Μαθηματική εξίσωση η ζωή…

Που και που ρίχνω κλεφτές ματιές στο παρελθόν! Υποψιάζομαι πως δεν είναι κακό να μας ακολουθούν οι μνήμες που μας έφτασαν ως το τώρα, που γέμισαν τις αποθήκες μας με γνώσεις και συναισθήματα και αλήθειες, που συντρόφευσαν τα χρόνια μας με ανθρώπους και εμπειρίες.

Απλά γυρνώ, παίρνω ανάσες και επιστρέφω στο εδώ και τώρα. Μικρές, αποδράσεις κάνω περισσότερο για να συναντηθώ με κείνο το άλλο μου μισό, παρά για κάτι άλλο. Εξερευνήσεις σύντομες, βόλτες σε ένα παρελθόν που εκτός των ωραίων παιδικών μου χρόνων, πάντα ήθελα να είναι διαφορετικό στα εφηβικά και μετεφηβικά χρόνια.

Γυρνώ στα σχολεία μου πίσω, στις αυλές, από την αρχή του δημοτικού ως το τέλος του Λυκείου, στις τάξεις που ένιωθα να με πνίγουν, στο παιχνίδι, στις βόλτες, στους πρώτους καφέδες.

Τα μεγαλύτερα όνειρα έγιναν στα προαύλια των σχολείων. Στα μικρά και μεγάλα διαλείμματα, με παρέα ή χωρίς. Τα μεγαλύτερα όνειρα έγιναν στην πλήξη των παραδόσεων και της ασυγκράτητης εφηβικής επιθυμίας για φυγή. Τα σπουδαία πάντα ήταν κάπου αλλού και σχεδόν ποτέ δίπλα, ποτέ μαζί στο παρόν.

Με τους συμμαθητές μου δεν κράτησα σπουδαίες σχέσεις, τουλάχιστον όχι με όλους, μα αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε λόγος συγκεκριμένος, συνήθως χωρίς λόγο γίνονται αυτά. Περνά ο καιρός, φεύγεις για σπουδές, φεύγεις φαντάρος, παντρεύεσαι, τρελαίνεσαι, μεταναστεύεις, αρρωσταίνεις. Χίλια δύο μπορούν να συμβούν και να χαθούν οι άνθρωποι και οι φίλοι και οι γνωστοί.

… κυνηγούσαμε φεγγάρια στου καιρού την αμμουδιά, μα στο μοίρασμα του ανέμου πάνω στην ανηφοριά, πήρε ο ένας τον μαΐστρο ο άλλος τον βοριά…

Όμως πόσο σπουδαίο είναι να σε βλέπω παλιέ μου συμμαθητή να ζεις και να μεγαλώνεις και να προκόβεις στη ζωή σου και να αλλάζεις, να σε βλέπω ώριμο άνθρωπο που προσπαθεί να σταθεί στη ζωή, να βιοποριστεί, να αγωνιστεί μαζί με τους υπόλοιπους για να στηρίξει την οικογένειά του.

Η σπιρτάδα στο βλέμμα σου, μού θυμίζει όλα εκείνα που νόμιζα χαμένα, όλα εκείνα που νόμιζα ότι εγώ είχα χάσει ή είχαν γενικά χαθεί λόγω του χρόνου. Είναι σπουδαίο που είσαι ακόμα εδώ. Δεν είναι όλοι μαζί μας ξέρεις. Αυτό το αόρατο σχοινί που μας δένει σαν καλή μοίρα με τα περασμένα, δεν υπάρχει νομίζω σε καμιά άλλη σχέση στη ζωή και σε καμιά άλλη ηλικία τόσο δυνατό, όσο των παιδικών και σχολικών μας χρόνων.

