Έχουμε ένα βασικό δεδομένο πλάνο ζωής. Γεννιόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε. Κάποιοι θα έχουν τύχη αγαθή να γεννηθούν υγιείς και να ζήσουν καλά και σε ασφαλές περιβάλλον. Άλλοι θα γεννηθούν άρρωστοι και ίσως χάσουν το ενδιάμεσο στάδιο της ζωής ή το βιώσουν με μεγάλες δυσκολίες. Μερικοί θα γεννηθούν υγιείς, θα δυσκολευτούν στην πορεία, θα καταλήξουν να φτάσουν στο τέλος της ζωής τους ίσως πρόωρα.
Σχεδόν όλοι θα αναζητήσουμε το γιατί σε όλα αυτά τα στάδια, θα σκεφτούμε γιατί γεννηθήκαμε, τί πρέπει να κάνουμε στο μεσοδιάστημα της ζωής μας για να φτάσουμε ήσυχοι στο τέλος μας, να έχουμε ηρεμία ότι ταξιδέψαμε σωστά και κάναμε καλή προσπάθεια στο να αξιοποιήσουμε τις μέρες ζωής που μας δόθηκαν.
Τί είναι αυτό που αναζητάμε όμως; Τί είναι αυτό που δεν κάνουμε; Τί είναι αυτό που αφήνουμε να μας οδηγεί χωρίς να κάνουμε βήματα στη ζωή μας;
Έχουμε μέσα μας μια φωνή που πολλές φορές δε μιλά απλώς, κραυγάζει! Κι όμως την αγνοούμε, δεν την καταλαβαίνουμε ίσως, ή αυτό που μας λέει δε μας αρέσει. Τί θες να κάνεις στη ζωή σου; Τί αγαπάς; Τί σε αναπαύει; Μπορεί να περάσουν πάρα πολλά χρόνια και να μην το μάθεις, μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια και αρκετά μεγάλος πια να το βρεις ή να δεχτείς ότι το είχες βρει νωρίτερα αλλά δεν του έδωσες σημασία, μπορεί να είσαι και πολύ τυχερός κι αυτό που αναζητάς να το βρεις νωρίς και να το χαρείς για πολλά χρόνια, ζώντας ευτυχισμένα και ισορροπημένα.
Η σιωπή αρκετές φορές είναι η απάντηση σε αυτό, θα μας έκανε δηλαδή πολύ καλό αν αποτραβηχτούμε απ’ όσα κάναμε και να σωπάσουμε για λίγο, να μείνουμε μόνοι και να συζητήσουμε με τον εαυτό μας. Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε ένα διάλειμμα, ίσως μεγάλο διάλειμμα από όσα μας στερούν το χρόνο να ησυχάσουμε και να τα βρούμε με το είναι μας. Πολυτέλεια θα μου πεις και δεν έχεις άδικο! Είναι όντως πολυτέλεια να μπορείς να μην έχεις το άγχος του βιοπορισμού και να αφιερωθείς σε αυτή την αναζήτηση. Κάτι μού λέει όμως πως θα μπορούσε, αν και λιγότερο εύκολα, το ίδιο να συμβεί και συνεχίζοντας τα αναγκαία καθημερινά για τα προς το ζην και το αποτέλεσμα να είναι εξίσου καλό, απλά σταματώντας όσα περιττά μας στερούν αυτές τις σημαντικές στιγμές με μας, για την ησυχία, το διάβασμα, τη μουσική, την προσευχή, την ενασχόληση με όσα μας ηρεμούν, με την φροντίδα μας.
Μήπως αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ο αληθινός εαυτός μας; Είναι αυτά τα στοιχεία του αληθινού εαυτού που μας ξεχωρίζουν ίσως από τους άλλους; Και τι εννοούμε άραγε με το ότι υπάρχουν ίσως στοιχεία που φοβόμαστε, άρα μήπως είναι αταίριαστα με το «κανονικό» του κόσμου και δυσκολευτούμε ακόμα περισσότερο όταν θα έρθει η ώρα να τα ακολουθήσουμε;
Είναι εύκολο και απλό ή απίστευτα πολύπλοκο να ζήσεις τη ζωή πραγματικά όπως εσύ την θες; Και τώρα που οι καταστάσεις είναι ιδιαίτερα δεσμευτικές ως προς το να ζήσεις απλά μια καλή καθημερινότητα, πόσο μάλλον να αλλάξεις τα δεδομένα της ζωής σου, πόσο δραστικά θα μπορούσες να δράσεις για όσα πραγματικά σε κάνουν χαρούμενο και γεμίζουν τη ζωή σου;
Πόσο πολύ εμποτιστήκαμε με το πρέπει και το καθωσπρέπει, αυτό που βολεύει μάλλον όλους εκτός από εμάς τους ίδιους; Πόσο αυτή η κατάσταση μάς έχει απομονώσει από την προσωπική μας χαρά; Και τελικά, υπάρχει η προσωπική χαρά ή είναι μύθευμα κάποιας φιλοσοφίας, πίστης ίσως ή όνειρο απατηλό;
Η καρδιά ανοίγει και κλείνει χτυπώντας ρυθμικά, η αναπνοή έχει ρυθμό επίσης, όλα δουλεύουν ρολόι φτιαγμένα με σοφία που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Κι όμως, δε συγχρονιζόμαστε με αυτό το ρυθμό, παραείναι φυσικός και απλός για μας που έχουμε εντρυφήσει στα δύσκολα και στα πολύπλοκα, που η ζωή μας έγινε μια διαρκής μάχη με το αβέβαιο και το ξαφνικό που μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα.
