Όταν ανθίζει ο κόσμος
Όταν ανθίζει ο κόσμος… Οι μέρες που πέρασαν ήταν λίγο δύσκολες, λίγο πιεσμένες, λίγο στενάχωρες. Αλλά η ζωή είναι ακόμα ζωή, για όσους θέλουν. Και μερικά εικοσιτετράωρα τώρα, μετρώ σκουντήματα του ήλιου, σπρωξιές στη θάλασσα, πήγαινε να δεις μου ψιθυρίζει στην αρχή, άνοιξε τα μάτια σου, μύρισε ζωή, πάρε ανάσες, στο τέλος μού βάζει τις φωνές. Κι εγώ πάω, υπακούω, πηγαίνω στη θάλασσα και βλέπω, μυρίζω, αρχίζω να αισθάνομαι όσα πάγωσαν μέσα στο χειμώνα και σκέφτομαι, πόσο τυχερή είμαι που μπορώ ακόμα να τα κάνω όλα αυτά και να τα νιώθω!
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,
η κίνηση του πλάτους, φθάνει στα πόδια σου αφρός,
ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.
Τους σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει…
Κική Δημουλά, Γη των απουσιών
Μετά παίρνω σβάρνα τα φυτώρια. Είδα λίγο ήλιο και δεν κρατιέμαι. Σαν τα μικρά παιδιά θέλω να βγω να παίξω, να καταγίνω με χώματα και λουλούδια κι ομορφιές, να βάλω τα χέρια μέσα στο χώμα, να πιάσω το οικείο, να σκαλίσω σκέψεις κι απωθημένα και να ανθίσω και γω σιγά σιγά μόλις αρχίσει ο καιρός να γλυκαίνει και το φως να μεγαλώνει τη μέρα. Να κάνω δουλειά που δε φαίνεται, σιγά σιγά, να πάρω το χρόνο μου και σαν κουρασμένο σώμα λουλούδι να αρχίσω να τεντώνω χέρια και κλαδιά, να σκάνε ένα ένα τα πέταλα και να ανοίγουν χρωματιστά, όπως τους βολβούς και τους σπόρους που με λαχτάρα ξεπηδούν μέσα από τα χόρτα και ψάχνουν ουρανό, ξυπνώντας από τον χειμωνιάτικο ύπνο, αναζητώντας τη χαρά.
«Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα,
οι μενεξέδες κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς.
Και πέρασα.
Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες με κοίταζαν, ασάλευτοι.
Και στάθηκα σ’ αυτούς.»
Κωστής Παλαμάς
Λίγο πολύ μοιάζουμε με τα φυτά. Και στη γέννηση και στον κύκλο της ζωής. Και στη φροντίδα και στην αναζωογόνηση και στο λίγο σκάλισμα μα και στην ενίσχυση. Δεν ανθίζει έτσι εύκολα ο άνθρωπος, ούτε το λουλούδι. Θέλει το κατιτίς του, θέλει την αγκαλιά και το χάδι, θέλει τη μουσική του και μια καλή κουβέντα… Πόσο όμορφο είσαι λουλούδι μου! Μα κι αν παρόλη τη φροντίδα έρθει ένα κακό ζουζούνι και αρρωστήσει το λουλούδι μας, τότε, πρέπει να δώσουμε περισσότερη αγάπη, μέχρι που να ολοκληρώσει τον κύκλο του το κακό και να βγει νικητής ο ασθενής ή να εγκαταλείψει.
Όλο βιολέτες στόλισα ένα μικρό πανέρι
και το ΄δωσα σ’ ένα μικρό πουλάκι να στο φέρει.
Μα το πουλάκι το’ ριξε στης θάλασσας τα βάθη
Χάθηκαν οι βιολέτες μου και το πανέρι εχάθη…
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Στο σύντομο πέρασμα από τη ζωή που μας δόθηκε τελικά, γιατί να ζούμε με όλα τα άσχημα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικά; Δεν είναι, ούτε θα γίνουν ποτέ. Καμιά δυστυχία στον κόσμο αυτό δεν είναι για μας, δεν πρέπει να είναι για μας. Αλλά έχουμε χωριστεί στους ανθρώπους που σπέρνουν τη δυστυχία και στους ανθρώπους που τη θερίζουν. Δε θέλω να θερίσω βάσανα. Δεν αξίζει σε κανέναν μια άσχημη ζωή. Τα λουλούδια από μόνα τους δεν είναι η ομορφιά της ζωής; Η αγάπη, η ειρήνη προσωποποιημένη είναι τα άνθη, η φύση όλη. Φύτεψε φέτος κι εσύ ένα λουλούδι, ένα δέντρο, στην αυλή ή στο μπαλκόνι, ακόμα και στο μικρό δωματιάκι σου, βάλε ένα μικρό φυτό εσωτερικού χώρου και θα δεις χαρά που θα κάνει κι αυτό κι εσύ!
Αλλά αυτή η ζεστασιά που μου έλειψε τόσο το χειμώνα, μου δημιουργεί διλήμματα… να κάνω όλα αυτά που έχω να κάνω ή να πάω βόλτα ή μήπως να σταθώ ακίνητη να με κάψει ο ήλιος, να με τσουρουφλίσει η ακτίνα του… η ανάγκη ν’ ανθίσουν όλα γύρω είναι μεγαλύτερη! Οπότε, ανεβάζω μανίκια και ξεκινώ.
Και μαζί με τα χόρτα που βγάζω, τραβώ από τη ρίζα του ένα κακό δόντι που με πονά και δε μ’ αφήνει να ησυχάσω. Και μαζί με το σκάλισμ, ανοίγω τους πόρους μου να ρουφήξουν οξυγόνο. Και σε κάθε πότισμα ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο και φωνάζω «ξύπνα», αυτό εδώ είναι ζωή, αυτή η στιγμή! Κι αν βιάζομαι λιγάκι τί πειράζει; Ο Μάρτης είναι γδάρτης, ξέρω, εκεί που τρως παγωτό τη μια στιγμή, ξαφνικά ρίχνει χιόνι, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Θα φυτέψω κι ό,τι γίνει!
Θέλω ν’ ανθίσει ο κόσμος! Θέλω να γεμίσει δέντρα και χρώματα. Η κηπουρική λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και αγχολυτικά άλλωστε, οπότε, σας προτρέπω να ασχοληθείτε και εσείς, μόνο χαρά θα νιώσετε και ικανοποίηση.
Κάθε χρόνο καταστρέφονται χιλιάδες στρέμματα ζωής, εξαφανίζονται μικρές και μεγάλες ανάσες, δώρα οξυγόνου και υγείας. Η καταστροφή των τροπικών δασών αναλογεί περίπου στο 15 τοις εκατό των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Παρά το γεγονός ότι η περιοχή του Αμαζονίου καλύπτει μόνο το 5 τοις εκατό της χερσαίας έκτασης του πλανήτη, απορροφά και αποθηκεύει το 10 τοις εκατό του ατμοσφαιρικού άνθρακα. Με κάθε δέντρο που καίγεται ή κόβεται στον Αμαζόνιο, απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα η ποσότητα του άνθρακα που κανονικά το δέντρο θα απορροφούσε και αποθήκευε. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις προειδοποιούν πως αν συνεχιστεί η αποψίλωση του δάσους με τον ίδιο ρυθμό, αναμένεται να απελευθερωθούν περισσότεροι από 200 εκατομμύρια τόνοι άνθρακα στην ατμόσφαιρα τα επόμενα χρόνια.(Πηγή: https://www.naftemporiki.gr/ )
Photo by Benjamin Combs on Unsplash
