Με αφορμή τις παγκόσμιες ημέρες που πέρασαν και έρχονται, τις δημοσιεύσεις για κακοποίηση ζώων, ανθρώπων, γυναικών, μικρών παιδιών που δουλεύουν σκλάβοι για λογαριασμό μεγάλων εταιρειών, βίντεο και τραγικές εικόνες από την ζωή προσφύγων και την παγκόσμια ανακατανομή πληθυσμού, είτε λόγω πολέμων, οικονομικών προβλημάτων ή περιβαλλοντικών καταστροφών, αναρωτιέμαι σοβαρά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος ως τώρα;
Έγινε σοφότερος; Δικαιότερος; Αξιοπρεπής; Ουσιαστικός; Ειρηνιστής; Τι κατάφερε πέρα από κάποια τεχνολογικά επιτεύγματα που ναι μεν άλλαξαν την ροή των πραγμάτων και την ζωή ανθρώπων, αλλά ουσιαστικά τι άλλο έκαναν, τι πρόσφεραν στην ηθική και την εξέλιξη προς το καλύτερο για την φύση του ανθρώπου, για το πνεύμα του, την σχέση του με τον συνάνθρωπο;…
Πώς όλες αυτές οι εξελίξεις ένωσαν τους ανθρώπους επί γης και δεν τους χώρισαν, δεν τους κράτησαν ομήρους εντός των συνόρων τους, δεν τους έκλεισαν τα μάτια μπροστά στο εκτυφλωτικό φως της αγάπης;
Το να πιστεύεις στην πρόοδο δεν σημαίνει ότι πιστεύεις ότι έχει γίνει πρόοδος… Φράντς Κάφκα
Φαντάσου έναν τέτοιο κόσμο. Χωρίς έχθρα, συμφέροντα και βάρβαρους τύπους, ψυχικά ανισόρροπους που κρατούν στα χέρια τους την απειλή την πυρηνική και μανιακούς με την εξουσία και τα ψεύτικα χειροκροτήματα, τους εξαρτημένους από ουσίες που μόνον έτσι μπορούν να σφάξουν στο γόνατο άλλον άνθρωπο, τους ανήθικους απανταχού της γης…
Φαντάσου μια τέτοια ομορφιά, φαντάσου σπίτια ανοιχτά σε όλα τα πλάσματα του κόσμου, πόρτες ξεκλείδωτες και αγκαλιές με όλους… φαντάσου την ειρήνη σε όλο της το μεγαλείο, φαντάσου την στιγμή που δεν θα φοβάται κανείς κανένα και δεν θα έχει άγχος και ταραχή για το αύριο, γιατί θα ζει τόσο όμορφα το σήμερα, αυτό που θέλουν να μαυρίσουν ένα τσούρμο άχρηστοι για να φυλάσσουν θησαυρούς και χρυσά και πετρέλαια και χαρτιά που θα τους κάνουν βασιλιάδες.
Όλη η περιβόητη τεχνολογική μας πρόοδος -ο ίδιος ο πολιτισμός μας- είναι σαν ένα τσεκούρι στα χέρια ενός ψυχοπαθούς… Αλβέρτος Αϊνστάιν
Ο άνθρωπος είναι θηρίο. Έχει κακία. Σκορπά τον θάνατο χωρίς να σκέφτεται. Δεν θέλει το καλό. Κακοποιεί άγρια, τόσα άγρια που θα τρόμαζε το πιο επικίνδυνο θηρίο της ζούγκλας. Χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βλάψει και όχι για να επιβιώσει ή να προοδεύσει.
Δεν σέβεται πολιτισμούς, κοινωνίες, θρησκείες, ιστορίες, ήθη, έθιμα. Δεν θέλει το διαφορετικό, ό,τι κι αν είναι αυτό. Διαλύει οικονομίες για να υποτάξει, εκμεταλλεύεται συνθήκες. Βουλιάζει καράβια με ανθρώπους, φτιάχνει φούρνους να καίει ανθρώπους. Κάνει σκλαβοπάζαρα. Εξαντλεί στην πείνα ολόκληρους λαούς, σπέρνει τον φόβο.
Οι Ινδιάνοι διέθεταν μεγάλη σοφία και σεβασμό στη μάνα γη. Ο πολιτισμένος και ειδικά σύγχρονος άνθρωπος είναι το εντελώς αντίθετο, δεν έχει κανέναν σεβασμό πάνω στο χώμα που μας τρέφει από γεννήσεως του κόσμου. Γιατί αυτή είναι η αρχή του ανθρώπου, η φύση. Κι όταν ο άνθρωπος δεν μάθει από μικρός να αγαπά και να σέβεται το χώμα που πατά, γίνεται άπληστος, βίαιος, κακός.
