Οι Έλληνες παντού στον κόσμο
Δεν είναι όλες οι ιστορίες μετανάστευσης δακρύβρεχτες και τραγικές. Κάποιες είναι, ειδικά όταν «αναγκάζει» η οικονομική δυσχέρεια να αφήσεις τον τόπο σου που υπό άλλες συνθήκες δεν επρόκειτο να αφήσεις, για να βρεις εργασία αλλού και πόρους βιοπορισμού. Στις μέρες μας όμως οι λόγοι που μεταναστεύει κανείς είναι πολλοί. Άλλωστε οι μετακινήσεις, οι γνωριμίες, οι σπουδές στο εξωτερικό, μπορεί ν’ αποτελούν καλή αρχή για μια τέτοια απόφαση. Δεν πάει πολύς καιρός που είδα πάλι σε έναν τοίχο το σύνθημα «είμαστε όλοι μετανάστες». Και ισχύει. Και μετανάστες είμαστε και πρόσφυγες από λεπτό σε λεπτό μπορούμε να γίνουμε και η ζωή μας να ανατραπεί και να αλλάξει ρότα. Όπως και να το δούμε, για όποιο λόγο κι αν έχει επιλέξει να μεταναστεύσει κανείς, η απόφαση αυτή είναι μια μεγάλη πρόκληση.
Το θέμα της μετανάστευσης για λόγους οικονομικούς ή ερωτικούς ή εκπαιδευτικούς ή επαγγελματικούς ή απλά αλλαγής ζωής, μου δημιουργούσε πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Όλες σχεδόν οι ελληνικές οικογένειες έχουν συγγενείς και φίλους που για κάποιον από αυτούς τους λόγους άφησαν την Ελλάδα για μιαν άλλη χώρα. Από την εποχή της αναζήτησης αυτού που δεν έβρισκαν στη χώρα τους και τις παλαιότερες δεκαετίες ως τις μέρες μας, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός ίσως τη μείωση των αποστάσεων και την εξέλιξη της τεχνολογίας που φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους.
Στην περίοδο των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης, δηλαδή από το 2008 ως τις μέρες μας, σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας άφησαν τη χώρα τους και βρέθηκαν σε κάθε σημείο του πλανήτη. Η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, γενικά, και η προοπτική εύρεσης εργασίας υπήρξε ελκυστική επιλογή για πολλούς ανθρώπους, που άλλοι με χαρά και άλλοι διστακτικά άφηναν πίσω τους όσα αγαπούσαν.
Ο νόστος, κρύβεται σχεδόν σε κάθε ελληνική ψυχή, και παρόλη την καλή ζωή που δημιουργήθηκε με κόπο στο εξωτερικό, λαχταρά την επιστροφή στην πατρίδα, ακόμα κι αν πρόκειται για λίγες μέρες διακοπών. Για να είμαι ακριβής, λαχταρά την επιστροφή στους αγαπημένους του ανθρώπους, στην ευλογημένη στιγμή της αγκαλιάς με τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους.
Στο elpis calling έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω μερικές ιστορίες ανθρώπων, που βιώνουν την εμπειρία της «ξενιτιάς» και που έκαναν πράξη και καθημερινότητα το «όπου γης και πατρίς». Που βρήκαν τα πατήματά τους και η νέα ζωή τούς έβαλε σε δρόμους που δεν ήξεραν ότι μπορούν να περπατήσουν. Που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να τα καταφέρουν, για να πραγματοποιήσουν το όνειρο με το οποίο ξεκίνησαν.
Δε θα πω άλλα, θα αφήσω τις αγαπητές φίλες να εξιστορήσουν την εμπειρία τους όπως καταγράφηκε μέσα από ερωτήσεις, σχετικές με τον τόπο που ζούσαν πριν φύγουν, την αφορμή της απόφασης και τα δύσκολα θέματα προσαρμογής, αυτό που τους λείπει περισσότερο και άλλα πολλά. Τις ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διέθεσαν και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου και εύχομαι κάθε καλό στη ζωή τους όπου κι αν βρίσκονται!
