Αγάπη μου ραδιόφωνο…
Αγάπη μου ραδιόφωνο… πραγματική κι αληθινή, μοναδική λατρεία! Μόνο ένας δυνατός έρωτας μπορεί να σε φτάσει και να σε κρατήσει κάπου. Μόνο ένα δυνατό πάθος μπορεί να αντέξει στου χρόνου τις δυσκολίες και να σου δώσει δύναμη να ζεις, να προσπαθείς, ν’ αντέχεις. Και μόνο η μεγάλη αγάπη μπορεί να σε κάνει να θες και να μπορείς για να προσπαθήσεις πολύ, ξανά και ξανά.
Έτσι συμβαίνει στις σχέσεις, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει στις σπουδές, αυτό θα ήταν το ιδανικό να ακολουθεί και στο επάγγελμα που ο καθένας θα διαλέξει. Κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί να έχουν όλα αυτά μαζί και με διάρκεια, κάποιοι λυγίζουν στα μισά, κάποιοι δεν είναι καθόλου σίγουροι, κάποιοι θέλουν αλλά δεν τους βγαίνει, κάποιοι δεν αντέχουν την πίεση, σε κάποιους οι άλλοι συνήθως τους δείχνουν την πόρτα και ξαφνικά όλα μοιάζουν δύσκολα. Μέχρι που αλλάζουν. Γιατί, πρέπει να υπάρχει υγεία στη σχέση αυτή, να είναι ξεκάθαροι οι ρόλοι.
Το ραδιόφωνο ως μεγάλος έρωτας μόνο μια τύχη ενός λαβωμένου ερωτευμένου μπορεί να έχει, είτε ζεις μαζί του για μικρό διάστημα, είτε μένεις μαζί του μια ζωή και σε τρώει και το πολεμάς και το θες και σε θέλει ή δε σε θέλει πάντα το ίδιο ή αρχίζουν τα μικρά προβλήματα να γίνονται μεγάλα και μετά ξαφνικά συμβαίνει κάτι μαγικό και όλα γίνονται όπως στην αρχή και η αγάπη δεν τελειώνει, μα κάποια στιγμή ξανακυλάς στα ίδια και αρχίζουν τα θέματα… Τα ξέρετε, μη σας κουράζω. Η σχέση αυτή σίγουρα δεν μπορεί να είναι χλιαρή, σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυστηρά τυπική.
Γιατί η αλληλεπίδραση του μέσου είναι μοναδική, είναι μαγική. Ούτε καν φαντάζεσαι πόσο σημαντική είναι η στιγμή που ενώ εσύ μιλάς σε ένα μικρόφωνο, σε ένα μικρό στούντιο μόνος, την ίδια στιγμή κάπου κάποιος οδηγός, εργαζόμενος, ο καθένας στο σπίτι, στις ασχολίες του, στο περπάτημα, στο διάβασμα, στο μαγείρεμα, στο μπάνιο, σε κάθε στιγμή είναι εκεί μαζί σου και περιμένει από σένα κάτι. Κάτι, μη με ρωτάς τι, εξαρτάται σε τί είδους ραδιόφωνο είσαι, σε ποια περιοχή, ποιοι είναι οι ακροατές και ποια είναι η στιγμή.
Και κει χωρίς να το έχεις καταλάβει, έχεις συνδεθεί με άλλους ανθρώπους, άγνωστους, οπουδήποτε στον κόσμο τώρα πια διαδικτυακά, και πολλές φορές μένεις να κρέμεσαι από την αντίδρασή τους, τη σκέψη τους, τη συμπάθεια ή την αντιπάθειά τους, με κάποιες εκφράσεις θαυμασμού και κυρίως πολλές, μα πολλές σιωπές.
Σα να μην είναι κανείς στην άκρη της φωνής σου, σα να μιλάς στο κενό.
Τις περισσότερες φορές δεν ακούγεσαι, απλά ακούγεται η φωνή. Τις πιο πολλές φορές θέλουν να σταματήσεις να μιλάς και να ακούγονται μόνο τα τραγούδια, ακόμα καλύτερα να μην ακούγεται ούτε διαφήμιση. Υπάρχουν και οι άλλοι που ακούν με μεγάλη προσοχή τις εκπομπές και με προσήλωση επισημαίνουν και σχολιάζουν. Μιλούν για τα προβλήματά τους, αναφέρουν παράπονα, αφήνονται σε σένα με την προσδοκία ότι θα τους βοηθήσεις, ότι θα λύσεις τα κάθε λογής θέματά τους .
Είναι ένα όνειρο του αέρα το ραδιόφωνο.
