Είναι κι αυτές οι ρωγμές…

Είναι κι αυτές οι ρωγμές

Ξέρετε αυτές τις μέρες που τίποτα δεν πηγαίνει καλά; Ή που νομίζετε ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά; Αυτές οι στιγμές που περνούν και νομίζεις πως όλος ο κόσμος έχει χαθεί, που ένα βαρύ φορτίο έχει κολλήσει στην πλάτη σου και δε λέει να ξεκολλήσει από βάρη άλλων και όχι πάντα δικά σου; Που το κεφάλι είναι βαρύ και η σκέψη δεν είναι καθαρή και παίζει παιχνίδια και σε αποδιοργανώνει και αφήνει μέσα σου ρωγμές σαν και αυτές στους τοίχους των σεισμών;

Αυτές οι ρωγμές, δεν αφήνουν πάντα το φως να μπει…

Ένας σεισμός σα να συμβαίνει συνεχώς, επαναλαμβάνεται και δε σε αφήνει να ησυχάσεις κι αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα γιατί είσαι καλά, είσαι υγιής, έχεις δυνάμεις, μπορείς και το ξέρεις ότι μπορείς αλλά δε θες να ξέρεις ότι μπορείς, γιατί τότε το βάρος των τύψεων είναι μεγαλύτερο που δεν κάνεις όσα περισσότερα μπορείς, αφού μπορείς… και πάει λέγοντας.

Τέτοιες μέρες ξημερώνουν κάποιες φορές, κι όταν έρχονται είναι δύσκολα. Να ξέρεις ότι είσαι αδύναμος, ότι δεν μπορείς ενώ μπορείς, ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι δεν έχεις αντοχές να βοηθήσεις αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη κι αυτοί είναι πολλοί. Και όταν το ξέρεις αυτό, από τη μια είναι πρόοδος κι από την άλλη δεν είναι πρόοδος, αφού δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Νιώθεις χαμένος χωρίς να μπορείς να ακολουθήσεις συγκεκριμένη κατεύθυνση. Να προσπαθείς να ακολουθήσεις άλλους δρόμους και κανένας να μην σε ικανοποιεί. Να βλέπεις ότι κάτι άλλο πρέπει να γίνει, κάτι άλλο σε περιμένει, σε κάτι άλλο πρέπει να δοθείς περισσότερο.

Ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή, για μία ακόμη φορά.

Ευλογία η κάθε μέρα που αρχίζει, γιατί η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα ευκαιρία. Κι αν πολλές φορές με παίρνει από κάτω, ένα έμαθα να εκτιμώ και να πιστεύω ως τώρα, ότι δεν υπάρχει τέλος στην προσπάθεια, δεν υπάρχει όριο στα νέα ξεκινήματα. Κάθε μέρα πρέπει να είναι ένα ξεκίνημα με ένα νέο όραμα. Κι ας είσαι εκατό χρονών. Κι ας έρχεται η κούραση και η απελπισία.

Και πάλι περνά ο χρόνος,

και νιώθεις το σώμα αδύναμο, σαν κάτι να έχει αλλάξει, σαν το να μεγαλώνεις μάγκωσε ξαφνικά ό,τι κινούσε ως τώρα τις αρθρώσεις σου, σα να μην μπορείς και λες μα βρε αδερφέ, δεν αντέχω άλλο, δε δίνει εντολή ο εγκέφαλος, δεν αισθάνομαι καλά, μεγαλώνω. Και η διαδικασία ξεκινά από την αρχή, μπορώ δεν μπορώ, θα μπορέσω, πρέπει να μπορέσω, ας δω τι μπορώ να κάνω, ας βγω από τη δική μου ζωή κι ας κάνω κάτι για τους άλλους, ίσως έτσι αποκτήσει νόημα η ύπαρξή μου, μέσα από τους άλλους βρίσκουμε ευτυχία, μα για στάσου, πόσες φορές οι άλλοι γίνονται η δυστυχία μας, μη λέμε τώρα αμπελοφιλοσοφίες και η πρόταση δεν κλείνει ποτέ, η τελεία δύσκολα μπαίνει!

