Κι όσο η χώρα αδειάζει από αξιόλογους ανθρώπους, τόσο θα δυναμώνει η φωνή και τα λόγια των ποιητών μας και οι μουσικές και όσα μάς αφήνουν προίκα οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Γιατί, εκτός από την ελιά, το αμπέλι κι ένα καράβι, όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης, η Ελλάδα είναι αυτοί, είναι και αυτοί που θα μπορούσαν, ίσως, να ξαναφτιάξουν από την αρχή ό,τι έμεινε ως τώρα στην τύχη του και απαξιώθηκε!
Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Τέταρτο το 1985, ότι για ένα πράγμα δεν έχουμε δικαίωμα, να είμαστε δυστυχισμένοι. Πρέπει να διεκδικούμε παντού την ευτυχία μας!
Αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, με τα αγαπημένα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη…
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ‘ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
Για όλους τους αδικημένους και τους κυνηγημένους, της γης τους θλιμμένους και εκτοπισμένους, για όλα τα παιδιά που υποφέρουν από τις αστοχίες των ενηλίκων και των ηγετών του κόσμου, άλλη παρηγοριά δεν υπάρχει παρά τα λόγια αυτά.
Φωτογραφία τίτλου https://stefanospaterakis.weebly.com/