Όμως, το να μπορέσεις να βρεις κάποια στιγμή έστω κάτι μικρό που θα σε κάνει χαρούμενο, ήρεμο, να σε βοηθά να σκέφτεσαι, να μην περιμένεις να έχεις απολαβές από αυτό, κάτι που θα σου χαρίσει μοναδικές στιγμές εσωτερικής πληρότητας και γαλήνης, ίσως είναι το δώρο που σου κρατά φυλαγμένο η ζωή!
Θα σπάσουμε στο ενδιάμεσο, θα πονέσουμε, θα κουραστούμε, θα χαρούμε, θα ξανά σπάσουμε, θα πέσουμε και θα σταθούμε στα πόδια μας ξανά κι αυτό είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό ταξίδι της ζωής κι ας μην έχουμε κάνει ένα βήμα. Κι αν όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει πρωτίστως να δεχτούμε ότι η ζωή μας έχει πολλά βήματα πάνω στη λάσπη, αλλά έχει και πατήματα πάνω στο γρασίδι και στην άμμο, πλάι στο κύμα.
Όλα έχουν αξία, μεγάλη αξία για την ακρίβεια σε αυτό το δύσκολο και μικρό ή μεγάλο ταξίδι της υπέροχης ή πολύ δύσκολης ζωής μας. Όμως, για δες πόση δύναμη έχουμε τελικά και πόσα καταφέρνουμε ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες μας! Και το σπασμένο ενώνει και το κατεστραμμένο αναγεννιέται και το ξερό κλαδί ξαναβγάζει μάτια και ανθίζει και το παλιό μπορεί να γίνει σαν καινούριο!
Και καθώς η ζωή φαίνεται να δυσκολεύει και τίποτα να μη μοιάζει με όσα ξέραμε, θα είναι καλό να είμαστε ευγενικοί και επιεικείς ο ένας με τον άλλο, να στηρίζουμε και να ακούμε, να αγγίζουμε την ψυχή του συνανθρώπου μας στις βάσεις της κοινής θέλησης και του σεβασμού, στοιχεία που τείνουν να χαθούν από μια μερίδα που σκοπό έχει να μη βοηθήσει ούτε να σεβαστεί, παρά να κάνει το δικό της με το έτσι θέλω και στις εποχές της πανδημίας που ζούμε να θέσει τις ζωές των άλλων σε κίνδυνο.
Δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε προς το καλό, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αλλάξουμε και προς το κακό, μα ελπίζω πως όλοι που βρισκόμαστε παρέα σ’ αυτό το ιστολόγιο θέλουμε να βρισκόμαστε κοντά στο καλό.
Το να είσαι αναζητητής στη ζωή δεν είναι κακό, ούτε να έχεις αμφιβολίες και να θες να νιώσεις και να αισθανθείς, ούτε να έχεις τις δικές σου απόψεις για οποιοδήποτε θέμα. Το κακό είναι να μην έχεις τρόπο να συνυπάρξεις με ανθρώπους που έχουν άλλη αντίληψη από σένα, να μην μπορείς να αντέξεις το διαφορετικό τους και να τους εχθρεύεσαι ζητώντας το κακό τους. Θέλει μεγάλο εσωτερικό κόπο και κάλυψη των δικών μας μαύρων κενών, για να μπορέσουμε να δούμε αγαπητικά τον άλλο και με συμπόνια. Κι αν ο δικός σου Θεός δεν είναι ίδιος με τον δικό μου, σεβάσου το. Κι αν δεν έχεις Θεό, σεβάσου με και θα σε σεβαστώ. Κι αν δεν έχουμε την ίδια ιδεολογία, δεν είναι απαραίτητο να σκοτωθούμε, ούτε να τα βρούμε, ούτε να πείσει ο ένας τον άλλο, απλά μπορούμε να συνυπάρξουμε με σεβασμό και αλληλοκατανόηση.
Μην είσαι απόλυτος. Μην είσαι επιθετικός. Μην είσαι κακός. Δεν ήρθαμε στη ζωή για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλο. Δεν αξίζει να προσπαθήσουμε όλοι για το καλύτερο;
Φωτογραφία τίτλου by Andrew Neel on Unsplash