Και το μπαλάκι συνεχίζει να χτυπά σε τοίχο

και το πέρα δώθε των σκέψεων σε βγάζει πάλι εκτός και μένεις μόνος με τις φοβίες και τα άγχη σου και περιμένεις να γυρίσει το φεγγάρι και να αλλάξει η διάθεσή σου. Και οι ζωές των άλλων πάντα θα είναι οι ζωές των άλλων και η ζωή η δική σου πάντα θα χάσκει κάπου, πάντα θα χάνει μικροχαρές. Και το όριο νομίζεις ότι θα τελειώνει κάπου, ότι δεν υπάρχει το άπειρο, θα πρέπει να σκεφτείς καλά πώς να εκμεταλλευτείς το σύντομο του βίου σου και ειδικά το σύντομο των ετών που δεν θα μπορείς πραγματικά και ίσως να μην μπορεί και κανένας άλλος να σε κοιτάξει και να σε φροντίσει. Και το δράμα συνεχίζει αν όλα σκοτεινιάζουν.

Αν το χρήμα που κινεί τα νήματα και τη ζωή δεν υπάρχει. Αν ξέρεις ότι δε θα έχεις ποτέ άνεση και όσα έμαθες στο δημοτικό για αποταμίευση έχουν πάει σύννεφο και δεν υπάρχει τίποτα πια να ρίξει φως στο τούνελ, έμειναν μόνο οι θεωρίες χωρίς το αποτέλεσμα κι αυτό φαντάζει ήδη τρομακτικό χωρίς καν να έχει γίνει βίωμα.

Και μετά έρχεται μπροστά σου από το πουθενά εκείνο του Desmond Tutu που λέει,

« δεν είμαι αισιόδοξος, είμαι αιχμάλωτος της ελπίδας» και «η ελπίδα είναι ικανή να δει ότι υπάρχει φως, παρά το σκοτάδι!»

Κι όταν όλα δείχνουν σκοτεινιασμένα, σκέφτομαι τα αληθινά. Ποια αληθινά έχω στη ζωή μου, ποιους αληθινούς ανθρώπους έχω να μιλήσω, ποια αγκαλιά μου έμεινε, ποιο συναίσθημα έχει δύναμη, πόσο γεύομαι τον καφέ που πίνω, πόσο η κάθε πράξη και κίνηση έχει νόημα, πόσο μπορώ να απολαμβάνω τις πολύ μικρές και ασήμαντες στιγμές που περνούν και χάνονται. Κι έτσι επιστρέφω στα σίγουρα, σε κάποιες σταθερές που μου δίνουν δύναμη, γιατί ο χρόνος περνάει και συχνά αφήνει το σημάδι του με καταστροφές, φωτιές, σεισμούς, αρρώστιες, αποχωρισμούς.

Δεν έχει άλλο εδώ, δεν έχει άλλο εδώ επαναλαμβάνω συνέχεια στον εαυτό μου, στάσου μια στιγμή και κοίτα μού φωνάζω, όλα όσα έχεις, όλα όσα μπόρεσες, σχεδόν όλα είναι εδώ γύρω, μην τα υποτιμάς, μην τα ψάχνεις μακριά, δεν υπάρχουν πουθενά. Μην τσιμπιέσαι, ζεις. Δώρο είναι κι αυτά στη ζωή όπως η ίδια η ζωή σου. Μεγάλο δώρο, ευγνώμονες μόνο πρέπει να ήμαστε όσοι ζούμε μια ήσυχη ζωή χωρίς μεγάλα δράματα, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πως όλος ο κόσμος είναι το σημείο που βρίσκεσαι με όσα έχεις.

Βλέπεις τηλεόραση; Αν βλέπεις, αν ενημερώνεσαι από το ίντερνετ, αν έχεις άλλες πηγές, δες πόσες ασχήμιες ζει ο κόσμος, πόση ανισορροπία υπάρχει σε ένα ψεύτικα φτιαγμένο τάχα βόλεμα των πολλών! Ο άνθρωπος ήταν και συνεχίζει να είναι μεγάλο κάθαρμα, έχει χρησιμοποιήσει ανά τους αιώνες όλη τη δύναμη και τη φαιά του ουσία για να βρει τρόπους να πληγώσει, να κάνει κακό, να φυλακίσει, να κακοποιήσει, να βιάσει, να σκοτώσει, να φτιάξει δηλητήρια, να μολύνει όπως μπορεί, να κάψει, να προκαλέσει κακό γενικά.

