Και το πουλί στο κλουβί κελαηδάει
Κάποτε, δεν ήθελα να ταξιδέψω σε τόπους όπου δεν έχουν σεβασμό στον άνθρωπο. Μου ήταν αδιανόητο ότι θα πάω κάπου και κάτω από το τζάμι του πολυτελούς δωματίου μου θα υπάρχουν εκατομμύρια συνανθρώπων πεινασμένοι, διψασμένοι, που ζουν σε χαρτόκουτες και παίζουν στις χωματερές. Που υπάρχουν ακόμα κάστες, που είναι ανελεύθεροι, που οι γυναίκες κακοποιούνται συστηματικά, που η ζωή δεν έχει καμία αξία αν δεν ανήκεις στους τυχερούς.
Να αριθμήσω χώρες; Πάμπολλες. Να μην ταξιδέψω; Ούτε αυτό είναι λύση. Να πηγαίνω στα «ψεύτικα» στυλιζαρισμένα ευρωπαϊκά κράτη της δηθενιάς; Και δω άνθρωποι πεινούν, μα λες είναι αλλιώς. Και στα αναπτυγμένα κράτη υπάρχει μια σχετική ανελευθερία, μα και πάλι αλλιώς είναι.
Να μείνω σπίτι μου λοιπόν.. είναι κι αυτό μια λύση, όσο ο κόσμος θα συνεχίζει να σκοτώνει για μαντήλια, όταν η ζωή της γυναίκας δε θα έχει αξία, όταν ο νεαρός που ανήκει σε λάθος κάστα θα είναι καταδικασμένος μια ζωή να καθαρίζει αφοδευτήρια.
Σκέφτηκα πολύ. Έκανα μια βόλτα μέσα κι έξω. Κοίταξα βαθιά. Και θυμήθηκα. Αν δεν επιλέγω να ταξιδέψω στα μέρη αυτά, δε θα πρέπει να ξαναπάω στο χωριό μου, γιατί ένας άγραφος νόμος επέβαλλε στη γιαγιά μου, όταν η κόρη της πέθανε, να φορέσει μαντήλι, τσεμπέρι στα μαλλιά μέχρι να κλείσει και η ίδια τα μάτια της και γιατί δεν είχε δικαίωμα να περάσει δυο φορές από την ίδια πλατεία, τον ίδιο δρόμο, γιατί δεν είχε δικαίωμα να εκφραστεί όπως ήθελε παρά μόνο με τη μία της φίλη κρυφά εκεί στη γωνιά του δρόμου, σιγανά μιλώντας και μακριά από αντρικά βλέμματα.
Τα πήλινα που έφτιαξα ένα απόγευμα, βγήκαν σχεδόν όλα με μαντήλι στο κεφάλι, καλυμμένα. Δεν ξέρω πως. Ούτε γιατί. Ή μπορεί και να ξέρω.
Ο γεμάτος υποκρισία πια κόσμος που ζούμε μάς έριξε πουρί στα μάτια, πουρί έπιασε και η ψυχή μας, το ξέρω αυτό καλά. Είναι μικρά πράγματα που στοιβάζονται και πολλαπλασιάζονται και γίνονται ένα με την καθημερινότητά μας και κάποια στιγμή δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε το λάθος από το σωστό, συμβαίνει να είναι, συμβαίνει να τα ανεχόμαστε, απλά συνυπάρχουμε χωρίς να τα αναλύσουμε, χωρίς να υπάρχει διάθεση και δύναμη να απαιτήσουμε όλα τα κακώς κείμενα να αλλάξουν.
Βαραίνει πολύ και δε σηκώνεται το βάρος. Μα και αυτή η υποκρισία, αχ πόση υποκρισία! Να υποστηρίζεις τον αγώνα των γυναικών στο Ιράν και την ίδια στιγμή να στραβοκοιτάς την κοπέλα με τη μαντήλα στο σούπερ μάρκετ. Να μην την θες εδώ. Κι αν την δεχτείς στον τόπο σου να θες να βγάλει τη μαντήλα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι ο άντρας που έχει δίπλα της και η κοινότητα στην οποία ζει έχει σκάψει βαθύ λάκκο και την κρατά εκεί με μια αόρατη απειλή, που στο τέλος έχει γίνει ένα δικό της θέλω.
Να μην μπορείς να κατανοήσεις πώς γίνεται αυτή η νέα γυναίκα να έρχεται στον τόπο σου και να συνεχίζει να ζει έτσι. Πώς γίνεται πολιτισμένες και μορφωμένες γυναίκες να συνεχίζουν έτσι. Και πόσες θυσίες χρειάζονται να βρει κάποια τη δύναμη να ξεφύγει από όλα αυτά, να ζήσει ελεύθερα πραγματικά, να αναπνεύσει!