Αργυρώ Βλάχου, Interior Designer, https://studiocord.co.uk/en/
Ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που λατρεύω για την παραλία της, την θάλασσα, τους ανθρώπους της. Εκεί επίσης δημιουργήσαμε με τον σύντροφο μου την οικογένειά μας. Στην Θεσσαλονίκη ήταν η δουλειά μου, οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Η Θεσσαλονίκη είναι η ρίζα μου. Αποφασίσαμε να φύγουμε από την Ελλάδα μιας και η επιχείρηση του συντρόφου μου είχε έδρα το Λονδίνο. Ήδη μοιραζόταν μεταξύ Λονδίνου – Ελλάδας για περίπου 2 χρόνια. Στην Αγγλία λοιπόν βρεθήκαμε για να ενώσουμε την οικογένεια μας. Μια απόφαση δύσκολη αλλά ουσιαστική. Το “μαζί” ήταν και είναι πάντα η προτεραιότητα μας. Το μαζί παντού λοιπόν ήταν ο στόχος.
Επιλέξαμε την Αγγλία για το απίστευτο κράμα πολιτισμών, για την διαφορετική σύνθεση των ανθρώπων, για τις πλούσιες γαστρονομικές και καλλιτεχνικές εμπειρίες που προσφέρει. Για τη δυνατότητα που δίνει στους ανθρώπους της την μια μέρα να είναι τραπεζίτες και την άλλη να διδάσκουν γιόγκα και αυτό να είναι οκ. Παρόλη την προετοιμασία, η προσαρμογή ήταν δύσκολη. Βρέθηκα σε μια καινούρια χώρα, μια πόλη με άλλους ρυθμούς και κώδικες. Παρόλο που με γοήτευε όλη αυτή η αλλαγή, με ζόριζε να βρω εγώ τον δικό μου χώρο σε όλο αυτό το καινούριο πλαίσιο. Είχε πολύ μοναξιά όλη αυτή η αλλαγή και απαιτούσε χρόνο για να βρω τα βήματα μου. Το διαφορετικό κλίμα, η γλώσσα ήταν παράγοντες που επίσης πήραν αρκετό χρόνο να συνηθίσω. Μιλούσα αγγλικά αλλά σαν να έλειπε το συναίσθημα, ήταν πολύ περίεργο. Ήθελα να βρω τις λέξεις, τις εκφράσεις που να με κάνουν να αισθάνομαι πιο οικία με την καινούρια αυτή γλώσσα. Μια φίλη μου είχε πει πως τη μητρική γλώσσα την μιλάμε με την ψυχή ενώ τις υπόλοιπες τις μιλάμε με τα χείλη. Χαιρόμουν όμως πολύ για τα παιδιά. Τα παιδιά ζουν στο τώρα χωρίς να ανησυχούν για την γλώσσα, τον τόπο, για τα καινούρια δεδομένα. Ήταν η έμπνευση και η δύναμη μας σε όλη αυτή την καινούρια αρχή.
Αυτό που βρήκα στο καινούριο μου πλέον σπίτι, στην Αγγλία είναι μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Όταν έφυγα από την Ελλάδα δεν αισθανόμουν πως μου έλειπε κάτι. Πιο πολύ αισθανόμουν θλίψη και θυμό που άφηνα την Ελλάδα πίσω μου. Μετά από αρκετό καιρό ανακάλυψα, το δώρο του να ζεις έξω από την χώρα σου, έξω από την ασφάλεια και την οικειότητα σου.
Ανακάλυψα ότι μπορώ να κουβαλώ τις ρίζες μου παντού.
Κουβαλώ τις αξίες μου, την κουλτούρα ακόμα και τους ανθρώπους μου. Άφησα ανοιχτό τον εαυτό μου να ανακαλύψει πλευρές που προσωπικά και επαγγελματικά με αφύπνισαν, μου έδωσαν νόημα, με εξέλιξαν, με ολοκλήρωσαν. Στην Αγγλία βρήκα την επαγγελματική και προσωπική μου βάση. Η έλλειψη της αίσθησης του σπιτιού με έκανε να το αναζητήσω και να το δημιουργήσω πρώτα εσωτερικά και μετά εξωτερικά. Δημιούργησα το σπιτικό μου όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα. Ειδικά στην αγγλική εξοχή όπου έχουμε επιλέξει να ζούμε πλέον τα τελευταία 4 χρόνια αισθάνομαι πως βρήκα το σπίτι των παιδικών μου χρόνων.
