Ο Γιώργος Κράλλης στο elpis calling…
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που είδα φωτογραφίες και βίντεο από τις σημαντικές δουλειές του Γιώργου Κράλλη. Είναι από αυτές τις στιγμές που λες ότι η τύχη και η ώρα και η στιγμή φέρνουν συναντήσεις, έστω και διαδικτυακές, με ανθρώπους που θα έπρεπε ήδη να έχεις γνωρίσει στη ζωή σου με κάποιο τρόπο. Γιατί, όπως είπε και ο ποιητής Λειβαδίτης «κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…» Και πάλι ευγνώμων που άλλος ένας σημαντικός και αξιόλογος άνθρωπος, βρίσκεται στην παρέα του elpis calling…
Το σινεμά είναι η πιο όμορφη απάτη του κόσμου, έλεγε ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ κι ότι η φωτογραφία είναι αλήθεια, ενώ το σινεμά είναι αλήθεια είκοσι τέσσερις φορές το δευτερόλεπτο. Είστε γραφίστας, φωτογράφος, κινηματογραφιστής. Είναι όλα μεγάλες αγάπες; Το ένα προϋποθέτει το άλλο;
Εγώ θα έλεγα πως το σινεμά και η φωτογραφία είναι η δική μας αλήθεια. Βγάζουμε και στα δύο αυτό που έχουμε στην ψυχή μας. Ακόμα και μια φωτογραφία η οποία δεν έχει δεχτεί τεράστια επεξεργασία, παρά μόνο μια μικρή περικοπή, μπορεί να στείλει στο κοινό την δική μας αλήθεια. Φανταστείτε το παράδειγμα μιας φωτογραφίας ενός μικρού παιδιού με ένα λουλούδι στο χέρι, θα μιλούσαμε όλοι για μια τρυφερή εικόνα. Αν μας έλεγαν όμως ότι αυτή η εικόνα έχει κοπεί και το κομμάτι που κόψαμε είχε μια διμοιρία ματ με τις ασπίδες, παραταγμένοι απέναντι από το παιδί, τότε το μήνυμα που θα στέλναμε θα ήταν τελείως διαφορετικό.
Σπούδασα γραφιστική σε ΙΕΚ της Θεσσαλονίκης και από τα πρώτα χρόνια ενασχόλησής μου με το επάγγελμα, ερωτεύτηκα κυριολεκτικά το 3D art και την κινηματογράφηση. Είναι τεράστιες αγάπες όλα και το ένα έφερε το άλλο θα έλεγα. Έβλεπα πάντα αυτούς που δημιουργούσαν πράγματα και μου προκαλούσαν θαυμασμό και ήθελα πάντα να μπορώ να κάνω κι εγώ το ίδιο. Με την φωτογραφία, άσχετα με το τελικό αποτέλεσμα, ασχολούμαι καθαρά ερασιτεχνικά. Φωτογραφία και βίντεο είναι δύο κομμάτια που ειδικά στη χώρα μας τα κάνει συνήθως το ίδιο άτομο. Είμαι αντίθετος σε αυτό και θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί, καλύτεροι από εμένα στη φωτογραφία και φρόντισα να τους βρω ώστε να συνεργάζομαι μαζί τους.
Τα χαρίσματα και τα ταλέντα στη ζωή σας τα έχετε αναδείξει εξαιρετικά. Είναι αρκετό να έχει κάποιος μόνο ταλέντο; Τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που αναζητούν τον επαγγελματικό δρόμο τους;
Δυστυχώς το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα για να προχωρήσει κάποιος. Ένα από αυτά είναι η εξωστρέφεια και η σωστή προβολή στα social media ή στα διάφορα artists networks. Είναι σα να λέμε πως κάποιος έχει καλή φωνή (αν μιλούσαμε για τραγουδιστή) αλλά δεν έχει σκηνική παρουσία. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και χωράει μόνο τους πολύ καλούς. Βλέπω πολλούς και ειδικά στον χώρο του βίντεο, που προσπαθούν να μιμηθούν τεχνικές και στυλ μεγάλων στο είδος. Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό, το κακό είναι όμως να μείνεις σε αυτό και να μην το προσπεράσεις. Το επόμενο βήμα είναι να βάλεις κομμάτι της ψυχής σου, την τελείως δική σου ματιά ώστε αυτό που κάνεις να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα. Και κάτι τελευταίο αλλά αρκετά σημαντικό, δεν ποστάρουμε ποτέ όλα όσα κάνουμε. Δεν είναι όλες οι δουλειές μας καλές. Προσωπικά έχω δημοσιεύσει πολλές φωτογραφίες και βίντεο σε διάφορες πλατφόρμες. Όμως όλο αυτό το υλικό είναι περίπου το ένα 1/10 του συνόλου των δουλειών μου. Θα μπορούσα να πω πως έχω τόσο υλικό ώστε να μπορώ να κάνω 2 posts την ημέρα επί σειρά μηνών. Προτιμώ να κάνω ένα την εβδομάδα και να είναι η καλύτερη δουλειά όλων.
