Η Αικατερίνη Τεμπέλη στο elpis calling
Πριν μερικά χρόνια διάβασα το βιβλίο της «Η σκόνη των άστρων», δώρο φίλης που αγαπούσε πολύ την Αικατερίνη καθώς ήταν φίλες από παλιά. Στην πορεία έμαθα ότι οι ζωές μας είχαν κάτι κοινό, εκτός από κοινούς φίλους. Είχαμε και οι δύο προϋπηρεσία στον «αέρα» του ραδιοφωνικού σταθμού Studio 19, που φιλοξένησε τις ανησυχίες μας, με μερικά χρόνια διαφορά. Κοίτα όμως πως τα φέρνουν οι στιγμές και των ανθρώπων οι ζωές τελικά πως σμίγουν και ταιριάζουν, πόσο μυστηριακά ενώνονται και ας μην έχουν ποτέ κοινή και ταυτόχρονη παρουσία σε ίδιους χώρους κι εποχές.
Η έως τώρα πορεία της μεγάλη. Εργάζεται και μάχεται ασταμάτητα για την καλυτέρευση της ζωής των συνανθρώπων της. Διαθέτει θάρρος και δύναμη ψυχής στην πράξη, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ούτε μέρα να πάει χαμένη. Αγωνίστρια, γενναιόδωρη, καλή φίλη. Άνθρωπος της προσφοράς. Μαθαίνει συνεχώς και εξελίσσεται, ελίσσεται στις αντιξοότητες, μεγαλώνει όμορφα. Με κίνητρο και έμπνευση πάντα τους ανθρώπους, η αγαπημένη μας συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη, μίλησε στο elpis calling κάνοντας «ποδαρικό» στη νέα στήλη του «Συζητώ»… Την καλωσορίζουμε!
Μνήμες από το παρελθόν, τόπος καταγωγής, χρόνια νεότητας… ποιο δυνατό στοιχείο σας παρέμεινε με τα χρόνια;
Kαταρχήν, Ελπίδα, σ’ ευχαριστώ πολύ για την πρόσκλησή σου. Το blog σου το παρακολουθώ όσο μπορώ βέβαια, απ’ τις πρώτες αναρτήσεις, είπα και δημόσια πως μ’ αρέσει η γραφή σου και με μεγάλη χαρά συμμετέχω σήμερα εδώ απαντώντας στις ερωτήσεις σου. Για να πάμε πίσω στο χρόνο λοιπόν…
Απ’ τη Σάμο θυμάμαι ομολογώ κι άσχημες κι όμορφες στιγμές. Καταστροφές και απώλειες. Για παράδειγμα φέτος που είχαμε τόσες φωτιές στην Ελλάδα, θυμήθηκα πόσες φορές δυστυχώς βιώσαμε ανάλογα γεγονότα και στο νησί. Θυμάμαι ανθρώπους που χάσαμε επίσης, πολύ νέους στην οικογένειά μου… Ανθρώπους που μας λείπουν και θα μας λείπουν πάντα. Θυμάμαι όμως και τα όμορφα καλοκαίρια, τα ξενύχτια στο Πυθαγόρειο, το σμίξιμο με τα ξαδέρφια μου στο Μαραθόκαμπο, την αρχή κάθε σχολικής χρονιάς που περίμενα με λαχτάρα για να ξαναδώ τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές μου (απίστευτα χάρηκα ας πούμε όταν στην παρουσίαση του τρίτου μου βιβλίου ήρθε η Λιάνα “εκπροσωπώντας” τους) και κυρίως την άπλετη θέα απ’ το δωμάτιο μου και την ταράτσα του σπιτιού μας τότε στη Χώρα. Τον κάμπο, το αεροδρόμιο και τη θάλασσα… Ακόμα κλείνω τα μάτια και νομίζω πως βρίσκομαι εκεί.