Στην χώρα που ζω οι άνθρωποι απολαμβάνουν την φύση, τις βόλτες στα πάρκα, στα δάση σε καθημερινή βάση. Η ώρα του καφέ στην καφετέρια για αυτούς είναι ένας καφές στο χέρι, ένα βιβλίο ή μια παρέα και μια βόλτα στο κοντινό πάρκο. Το καλοκαίρι ή την άνοιξη μπορεί να είναι ένα πικ νικ στην εξοχή αντί για ένα εστιατόριο. Υπάρχει μια ανεπιτήδευτη απλότητα στην καθημερινότητα τους, από τον τρόπο που ντύνονται, που συμπεριφέρονται. Η δημόσια συγκοινωνία είναι επίσης πολύ εύκολη και γρήγορη. Αν θέλω να περάσω ένα απόγευμα σε μια γκαλερί, ένα μουσείο ή ένα εστιατόριο του Λονδίνου, βρίσκομαι από την εξοχή στο κέντρο της πόλης πολύ γρήγορα. Επίσης λατρεύω την αγάπη τους, που πλέον έχει γίνει και δική μου, για άσκηση. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για αυτούς του τύπου το μωρό θέλει να κοιμηθεί και πρέπει να μείνω σπίτι, ή βρέχει. Τρέχουν με το αδιάβροχο, μαζί με το μωρό που κοιμάται μπροστά τους σπρώχνοντας το καρότσι. Την πρώτη φορά που το είδα πέθανε η Ελληνίδα μάνα μέσα μου.
Μου λείπουν οι μυρωδιές της Ελλάδας.
Θυμάρι, ρίγανη, βασιλικός, φλαμούρι. Το φαγητό της μαμάς μου. Η μυρωδιά της θάλασσας. Οι φίλοι μου. Οι γονείς μου και η αδερφή μου. Η γλώσσα, το καλημέρα και το σ’ αγαπώ έχουν άλλο χρώμα εδώ. Η λαϊκή αγορά, τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Το ούζο δίπλα στην θάλασσα. Το άσπρο και το μπλε των νησιών της. Η ευγένεια και η φιλοξενία των ντόπιων στα χωριά και στα νησιά. Ο ήλιος. Οι γιαγιάδες στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους που συζητάνε για τα νέα της ημέρας. Δεν υπάρχει ισχυρότερη εικόνα ανθρώπινης επαφής πέρα από αυτή για μένα. Κάθε φορά που την βλέπω μπροστά μου κλαίω. Κάθε καλοκαίρι που επιστρέφω στην Αγγλία οι αποσκευές μου είναι γεμάτες με όλα αυτά.
Δεν μου λείπει η υπέρ-προστασία της ελληνικής οικογένειας. Αυτή η σχέση άνευ όρων που πολλές φορές είναι επιζήμια για την εξέλιξη μας. Τα σκουπίδια στους δρόμους και τους ξεχειλισμένους κάδους. Η αγένεια και ότι προσπαθούν να σου πάρουν την σειρά από την τράπεζα ως το σούπερ μάρκετ μου φαίνεται τόσο αστείο. Οι καυγάδες από τους οδηγούς στην κίνηση. Η έλλειψη υπομονής στους δρόμους. Ότι όλοι θέλουν κάτι να γίνει χθες. Ότι πάντα φταίει ο προηγούμενος ή ο επόμενος.
Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια επιστροφής. Είμαι χαρούμενη στο τώρα, σε αυτό που ζω και επιλέγω αυτή τη στιγμή. Αν έρθει η ανάγκη αλλαγής για κάτι διαφορετικό, κάτι που να πληροί τις ανάγκες μου και της οικογένειας μου θα την ακολουθήσουμε. Όταν μετακομίσαμε στην Αγγλία δεν είχα ιδέα για το τι ήθελα να κάνω και πως ήθελα να είναι η ζωή μου εδώ. Υπήρχε ένα κενό. Το όνειρό μου δημιουργήθηκε από την ανάγκη μου να ανήκω εδώ σε αυτόν τον τόπο, να ανήκω στον εαυτό μου, να ανήκω σε ένα σύνολο. Για αυτό το όνειρο δουλεύω καθημερινά και το απολαμβάνω κάθε στιγμή. Το όνειρό μου το ζω κάθε μέρα!
………………… ………………. ……………….. …………………. ……………………….. ……………………………
Αφροδίτη Καρφή, απόφοιτος Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Ηλίας Καρφής, Διευθυντής Χειρουργικής Θώρακος και Καρδιάς, Krankenhaus Ludmillenstift, Meppen.
Ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη.