Δόξα τω Θεώ που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να δώσουν το καλό στη γη, που έζησαν και ζουν για να κάνουν έργο και να προσφέρουν όσο μπορούν κι όπου τους ζητηθεί. Μόνο γι αυτή την ομορφιά του ανθρώπου, του πλασμένου για να είναι Θεός του καλού, αξίζει ακόμα να αγαπιόμαστε μεταξύ μας, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα νόημα να σχετιζόμαστε.

Βγαίνω με χαρά έξω από ψεύτικους λογαριασμούς,

από λογαριασμούς ανθρώπων κοινωνικής δικτύωσης που δεν υπάρχουν, που δεν έχουν τίποτα να μου πουν, που δεν τους ξέρω και δεν ανταλλάσσω μια κουβέντα, αφήνω πίσω όσους υπάρχουν για να μου ρουφούν την ενέργεια χωρίς λόγο και αιτία, στέκομαι σκεπτική ακόμα και κατατάσσω συμπεριφορές στη λίστα που είναι καταχωνιασμένη στο δικό μου κιτάπι. Εκεί γίνεται το ξεκαθάρισμα.

Δεν υπάρχει τίποτα θλιβερότερο στον σύγχρονο τάχα διαδικτυακό μας κόσμο, να σε προσπερνά στον πραγματικό ή να μην σε αναγνωρίζει ο άνθρωπος με τον οποίο «μιλάς» και όταν τον δεις στο δρόμο και χαιρετήσεις να μη σε αναγνωρίζει, δεν υπάρχεις ως άτομο εκτός διαδικτύου, αφού είσαι άλλο ένα «νούμερο» φίλου στο σύνολο των ανθρώπων που μαζεύονται ως φίλοι στη σελίδα.. κι αυτό είναι μια μεγάλη απάτη την οποία πρέπει γρήγορα να κατανοήσουν τα παιδιά!

Και έτσι, μέσα από τη μαυρίλα και τις σκέψεις που μπλοκάρουν κάθε μου κύτταρο και με κάνουν να καθυστερώ και να χάνω χρόνο, επιλέγω τελικά να κάνω όσα μπορώ και να είμαι καλά με αυτό, γιατί το περισσότερο ξέρω ότι και πάλι ποτέ δε θα με ικανοποιήσει, γιατί κι αυτό λίγο θα είναι. Ειδικά αν έχεις μάθει πως όσα κάνεις είναι τίποτα, το περισσότερο σίγουρα δεν είναι αυτό που θα φέρει την πληρότητα, αν το μυαλό δεν αναθεωρήσει.

Μικραίνω τον κόσμο μου, μικραίνω τις ανάγκες μου, μικραίνω μπροστά στον πελώριο και αναστατωμένο κόσμο. Χτίζω μια γωνίτσα και κρατώ κοντά μου όσα έχουν πραγματική αξία, ας είναι και λίγα, ας είναι και λάθος για άλλους ή ακατάλληλα. Φτάνει που ξέρω εγώ ότι είναι όλα εντάξει για μένα και δεν βλάπτουν κανέναν.

Μια αγάπη έχω κι αυτή μισή, αυτήν μπορώ να στείλω εκεί έξω,

ακόμα κι αν έρχονται μέρες που γίνομαι επικριτική μπροστά στο άδικο και στο ανήθικο της εποχής μας, που όλα πουλιούνται κι αγοράζονται ακόμα και μείς οι ίδιοι. Έχω να μάθω ακόμα πολλά, κάθε μέρα έχω να μαθαίνω από τους ανθρώπους, το ψέμα, τα προβλήματά τους, την ανάγκη τους, τα όνειρά τους, τα λάθη, την ασέβειά τους, την κακία και την καλοσύνη τους και μαζί με αυτούς να μαθαίνω εμένα… κι όσα λάθος βλέπω στους άλλους και στον κόσμο να τα διορθώνω, γιατί είναι δικά μου.

Να είστε καλά!

Να είστε ασφαλείς!