Απ’ το Ηράκλειο πάλι, έμειναν στην μνήμη μου πολλά γλέντια και πολλά τραγούδια. Όχι πως δεν υπήρξαν δύσκολες στιγμές, αλλά στην Κρήτη γεύτηκα περισσότερες ευτυχίες κι επιτυχίες, εξελίχτηκα ως άνθρωπος κι επαγγελματικά (αφού εκεί άρχισα να γράφω εντατικά), δημιούργησα και μπήκαν γερές βάσεις για φιλίες που κρατούν ακόμα. Θυμάμαι φυσικά τις εκπομπές στο “Studio 19”, στον “9.84”, στην “ΕΡΑ”, στο “Ράδιο Κρήτη”, τι διαδραματίστηκε αντίστοιχα στο “Κρήτη TV”, στο περιοδικό του Νίκου Καρέλλη τις “Στιγμές”, στην εφημερίδα “Ε. Φωνή”. Όπως θυμάμαι και υπέροχες βραδιές στο “Τρομπόνι”, στο “Αυγό”, στον “Ναό”, συναυλίες στην Ιεράπετρα και τη Σητεία, μια εκδρομή στο Βάι, τις μέρες στον Άγιο Θωμά, τις διακοπές στη Σούγια και πολλά πολλά ακόμα. Κυρίως όμως θυμάμαι πρόσωπα: την Άννα, τη Σύλβια, την Γεωργία, τη Γωγώ, το Μανώλη, τον Γιώργο, τον Κωστή, τον Παναγιώτη, το Δημήτρη, τη Μαρίνα και τ’ αδέρφια της, το Στέφανο και τ’ αδέρφια του, την Ελευθερία, το Νίκο, τα παιδιά απ’ την Ιατρική σχολή κι όλη εκείνη την παρέα που είχαμε τότε.
Απ’ τη Θεσσαλονίκη τέλος, αυτό μου έχει μείνει είναι πως άλλαξα πολύ όσον αφορά την κατεύθυνσή μου σχετικά με την Ψυχολογία. Αυτό ήταν το πιο καθοριστικό στοιχείο κι αξέχαστες επίσης εκεί είναι και οι νύχτες ραδιοφώνου, οι βραδινοί περίπατοι στην Αγίου Δημητρίου, την Εγνατία, το λιμάνι. Οι άνθρωποι που με καθόρισαν που υπάρχουν ακόμη στη ζωή μου και μερικοί ακόμη σπουδαίοι φίλοι, φίλες που είναι κοντά μου… Δεν λέω περισσότερα γιατί όπως έχω εξηγήσει και στο παρελθόν οι λογαριασμοί μου μ’ αυτή την πόλη είναι ακόμα ανοιχτοί.
Αυτό που δεν αλλάζει τώρα σε μένα και χαίρομαι είναι ότι αγωνίζομαι μέχρι τελικής πτώσης για ό,τι πιστεύω κι όσες/ους αγαπάω, ακόμα κι αν οι άνεμοι πνέουν όλοι αντίθετα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από εμπόδια, αδιαφορώ για το αν κάποιος στόχος θεωρείται ουτοπικός και το “φτάνει” μόνο εγώ το αποφασίζω.
Εμπειρία και χρόνος… τι έχουν προσφέρει;
Πιστεύω πως ο χρόνος και τα γεγονότα μας σμιλεύουν. Ξεκινάμε μ’ ένα ακαθόριστο σχήμα, όπως ο γλύπτης μ’ ένα κομμάτι μάρμαρο, και μέχρι την τελευταία στιγμή προστίθενται λεπτομέρειες στο έργο της ζωής μας. Είμαστε πολλοί εαυτοί άλλωστε εντός μας. Κάποιους κρατάμε καλά κλειδωμένους, άλλους τους αγνοούμε μέχρι που παίρνουν την εκδίκησή τους και μερικούς μόνο επιλέγουμε όταν θέλουμε να συνδιαλλαχτούμε με τους άλλους, να βγάλουμε στην επιφάνεια. Πράγμα που σημαίνει, ας μη γελιόμαστε, πως κανείς δεν γνωρίζει κανέναν ακριβώς και πως ανάλογα με το σε ποια στιγμή μας συναντάει κάποιος, αποκομίζει και διαφορετικές εντυπώσεις από ‘μας.
Όπως έγραψε ο Louis Aragon και πολύ μ’ εκφράζει: “Δεν υπήρξα ποτέ ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς”.
Το παζλ της ύπαρξής μας επομένως είναι πολυσύνθετο, δυναμικό, περικλείει σαφώς ενδιαφέρουσες αντιφάσεις κι ολοκληρώνεται μόνο με το θάνατό μας. Τότε και μόνο τότε. Μέχρι να σταματήσει η καρδιά μου λοιπόν να χτυπάει, μαθαίνω, προχωράω, εκτιμώ απεριόριστα όσα μου προσφέρουν ειδικά εκείνες κι εκείνοι που δεν μου τα χρώσταγαν με τίποτα κι ανταποδίδω ελπίζω γενναιόδωρα. Οι υπόλοιπες σελίδες ευτυχώς είναι ακόμη λευκές. Ποιος ξέρει τι θα γραφτεί πάνω τους… Θα δούμε.
