Το Καταλαγάρι στο νομό Ηρακλείου…

Το Καταλαγάρι στο νομό Ηρακλείου είναι ένας όμορφος προορισμός

Τελικά η ζωή είναι τόσο παράξενη, τόσο απρόβλεπτη και τόσο όμορφη! Ξεκινώ με συμπέρασμα για να πω ότι, αν και η αφορμή της βόλτας ήταν ένα τραγικό γεγονός, η επιστροφή μάς οδήγησε αλλού, σε μονοπάτια άγνωστα και βρέθηκε η ευκαιρία να τα δούμε και να δούμε και όλα τα υπόλοιπα αλλιώς.

Ποτέ δεν ξέρεις αν ένα τραγικό γεγονός μπορεί να φωτίσει το δρόμο και τη ζωή σου, να σου εμφανίσει ανθρώπους που θα γίνουν καλή παρέα, να σε κάνει να κρατήσεις εικόνες που θα σ’ ακολουθούν μια ζωή…

Λίγο έξω από το Ηράκλειο και στη μέση κάπου του νομού, φτάνοντας πια στον προορισμό μας ατενίσαμε τα Αστερούσια όρη, αυτό το θαυμάσια άγριο βουνό, που νομίζω άλλο σαν κι αυτό δεν έχει και που στην νότια μεριά του κρύβει εκπλήξεις και ομορφιές.

Γύρω από το γνωστό πια Αρκαλοχώρι, τελευταία δηλαδή γνωστό στους περισσότερους κυρίως για την διοργάνωση του Ημιμαραθωνίου, βρίσκονται όμορφα χωριά και καλοί άνθρωποι. Κάμποι με αμπέλια, ελιές και κήποι γλυκαίνουν και δίνουν ιδιαίτερη πινελιά στο άγριο κατά τ’ άλλα τοπίο της Κρήτης.

Ως κέντρο το Αρκαλοχώρι αγκαλιάζει μια ομάδα χωριών, Χουμέριο, Πατσίδερος, Ζίντα, Μικρή Επισκοπή, Μιλλιαρήσι, Αγία Σεμνή, Πάρτιρα, Λευκοχώρι, Πουλιά, Καλό χωριό, Χανδρού, Μουσούτα, Αρχοντικό, Πατσίδερος, Αλάγνι, Αστρίτσι…

Εκεί μας έβγαλε λοιπόν ο δρόμος. Στο Αστρίτσι αρχικά με μικρή στάση στην Κάτω Βρύση, που είναι ένα σημείο γαλήνης γεμάτο πράσινο και νερό (όσο υπάρχει ακόμα) και ένας ιδιαίτερος τόπος για βόλτες και πεζοπορία ή απλά στάση για καφέ.

Εδώ θα πω πάλι, ότι είναι θαυμάσια η φυσική ομορφιά και χρειάζεται μεγάλη προσοχή από τους κατοίκους και τους επισκέπτες για τους γνωστούς λόγους. Γιατί δεν αξιοποιούνται όμως στο έπακρο αυτά τα λίγα σημεία που διαθέτουμε δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω, αλλά κάτι θα πρέπει να γίνει. Υπάρχουν βέβαια στοιχεία οργάνωσης με τουαλέτες και καφέ, αλλά ίσως  χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να διατηρηθεί όμορφος και καθαρός ο χώρος. Η καφετέρια θα μπορούσε να λειτουργεί χειμώνα καλοκαίρι και να δίνει ζωή στο σημείο αυτό, να κρατούν παρέα στις χήνες και στις πάπιες και στα λοιπά ζωντανά που περιφέρονται δίπλα στο νεράκι που τρέχει.

Φύγαμε από την Κάτω βρύση και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μα σταματήσαμε πάλι θέλοντας να πιούμε ένα καφεδάκι στο χωριό Καταλαγάρι που βρίσκεται πολύ κοντά στα Πεζά και στις γνωστές Αρχάνες. Καφέ τελικά εκεί δεν ήπιαμε.

