ΜΗΝΙΑΙΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

Ρόδα η ζωή…

Δεν τους είχα δει σε δράση. Δεν ήξερα καν...

Σαν άδεια βάρκα στο λιμάνι του κόσμου…

Κατεβαίνω στο λιμανάκι, χαζεύω τη δεκεμβριάτικη ηρεμίατα σύννεφα του...

Μικρές σκέψεις, μεγάλα όνειρα!

Μικρές σκέψεις, μεγάλα όνειρα!Καιρό γυρόφερνε η ιδέα στο μυαλό...

Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου, Νικηφόρος Βρεττάκος

Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου

Απαντώ στη σιωπή σου μ’ ένα φως ήρεμο· όσο και να’ ναι
σαν τον Ατλαντικό οι στιγμές μου ταραγμένες
όσο κι αν η καρδιά στα βάθη μου χορεύει όπως μιά φλόγα
φωτιάς. Το αίμα μου καίγεται σαν ένα μακρύ δάσος
σε μιαν απέραντη πλαγιά.

Όσο κι αν ένας όμορφος
ήλιος βασίλεψε, σου γράφω. Αν όχι τίποτε άλλο,
σ’ ένα μικρό φύλλο χαρτιού σού γράφω και σού στέλνω
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα
φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.
Έχεις το έλεος. Πάνω σου το βλέμμα του Θεού.
Έχεις την εύνοια των πρωινών του.

Μη με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην τους ειπείς πως μ’ εγκατέλειψεν
η ελπίδα.
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο σημείωσε τά φαράγγια
που πέρασα, και τις κορφές που πάτησα, και τα άστρα
που είδα.

Πες τους από μένα, πες τους απ’ τα δάκρυά μου
ότι επιμένω ακόμα πως ο κόσμος
είναι όμορφος!

Κι αν σκίστηκε
το χώμα μου στα δύο, κι αν χάσκει η ύπαρξή μου
σαν ένας τοίχος ανοιγμένος κάτω απ’ την κοιλιά
μιας φορτωμένης καταιγίδας,
πες τους πως σου στέλνω
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα
φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.

Κατά μήκος του ποταμιού
που κατεβαίνει στήν κοιλάδα,
δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζαν
τη λύπη, γράψε στό νερό
τ’ όνομά μου: Έλπίδα.
τ’ όνομά μου: Αγάπη
τ’ όνομά μου: Σιωπή.

Τάραξε πάλι το νερό.
Σβύσε τα ίχνη μου πάλι.

Πες τους πως είμαι ένας ελεύθερος άνεμος που γυρνά
μέσα στο μέλλον. Πως σε κάθε δέντρο έχω δεμένο
κι από ένα χρυσοσέλωτο άλογο. Πες τους πως,
εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία.
Πως όταν κάθε Κυριακή ντύνομαι τις ελπίδες μου
γιομίζει καθώς περπατώ ο κόσμος.
Εσύ, έτσι πες τους.
Πως δεν σου’ γραψα τίποτα. Πως σου’ στειλα μονάχα
το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα
φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.

“Τα θολά ποτάμια” Νικηφόρος Βρεττάκος, 1950

https://paterakisphotography.weebly.com/

Πρόσφατα

Η κουβέρτα

Η κουβέρταΤις φωνές ακόμη τις άκουγε σαν έκλεινε τα...

Τα Ψυχοσωματικά των Χριστουγέννων

Τα Ψυχοσωματικά των ΧριστουγέννωνΕίναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι...

Ο δρόμος του σπαραγμού – Στέλλα Καλλέ

Ο δρόμος του σπαραγμού - Στέλλα ΚαλλέΜέσα μας,...

Η νόσος Αλτσχάιμερ και τα συμπτώματά της

Η νόσος Αλτσχάιμερ και τα συμπτώματά τηςΟι επιστήμονες λένε...

Social Media

Newsletter

Δημοφιλή

Ρόδα η ζωή…

Δεν τους είχα δει σε δράση. Δεν ήξερα καν...

Σαν άδεια βάρκα στο λιμάνι του κόσμου…

Κατεβαίνω στο λιμανάκι, χαζεύω τη δεκεμβριάτικη ηρεμίατα σύννεφα του...

Μικρές σκέψεις, μεγάλα όνειρα!

Μικρές σκέψεις, μεγάλα όνειρα!Καιρό γυρόφερνε η ιδέα στο μυαλό...

Να μάθουμε να αναπαυόμαστε…

Να μάθουμε να αναπαυόμαστε...Κάποιες φορές φαίνονται όλα τόσο δύσκολα!...

So, this is Matala, τα Μάταλα της Κρήτης…

So, this is Matala, τα Μάταλα της ΚρήτηςΞεκινώντας παραμονή...
Ελπίδα Πατεράκη
Ελπίδα Πατεράκηhttps://elpiscalling.com
Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, ακούω με προσοχή τις ιστορίες τους. Συγκρατώ τις λεπτομέρειες και τις μικρές στιγμές. Δημιουργώ όπως μπορώ, συχνά ξεχνώ όσα μαθαίνω και ξεκινώ από την αρχή. Αγαπώ το ραδιόφωνο, τις μουσικές, τα σύννεφα, τα δειλινά, τα λόγια που ενώνουν τους ανθρώπους. Προσδοκώ την αλλαγή. Κρατώ την ουσία. Είμαι η Ελπίδα και ζητώ ακρόαση!

Η κουβέρτα

Η κουβέρταΤις φωνές ακόμη τις άκουγε σαν έκλεινε τα μάτια του για ύπνο, φορές, εκεί που είχε κάνει το γιατάκι του, στην είσοδο της...

Τα Ψυχοσωματικά των Χριστουγέννων

Τα Ψυχοσωματικά των ΧριστουγέννωνΕίναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που τρέμουν στην ιδέα της εορταστικής περιόδου που έρχεται. Νομίζουμε ότι τα Χριστούγεννα...

Ο δρόμος του σπαραγμού – Στέλλα Καλλέ

Ο δρόμος του σπαραγμού - Στέλλα ΚαλλέΜέσα μας, όλοι έχουμε αυτήν την ευαίσθητη χορδή, που χτυπά με θλίψη και νοσταλγία, όταν κάτι διαβάζουμε,...

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