Ο καλοφροντισμένος εαυτός της αυταγάπης…
Ο καλοφροντισμένος εαυτός της αυταγάπης… Δεν είμαι ψυχολόγος. Δεν είμαι επιστήμονας ούτε παντογνώστης. Δεν ξέρω από αναλύσεις και ψέματα. Δεν έχω στοιχεία στα οποία θα στηριχτώ και θα βασιστώ. Αυτό όμως που βλέπω, αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι αποτελεί άλλο ένα πρόβλημα, είναι η εμμονή με τον εαυτό μας. Με έναν τεράστιο εαυτό που αντί να μικραίνει μεγαλώνει και υψώνει ανάστημα.
Η απασχόληση με τον εαυτό είναι εξαιρετικά υγιής διαδικασία, ως ενός σημείου. Είναι σημαντικό και αναγκαίο να γνωρίζω ποιος είμαι, να φροντίζω την ψυχή μου και το σώμα μου, να είμαι καλά για να είναι και οι άλλοι, να βελτιώνομαι συνεχώς για να έχω εφόδια και να μπορώ να εξελίσσομαι, να μπορώ να ηρεμώ και να κοιτώ μέσα μου με σκοπό να διορθώσω τυχόν προβληματικά στοιχεία, να μελετώ και να γνωρίζω ή να αναγνωρίζω καταστάσεις για να ανοίγει ο νους μου και να μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους καλύτερα, να μου δίνω μια αγκαλιά όταν δεν θα υπάρχει κανείς, να έχω κουράγιο να δώσω αγάπη και αγκαλιά όταν θα χρειαστεί. Να είμαι άνθρωπος ολόκληρος και γεμάτος. Υγιής και καλός. Να είμαι εγώ και να μπορώ να ζω με μένα, να με αντέχω.
Όλα αυτά καλά ως εδώ. Χρειάζεται το εγώ μου να καλοπερνά και να είναι ήρεμο, υγιές και έτοιμο για όλα. Αλλά βλέπω να γίνεται λάθος η προσπάθεια αυτοβελτίωσης και αυτοανάλυσης, αυτοβοήθειας και αυτομάθησης. Χωρίς συναναστροφή, χωρίς συνύπαρξη, χωρίς κοινωνία. Χωρίς συμμετοχή και άγγιγμα με τον άλλο, χωρίς επαφή, χωρίς επικοινωνία ουσιαστική βλέμμα με βλέμμα, λέξη με λέξη, χέρι με χέρι.
Αρκεί, που χρησιμοποιώντας λέξεις και τσιτάτα, για την αυτοφροντίδα, νομίζω ότι κάτι κάνω και είμαι μέσα στη μόδα, αφού οι προτεραιότητές μου είναι αποκλειστικά ο εαυτός μου, όπως οι περισσότεροι μου λένε να κάνω. Και καθώς βομβαρδίζομαι συνεχώς και αδιάκριτα από λέξεις, εικόνες, βιβλία αυτοβοήθειας, βίντεο, συμβούλους, μέντορες, κινήματα, νομίζω πως μόνο αυτό θα είναι η σωτηρία μου, μόνο το να προσκυνώ τον εαυτό μου θα σταθεί ικανό να με προφυλλάξει από όλα τα δεινά, χωρίς να μπορώ να καταλάβω, πως η αυτοφροντίδα και η αυταγάπη είναι διαδικασίες ισόβιες, που σκοπό δεν έχουν να με κάνουν να μην αισθάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου και να με απομονώσουν από αυτό, αλλά να με κάνουν ικανή και ικανό να αντέχω μέσα στην κοινωνία, έτσι όπως άτσαλα πια έχει δομηθεί, χωρίς να επιτρέπω να καταπατώνται ηθικοί κανόνες, αρχές και αξίες.
Να είμαι καλά, να με ακούω, να με βλέπω, να με ικανοποιώ, να με ταΐζω, να μου συμπαραστέκομαι, να με ησυχάζω, να με ξεκουράζω, να με ομορφαίνω, να διαλογίζομαι, να προσπαθώ εγώ, μόνο εγώ, μόνο για μένα, δεν αρκεί, δε φτάνει, δεν είναι αυτή η στάση ικανή για τίποτα καλό.
Αν όλο αυτό το εγώ να, γινόταν εμείς να, ίσως να μην είχαμε φτάσει ως κοινωνία σε τέτοιο χάλι. Και δεν αναφέρομαι ως ελληνική κοινωνία, αλλά ως μέλη μιας παγκόσμιας κοινωνίας, που ζει πια μέσα από εικονική ζωή, από μια πραγματικότητα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς δίκτυο, ούτε κοινωνία τελικά, με μια ψεύτικη αποδοχή κατάστασης διαδικτυακής, που δε σε ξέρω, δε με ξέρεις, αν συμφωνούμε όλα εντάξει, μα αν διαφωνήσουμε σκασίλα μου, σε διαγράφω, σε μπλοκάρω και μιλώ μόνο με όσους συμπορεύομαι, αν έχει μείνει και κανένας γειωμένος.