Το Καταλαγάρι βρίσκεται χτισμένο στους ανατολικούς πρόποδες του λόφου Κεφάλα, συνορεύει με τους Κουνάβους, τα Πεζά, την Καλλονή και το Δήμο Αρχανών και έχει υψόμετρο 420 μέτρα από τη θάλασσα με 300 περίπου κατοίκους και απέχει μόνο 17 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.

Η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη και το φως ίσα ίσα το προλαβαίναμε.

Παρέα με τα ζωντανά της περιοχής είδαμε τα στενά, τις γειτονιές και τις όμορφες αυλές. Ένα χωριό αρκετά περιποιημένο, ήσυχο, με θέα τον κάμπο και τα Αστερούσια.

Οι γειτονιές με την ομορφιά του παλιού μα περιποιημένου, του χωριού που συναντά κανείς στην Κρήτη είναι σχεδόν γνώριμες, οικείες για εμάς κι ας μην έχουμε έρθει ξανά να περπατήσουμε τους δρόμους του.

Στο τέλος αυτής της σκάλας υπάρχει ένα μικρό θεατράκι, μα τόσο όμορφο!

Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σε τέτοιες προσπάθειες και παρόλο που δεν έχω στοιχεία να σας δώσω για το πως δημιουργηθήκαν τα έργα αυτά, ωστόσο αξίζουν όλα τα μπράβο! *(Τα έργα ανήκουν στον Αναστάση Μαθιουδάκη, Φοιτητή Αρχιτεκτονικής, όπως μας ανέφερε σε σχόλιο η φίλη Αγγελική).

Επιστροφή στον κεντρικό δρόμο και στην πλατεία με την εκκλησία του Προφήτη Ηλία και όλες τις ομορφιές που την περιτριγυρίζουν.

Nότια του χωριού βρίσκονται ερείπια μεσαιωνικού κάστρου, το οποίο λέγεται ότι το έχτισε ο Νικηφόρος Φωκάς όταν ελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες το 961 μ. Χ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η περιοχή αυτή κατοικείται από την αρχαιότητα. Μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, βουνά ιδανικά για βοσκοτόπια και νερά, αποτέλεσαν ιδανικό συνδυασμό για την ανάπτυξη οικιστικών περιοχών και ιδιαίτερου πολιτισμού.

Ξαφνιάστηκα με τις ομορφιές που είδα σε μια εντελώς τυχαία βόλτα, σε ένα χωριό που δεν ήταν στο πρόγραμμα να πάμε αλλά σχετικά τυχαία βρέθηκε στο δρόμο μας. Και κάναμε πολύ καλά τελικά που αντί να επιστρέψουμε σπίτι με στεναχώρια και μαύρες σκέψεις, αφήσαμε τη μια στροφή να φέρει την άλλη και να δώσει χώρο και χρόνο στο μυαλό να ξεκουραστεί ένα απόγευμα καθημερινής τρέλας.

Δε θέλει πολύ, δε θέλει και πολλά! Η αλλαγή στον τρόπο σκέψης είναι αυτή που κάνει και τα πιο άσχημα συμβάντα να γίνονται όχι όμορφα, μα ανεκτά, τόσο όσο να μπορούμε να συνεχίσουμε ζώντας με αυτά. Για μια βόλτα λοιπόν απρογραμμάτιστη, νομίζω ήταν όλα καλά!

Τον καφέ τον ήπιαμε τελικά στις Αρχάνες, που και κει μια τυχαία συνάντηση με έκανε να σκεφτώ ξανά πόσο μα πόσο μικρός είναι ο κόσμος και πόσο μεγάλο είναι το δώρο της ζωής μας! Οι Αρχάνες βέβαια αποτελούν ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο που θα σας παρουσιάσω σε  επόμενη ανάρτηση!

Να θυμάστε λοιπόν, πως όσο περπατάμε τόσο βλέπουμε κι όσο βλέπουμε τόσο ανοίγει το βλέμμα κι όσο ανοίγει το βλέμμα τόσο διευρύνεται το πνεύμα και πάει λέγοντας!… Άρα, αν μπορούμε, ας βγαίνουμε στους δρόμους, μια μικρή βόλτα πάντα ηρεμεί την ψυχούλα μας!

Να είστε καλά!

Πηγές: http://www.dimos-archanon-asterousion.gr/ http://www.cretanbeaches.com