Η απόφαση να τα αφήσουμε όλα πίσω δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Αλήθεια είναι. Ούτε της στιγμής ήταν. Το παλέψαμε. Με νύχια και με δόντια. Όλες τις δυνατές πόρτες στο εσωτερικό της χώρας είχαμε χτυπήσει, προτού το πράσινο φως γι’ απογείωση ο πύργος ελέγχου δώσει. Οι κύκλοι σπουδών είχαν πια ολοκληρωθεί κι εμείς αισθανόμασταν περιχαρείς για όσα επιτυχώς είχαμε τότε καταφέρει. Για το νέο ξεκίνημα, στο οποίο τόσα χρόνια με κόπο είχαμε επενδύσει. Μάταια. Πτυχία, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, δημοσιεύσεις, εμπειρία, ξένες γλώσσες για κανέναν εγχώριο εργοδότη δεν ήταν αρκετά. Η Γερμανία μάς προτάθηκε από τους σχετικούς με το αντικείμενό μας ειδήμονες ως η μόνη χώρα που θα μπορούσε στις δικές μας ν’ ανταποκριθεί φιλοδοξίες. Πειστήκαμε. Δεν είχαμε κι άλλη επιλογή. Η μόνη. Επιβίωση.
Η προσαρμογή μας ήταν δυσλεκτική. Χωρίς καμία ανάγνωση σελίδων οικογενειακής μεταναστευτικής ιστορίας και χωρίς καμία εμπειρία ανάλογη προσωπική στο παρελθόν η προσαρμογή αποδείχτηκε τελικά δύσκολη πολύ. Αμήχανα και μοναχικά πέρασε ο πρώτος χρόνος δοκιμής. Στωικά. Ύστερα γνωριστήκαμε καλύτερα. Με αυτήν τη νέα ζωή. Η εμμονή στην άρνηση έδωσε κατόπιν τη θέση της στην αποδοχή. Στη συμφιλίωση. Μάθαμε τους δικούς της όρους, αποδεχτήκαμε τους κανόνες της και απολαμβάναμε τα προνόμια που μας παρείχε, εκμεταλλευόμασταν τις ευκαιρίες που μας μοίραζε. Δίκαιο. Το παιχνίδι άρχισε να ισορροπεί.
Στη χώρα τώρα που ζούμε η βιοτική μας αξιοπρέπεια κερδήθηκε ξανά.
Μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και σίγουρη πορεία ανοδική. Το καλό βιογραφικό παραμένει πάντα πρωταγωνιστής στην επαγγελματική σκηνή και όχι ρόλος κομπάρσου. Για πρώτη φορά στη ζωή σου αισθάνεσαι ότι οι κόποι χρόνων αποκτούν οντότητα, αξία. Βγαίνεις νικητής από τις δύσκολες μάχες χωρίς μυστικές συμφωνίες, ύποπτα ανταλλάγματα και μεσάζοντες «σωτήρες». Απλά. Τίμια. Με το κεφάλι ψηλά. Όπως από παιδί εσύ ονειρευόσουν.
Αυτό που μας λείπει από την Ελλάδα είναι ένα κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι στην αυλή του πατρικού.
Η μάνα. Η μυρωδιά της φρεσκοκομμένης ρίγανης στα βουνά. Ο πατέρας. Το ξάφνιασμα στο κατώφλι του σπιτιού από ένα φίλο καλό και η βόλτα στη θάλασσα. Τ’ αδέρφια. Οι κρυφοί κώδικες, τα γιομάτα κατανόηση νεύματα, τα γέλια δίχως νόημα σε τραπεζώματα συγγενικά. Τα τζιτζίκια. Οι ζεστές αγκαλιές. Η γλώσσα. Το γαλάζιο κατάστρωμα του πλοίου στο Αιγαίο. Τα πανηγύρια στα χωριά. Τα καλοκαίρια. Η ιστορία μας. Οι ρίζες μας. Η Ελλάδα είναι το καλούπι μας. Εκεί, όπου ακριβώς ταιριάζουμε και τίποτε δεν περισσεύει. Η καρδιά δεν έφυγε ποτέ. Μόνιμος κάτοικος αυτής της χώρας. Της πιο όμορφης στον κόσμο. Η λογική τώρα μετανάστης. Εξ ανάγκης. Δεν έχει, όμως, η τελευταία ακόμη πεισθεί για την ασφαλή επιστροφή μας. Ίδωμεν ποια τελικά πρώτη θα τερματίσει.
