν βαθιές ρίζες και δυνατές, που είναι έτοιμες και πάντα παρούσες στα εύκολα και στα δύσκολα.
Δε χρειάζεται να περιγράψω τίποτα περισσότερο από αυτά που ήδη έχουμε δει όλοι (στην καλύτερη περίπτωση χωρίς να τα βιώσουμε) ούτε χρειάζεται να επαναλάβω όσα έχουν ειπωθεί, τα είπαμε όλα, ή σχεδόν όλα, μια φορά ο κόσμος έχει αρχίσει να μιλά, να βρίζει, να παπαγαλίζει, να αισχρολογεί και χωρίς επιχειρήματα, έχουμε καταφέρει σε χρόνο ρεκόρ πάλι να γίνουμε «εμείς, αυτοί και οι άλλοι», έχουμε αγγίξει το παγκόσμιο ρεκόρ του διαχωρισμού σε ομάδες. Από τα μπαλκόνια και τις συζητήσεις στα καφέ, από τις εντάσεις και τις βαριές κουβέντες που ξεστομίζουμε μπουκωμένοι ένα κομμάτι κρέας, ως τη σιωπή μας που αναζητά κοινό να εκτονωθεί, πάνω κάτω τα ίδια θα ειπωθούν και το εμείς εσείς και οι άλλοι θα γίνει τσίχλα, που αν την καταπιείς μπορεί και να σε πνίξει.
Και το συμπέρασμα ποιό είναι τελικά και το όφελος που θα έχουμε από αυτή την κατάσταση ποιό;
Για την ώρα δε φαίνεται τίποτα στο προσκήνιο και το άμεσο μέλλον θα συνεχίζει να κατακλύζεται από άναρθρες φωνές. Φωνές και βουητό, φωνές στου κουφού την πόρτα, φωνές χωρίς σύστημα. Κι αυτό λείπει από τους Έλληνες, το έλεγε συχνά μια φίλη Γερμανίδα. Είστε καλοί έλεγε και φιλότιμοι, αλλά δεν έχετε σιστέμα. Αυτό δεν έχουμε παιδιά. Σιστέμα. Να μπορεί και να είναι ικανό να ενεργήσει όταν θα μας εγκαταλείπει και το πνεύμα. Αυτό το περιβόητο, το ελληνικό, ξέρετε, αυτό που έχουμε σιχαθεί και οι ίδιοι να αναφέρουμε κάθε φορά στα δύσκολα μα που καμία σχέση δεν έχει με το πνεύμα του νέου έλληνα που δεν έχει και σιστέμα. Είναι τόσο αξιοθρήνητο όμως, γιατί είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να έχουμε και πνεύμα και σιστέμα. Να μπορεί να κινητοποιεί προγραμματισμένα και να εφαρμόζει βοηθητικές πρακτικές σε κάθε τομέα της ζωής και σε κάθε περίσταση. Αυτό που στα δύσκολα ξυπνά και πιάνει το χέρι τού δίπλα και καταστρώνει σχέδια και οργανώνει πλάνα και πιάνει κλαριά και σβήνει φωτιές και δημιουργεί ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά σε θηριώδεις φλόγες και τερατώδεις βροχές, που τρέχει να δώσει νερό και φαγητό και να σταθεί όσο μπορεί στα πολύ δύσκολα!
Σύστημα χρειάζεται και για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τις αθλιότητες που ζούμε και να μην τις ζήσουν τα παιδιά μας. Σύστημα. Συμπόρευση. Το μαζί να γίνει ισχυρό, όχι να γίνονται διάφορα και διαφορετικά “μαζί” ανάλογα το κόμμα και τις μπαρούφες που ο καθένας ακολουθεί. Αυτό δεν είναι μαζί. Το κανονικό μαζί είναι και ελεύθερο και ανεξάρτητο και ακούει γνώμες και λαμβάνει υπόψη όσα λες και δεν κουνά το δάχτυλο. Αυτό το μαζί θέλω, αυτό χρειαζόμαστε ως λαός.
Μαζί ισχυρό και ανεξάρτητο! Που να μπορεί να απαιτήσει και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Τέτοιο μαζί χρειαζόμαστε. Που θα ξεπερνά τα εμπόδια με τη λογική και θα δημιουργεί εκ νέου σοβαρούς νόμους. Που δε θα γλείφει. Που δε θα παρακαλά. Που δε θα κάνει ρουσφέτια. Που δε θα δέχεται ρουσφέτια.
Τα υπόλοιπα είναι για άλλες περιστάσεις. Όχι για τους σοβαρούς κατοίκους αυτής της χώρας. Μπορούμε να διεκδικήσουμε ανεξάρτητους και όχι κοντόφθαλμους νομικούς και συνταγματολόγους; Μπορούν σοβαροί οικονομολόγοι να νοικοκυρέψουν το κράτος ξεκινώντας από τις γειτονιές και τα χωριά; Δίνοντας δικαιώματα και βάζοντας σε σειρά τις υποχρεώσεις; Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μας οργανώσει; Ξεκινώντας από τα νοσοκομεία, την πρωτοβάθμια υγεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις εφορίες, τα δικαστήρια, τις υπηρεσίες.. υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος να αναλάβει;
Κανένα επίθετο πολιτικού δεν είναι άξιο να αναλάβει αν δεν δεσμευτεί ενώπιον λαού (ας μην πω και Θεού αφού δεν πιστεύει κανείς, αλλά μην μπλέκω και τον Θεό με τα ρεζιλίκια μας). Κανείς. Μη ρίχνετε ευθύνες στον ένα και στον άλλο, δε βγαίνει κάτι με αυτό, μόνο που ηρεμεί το δημόσιο κατηγορώ.
Ποιον ικανό μπορεί να έχει η Ελλάδα τελικά; Που ο λόγος του θα είναι νόμος; Που θα τα βάλει όλα κάτω από την αρχή και θα δει την υποσημείωση της υποσημείωσης; Που θα διορθώσει όσα τραγελαφικά ισχύουν ως τώρα; Που θα απολύσει όποιον είναι άχρηστος στη δουλειά του και ταλαιπωρεί τον συνάνθρωπό του; Υπάρχει κάποιος τέτοιος που θα πατήσει πάνω σε αξίες και αρχές, που θα έχει ήθος και μεγάλο σθένος να προχωρήσει και να δυναμώσει και να καθαρίσει και να ανταποκρίνεται στα δικαιώματα και στις απαιτήσεις του λαού του;
Ποιος; Τον ξέρουμε;
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που θα εξορθολογήσει τα οικονομικά και δε θα μας λέει ψέματα; Που δε θα κοροϊδεύει τον κόσμο του; Που θα δίνει εκεί που υπάρχει ανάγκη; Που θα εξαφανίσει από τις θέσεις του ανίκανους διοικούντες και προϊστάμενους; Που θα βοηθά τους αρρώστους να εξυπηρετούνται χωρίς να παρακαλάνε και να βάζουν μέσον για βοήθεια; Που κανένας τάχα βουλευτής δε θα μπαίνει στη μέση για τα αυτονόητα; Που δε θα υπάρχει τεράστια απόκλιση στους μισθούς; Που θα δουλεύουν όλα με δικαιοσύνη και ισότητα;
Πείτε μου ποιος είναι αυτός να πάω να του φιλήσω το χέρι, γιατί όπως είπε κι ο Γκορ Βιντάλ “όταν κάποιος φτάσει να είναι κατάλληλος για πρόεδρος, έχει πουληθεί πάνω από δέκα φορές”.
Photo by Brian Wertheim on Unsplash