Μα όταν με συναντάς στον δρόμο και με φωνάζεις με το όνομά μου, μένω έκπληκτη σάμπως και τίποτα δεν θα έπρεπε να με συνδέει με το παρελθόν, με κείνες τις στιγμές που αγάπησα και μίσησα ταυτόχρονα. Mένω έκπληκτη γιατί νόμιζα ότι είχα περάσει από δίπλα σου μα δε στάθηκα ποτέ, ότι ήμουν αόρατη για σένα και τον καθένα, κι όμως, εσύ μού λές ιστορίες, θυμάσαι κουβέντες μου, θυμάσαι πλάκες και άλλους φίλους, παρατσούκλια καθηγητών, λες πως δεν άλλαξα, τι κι αν άλλαξαν τα μαλλιά μου λες, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, ίδια είσαι…

Kι εγώ, μάλλον από ντροπή ξεστομίζω χαμηλόφωνα και επίμονα μα άλλαξα, πως γίνεται να με γνώρισες, άσπρισαν τα μαλλιά μου, λες και ξαφνικά προσπαθώ να χαθώ, να κρυφτώ κάπου για να μην σου απαντήσω σε πιθανές ερωτήσεις όπως τι έκανα στη ζωή μου, πόσο σπουδαία έγινα, πού βρίσκομαι, τί κάνω, τί απ’ όλα έπραξα απ’ όσα σου χα πει και πόσα παιδιά έχω. Μπορεί και να ντρέπομαι, τι να σου πω, ότι απ’ όσα λέγαμε τίποτα δεν έγινε τελικά;

Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος του Λαζόπουλου «… κι αυτά που σου λεγα παλιά θα γίνω και θα κάνω, ξέχνα τα είμαι υπάλληλος  και τρέχω και δε φτάνω…»…

Να ξέρεις ότι νιώθω στην ουσία χαρά που με αναγνωρίζεις, γιατί βλέπεις ακόμα αυτό που εγώ δεν βλέπω. Νιώθω χαρά γιατί σού θυμίζω κάτι από εκείνα τα χρόνια, τότε που είχαμε τα μεγάλα όνειρα, τόσο τεράστια όνειρα να πραγματοποιήσουμε, να γυρίσουμε τον κόσμο όλο και να τον αναποδογυρίσουμε επίσης, να δώσουμε άλλη αξία στη ζωή και στα σπουδαία, να φέρουμε ως άλλοι ειρηνοποιοί την ηρεμία σε όλο τον πλανήτη και να γίνουμε η αρχή του τέλους της παγκόσμιας πείνας… να γίνουμε σπουδαίοι επιστήμονες, διάσημοι, μοναδικοί, να κάνουμε κάτι, να ανακαλύψουμε…  Διεκδικούσαμε από νωρίς την αλλαγή, την εξέλιξη, την δυνατότητα να προσπαθήσουμε για κάτι καλό, θέλαμε να βελτιωθούμε, να προκόψουμε σε όλους τους τομείς, να μάθουμε… ξέρεις, εκείνες οι κοινές προσδοκίες και εκείνο το κοινό βλέμμα στο μέλλον, είναι η μόνη αλήθεια τελικά που μας συνδέει ακόμα με το παρελθόν μας.

Παλιέ μου συμμαθητή, παλιέ φίλε ό,που κι αν βρίσκεσαι, οι ζωές μας πια δεν έχουν κανένα κοινό και καμιά κοινή γραμμή. Δεν ξυπνάμε την ίδια ώρα, δεν καθόμαστε στο ίδιο θρανίο, δεν γράφουμε στον ίδιο πίνακα. Συνδέονται όμως με το μεγαλύτερο απ’ όλα… περπατήσαμε μαζί στον ίδιο χρόνο, την ίδια στιγμή, στα ίδια μέρη. Κι αυτό νομίζω είναι από μόνο του σπουδαίο!

Καλό μήνα εκεί έξω σε γνωστούς και αγνώστους, παλιούς συμμαθητές και νέους συνοδοιπόρους! Όχι, δεν είναι ψέμμα αυτό που ζούμε. Είναι αλήθεια πέρα ως πέρα!

Γλυκό Απρίλη να έχουμε!

Ελπίδα Π.

Φωτογραφίες unsplash