Τίποτε δεν έμεινε αλώβητο στο πέρασμα του χρόνου. Κανένα όνειρο. Άλλα μεταλλάχθηκαν. Άλλα υλοποιήθηκαν. Άλλα εκτροχιάστηκαν. Άλλα έμειναν μισά. Άλλα καταχωνιάστηκαν. Εκτός από ένα. Ένα μέλημα μονάχα υπήρχε. Να μη λαβωθεί η αξιοπρέπειά μας. Να μην την πληγώσουμε. Να είναι πάντοτε ο οδηγός μας σε τούτη τη ζωή. Και νιώθουμε υπερήφανοι που το έχουμε αυτό έως τώρα καταφέρει. Κι έτσι θα πορευτούμε….
…………… ………………… ……………………. …………………….. …………………………. ………….
Μαριάννα Δίγκα, Σύμβουλος επιχειρήσεων, https://daysofbliss.gr/
Ήμασταν για χρόνια κάτοικοι Ανατολικής Αττικής. Αρχικά μέναμε στην Αγία Μαρίνα κοντά στο Λαγονήσι και τα τελευταία 10 χρόνια πριν την μετανάστευση ζούσαμε στην Νέα Μάκρη. Όταν ξεκίνησε η κρίση περίπου το 2010 πήραμε την πρώτη πρόσκληση για μετανάστευση στην Αμερική από στενούς συγγενείς μας που ζούσαν ήδη εκεί. Ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής ποτέ δεν μας συγκίνησε και έτσι την απορρίψαμε αμέσως. Μάλιστα τότε μας είχε φανεί κατά κάποιο τρόπο «προδοσία» το να εγκαταλείψουμε τη χώρα πάνω που άρχιζε η… καταβύθιση. Είχαμε πάρει μια απόφαση που εκ των υστέρων φάνηκε πως ήταν υπερβολικά ρομαντική, να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να στήσουμε όμορφα πράγματα στην Ελλάδα.
Δυστυχώς προδοθήκαμε.
Με την επιχείρησή μας (οικονομοτεχνικών ενεργειακών μελετών) κερδίσαμε τρεις φορές έργα ερευνητικής καινοτομίας σε συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια σε προσκλήσεις της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας (το ένα μάλιστα διακρίθηκε πανελλαδικώς) αλλά και τις τρεις φορές, μετά την επίσημη ανακοίνωση της επιτυχίας βρέθηκαν δικαιολογίες για να μην προχωρήσουν τα έργα αυτά. Χωρίς άλλα έργα προς υλοποίηση άρχισε πλέον να τίθεται θέμα επιβίωσης και τότε ήρθε ακόμη μια πρόσκληση, αυτή τη φορά για εργασία στην Αγγλία, την οποία και αποδεχτήκαμε.
Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε να έχουμε πολύ δύσκολη προσαρμογή, δεδομένου ότι πλέον και εγώ και ο σύζυγος είχαμε πατήσει τα 40 και είχαμε από κοντά 4 παιδιά. Αυτές τις αλλαγές συνήθως τις κάνουν σε πιο μικρές και φρέσκες ηλικίες. Επιπλέον, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συνομηλίκων μας δεν είχαμε καμία εμπειρία σπουδών στο εξωτερικό που θα μας έδιναν κάποιο προβάδισμα. Είχαμε απλώς τελειώσει τις σχολές μας και αμέσως βουτήξαμε στα βαθιά νερά της οικογένειας και της δική μας επιχείρησης. Οι διαδικασίες προσαρμογής όμως εκτυλίχθηκαν πολύ απαλά και ομαλά. Το πλαίσιο εδώ βοήθησε πολύ. Βρήκαμε τάξη, τυποποίηση, θεσμούς που δουλεύουν και ανθρώπους που δεν κουβαλούσαν τα τραύματα και την κούραση της οικονομικής κρίσης με ό,τι συμπεριλαμβάνει αυτό. Ομολογουμένως βέβαια τα παιδιά μας – που είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες σε αυτή την ιστορία- δυσκολεύτηκαν πιο πολύ να μάθουν, να αποδεχθούν και να ενταχθούν στο νέο εκπαιδευτικό σύστημα. Είχαν όμως τόση υποστήριξη από τους δασκάλους του αγγλικού σχολείου που με την λήξη του πρώτου χρόνου κιόλας είχαν βρει έναν καλό ρυθμό.
