As time goes by… Συνεχώς το τελευταίο διάστημα βλέπω δημοσιεύσεις που αφορούν το χρόνο και πόσο σημαντικός είναι και πόσο πολύτιμο χρόνο χάνουμε από τη ζωή μας γενικά και πως θα έπρεπε να ζούσαμε τελικά για να μη χάσουμε το χρόνο που ήδη περνά και άλλα πολλά που με κάνουν να νιώθω ακόμα πιο αγχωμένη και ελλιπής, ως προς τον τρόπο που τον διαχειρίζομαι και τα αποτελέσματά του στη ζωή μου και την προκοπή μου.
Πραγματικά νιώθω το πνίξιμο στο λαιμό σα να μου χει σταθεί βραστό κοτόπουλο. Σου χει συμβεί να πνιγείς με στήθος από κοτόπουλο και να μην κατεβαίνει με τίποτα; Να βλέπεις τη ζωή σου να περνά και να λες αυτό ήταν, ως εδώ; Ε, κάτι τέτοιο μου προκαλούν αυτά τα βίντεο που κυκλοφορούν μαζί με το δάχτυλο που μου κουνά ο αόρατος κριτής!
Τόσα χρόνια χαμένα στη δουλειά, τόσα χρόνια χαμένα στον ύπνο, τόσα χρόνια στο φαγητό, τόσα χρόνια στην τηλεόραση… λυπήσου με! Δηλαδή θα μπορούσα να ζω χωρίς να κάνω όλα αυτά που μια βλακωδέστατη έρευνα μου καταλογίζει ως χάσιμο χρόνου; Να μην εργάζομαι, να μην κοιμάμαι, να μην τρώω, να μην κάνω τίποτα;
Και ποια είναι η εναλλακτική που μου δίνει πέρα από φιλοσοφίες και μια δραματική μουσική που με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο χάλια; Καμία. Μόνο μια ωραία συμβουλή που πραγματικά δε χρειαζόταν όλο αυτό το βαρύγδουπο για να ειπωθεί, αλλά που λες καμιά φορά χρειάζεται γιατί ξεχνώ και να ζήσω, ξεχνώ δηλαδή ν’ ασχοληθώ και να αφιερωθώ στην ουσία της ζωής, μα ποιά είναι άραγε και αυτή; Μήπως όλοι έχουμε την ίδια ουσία; Μήπως όλοι θέλουμε τα ίδια πράγματα; Μήπως όλοι δε χανόμαστε σ’ αυτό που λέγεται ζωή και χρόνος ή και χάσιμό του;
Πραγματικά, πόσο πιο άχρηστη ακόμα μπορώ να νιώσω με όλο το χρόνο που έχω χάσει; Το μόνο σωστό που βρίσκω σ’ αυτές τις δημοσιεύσεις, είναι ότι σε όλους τους ανθρώπους υπάρχουν δυο φωνές, αυτή που σου λέει κάνε και κείνη που σου λέει άραξε, άστο για αύριο, πάρε αναβολή, χάσε λίγο χρόνο ακόμα, έχεις χρόνο. Πάει το μυαλό σας ποιά ακούμε περισσότερο; Αυτήν που μάθαμε να θρέφουμε, αυτήν που ηχεί πιο δυνατά μέσα μας γιατί είναι και η πιο εύκολη επιλογή. Άρα, η αλλαγή μπορεί να γίνει με το να μάθουμε να μην την ακούμε, να μάθουμε να υπακούμε στην καλή φωνή, αυτή που δουλεύει προς όφελός μας.
Μα το μόνο βέβαιο που έχουμε στη διάρκεια της ζωής μας είναι το τέλος της. Αυτή η ημερομηνία λήξεως που έχουμε και που δεν ξέρουμε ούτε πότε, ούτε πως αυτό το τέλος θα έρθει. Και είναι ίσως το μόνο που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε, μα που τόσο επίμονα αρνούμαστε να σκεφτούμε και να καταλάβουμε. Αν αυτό γίνει συνείδηση, όλα νομίζω θα τακτοποιηθούν στο μυαλό μας και στη διαχείριση του χρόνου και σε όσα πραγματικά θέλουμε να κάνουμε και να έχουμε στη ζωή μας.
Η γνώση του τέλους, είναι μια μεγάλη δύναμη, ίσως η μεγαλύτερη που είναι ικανή να μας κινητοποιήσει όσο δε φανταζόμαστε. Αρκεί να μην αφήσουμε την άλλη φωνή να ακουστεί περισσότερο απ’ όσο της αξίζει και η τρομοκρατία της μας φέρει άγχος τελικά και δώσουμε μια με το πόδι και χύσουμε το γάλα απ’ τον κουβά!
Επιλογή μας και το ένα και το άλλο. Να θυμόμαστε όμως που και που ότι “τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρανόν. Καιρός του τεκείν και καιρός του αποθανείν, καιρός του φυτεύσαι και καιρός του εκτίλαι το πεφυτευμένον. Καιρός του αποκτείναι και καιρός του ιάσασθαι, καιρός του καθελείν και καιρός του οικοδομείν. Καιρός του κλαύσαι και καιρός του γελάσαι, καιρός του κόψασθαι και καιρός του ορχήσασθαι. Καιρός του βαλείν λίθους και καιρός του συναγαγείν λίθους, καιρός του περιλαβείν και καιρός του μακρυνθήναι από περιλήψεως. Καιρός του ζητήσαι και καιρός του απολέσαι, καιρός του φυλάξαι και καιρός του εκβαλείν. Καιρός του ρήξαι και καιρός του ράψαι, καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν. Καιρός του φιλήσαι και καιρός του μισήσαι, καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης. Τίς περισσεία του ποιούντος, εν οις αυτός μοχθεί;» [Εκκλησιαστής, 3, 1-2]
Όλα έχουν τον καιρό τους κι όλα το χρόνο τους. Όλα μέσα στη ζωή είναι κι όλα στη φύση του ανθρώπου. Να ησυχάσουμε λοιπόν με όλα αυτά κι ας βρει ο καθένας το ρυθμό που θέλει κι έχει στη φύση του. Κι αν χαθεί λίγος χρόνος, τί έγινε; Μήπως και αν ζούσαμε διακόσια χρόνια, πάλι δε θα χανόταν χρόνος, πάλι δε θα είχαμε χάσει το χρόνο μας κάνοντας άσκοπα πράγματα;
Θα κρατήσω το όλα χρειάζονται και μόνο οι ίδιοι είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι μας κάνει κακό και τι καλό, ποια φωνή πρέπει ν’ ακούσουμε στη δεδομένη στιγμή και πόσο δυνατοί είμαστε για να συνεχίσουμε ή για να σταματήσουμε.
Τα απλοποιώ όλα και ηρεμώ. Τα δέχομαι και ησυχάζω. Φτάνει τόση πίεση, δε νομίζετε;