Πως ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει χρόνος για όσα αγαπάτε;
Πάντα με ρωτάνε “πως τα προλαβαίνεις όλα;” κι απαντάω κλασσικά “δεν τα προλαβαίνω”. Προφανώς στους ανθρώπους που με “παρατηρούν” φαίνεται πως κάνω πολλά πράγματα, αλλά εγώ ξέροντας τις δικές μου ανάγκες κρίνω πως θα ήθελα να κάνω περισσότερα. Είμαι όμως ομολογουμένως αρκετά καλή στη διαχείριση του χρόνου μου κι έτσι καταφέρνω να κατακτώ τους περισσότερους στόχους μου. Μπορώ να δημιουργήσω χώρο στο πρόγραμμά μου ώστε να βγω, να συναντήσω ή να μιλήσω με όποια/ον με χρειάζεται, μιας και ξέρω τις προτεραιότητές μου και φροντίζω ανάλογα να κατανέμω την προσοχή μου. Το τέλειο δεν υπάρχει εξάλλου.
Πολύ ωραία θα ήταν δηλαδή να γράφω απομονωμένη σ’ ένα λόφο, δίπλα στο τζάκι, ενώ έξω χιονίζει, χωρίς να μ’ απασχολούν πρακτικά ζητήματα κι έγνοιες, αλλά αφού δεν γίνεται καταθέτω τις λέξεις μου προσαρμοζόμενη κάθε φορά στις συνθήκες. Κάνω το καλύτερο που μπορώ τόσο για μένα όσο και για όσες/ους αγαπάω και ξεχωρίζω. Ρέπω κατά καιρούς προς την υπερκόπωση αλλά τελικά απ’ ό,τι φαίνεται λίγο πριν φτάσω εκεί, ανακάμπτω. Παίζω με τα όριά μου, τόσο όσο…
Τι πυροδοτεί την αγάπη σας για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Οι άνθρωποι είναι το κίνητρο μου, η έμπνευσή μου, όλα. Κάτι που αναφέρω στο βιογραφικό μου κι όχι τυχαία, είναι πως ταξιδεύω συχνά στις ζωές των άλλων. Ασχολούμαι και θέλω να καταλαβαίνω πως είναι οι τροχιές τους σ’ αυτό τον κόσμο. Δεν μου είναι αδιάφοροι οι “ξένοι”. Τουναντίον. Σ’ έναν πλανήτη με τόσες φυλές και πολιτισμούς, πάντα μια καινούρια εμπειρία μπορεί να με συναρπάσει, να με αφυπνίσει, να με “διδάξει” και να με κάνει να γράψω γι’ αυτήν. Αν δεν αφήσουμε χώρο να υπάρξουν οι διαφορετικοί, αν δεν τους γνωρίσουμε, εμείς θα βγούμε χαμένοι.
Γι’ αυτό θυμώνω μ’ εκείνες/ους που με πρόσχημα την πατριδολαγνεία και άλλα δαιμόνια τους καταδιώκουν, όσο κι απορώ μ’ όσες/ους δεν τους αγγίζει τάχα το ζήτημα. Μου φαίνεται λυπηρό να ζει κανείς σ’ έναν στενό κύκλο, όποιος κι αν είναι αυτός, μονίμως και ν’ αδιαφορεί για τα γύρω του τεκταινόμενα. Εξαιρετικά λυπηρό.
