Μεταξύ δύο τραγουδιών με βρήκε το ηλιοβασίλεμα των γενεθλίων μου, να κυνηγάω τα χρώματα της δύσης και να μην ξέρω πως γίνεται, ποιος είναι ο μυστικός τρόπος που θα μπορέσω να κρατήσω τις στιγμές, τα λεπτά που κάνουν τη διαφορά σε μια μέρα, να προλάβω τις αλλαγές από το φως στο σκοτάδι και από το σκοτάδι στο φως, από τη βιασύνη στην ηρεμία που με οδηγεί σε καθαρή σκέψη ή το αντίθετο…
Γιατί πολλές φορές δεν χωρώ στο κουτί, φοράω τα λάθος ρούχα, στα σκοτεινά περπατώ, κολυμπώ στα βαθιά και με βαραίνει μια ενοχή χωρίς λογική καμιά, μα για κάποιο λόγο πρέπει να συνεχίσω και να μην παρατήσω την προσπάθεια, πρέπει να μείνω στο τιμόνι γιατί θέλω να έχω ταξίδι μακρύ. Να μάθω να μην κοιτώ το ρολόι και να μη μετρώ όσα χάθηκαν, γιατί η δική μου στιγμή είναι μια σελίδα λευκή…
Και ενώ αναρωτιέμαι τί σημαίνει να είναι δική μου η ζωή μου, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δε θέλω να χαθεί καμιά μέρα, ακόμα κι αν σαμποτάρω η ίδια τη διαδικασία αυτή και ότι θέλω να δω τι έχει παραπέρα.
Γιατί αν η ζωή μου είναι μια μέρα θέλω να είναι ακόμα μεσημέρι, δεν θέλω σίγουρα πόρτα για χειμώνα, προτιμώ το καλοκαίρι, αν και καλύτερα μια γλυκιά άνοιξη είναι πιο κοντά στα μέτρα μου!
Δεν θέλω να μετρώ άλλο και δε θέλω να χάνω το μέτρημα. Θέλω οι μέρες να περνούν νεράκι και να μένουν μόνον όσα αξίζουν, όσα κάνουν την καρδιά να γελά και την ψυχή να πετά!
Και καθώς η μισή ζωή μου δε στέφθηκε με τις γνωστές κοινωνικές επιτυχίες των κλασικών στερεότυπων μα με άλλες, λιγότερο εντυπωσιακές, θέλω να βρεθεί κάποιος στο τέλος και να πει… «ήταν τελικά καλό παιδί!»
… … … … … … … … … …
Πολλά ευχαριστώ στους δημιουργούς των τραγουδιών “Η δική σου ζωή” και “Καλοκαίρι” μα και σε όλους τους άλλους που χρόνια τώρα χρωματίζουν τις στιγμές μου…
*Σήμερα δανείστηκα τα λόγια τους και άλλαξα τους στίχους, μα νομίζω δε θα με μαλώσουν… Δεν τους οικειοποιούμαι, παρόλο που θα ήθελα να τους είχα γράψει εγώ! Μανώλη Φάμελλε και Οδυσσέα Ιωάννου σας ευχαριστώ!