Ήταν στα εφηβικά πλάνα οι σπουδές σας ή το τυχαίο καμιά φορά παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας;
Την δεκαετία των 90’s όπου και ήμουν έφηβος, το internet δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Σήμερα βρίσκεται παντού στην κυριολεξία. Τότε όποιος είχε σύνδεση στο σπίτι του, μαζευόμασταν όλοι εκεί.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί το internet έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να ασχοληθώ με το 3D και την κινηματογράφηση, οπότε στην εφηβεία μου δεν είχε περάσει καν η ιδέα ότι κάποια στιγμή θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάποιο από τα δύο. Όσο αφορά τη γραφιστική φαινότανε. Ξεκάθαρα ήμουν από τους μαθητές που ζωγράφιζαν το θρανίο τους αντί να παρακολουθούν το μάθημα, οπότε σε αυτό το κομμάτι, ναι, κάτι είχα καταλάβει!
Πού μεγαλώσατε; Ποιές παιδικές σας αναμνήσεις είναι ακόμα ζωντανές;
Μεγάλωσα στην Ξάνθη απ’ όπου κι έχω τις περισσότερες αναμνήσεις. Έζησα ανέμελα παιδικά χρόνια, όπου δεν υπήρχαν οι φόβοι που έχει η σημερινή εποχή. Τα παιχνίδια μέχρι αργά στις αλάνες, κάθε μέρα σε διαφορετικές γειτονιές. Σπίτι γυρνούσαμε μόνο για φαγητό και για ύπνο. Όλη μέρα έξω για παιχνίδι και τα γόνατα μονίμως με σημάδια από τα χτυπήματα. Θυμάμαι να βλέπω κινούμενα σχέδια και μετά να πηγαίνω στο δωμάτιό μου και να προσπαθώ να ζωγραφίσω και να αποτυπώσω τη μαγεία που ένοιωθα βλέποντάς τα, και όσο δεν τα κατάφερνα, τόσο να προσπαθώ περισσότερο. Πολλά πράγματα επάνω στην τέχνη προσπαθούσα να τα μάθω από μόνος μου. Δεν υπήρχε το YouTube να βάλεις να δεις tutorial το πως γίνεται. Σήμερα είναι αλλιώς. Τα παιδιά την έχουν αυτή τη δύναμη, ίσως όμως αυτό να είναι και η αδυναμία τους εν μέρη. Πολλές φορές όταν σου δίνονται όλα απλόχερα τα θεωρείς δεδομένα και δεν τα εκτιμάς. Όταν δεν τα έχεις όμως αισθάνεσαι την ανάγκη να διανύσεις χιλιόμετρα για να πετύχεις τους στόχους σου.