Ανατροπές στον κύκλο της ζωής υπήρξαν; Τυχαία γεγονότα; Δυνατές στιγμές;
Εδώ που τα λέμε, μόνο ανατροπές έχω να θυμάμαι, κορυφώσεις και καταβυθίσεις αντίστοιχα και καλύτερα γιατί με τη στασιμότητα βαλτώνουμε και δεν εξελισσόμαστε. Κι εγώ μιας κι είμαι των άκρων, βαριέμαι εύκολα ομολογώ. Είμαι τυχερή λοιπόν που έζησα τόσες εμπειρίες, αυτές με διαμόρφωσαν και με πήγαν παρακάτω. Ε, κι αν με πόνεσαν κιόλας χαλάλι, γιατί τι αξία έχει το χαμόγελο αν δεν έχεις γευτεί πρώτα πολλά αλμυρά δάκρυα;
Περιμένω επομένως να δω τι σκηνές μου επιφυλάσσει το σενάριο του μέλλοντος κι αν κάτι γνωρίζω για τον εαυτό μου είναι πως δεν τρομάζω εύκολα. Τα έχω βάλει με πολλά τέρατα ήδη στη ζωή μου κι αφού είμαι ακόμα εδώ, παρά τις αμφίρροπες μάχες, μάντεψε Ελπίδα, ποια νίκησε… Προς το παρόν τουλάχιστον. Βαδίζω σ’ ένα δρόμο που μ’ αρέσει πολύ…
Ζούμε εποχές μεγάλης παγκόσμιας αναστάτωσης… σε τι βαθμό επηρεάζουν την ζωή και τις επιλογές σας;
Ζούμε σ’ εποχές που μας καλούν να πάρουμε θέση, ρίψασπις δεν υπήρξα ποτέ κι όπως ήδη θα κατάλαβες απ’ τις ως τώρα απαντήσεις μου μάχομαι για όσα με διακινούν με κάθε τρόπο. Ανήκω λοιπόν σε συλλογικότητες που έχουν σαφείς πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους, εστιάζουμε σε άτομα που πλήττονται περισσότερο απ’ την κρίση των τελευταίων χρόνων, βρίσκονται για διάφορους λόγους αποκλεισμένοι στο περιθώριο ή γίνονται στόχοι φασιστικών και άλλων μορφωμάτων. Αντί να μένουμε στα λόγια, έμπρακτα προσπαθούμε να σταθούμε κοντά τους και κάνουμε αγώνες μας, τους αγώνες τους. Οι αδιάφοροι γενικώς με απωθούν όταν τόσοι άνθρωποι ξημερώνονται με πάμπολλα προβλήματα καθημερινά και το μότο μου είναι πως δεν έχει πλάκα να ζει κάποιος μόνο για την πάρτη του.
Το μέλλον δεν προβλέπεται, μα υπάρχουν σχέδια; Κάνετε όνειρα; Και κυρίως, ελπίζετε;
Επειδή αξιώθηκα να δω τόσα όνειρά μου να πραγματοποιούνται, έχω γίνει περισσότερο ολιγαρκής, γιατί κάποτε πρέπει να εκτιμούμε κι όσα απολαμβάνουμε ή απολαύσαμε. Σχέδια δεν κάνω, όχι, αλλά υπάρχουν ορισμένοι ατομικοί στόχοι που αν τους φτάσω θα το διασκεδάσω αναλόγως. Καλά θα ‘ταν να ολοκληρώσω το επόμενο μυθιστόρημα μου, ας πούμε, ν’ ακούσω πως μελοποιήθηκαν κάποιοι στίχοι μου κτλ. Αυτό που κυρίως όμως θέλω, ελπίζω κι εύχομαι, είναι να μην μου στερήσει η ζωή άλλους ανθρώπους που αγαπάω.
Πέρα από μένα όμως, ελπίζω στο “εμείς” που θα φέρει ό,τι προσδοκούμε όσες/οι αγωνιζόμαστε πλάι-πλάι. Μαζί. Έχω πίστη στα συλλογικά εγχειρήματα κι ονειρεύομαι έναν διαφορετικό, ποικιλοτρόπως ατίθασο, κόσμο. Το έγραψε πολύ όμορφα ο Κυριάκος Μουτίδης στην ποιητική του συλλογή “Ισαμε… Ή Ίσταμαι…” που διαβάζω αυτό τον καιρό:
και θελω μαζι
να σκαλισουμε
αυτο που ποτε δεν διαβασα
τοτε θαμαι σίγουρος
οτι δεν θα μας κανουν ζαφτι…
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Κάτι που εύχομαι και σε δικούς μου ανθρώπους που με τιμούν με την φιλία τους θα ευχηθώ: να έχουν επιλογές στα μεγάλα διλήμματα της ζωής τους και ζεστές αγκαλιές να τους “κρύβουν” στα δύσκολα. Καλή συνέχεια Ελπίδα μου και πάλι σ’ ευχαριστώ που με φιλοξένησες εδώ.