Εδώ και δυο χρόνια ζούμε στο Cambridge της Αγγλίας, μια χώρα που θα έλεγα ότι μας ταιριάζει πρώτα από όλα σαν ανθρώπους. Το αναφέρω διότι είναι το πιο βασικό συστατικό μιας τέτοιας μετοίκισης και θα μπορούσε να μην είναι αυτή η περίπτωση. Πολύς κόσμος ήρθε εδώ και δεν άντεξε, όπως αντίστοιχα ακούμε από φίλους για την Αμερική. Είναι σημαντικό κανείς να έχει έστω μικρή εμπειρία της κουλτούρας στην χώρα προορισμού. Οι Άγγλοι έχουν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που επικοινωνούν και που σε δέχονται είτε για διαπροσωπικές σχέσεις είτε για δουλειά και αν δεν τον σεβαστείς δεν έχεις πολλές πιθανότητες να σταθείς εδώ. Αυτό όμως είναι που κάνει και τη ζωή μας εύκολη. Ξέρουμε τί περιμένουν από εμάς, είμαστε τυπικοί στις υποχρεώσεις μας και τα πράγματα εξελίσσονται. Υπάρχει ένα πλαίσιο, υπάρχει διαφάνεια και αξιοκρατία.
Επίσης υπάρχει μια τεράστια και υγιής αγορά την οποία το επίσημο κράτος προστατεύει με θέρμη, σε αντίθεση με την Ελλάδα.
Είτε κάποιος έρχεται στην Αγγλία ως επιχειρηματίας είτε αναζητά εργασία, αν έχει διάθεση για δουλειά θα βρει προκοπή. Φυσικά γκρινιάζουμε κι εμείς για τον καιρό, όπως και για όσα μας λείπουν από την Ελλάδα. «Μακάρι να τα είχαμε όλα αυτά στη χώρα μας», είναι η φράση που ακούει κανείς πιο συχνά από την ομογένεια εδώ.
Αν εξαιρέσω τους δικούς μας ανθρώπους, είναι δύσκολη αυτή η ερώτηση διότι πολλές φορές αναλογίζομαι πως όσα μου λείπουν από την Ελλάδα ίσως δυστυχώς να μην υπάρχουν πια, ή τουλάχιστον όχι όπως τα θυμάμαι. Μου λείπει π.χ. ο παραδοσιακός ελληνικός τρόπος ζωής όπου ο χρόνος περιστρέφεται γύρω από το εορτολόγιο ώστε να ξεκουράζεται όλη η ύπαρξη –ψυχή τε και σώματι- με τα πανηγυράκια, τα φιλέματα, τα καλέσματα και το άνοιγμα των σπιτιών στις γιορτές, με τις μέρες που έχουν ανάπαυλα το μεσημέρι, με την ιεροτελεστία του καφέ με φίλο που είδες τυχαία στην αγορά και αποφασίσατε να περάσετε μια ωρίτσα μαζί.
Ξέρετε στην Αγγλία δεν γιορτάζουν εθνικές επετείους ή άγιες ημέρες (εκτός φυσικά Χριστουγέννων και Πάσχα), γιορτάζουν Bank Holidays.
Λέει πολλά αυτό. Οι πιο αργοί ρυθμοί και η ελληνική ανεμελιά επίσης μου λείπουν πολύ. Είναι εκείνη η ανεμελιά (η δημιουργική ραστώνη) που σου επιτρέπει να ονειρευτείς και να δημιουργείς ακούραστα χωρίς να καταλαβαίνεις καν ότι συμβαίνει. Μου λείπει η ικανότητα που είχε κάποτε ο έλληνας να κάνει την πιο σοβαρή κουβέντα ανακατεμένη με τα πιο πνευματώδη αστεία ώστε τίποτε να μην πέφτει πολύ βαρύ στην ψυχή. Μου λείπουν τα ανταμώματα με παρέες που ξεκινούσαν πρωί και κατέληγαν ως το βράδυ κάτω από τον ξάστερο ουρανό με γέλια, μοίρασμα ψυχής και κοινή τράπεζα. Σε κάποια τέτοια ανταμώματα γίνονταν οι πιο σημαντικές κουβέντες. Νομίζω ότι μου λείπει μια Ελλάδα που πιθανώς δεν υπάρχει πια, ή ίσως τελεί υπό εξαφάνιση. Θα θέλαμε πολύ να επιστρέψουμε και να την χτίσουμε μαζί με όσους μοιράζονται και ασπάζονται τα παραπάνω όχι μόνο σαν ένα ρομαντικό όραμα-φάντασμα αλλά σαν το ουσιαστικό σύστημα αξιών και ιδανικών που μας κληροδότησε η υπέροχη παράδοσή μας με σκοπό να θρέφεται η ψυχή σε κάθε πτυχή του βίου.