Δεν τολμώ να κοιτάξω τις εικόνες που φτάνουν από τις σφαγές των παιδιών. Δεν μπορώ να παρακολουθώ πια τα εγκλήματα. Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι την ώρα που τρώω, κάποιος μικρός άνθρωπος δίπλα μου δολοφονείται και οι εικόνες αυτές να αναπαράγονται σε χρόνο ρεκόρ σαν είδηση του δρόμου, σαν κάτι που πρέπει να συνηθίσω να βλέπω, χωρίς να αντιδρώ.
Και κει επεμβαίνει το μεγάλο εγώ και λέει, μα και τί να κάνεις, κάτσε στ’ αβγά σου! Εδώ άλλοι κι άλλοι δεν κατάφεραν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, εσύ θα τον αλλάξεις; Δεν είσαι πια δεκαπέντε! Τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Τα πετρέλαια πολλά. Προσγειώσου, μη δίνεις σημασία, πάρε ανάσες, άναψε κεριά, στόλισε λουλούδια, άκου το μάντρα σου, κάνε δυο ασκήσεις, περπάτησε.. κι όλα θα φτιάξουν! Και προσγειώνομαι. Ανώμαλα.
Λίγοι είναι αυτοί που βγήκαν από τον τρανό τους εαυτό, από το χορτασμένο εγώ τους και μπήκαν στην κοινωνία, πρόσφεραν αγάπη και χρόνο, έδωσαν ό,τι μπορούσαν, μοιράστηκαν, βελτίωσαν τη ζωή κάποιου, ξεβολεύτηκαν, άνοιξαν τα μάτια σε κάποιον άλλο, μοιράστηκαν ουσία και βοήθεια, ήταν εκεί για κάποιον χωρίς την καταπίεση ενός αυταρχικού εγώ, μονοφαγά και αχόρταγου, που όλα τα θέλει για πάρτη του, που όλο συγυρίζει το σπίτι του πετώντας τα σκουπίδια στο μπαλκόνι του αποκάτω, που δεν ευχαριστιέται τίποτα, με τίποτα, που δεν του φτάνουν όσα έχει.
Μα όλη αυτή η αυτογνωσία και ο υπερθετικός θα έπρεπε να είχαν κάνει τέλεια τη ζωή μας και τον κόσμο ολόκληρο, αφού ως τέλειοι θα κυκλοφορούσαμε σε μια ζωή παραισθήσεων. Θα είχε λύσει προβλήματα. Θα είμασταν όλοι σοφοί και σε κατάσταση νιρβάνα. Μα δυστυχώς εκείνο το κακομαθημένο εγώ ξεπετάγεται αλαφιασμένο, τρελό από έλλειψη φροντίδας και αγάπης και ζητά ξανά προσοχή, ξανά ηρεμία και αυτοστοργή, γιατί δε θέλει να το ενοχλούν, να το κουράζουν, να το ταλαιπωρούν, να το κακοποιούν, να το αποπροσανατολίζουν, να του κλέβουν ελεύθερο χρόνο και στιγμές με τον εαυτό του. Γιατί αυτό το μεγάλο εγώ, δε θα βρίσκει ποτέ ησυχία πραγματική, όσο κι αν νομίζει ότι τη βρήκε επειδή κάποιος του το είπε, επειδή του έδειξαν δυο τρόπους να το καταφέρει.
Το παραχαϊδεμένο εγώ μεγάλωσε με πολλά κόμπλεξ. Κόμπλεξ αιώνων. Δε θέλει αλλαγές συνήθειας, δε θέλει προσπάθεια, δεν του αρέσει η ταλαιπωρία. Δεν είναι καιρός πια να του θυμίσουμε, ότι δεν είναι μόνο του στον πλανήτη; Δεν είναι καιρός ν’ ανοίξουμε τον παγκόσμιο χάρτη μπροστά του και να δει πόσο μικρός είναι τελικά αυτός ο αιματοβαμμένος κόσμος; Κι αν δεν αντέχει την αλήθεια, ας του πούμε ότι τελικά σημασία δεν έχει να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν είναι να μείνεις μόνος στη ζωή. Δεν έχει αξία ένας κόσμος γεμάτος αυτοφροντισμένους ανθρώπους, που δεν μπορούν να αγαπήσουν και να βάλουν κανέναν άλλο στη ζωή τους!
