Αφράτα μουστοκούλουρα της μετεκλογικής εβδομάδας!
Ξέρουμε τί να διαλέγουμε;
Καλημέρα μετεκλογικής εβδομάδας με καφέ και αφράτο μουστοκούλουρο σπιτικό.
Τον αγαπώ τόσο αυτό τον μούστο, από τον ευγενικό κυριούλη στη λαϊκή, που πήρα τρία μπουκάλια προχθές, τα μοίρασα σε μπουκαλάκια μικρά του νερού και τα έβαλα κατάψυξη. Έτσι θα έχω μούστο για κουλούρια και μουσταλευριά όλο τον χρόνο. Αν το κάνετε, μην παραγεμίσετε τα μπουκάλια και καταψύξτε μόνο βρασμένο -κομμένο- μούστο, όχι φρέσκο!
Η αρχική συνταγή είναι από το φυλλάδιο συνταγών του κυριούλη. Μαζί με το μούστο και το πετιμέζι, σου έδινε και φυλλάδιο με συνταγή για μουστοκούλουρα τραγανά, αφράτα και πετιμεζόπιτα. Εγώ την παράλλαξα λίγο, του τα έδειξα κιόλας προχθές και είπε ότι ήταν “όνειρο”!
Για ονειρικά αφράτα μουστοκούλουρα θα χρειαστούμε:
600 γρ αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
400 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις (μπορεί να μην το πάρει όλο)
250 γρ ζάχαρη
15 γρ αμμωνία
12 γρ κανέλλα
5 γρ γαρύφαλλο
150 γρ λάδι
180 γρ μούστο
20 γρ πετιμέζι
80 γρ μέλι
180 γρ νερό
Εκτελούμε
Σε ένα μπολ βάζουμε όλα τα υγρά και σε ένα άλλο όλα τα στερεά υλικά μας, εκτός από τη ζάχαρη. Ρίχνουμε τη ζάχαρη στα υγρά και ανακατεύουμε καλά να λιώσει. Στη συνέχεια ρίχνουμε σιγά σιγά τα στερεά στο υγρό μας μίγμα ανακατεύοντας με μια σπάτουλα.
Πλάθουμε μικρά κουλουράκια, έχοντας στο νου ότι θα μεγαλώσουν σε όγκο καθώς θα ψήνονται.
Τα τοποθετούμε σε λαμαρίνα με λαδόκολλα.
Ψήνουμε στους 180C για 15′ σε αντιστάσεις γιατί ο αέρας τα ροδοκοκκινίζει γρήγορα και τα στεγνώνει.
Το μέλι επιτρέπει να μένουν μαλακά και αφράτα για αρκετές ημέρες. Τα φυλάμε σε αεροστεγές δοχείο, μακριά από υγρασία. Τουλάχιστον μια εβδομάδα μπορούν να διατηρηθούν αναλλοίωτα. Αν μας συγκρατήσει η όρεξη μας και την βγάλουν τη βδομάδα δηλαδή!
Λόγω των υλικών τους, είναι νηστίσιμα και μπορούν να καταναλωθούν όλες τις ημέρες.
Για πάρτε τα καφεδάκια σας, τα τσαγάκια σας, ό,τι έχετε ευχαρίστηση και ελάτε να τα πούμε λίγο. Τί συνέβη στους δικούς σας Δήμους και Περιφέρειες, πάτε για δεύτερο γύρο εκλογών; Είστε από αυτούς που ενδιαφέρονται για τα κοινά ή προτιμάτε να απέχετε; Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει κάποιος, η αδιαφορία για το κοινό καλό, μόνο καλή δεν είναι.
Σίγουρα δε χρειάζεται να πολιτευόμαστε όλοι, αλλά η πολιτική κοινωνική σκέψη είναι μέσα στο αίμα μας και οφείλουμε να την ακούμε και να την καλλιεργούμε.
Φέτος, αυτό που με απασχόλησε περισσότερο και με βάση αυτό το κριτήριο ψήφισα, είναι το κατά πόσο σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.
Τα περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς της κοινωνίας, δε θα υπήρχαν αν ο σεβασμός και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, ήταν οι καθημερινές μας αξίες.
Δυστυχώς σε όποια ομάδα ή κοινωνικό σύνολο κι αν κοιτάξω, την έλλειψη σεβασμού την παρατηρώ συχνά. Στον εργασιακό χώρο, στην αγορά, στις υπηρεσίες, στις δομές υγείας, στην εκπαίδευση, στις δραστηριότητες των παιδιών μου.
Παρατηρώ συχνά, ότι ως ενήλικες ακόμα δεν έχουμε μάθει τί σημαίνει σέβομαι τον διπλανό μου, τον συνάδελφο, τον υπάλληλο, τον εργαζόμενο, τον δάσκαλο, τον προπονητή, τον μεγαλύτερο, τον αδύναμο και πάει λέγοντας.
Και εφόσον δεν το έχουμε μάθει, πώς περιμένουμε τα παιδιά να σεβαστούν τους μεγαλύτερους, τους πιο αδύναμους, τους συμμαθητές, τους συναθλητές;
Παρατηρώ επίσης ότι εύκολα φτιάχνουμε και μεγαλώνουμε νταήδες. Παντοδύναμους ανήλικους, που μεγαλώνοντας θα νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει και μπορούν να κάνουν ό,τι θελήσουν.
Δύσκολα θα πούμε στο παιδί μας να μην ενοχλεί, να μην κομπάζει, να μη μιλά δυνατά, να μη βρίζει, να μην κοροϊδεύει κανέναν συμμαθητή, συναθλητή, μικρότερο ή μεγαλύτερο. Να βοηθά, αντί να γυρνά αδιάφορος την πλάτη.
Οι νταήδες δείχνουν να επιβιώνουν σε αυτόν τον κόσμο και όχι οι πράοι, οι φιλήσυχοι και οι δίκαιοι.
Το θέμα όμως είναι, ότι η αδιαφορία δεν την πάει μακριά τη ζωή. Αν κάτι έχουμε καταφέρει έως τώρα, είναι επειδή κάποιοι νοιάστηκαν. Γιατί κάποιοι δεν γυρνούν την πλάτη. Γιατί μερικοί, έστω λίγοι μετρημένοι στα δάκτυλα, ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους.
Και προχωράνε ένα βήμα τη φορά και κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αλήθεια, το ξέρεις ότι ασυνείδητα κάθε μέρα, κάθε λεπτό βρισκόμαστε μπροστά στο σταυροδρόμι; Κάθε ξημέρωμα είναι μια άγραφη μέρα και πρέπει να επιλέξουμε ποιο δρόμο θα πάρουμε; Σαν άλλος Ηρακλής τί θα προτιμήσουμε; Την Αρετή ή την Κακία;
Μοναχικός αρκετές φορές και δύσκολος ο δρόμος της Αρετής. Πρέπει να κοπιάζεις, να εργάζεσαι και να μοχθείς για σένα, για τους δικούς σου, για τους φίλους, για τον τόπο σου. Μα μόνο μέσα από αυτόν έρχεται η πρόοδος. Πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε. Κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε λεπτό…
Τουλάχιστον ξέρω να διαλέγω το μούστο τον καλό! Μυρωδάτο και γλυκό!