Ως προς τους εργασιακούς στόχους είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, ίσως μάλιστα περισσότερο από ό,τι αναμέναμε και αυτό έχει άμεσο θετικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα και την οικογενειακή μας ζωή. Όπως και όλη η γενιά μας, όμως, νομίζω ότι είμαστε πολύ μακριά από όσα ονειρευτήκαμε νεότεροι. Ίσως και να ήταν υπεραισιόδοξα εκείνα τα όνειρα, αλλά σίγουρα τα κρατάμε ακόμη μέσα μας με αγάπη, με ελπίδα και με προθυμία να συνεχίσουμε να παλεύουμε για αυτά είτε από εδώ είτε από την Ελλάδα.
…………. ………………. ……………….. ………………. ………………………. …………………
Αθανασία Τσενικλή, Βρεφονηπιοκόμος, https://thebookfairy.gr/en/
Ζούσαμε στην όμορφη Θεσσαλονίκη! Το αποφασίσαμε με τον άντρα μου τελείως ξαφνικά και γρήγορα στις αρχές του 2012 και τον Σεπτέμβριο του 2012 ήρθαμε στην Σουηδία. Θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι τελείως έξω από τα νερά μας, κάτι που θα μας έβαζε να δούμε την ζωή αλλιώς. Διαλέξαμε την Σουηδία διότι είμαι γεννημένη εδώ, γνώριζα ήδη την γλώσσα αλλά είχαμε και συγγενείς μόνιμους κατοίκους στην χώρα.
Η προσαρμογή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη μπορώ να πω.
Περάσαμε πολλές στιγμές αμφιβολίας και στιγμές που λυγίζαμε και σκεφτόμασταν να επιστρέψουμε. Όταν πέρασε όμως ο πρώτος και ο δεύτερος χρόνος και μάθαμε λιγάκι πως είναι να ζεις στην Σουηδία και τι μπορείς να αποκτήσεις διαφορετικό σε αυτήν την χώρα σε σύγκριση με την Ελλάδα είδαμε το μέλλον μας πιο φωτεινό. Μας δυσκόλεψε περισσότερο η μοναξιά, η διαφορετική κουλτούρα των Σουηδών αλλά και η έλλειψη του ήλιου. Αυτό το σκοτάδι και η “μούχλα” για πολλούς μήνες συνεχόμενα μπορεί να σε τρελάνει. Αλλά τελικά καταφέραμε και βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε. Να μπορούμε να μεγαλώσουμε μαζί με τα παιδιά μας με όλες τις ευκολίες και τις δυσκολίες που ακολουθούν.
Η ζωή δεν είναι πουθενά πιο εύκολη ή πιο δύσκολη επειδή αλλάζεις μια χώρα.
Όλα έχουν τα εύκολα και τα δύσκολα. Όπου και αν ζεις βρίσκεις θετικά και αρνητικά. Αν ήταν στο χέρι μου θα ταξίδευα παντού και θα άλλαζα τόπο διαμονής συχνά πυκνά. Αλλά όταν έχεις παιδιά αυτό είναι πολύ δύσκολο. Οπότε προς το παρόν αρκούμαι με αυτήν την πρώτη μετανάστευση. Στην αρχή νόμιζα ότι μου έλειπε η Ελλάδα σαν χώρα, η ανθρωπιά μας, το κέφι μας, ο ήλιος, η θάλασσα, ο φραπές, ο γύρος, τα πάντα. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως και μεγαλώνω αυτό που μου λείπει περισσότερο από όλα είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γονείς και φίλοι. Κάθε χρονιά που επιστρέφω Σουηδία πονάει ο αποχαιρετισμός όλο και πιο πολύ.
Τι δεν μου λείπει από την Ελλάδα; Η γραφειοκρατία.