Η φωνή σου, παρόλο που σκορπά, είναι η μόνη που μπορεί να σε κάνει υπαρκτό αφού δε φαίνεσαι, δεν υπάρχεις, είσαι κάπου κρυμμένος ανάμεσα σε μηχανήματα και καλώδια. Ναι, είναι μαγική αυτή η σχέση. Μα δεν εξαρτάται μόνο από σένα. Πρέπει να είναι και οι συνθήκες καλές, ώστε να βγεις στον αέρα και να έχεις γύρω σου ένα ζεστό περιβάλλον, θετικό και βοηθητικό. Αλλιώς, αν παγώσει η αγάπη σ’ ένα μικρό και αποστειρωμένο στούντιο – και οι παράγοντες είναι πολλοί – χάνεται η λαχτάρα. Σβήνει σιγά σιγά. Και η φωνή δε λέει ποτέ ψέματα!
Όπως στη ζωή. Ακριβώς όπως στη ζωή. Ακριβώς όπως στις σχέσεις. Όλα είναι και λειτουργούν στη βάση μιας συχνότητας. Αλλάζει ή την αλλάζουμε, όπως όταν θα ψάχναμε να βρούμε σταθμό του γούστου μας, όπως θα βολευόμασταν σε έναν ήχο ή δυο λόγια ουσίας. Αλλάζει όταν στρίβεις, όταν παρεμβάλλεται κάτι, όταν χάνεται το ισχυρό κάποτε σήμα. Αλλάζει με τα όνειρα που κάνουμε ακούγοντας αγαπημένο τραγούδι, εκνευρίζεται με τα παράσιτα και ψάχνει στη λίστα τα νούμερα μέχρι να βάλει πρόγραμμα στην τύχη, για να γράψει σε κάποιο σταθμό άλλη ιστορία.
Στη μεριά που ψάχνει ο καθένας να βρει τη μικρή ή μεγάλη ύπαρξή του, φτιάχνοντας αναμνήσεις, λίγο πριν πέσει το σήμα για ειδήσεις, εκεί που όλοι ψάχνουμε μιαν όαση, όταν δεν υπάρχει κανένας μα κανένας για ακρόαση…
Από την εποχή του Γουλιέλμου που το πρώτο ηχητικό σήμα μεταδόθηκε δια μέσου των ερτζιανών το 1895 ως τα σήμερα, έχουν περάσει πολλά, μα πολλά χρόνια! Από την εποχή των παράνομων πλυσταριών και των καλωδίων που έμοιαζαν σχοινιά για την μπουγάδα ως τα “νόμιμα” και τα “μόνιμα” έχουν περάσει αιώνες!
Από την εποχή του 1995 που με νόμο επετράπη η ίδρυση, εγκατάσταση και λειτουργία τοπικών ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών ανά νομό της χώρας, ως το σημερινό χάλι, που δεν μπορείς πλέον να πατήσεις πάνω σε καμιά συχνότητα και ο ένας τρώει τον άλλο τεχνικά και κυριολεκτικά, έχουν περάσει όλες οι εποχές της ελληνικής κακομοιριάς, του κιτς, του τρελοκομείου, της εντεχνίλας, της ατεχνίας, του λαϊκού, των ωραίων μουσικών μαζώξεων, των δυνατών στιγμών, των λαθών, των εκμυστηρεύσεων, του εξιδανικευμένου, του μοναχικού, του φανταστικού, του μυστηριώδους!
Ραδιόφωνο για το ξύπνημα, ραδιόφωνο για τις δουλειές, ραδιόφωνο στη δουλειά, ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ραδιόφωνο στην παραλία, στους κήπους, στα χωράφια, στα τρακτέρ, στα ταξί, στα λεωφορεία… Ραδιόφωνο παντού! Τηλέφωνα γι’ αφιερώσεις, παράπονα, βρισιές, έτσι όπως ξεκίνησε η δική μου πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή μια μέρα κάποτε παλιά σε ένα στούντιο στις πέντε το πρωί…
Και η ζωή τα έφερε έτσι, να κάνω αυτό που ονειρεύτηκα από το δημοτικό, αφού μόνο με ραδιόφωνο στο μαξιλάρι μπορούσα να κοιμηθώ. Και ήταν ωραίο το πέρασμα αυτό. Όσο κι αν ήταν, όσο κράτησε. Είπαμε.. οι αγάπες! Τόσο όσο για να μη σιχαθεί ο ένας τον άλλο, τόσο όσο που η τύχη το φερε έτσι, ώστε να έχω την πολυτέλεια να κάνω αυτό που ήθελα χωρίς εκπτώσεις και αναγκαστικές συνθήκες.
Είναι πάντα μεγάλη έκπληξη και χαρά να μιλούν στην καρδιά μας άγνωστοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί και να συγχρονίζονται οι κεραίες και οι συχνότητές μας γενικώς. Παραγωγοί που έχουν επίπεδο και ευγένεια, που δεν ανοίγουν το μικρόφωνο για να λένε μπούρδες, που δεν σαχλαμαρίζουν καίγοντας τα πολύτιμα δευτερόλεπτα.
