Προσπαθώ να υπάρχω μέσα από συνθήκες.
Δικτυώνομαι σ έναν κόσμο ασύνδετο, καρφώνω κεραίες, πιάτα δορυφορικά, κουβαλώ καλώδια στις θάλασσες και στ’ αλμυρίκια κάτω για να μη χάσω σύνδεση.
Δεν υπάρχουν λέξεις, δεν υπάρχουν ματιές και αγκαλιάσματα. Μόνο συνδέσεις.
Συνδέομαι για να είμαι, συνδέομαι για να επικοινωνώ. Με ποιον;
Αν κλείσω συνδέσεις, γουάι φάι και κατεβάσω τ’ άρματα, αν βγάλω από τις πρίζες καλώδια και φορτιστές, εξωτερικούς δίσκους, μνήμες και γιου ες μπι, με ποιόν που έχω συνδεθεί θα επικοινωνήσω;
Κωδικοί, κωδικοί, πού είναι οι κωδικοί; Ξέχασα τους κωδικούς, πρέπει να συνδεθώ, πού είναι οι κωδικοί;
Προς αναζήτηση σήματος ζωής, προς αναζήτηση δυνατού σήματος μεγάλης εμβέλειας. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα. Όσοι χιλιάδες μαζευτούν τόση επιτυχία.
Προωθήσεις κι αγορές διαφημιστικών, κυρίαρχες λέξεις αναζητήσιμες και αναγνωρίσιμες από τις μηχανές, σπουδαία και τρανή λογάται επιτυχία!
Εκείνος ο μικρός κύκλος ανθρώπων, ο διαχειρίσιμος, ο κοντινός, ο κάτσε μια στιγμή να πάρω ένα τηλέφωνο να δω τι κάνει, χάθηκε μέσα στον μεγάλο, τον τεράστιο, εκείνο του σήματος.
Έχω καλό σήμα, συνδέομαι, πατώ λάικ, χτυπώ καρδούλα, α τέλειο! Πόσες καρδιές έστειλα αυτό το μήνα, πόσα σηκωμένα χεράκια λάικ, πόσα έλεος, πόσα χαμόγελα;
Συνδέομαι και πατώ κουμπί, όχι κουμπί, όχι κουμπί, τατς είναι τώρα, τατς σκριν… συνδέομαι πιο εύκολα έτσι.
Έχω τηλέφωνο που κάνει φραπέ, δουλεύει υπερωρίες, δεν κλείνει ποτέ κι ας καίει η οθόνη του εγώ το κρατώ, τσουλάω το δάχτυλό μου πάνω του κι ανακαλύπτω τον κόσμο, εκείνον τον μακρινό, τον άλλο! Πηγαινοέρχομαι και το κρατώ!
Είναι λίγες οι λέξεις, πρέπει να γράψω ακόμα, δε θα ‘χει αλλιώς επιτυχία… να μετρήσω, μισό λεπτό, δε χρειάζεται, μετρά αυτό για μένα, ακούει για μένα, βλέπει για μένα…
Λέξεις, μετρώ λέξεις, δεν έχω λέξεις, δεν έχω λέξεις προγραμματισμένες άλλες, μόνον όσες έρχονται απρόσκλητα, σαν τον καλό φίλο που χτυπά την πόρτα και δε θέλει τίποτα παρά ένα ποτήρι νερό.
Αυτές οι λέξεις μ’ αγαπούν, αυτές και ‘γω αγαπώ.
Ανήκω στην μπλογκόσφαιρα, ανήκω στην καινούρια κοινωνία, ανήκω στα σόσιαλ τα μίντια, αυτά του μεγάλου αδερφού, ξέρουν το πότε, το τώρα, το πριν και το μετά μου. Υποθέτουν για μένα, με μετρούν με τα στατιστικά και έχουν αποδείξεις.
Για ό,τι κάνω κι ό,τι λέω… για όσα σκέφτομαι, ακόμα το παλεύουν.
Να σταματήσω τώρα. Έφτασα τις λέξεις του ιδανικού. Ούτε πολύ, ούτε λίγο.
Μην κουραστείς και φύγεις, μην κουραστώ και φύγω, μην εξαφανιστώ, μην εγκαταλείψω.
Όχι να εγκαταλείψω, όχι αυτό. Δεν εγκαταλείπω. Αποσύρομαι. Όχι αποσύρομαι, ανασυντάσσομαι. Σκέφτομαι. Ποιοι είναι, που είναι, γιατί είναι.
Ξεκινώ το μέτρημα. Πόσοι ήταν, πόσοι ήρθαν, πόσοι μένουν, πόσοι έφυγαν.
Ανασυντάσσομαι. Έτσι είναι καλύτερα.
Να μετρήσω το επόμενο βήμα.