Η δύναμη της εικόνας ήταν και παραμένει σημαντική. Βέβαια, ζούμε την εποχή της παραποίησης της αλήθειας, αυτής που μόνο η εικόνα ήταν κάποτε σε θέση να αποκαλύψει. Πόσο κοντά ήμαστε στο να μην μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια; Είναι εύκολο για τον καθένα να μπορεί να καταλάβει πότε μια εικόνα είναι παραποιημένη;
Μέσα από τις εικόνες μας προσπαθούμε να δημιουργήσουμε συγκεκριμένα συναισθήματα και να διηγηθούμε κάποιες ιστορίες. Στο βίντεο και ειδικά στον κινηματογράφο, είναι σπουδή ολόκληρη η παραποίηση των σκηνών με προσθήκη 3D και 2D γραφικών προκειμένου να αποτυπωθούν οι εικόνες όπως τις έχουνε οραματιστεί οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι. Στη φωτογραφία τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα μιας και μιλάμε για ένα και μόνο frame και μάλιστα ακίνητο οπότε η παραποίηση συμβαίνει πολύ περισσότερο. Ζούμε στην εποχή που δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια, ειδικά αν η επεξεργασία έχει γίνει από επαγγελματίες του είδους. Εκεί είναι τρομερά δύσκολο να το καταλάβουμε. Τα προγράμματα επεξεργασίας φωτογραφίας έχουν εξελιχθεί σε απίστευτα επίπεδα σε σχέση με παλιά, αλλά το ευρύ κοινό δεν έχει τις γνώσεις να τα εκμεταλλευτεί μιας και οι περισσότεροι παραποιούν τις φωτογραφίες τους μέσω έτοιμων εφαρμογών στα κινητά. Στην αρχή πίστευα ότι είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κάποιος πότε μια εικόνα είναι παραποιημένη και πότε όχι. Βλέποντας όμως έναν τεράστιο αριθμό χρηστών του instagram και στο facebook να κάνει διθυραμβικά σχόλια σε φωτογραφίες όπου η επεξεργασία όχι μόνο είναι φανερότατη, αλλά πολλές φορές αγγίζει τα όρια του τραγικού, τότε αναγκάστηκα να αναθεωρήσω.
Συγκινήθηκα πολύ βλέποντας στο κανάλι σας στο You Tube το βίντεο «Ζωντανεύοντας τις αναμνήσεις» https://www.youtube.com/watch?v=DCbHnr4WQ3w Όμως όλες σας οι δουλειές ξεχωρίζουν, έχουν ένα ρομαντικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερη μουσική, υπέροχα χρώματα και αυτό δείχνει μόνο αγάπη και σεβασμό για τον άνθρωπο, τη φύση, τους τόπους, την ιστορία… Θα έλεγα ότι αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να διδαχθούν σε καμιά σχολή, αν ο δημιουργός δεν τα έχει ήδη μέσα του!
Η τέχνη συν όλα τα άλλα, είναι και εσωτερική αναζήτηση. Δεν θα σταθώ στη δική μου τέχνη, αλλά στην τέχνη γενικότερα. Στις σχολές θα μάθουμε κάποια πράγματα βασικά και κυρίως τεχνικά. Από εκεί και πέρα αρχίζει το προσωπικό ταξίδι και η αναζήτηση του καθενός ξεχωριστά. Όντως έχω μια βαθύτατη αγάπη για τη φύση και αυτό γιατί μου έμαθαν οι δικοί μου από πολύ μικρός να την αγαπάω και να τη σέβομαι. Κι εκεί είναι που βάζω την προσωπική μου σφραγίδα που προανέφερα. Κοιτάω τα έργα μου να αναδεικνύουν το μεγαλείο της φύσης, να μπορώ να κάνω τον θεατή να τη δει μέσα από τα δικά μου μάτια. Αν μπορέσω και κάνω έστω και λίγους να αγαπήσουν λίγο παραπάνω την φύση μέσα από αυτό που είδανε από εμένα, τότε η τέχνη πηγαίνει πραγματικά σε άλλο επίπεδο και αποκτά άλλο νόημα.
Η χρωματική απόδοση είναι κάτι που προσέχω πάρα πολύ πρώτον την ώρα της κινηματογράφησης και μετά κατά την επεξεργασία. Έχει τύχει πολλές φορές να διανύσω χιλιόμετρα για να φτάσω στο σημείο που ήθελα για τα πλάνα μου και τελικά να γυρίζω πίσω, επειδή οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν αυτές που ιδανικά θα ήθελα.
Η μουσική από την άλλη είναι η μισή διάθεση που σου προκαλεί ένα βίντεο. Την θεωρώ τόσο σημαντική, όσο σημαντικό είναι και το αλάτι για το φαγητό.