Η Αικατερίνη Τεμπέλη συμμετείχε στην εξαιρετική ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου, που έλαβε σημαντικές διακρίσεις και εκπροσώπησε την Ελλάδα στην κατηγορία της, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «CreActive International Film Festival». Το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας «Άγγιξέ με» ερμηνεύει η Χρυσούλα Στεφανάκη. Την μουσική υπογράφει ο Παναγιώτης Λιανός και τους στίχους η Αικατερίνη Τεμπέλη.
Περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ Αικατερίνη Τεμπέλη
Εξομολόγηση
Τρέφομαι με τηλεοπτικά προγράμματα.
Φορτίζω την καρδιά μου κάθε μέρα.
Οι μπαταρίες πια έγιναν τόσο απαραίτητες, όσο ποτέ δεν υπήρξαν τα οράματα.
Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας e-mail — η ποίηση είναι εξαιρετικά επώδυνη.
Ξεχνάω συνεχώς το password της συνείδησής μου.
Χρειάζομαι τις καταστροφές οπωσδήποτε. Να θυμάμαι ότι είμαι ζωντανή…
Δοξάζω το πλαστικό και το νίκελ, τα κινητά τηλέφωνα και τους σταρ ανεξαιρέτως.
Δεν φαντάζομαι χρόνο χωρίς καλώδια. Πώς να περάσει μια νύχτα στο σκοτάδι;
Έχω εικονικό σπίτι, εικονικά ζωάκια, εικονικούς φίλους κι εικονικό σεξ. Όλο τον κόσμο σε ένα πληκτρολόγιο.
Θα ‘θελα να ταξιδεύω αλλά είναι τόσο τρομακτικό, να κουβαλάς παντού μόνο τον εαυτό σου.
Δεν θέλω ν’ απαντήσω σ’ άλλες ερωτήσεις. Απαιτώ την τετράγωνη λογική.
Να μην ακούω πια, για τις σκουριές των δακρύων και για τους ιριδισμούς των νυσταγμένων τρένων.
Η γενιά μου είναι κουρασμένη. Από αναλύσεις, εξηγήσεις, ιδεολογίες, επαναστάσεις, ετεροπροσδιορισμούς και μισαλλοδοξίες.
Κουρασμένη απ’ τα ερωτικά τραγούδια, τις φοβίες, τον αριβισμό και τα πυροτεχνήματα.
Δεν ξέρουμε πως καίει η χαρά το νου και πως σπαράζει η ψυχή στην ωραιότητα.
Απ’ όλα τα χρώματα μας άφησαν το γκρίζο, μα ένα κόκκινο στοιχειώνει τα όνειρά μας.
Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου.
Α.Τ
Η Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά έζησε μερικά απ’ τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Στην Αθήνα εκπαιδεύτηκε στην οικογενειακή θεραπεία (Μονάδα Οικογενειακής Θεραπείας-ΨΝΑ) και στην Bραχεία Ψυχοθεραπεία. Παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα υποκριτικής στο «Θέατρο των Αλλαγών» και μονωδίας στο «Ολυμπιακό Ωδείο» Ηρακλείου.
Το 1993 κέρδισε το Α’ Πανελλήνιο βραβείο, σε γραπτό διαγωνισμό της Deutsche Welle, με θέμα το ρατσισμό κι εκπροσώπησε τη χώρα μας στην Κολωνία. Τον επόμενο χρόνο, το 1994, πήρε Διάκριση στον Παγκρήτιο Διαγωνισμό Ποίησης. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9.84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102-ΕΡΤ 3 κ.ά.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες ως δημοσιογράφος.
«Το ποτάμι στον καθρέφτη» είναι το τρίτο της βιβλίο και κυκλοφορεί απ’ την «Άνεμος εκδοτική». Προηγήθηκαν «Η σκόνη των άστρων» (2010) και το «Βενετσιάνικο χρυσάφι» (2007) . Και τα δύο εκδόθηκαν απ’ τις εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί».
Σήμερα ζει στην Αθήνα, ασχολείται με την Ιστορία (ολοκληρώνοντας αντίστοιχα μαθήματα στο Μathesis) και το Θέατρο, ενώ συμμετείχε πρόσφατα στην ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου «Άγγιξέ με«. Τις νύχτες γράφει στίχους, που μελοποιούν νέοι καλλιτέχνες όπως ο Παναγιώτης Λιανός, ο Χρήστος Δάβρης κ.α. Ταξιδεύει πάντα στις ζωές των άλλων.
Ελπίδα Π.