Στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης
Αφήνοντας πίσω μας την Ελούντα και την παραλία της Κολοκύθας συνεχίζουμε με κατεύθυνση ανατολικά, στην πρωτεύουσα του νομού Λασιθίου, τον Άγιο Νικόλαο. Σε αυτή την τόσο όμορφη και γραφική πόλη της Κρήτης ο επισκέπτης έχει να δει πολλά. Και εντός πόλης και εκτός.
Ο Γιαλός, η άλλη γνωστή ονομασία της πόλης που πολλοί από τους παλιούς ακόμα χρησιμοποιούν, έχει αλλάξει τόσα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, μα όλες αυτές οι αλλαγές δεν την έκαναν να χάσει την αυτούσια ομορφιά της και την ιδιαιτερότητά της. Αναπτύχθηκε κυρίως τουριστικά και προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Άρα, ακόμα καλύτερη στιγμή για ήσυχη βόλτα είναι αυτή η χειμωνιάτικη μέρα.
Η πόλη του Αγίου Νικολάου παραθαλάσσια και με πολύ καλό κλίμα κατά γενική ομολογία, φιλοξενεί την μικρή μα όμορφη λίμνη, νεοκλασικά κτίρια, γραφικούς πεζόδρομους, μουσεία, κι ό,τι χρειάζεται ένας επισκέπτης για να περάσει όμορφα σε μια πόλη.
Όμως οι άνθρωποι ομορφαίνουν τους τόπους, οπότε… Οι άνθρωποι και οι καλοί τους τρόποι, οι άνθρωποι και η νοικοκυροσύνη τους και η καθαριότητα του χώρου τους κι όλα αυτά που κάνουν έναν τόπο να λάμπει στα μάτια του επισκέπτη!
Ένα από τα βασικά μέρη που όλοι επισκέπτονται στην πόλη είναι η λίμνη, γνωστή ως λίμνη (σκέτο) ή Βουλισμένη. Παλαιότερα την έλεγαν Βρωμολίμνη. Όταν ενώθηκε με την θάλασσα με κανάλι τα νερά της έγιναν νερά λιμνοθάλασσας. Φιλοξενεί πάπιες, περιστέρια, βάρκες που όμορφες και χρωματιστές περιμένουν, ψαράδες, βλέμματα φιλοξενεί και βόλτες και καφέδες και κουβέντες και αν δεν σταθείς στο γεγονός ότι μπορεί να είναι άπατη, ξεπατωμένη (χωρίς πάτο δηλαδή) και άλλα που διατηρούν τον μύθο της παράξενης λίμνης, θα περάσεις όμορφα απλά και μόνο κοιτάζοντάς την.
Η λίμνη τελικά και πάτο έχει και απ’ όλα τα καλά, αλλά όταν διατηρείται ο μύθος της άπατης, της μαύρης και παράξενης, που συνδέεται με την Σαντορίνη και λοιπά, ε, πως να το κάνουμε, εμπνέει ιστορίες και παραμύθια και νεραϊδοξωτικά πετάγματα από την μια βάρκα στην άλλη, γύρω γύρω, πάνω στα λαμπιρίζοντα με το φεγγάρι νερά της.
Εμένα πάλι που οι λίμνες δεν με ενθουσιάζουν και μου προκαλούν μάλλον δυσφορία, ειδικά όταν είναι τόσο μικρές και τριγυρισμένες από βουνό και σπίτια, το μάτι μου το ηρεμεί η θάλασσα, που με ένα γύρισμα του κεφαλιού θα δω και θα μετρήσω κύματα και ψαρόβαρκες που μπαινοβγαίνουν και κανένα καράβι καμιά φορά και γλάρους στα ανοιχτά και χρώματα σε όλους τους τόνους ενός μπλε που δείχνει μπροστά την περιοχή της Ελούντας, της Πλάκας…
Όπως και σε κάθε πόλη αυτό που συγκινεί εμένα μπορεί να μην αρέσει σ εσένα. Αλλά όταν πηγαίνουμε σε μια πόλη, σε οποιαδήποτε πόλη ή χωριό ή χώρα δεν γίνεται να μην αγαπήσουμε τα προφανή.
Και η πόλη αυτή διαθέτει πολλά αξιαγάπητα στοιχεία, γωνιές και μικρές περιοχές, σκάλες και ανηφοριές, που είναι αδύνατο να σε κρατήσουν αδιάφορο στην βόλτα σου.
Κι όπως όλα τα ωραία τελειώνουν, έτσι πέρασε και η ώρα μας στον όμορφο Γιαλό, στον Άγιο Νικόλαο με τα γραφικά του στενά, την θαλασσινή αύρα και τους μύθους της Βουλισμένης. Λίγοι άνθρωποι, ελάχιστοι τουρίστες και μια συννεφιά μοναδική.