Το 2015 ήρθατε 3ος ανάμεσα σε 10000 συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο στο κομμάτι του 3D & 2D arts. Αυτή η αναγνώριση σάς δίνει κουράγιο να συνεχίζετε σε εποχές περίεργες και προφανώς δύσκολες για τον τομέα με τον οποίο ασχολείστε; Υπάρχει αξιόλογο μέλλον στον τομέα αυτό στην Ελλάδα; Ικανοποίηση σίγουρα μου δίνει και ειδικά όταν προέρχεται από έναν διαγωνισμό παγκόσμιας εμβέλειας. Κουράγιο δεν θα έλεγα γιατί αυτή τη λέξη την χρησιμοποιώ όταν θέλω να φτάσω σε κάτι καταβάλλοντας πολύ προσπάθεια. Επειδή το 3D για εμένα είναι ένα υπέροχο ταξίδι στο οποίο όση προσπάθεια και αν καταβάλω, απολαμβάνω και το τελευταίο λεπτό που θα ασχοληθώ, θα έλεγα πως με ιντριγκάρει να συνεχίζω.
Οι εποχές που ζούμε σαφώς και είναι δύσκολες, έχω όμως την ευκαιρία να συνεργάζομαι με κάποιες αξιόλογες εταιρίες από εξωτερικό και Ελλάδα.
Ποιους τρόπους βρίσκετε για να ησυχάζετε με όλα αυτά που συμβαίνουν; Τι σας ηρεμεί περισσότερο;
Αυτό που με ηρεμεί περισσότερο απ’ όλα είναι όταν βρίσκομαι στη φύση. Η ηρεμία που μου προσφέρει το να βλέπω το πράσινο και να ακούω τους ήχους της φύσης, είναι μοναδική. Ένας άλλος τρόπος για να ηρεμήσω, είναι να μην ακούω ειδήσεις. Και δεν εννοώ μόνο τα δελτία ειδήσεων, πολλές φορές κλείνω ακόμα και το facebook μιας κι εκεί το τι ποστάρεται από διάφορους, δεν λέγεται. Λυπάμαι πολύ να βλέπω γνωστούς μου να αναδημοσιοποιούν άρθρα, τα οποία δεν ξέρω καν από που τα ξεθάβουν και τα οποία αναφέρονται μόνο σε καταστροφικά και συνομοσιακά σενάρια.
Ελπίζετε σε καλύτερες μέρες; Έχετε όμορφες εικόνες για το μέλλον μας όταν κλείνετε τα μάτια, όπως αυτές που φωτογραφίζετε;
Η σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση πιστεύω πως είναι πως θα ήθελα να ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Η αδικία και η παρανομία, έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας σε τέτοιο σημείο που πλέον δεν μας κάνει εντύπωση, αφήνοντάς μας αποχαυνωμένους πίσω από τις μικροσυσκευές μας, να ζούμε ο καθένας ξεχωριστά στον μικρόκοσμό του. Έχω μια μικρή κόρη που την υπεραγαπώ και κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να της χαρίζω όμορφες στιγμές και εικόνες, όπως κάνουν όλοι οι γονείς άλλωστε. Πιστεύω πως όσο πιο όμορφες εικόνες δώσουμε στα παιδιά μας από μικρή ηλικία, τόσο περισσότερο τους δίνουμε έναυσμα να οραματιστούν έναν πιο όμορφο κόσμο.
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Εύχομαι ολόψυχα στους αναγνώστες σας, αλλά και σε όλους γενικότερα, αγάπη. Αγάπη στο βαθμό της εκτίμησης και του αλληλοσεβασμού. Δυστυχώς αυτή πιστεύω πως είναι η παθογένεια της χώρας μας. Μας λείπει η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός για τον συνάνθρωπο. Κοιτάζουμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου για το ατομικό συμφέρον. Δεν δίνουμε δεκάρα για το σύνολο παρά για τον εαυτό μας. Είναι ξεκάθαρο αυτό, όπου και αν κοιτάξει κανείς. Αν και από αυτή τη συμπεριφορά, βασανίζεται αιώνες ολόκληρους η χώρα μας, ξεκινώντας από τα αρχαία χρόνια κιόλας, εύχομαι να αλλάξει ριζικά η νοοτροπία μας, να αρχίσουμε να αγαπιόμαστε περισσότερο και να εκτιμούμε αυτά που έχουμε αλλά και τους συνανθρώπους μας.
… … … … … … … … … … … … … … … … … … …
Περισσότερες εικόνες εδώ https://www.youtube.com/channel/UCTipG2XiciA_n3pFkqgVv9w
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό αρχείο του Γιώργου Κράλλη