“Πριν οι λευκοί αδερφοί μας φτάσουν για να μας κάνουν πολιτισμένους ανθρώπους, δεν είχαμε κανένα είδος φυλακής. Και για αυτό το λόγο δεν είχαμε και παραβάτες. Χωρίς φυλακή, δεν υπάρχουν παραβάτες. Δεν είχαμε κλειδαριές ούτε κλειδιά πριν, και για αυτό δεν είχαμε ανάμεσά μας και ληστές. Όταν κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να πάρει ένα άλογο, μια σκηνή, μια κουβέρτα, τότε θα μπορούσε να τα λάβει ως δώρο. Ήμασταν τόσο απολίτιστοι για να δώσουμε τεράστια σημασία στην πολιτισμένη ιδιοκτησία. Δεν ξέραμε κανένα είδος χρήματος, η αξία ενός ανθρώπου δεν καθοριζόταν από τον πλούτο του. Δεν είχαμε γραφτούς νόμους να μας λένε τι να κάνουμε, δεν είχαμε πολιτικούς, δεν είχαμε δικηγόρους, και για αυτό δεν μπορούσαμε να κοροϊδέψουμε και να εξαπατήσουμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε όντως τα χάλια μας πριν έρθουν οι λευκοί και δεν ξέρω πώς να εξηγήσω, πως μπορούσαμε να διαχειριστούμε αυτά τα βασικά πράγματα που μας έλεγαν ότι χρειάζονται για μια πολιτισμένη κοινωνία”. –John (Fire) Lame Deer Sioux Lakota
Πόσο σπουδαίοι λοιπόν θα πρέπει να νιώθουμε για μερικά επιτεύγματα; Πόσο ψηλά στην διατροφική αλυσίδα; Πόσο κατ’ εικόνα Θεού; Ποιου Θεού; Του δικού μου ή του δικού σου; Πάμε κόντρες ποιανού είναι καλύτερος;
Συνεχές βουητό από σφήκες, όχι μελίσσια που τρυγούν το καλό. Ακριδομάνι που διαλύει και κατατρώει στο πέρασμά του ό,τι υπάρχει. Φίδια με δυο κεφάλια. Έτσι έχουμε καταντήσει. Ακόμα και τα ξύλα έχουν μεγαλύτερη σοφία μέσα τους. Το πιο ταπεινό πλάσμα της γης, το τελευταίο φυλλαράκι έχει μεγαλύτερη σοφία από όλους μας. Η ρίζα του κάθε φυτού διαθέτει τόση σοφία!
Η παγκόσμια κοινότητα είναι αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη “ανθρωπιστική καταστροφή” από το 1945 οπότε ιδρύθηκε ο ΟΗΕ, προειδοποίησε ο επικεφαλής ανθρωπιστικών υποθέσεων του οργανισμού Στίβεν Ο’ Μπράιεν, αναφερόμενος στον λιμό στην Υεμένη, τη Σομαλία, το Νότιο Σουδάν και τη Νιγηρία.
Τι είμαστε; Πραγματικά τώρα τι νομίζουμε ότι είμαστε; Πόσο φοβεροί και τρομεροί και σπουδαίοι; Πόσο λίγο χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, αλήθεια! Δεν υπάρχουν λόγια για την κατάντια μας. Και ναι, ακόμα και σήμερα οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, αλλά όχι την πλεονεξία όλων των ανθρώπων… Μαχάτμα Γκάντι
Η πλεονεξία μας συνεχίζει να καταστρέφει. Ζωές καταστρέφει και τις ελπίδες των μικρών παιδιών. Ρημάζει σπιτικά και οικογένειες, βομβαρδίζει την καλοσύνη. Η Συρία είναι ένα κομμάτι της βαρβαρότητας που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Η εξόντωση των εθνών και των ανθρώπων τους έχει ξεκινήσει χρόνια.
Εμφύλιοι που δεν σταματούν, τρομοκράτες που δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους ή να διαβάσουν την ταμπέλα του χωριού τους νομίζουν ότι είναι Θεοί, οι κυρίαρχοι του κόσμου. Και οι άλλοι που ξέρουν να διαβάσουν και έχουν διδακτορικά και τίτλους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των φτωχών ανθρώπων, γιατί κάποιος ηλίθιος τους είπε ότι θα τα πάρουν μαζί τους στον άλλο κόσμο και τον πίστεψαν!
Δυο φωτογραφίες με στοιχειώνουν λίγες μέρες τώρα και δεν μπορώ να μην τις δείξω. Τα αβοήθητα, κακοπαθημένα και ετοιμαθάνατα παιδιά και ο άνθρωπος που κάθεται στο γκρεμισμένο σπίτι του και ακούει μουσική ή κάνει πως ακούει… του δίνει άραγε αυτό ηρεμία και ελπίδα; Τί τύχη θα έχει; Θα ζει αύριο;
Βαθειά νυχτωμένη η ίδια δεν θέλω να βλέπω, δεν θέλω να ακούω, δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να τρώω και να έχω στο μυαλό μου τέτοια, θέλω ηρεμία και τάξη και λουλούδια και στρωμένη ζωή, μα κι αν δεν θέλω να ξέρω, δεν μπορώ να μου συγχωρήσω το να αγνοώ ή το κάνω ότι δεν υπάρχει αυτό που βλέπω.
Δεν είμαι καταστροφολόγος… και για να γράφω αυτή την ώρα, μάλλον είμαι πολύ καλά στη ζωή μου κι έχω ηρεμία, τάξη και ασφάλεια (για την ώρα) και ένα γραφείο κάτω από μια στέγη και έναν καφέ δίπλα μου για παρηγοριά και ζω όλα τα καλά του “πολιτισμού”, της προοόδου και της τεχνολογίας!
Μα κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Κι αν σήμερα σταμάτησαν οι καταιγίδες και βγήκε ξανά ήλιος, αισθάνομαι βαθειά μια πίκρα γιατί ξέρω, πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα σπουδαίο για την κατάντια αυτή. Και ντρέπομαι. Αλλά θα τα ξεχάσω όλα, μόλις κάτι καλό μου συμβεί, μόλις βγω μια βόλτα, γιατί θα ξέρω, ότι επιστρέφω στην εστία μου και θα βρω όλα τα καλά.
Ελπίδα Π.
Οι φωτογραφίες του κειμένου δεν μου ανήκουν. Πηγή: Διαδίκτυο.