Από τον σταθμό με το απίθανο όνομα που έστελνε φιλάκια στη τζουτζούκα του και τη στιγμή που πατούσαμε το rec να ηχογραφήσουμε στην κασέτα το αγαπημένο μας τραγούδι, ως τον σοβαρό ειδησεογραφικό σταθμό, από τους τοπικούς με τη ντοπιολαλιά και τα πολλά κουτσομπολιά, ως τους εξειδικευμένους μουσικά ραδιοσταθμούς, είναι σα να μην έχει περάσει μια μέρα και σα να έχουν περάσει αιώνες ταυτόχρονα.
Και η κασέτα έγινε mini disc κι αυτό έγινε cd, το βινύλιο εξαφανίστηκε αλλά πάλι επιστρέφει, από την ταινία της μπομπίνας κόψε ράψε στο μοντάζ περάσαμε στην αυτοματοποίηση και τώρα πια τι να την κάνεις την αυτοματοποίηση χωρίς ανθρώπους. Τα έσοδα δεν είναι όπως παλιά και ο αέρας δεν πωλείται εύκολα. Και φτάσαμε στα χρόνια που όλα έχουν γίνει και λες, τί ακόμα; Τί άλλο ακόμα θα βγει; Προσωπικές εκπομπές βάση παραγγελίας και στιγμής; Καθόλου εκπομπές; Άλλο μέσο;
Κακοπληρωμένοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι πάντα και αιωνίως ριγμένοι για να σταθούν τα μεγάλα ονόματα, απλήρωτα ασφαλιστικά ταμεία, μέλλον αβέβαιο και οι πιτσιρικάδες στην ουρά να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ τζάμπα, εξακολουθούν να έχουν μερίδιο μεγάλο στην πίτα των μέσων. Οι μικροί σταθμοί της επαρχίας στάθηκαν αγωνιστές, μα αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι περισσότεροι έκλεισαν, άλλοι φυτοζωούν και κάποιοι απασχολούν ελάχιστο προσωπικό.
Για την παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου λοιπόν κατάθεση στεφάνου σε όλους τους «πεσόντες» δημοσιογράφους, ηχολήπτες και λοιπούς που συμφέροντα, κρίσεις οικονομικές και διαπλεκόμενα τους στέρησαν τη θέση τους από το μέσο, καθώς δεν είχαν μέσον!
Είθε όσα ήδη υπάρχουν να ζήσουν και να προάγουν πολιτισμό και λόγο, τέχνη και δημοσιογραφία με σεβασμό, γνώση και αγάπη! Πάντα στη θέση πίσω από το μικρόφωνο να υπάρχουν άνθρωποι καλλιεργημένοι και με ήθος, που θα έχουν λόγο ύπαρξης και κάτι ουσιαστικό να πουν, γιατί είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να λες και άλλο τόσο να μπορείς να λες κάθε μέρα κάτι καινούριο, που χάνεται στον αέρα της στιγμής.
Προσοχή στην ηχορύπανση, οι ακροατές πρέπει ν’ αναζητούν και ν’ απαιτούν το καλύτερο κι αν κάτι δεν τους αρέσει, απλά, ν’ αλλάζουν σταθμό! Έχει μεγάλη δύναμη αυτή η κίνηση!
Σας αφιερώνω με μεγάλη αγάπη τους στίχους που τόσο μοιάζουν στη ζωή. Με παρέα τη μουσική που αγαπάτε, με ραδιόφωνο ή χωρίς εύχομαι να επιμένετε να ονειρεύεστε ασταμάτητα…
“Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο ερασιτέχνης στη ζωή κι όμως πηγαίνω και επιμένω να ονειρεύομαι ασταμάτητα με μια φωνή που χρόνια πνίγουν τα παράσιτα…
Κι όπως αλλάζω το σταθμό, ζωή αλλάζω και σκοπό και βάζω πρόγραμμα στην τύχη όσο βαστάει ένα ξενύχτι, μεσάνυχτα σε μια πλατεία κάθε σταθμός και ιστορία…
Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο σε κάποια έρημο στην άμμο βυθισμένο
εκεί που όλοι πάντα ψάχνουμε μιαν όαση κι όμως κανένας δε ζητάει πια ακρόαση…
Κι όπως τελειώνει η εκπομπή έρχεται-φεύγει η ζωή πέφτει το σήμα για ειδήσεις
και πως να φτιάξεις αναμνήσεις
μεσάνυχτα σε μια πλατεία κάθε σταθμός και ιστορία…”
Σαν ραδιόφωνο… Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής – Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Λίγα λόγια ακόμα για το ραδιόφωνο, από παλαιότερη ανάρτηση, εδώ https://elpiscalling.com/to-radiofono-poy-agapisa/