Είναι το μοναδικό που μισούσα και μισώ ακόμα! Δεν νομίζω να επιστρέψω ποτέ Ελλάδα για πάντα αλλά έχω μάθει ποτέ να μην λέω ποτέ. Θα ήθελα όμως αν επιστρέψω ποτέ να ζήσω κάπου αλλού πέρα από την Θεσσαλονίκη. Ίσως Κρήτη ή Ικαρία ή κάποιο άλλο πανέμορφο νησί!!!
Είμαι ευτυχισμένη που έχουμε την υγεία μας και περνάμε αξιοπρεπέστατα και χωρίς άγχος οικονομικό την ζωή μας. Προσφέρω όλα όσα μπορώ στα παιδιά μου και τα μαθαίνω να ζουν και να σέβονται τους ανθρώπους από όπου και αν έρχονται, ό,τι και αν πιστεύουν, ό,τι και αν είναι. Περνάω κάθε ελεύθερο λεπτό της ημέρας μου μαζί τους και τα μαθαίνω να αγαπάνε τον εαυτό τους και τις επιλογές τους. Είμαι ευτυχισμένη γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να ξανασπουδάσουμε και ο σύζυγός και εγώ και να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Δίνουμε θετικό παράδειγμα στα παιδιά μας ότι μπορείς να επιλέξεις να κάνεις ό,τι θες στην ζωή σου, σε όποια ηλικία και αν είσαι χωρίς κόμπλεξ και ταμπού.
Η Σουηδία είναι μια χώρα που σέβεται τους πολίτες της, πλέον μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί πολυπολιτισμική και πολύχρωμη με τα όλα της και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι για την ανθρωπότητα. Εξάλλου όλα για κάποιον λόγο γίνονται στην ζωή και εγώ επιλέγω και προσπαθώ να δίνω έμφαση στα θετικά και ευχάριστα κομμάτια της. Η ευτυχία είναι στις καθημερινές στιγμές μας!
……………… …………………… ……………………….. ……………………….. ……………………………….
Κική Νικολαΐδου, food blogger, https://gfhappy.com/
Όταν άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να ξεκινήσω μια νέα ζωή εκτός Ελλάδας, έμενα στα νότια προάστια της Αθήνας και συγκεκριμένα στη Βούλα και εργαζόμουν στην οικογενειακή μας επιχείρηση στον Πειραιά. Πριν από 14 χρόνια πήρα την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσω μια νέα ζωή στην Αυστρία γιατί απλά ακολούθησα την καρδιά μου. Ο καλός μου, μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του και είχε ήδη βρει θέση εργασίας. Μου πρότεινε λοιπόν να τον ακολουθήσω και έτσι μέσα σε 2 μήνες ήμουν έτοιμη να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο και τον Μάρτιο του 2007 μετακόμισα στην Βιέννη.
Η προσαρμογή μου ήταν ομαλή γιατί είχα την υποστήριξη του άντρα μου σε ό,τι χρειαζόμουν, το μόνο που με δυσκόλεψε λίγο ήταν φυσικά η γλώσσα αλλά και αυτό με τον καιρό ξεπεράστηκε. Από την Ελλάδα μου λείπουν πάνω από όλα ο αδερφός μου και οι γονείς μου. Ακόμα και τώρα, όταν ερχόμαστε το καλοκαίρι, ο αποχωρισμός είναι επώδυνος και δύσκολος! Αυτό που θα ξεχώριζα στην Αυστρία είναι η οργάνωση σε πολλούς τομείς όπως στις δημόσιες υπηρεσίες και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι πολιτιστικές επιλογές για μικρούς και μεγάλους και βέβαια οι αμέτρητες εξοχές που απολαμβάνουμε κάθε ΣΚ στις πεζοπορίες μας!
Από την Ελλάδα μου λείπουν οι στιγμές με την οικογένεια μου,
ο καφές με τις φίλες μου και η δουλειά μου, αλλά προσπαθώ πάντα όταν κατεβαίνω να τα αναπληρώνω, όσο αυτό είναι δυνατόν. Η επιστροφή δεν είναι στα άμεσα σχέδια μας, αλλά πάντα υπάρχει στο μυαλό και των δυο μας. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι ευχαριστημένη, έχουμε δημιουργήσει με τον άντρα μου μια δεμένη οικογένεια, έχουμε αποκτήσει δύο αγοράκια και το μόνο που επιθυμώ είναι να είμαστε υγιείς και αγαπημένοι όπου και να μας πάει η ζωή!