Υποκρισία ακόμα που μπροστά από ένα γεγονός που έτυχε εμείς να μάθουμε, φαντάζομαι αυτά είναι καθημερινότητα στις χώρες αυτές, τα βάζεις με όλες τις θρησκείες και καταπατάς το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύει όπου θέλει κι όπως θέλει, ακόμα και όταν αποδέχεται τα λάθη αυτής και ή τα παραβλέπει ή τα προσπερνά ή κρατά μόνο τα σωστά ή απλά πιστεύει στο καλό και στο δικό του Θεό χωρίς να γίνεται δέσμιος κανενός κανόνα.
Και πάλι οι γενικότητες θα μας καταστρέψουν, πάλι οι γενικότητες θα σφίξουν ακόμα χειρότερα τον κλοιό. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς αγάπη για αρχή, πώς να γίνει τώρα; Αν δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι, αλλαγή δεν έρχεται.
Κι όπου υπάρχει διαχωρισμός φύλου, θέσης, τάξης, και οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει ξεχωριστούς ως ανθρώπους μέσα σε μια κοινωνία, χωρίς αγάπη, τίποτα δε γίνεται. Τα είπαν άλλοι σπουδαίοι, τα αναμασώ και γω προσπαθώντας να τα κάνω πράξη. Είναι το πιο δύσκολο, πιστέψτε με. Να αγαπήσεις όλον τον κόσμο, να μην κοιτάς στραβά κανέναν, να αποδέχεσαι χωρίς όρους, αυτό κι αν είναι μια μεγάλη δοκιμασία του είδους μας!
Το να δέχεσαι με αγάπη τον άλλον και ό,τι αυτός πιστεύει, αυτό κι αν είναι πρόκληση! Να μη βάζεις τα πάντα σε ένα σακί γενικεύοντας, αυτό κι αν είναι πρόκληση! Να μην κρίνεις τον άλλο για τα πιστεύω του επειδή απλά είναι διαφορετικά από τα δικά σου, αυτό κι αν είναι πρόκληση!
Είμαστε πολύ λίγοι και μικροί για τη διδασκαλία του Χριστού, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Όταν Εκείνος έλεγε να μη λέμε ούτε ανόητο τον συνάνθρωπό μας, μας έδινε την μεγαλύτερη δοκιμασία για όλη μας τη ζωή!
Μα πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Αφού υπάρχουν ανόητοι! Έστω, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ανοησίες, πώς γίνεται εγώ που είμαι πιο έξυπνη να μην πω τίποτα; Ούτε καν να διανοηθώ στη σκέψη μου να τον χαρακτηρίσω! Κι όμως γίνεται, όταν υπάρχει απεριόριστη αγάπη, η δική Του αγάπη που εμείς ούτε στο όνειρό μας δεν έχουμε φανταστεί ότι την έχουμε. Όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει αυτή!
Η μεγαλύτερη πρόκληση, πρόσκληση στην αλλαγή και την ανθρωπιά είναι μόνον αυτή, η Αγάπη που Εκείνος μας δίδαξε και χωρίς αυτήν δε γίνεται τίποτα. Ένας ασταμάτητος αγώνας στη βιωτή μας που χτυπά το καμπανάκι μόνο και μόνο για να κάνουμε προσπάθεια να την πλησιάσουμε, πρώτα για μας μετά για τους άλλους.
Χωρίς διαχωρισμούς σε φύλο, χρώμα, φυλή, επάγγελμα, θέση ζωής. Χωρίς γελοίους χαρακτηρισμούς που χρεώνουν τον άνθρωπο που με κόπο ψυχής προσπαθεί να φτάσει την ύψιστη μορφή τέχνης, αυτή του να μπορείς να αγαπάς άδολα όποιον κι αν έχεις δίπλα σου.
Δυστυχώς, είδα πολλούς που με λάβαρο έναν ψεύτικο φιλελευθερισμό προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, απαξιώνοντας αυτό που πρεσβεύει η πίστη στην καλυτέρευση της ζωής, χωρίς να προβάλλουν, χωρίς να θέλουν να ξεκινήσουν με τη βάση όλων, την αγάπη και γίνονται οι ίδιοι μειονότητα ελιτιστική που δεν οδηγεί σε καμιά αλλαγή, σε καμιά ρύθμιση των κακώς κειμένων.
Αν θέλουμε αλλαγή, πρέπει να αλλάξουμε όλοι, ξεκινώντας πρώτα από εμάς! Θεσμοί, φορείς, θρησκείες, εκπαίδευση, όλα θέλουν φρεσκάρισμα, αλλαγή όσων λαθών τους βαραίνουν, αποδοχή και αγάπη στον άνθρωπο. Όλα τα άλλα είναι λέξεις κενές, κύμβαλα αλαλάζοντα, χαμένου νοήματος στη φασαρία των ετών.