Της μαύρης Παρασκευής…

Οι μεγάλες εκπτώσεις έχουν αρχίσει χρόνια τώρα. Έλα μωρέ, άστο, θα περάσει. Έλα μωρέ, άστο, δεν πειράζει. Έλα μωρέ, άστο, που θα βρεις άλλη δουλειά; Έλα μωρέ, άστο, που θα βρεις τα πεντακόσια;… που θα βρεις τα τετρακόσια;… που θα βρεις τα τριακόσια;… Πόσα; 120 ευρώ; Ε, πήγαινε, αργότερα κάτι θα γίνει.

Ήρωες γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, ήρωες αστυνομία, στρατός και πυροσβεστική. Τεράστιες οι ανάγκες. Απίστευτα τεράστιες οι ελλείψεις. Όλοι μάχονται για το αυτονόητο. Ήρωες οι υπάλληλοι. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι πανεπιστημιακοί. Καθηγητές και δάσκαλοι. Ήρωες οι συνταξιούχοι. Ήρωες οι χαμηλόμισθοι. Ήρωες οι μονογονεϊκές οικογένειες. Ήρωες οι πολύτεκνοι. Ήρωες οι άρρωστοι. Ήρωες οι περισσότεροι. Αυτοί που δουλεύουν πολύ και αυτοί που δουλεύουν λίγο. Οικοδόμοι, αγρότες, κουστουμαρισμένοι διπλωματούχοι, μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί.

Ζούμε σε μια λατρεμένη χώρα ηρώων. Που αγαπά όμως τρελά τις εκπτώσεις. Που δεν ενώνεται μπροστά σε κανένα κακό, που δεν ομονοεί στα δύσκολα. Που ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου και δεν βρίσκει κοινό σκοπό. Που όλοι έχουν κοινά, πανομοιότυπα προβλήματα και όταν έρθει η ώρα πλακώνονται για ποιου το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Που οι πορείες ξεκινούν μαζί και καταλήγουν χώρια, γιατί αλλιώς ζητούν τα κεκτημένα τους οι μεν από τους δε, αλλιώς οι χρωματιστοί, αλλιώς οι μαυροκόκκινοι, αλλιώς οι βάρβαροι με τις μολότοφ που χτυπάν στο ψαχνό, αλλιώς οι πεδινοί, αλλιώς οι νησιώτες, αλλιώς του ισογείου και αλλιώς του ρετιρέ.

Έχουμε εκείνους που τα έφαγαν κι εκείνους που νομίζουν ότι έφαγαν. Εκείνους που νομίζουν ότι προσφέρουν και τους άλλους που προσφέρουν πραγματικά. Γιατί υπάρχουν και αυτοί. Όσοι παλεύουν για τους άλλους. Που αφήνουν την ησυχία τους, παίρνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και πηγαίνουν ό,που υπάρχει ανάγκη. Από την καλή τους την καρδιά και την υπευθυνότητά τους, από το φιλότιμο και την αλληλεγγύη τους. Αυτοί είναι ήρωες μα δεν το ξέρουν.

Ο έλληνας είναι σκληρό καρύδι. Αντέχει πολλά. Μα δίνει και πολλά. Έχει φιλότιμο μα έχει και πείσμα. Έχει σπουδαίο, δημιουργικό μυαλό, βρίσκει την άκρη όταν οι άλλοι πνίγονται στο τίποτα. Δίνει αξία στο τίποτα. Προχωρά με πάθος. Είναι δυνατός. Μα λιώνει σε ένα όμορφο δειλινό και κλαίει με μια ελληνική ταινία. Είναι ο άνθρωπος που κάποτε ήθελε, πάλευε, έφτιαχνε για τα παιδιά του, ήθελε να δημιουργεί, ήθελε και να χαρεί.

Μα πόσες φορές δεν ήρθε αντιμέτωπος με το ψέμα, την καταπάτηση των δικαιωμάτων του, με τις καθυστερήσεις, τις τρικλοποδιές, με την πολυπλοκότητα ενός συστήματος που δεν λειτούργησε ποτέ σωστά. Πόσες φορές δεν κουτούλησε στην στενομυαλιά και την βαρεμάρα, την κακοήθεια; Πόσες φορές δεν είδε τα όνειρά του να τσακίζονται γιατί κάποιος προηγήθηκε λόγω βύσματος. Πόσες φορές αλήθεια; Είναι κανείς που δεν έχει ανάλογη εμπειρία;

Και μετά, ήρθαν οι εκπτώσεις. Οι μεγάλες εκπτώσεις. Οι ελληνικές και οι διεθνείς. Και οι μόδες και οι black Fridays! Και μετά οι ψυχίατροι αναλύουν γιατί ο άνθρωπος τρέχει και στριμώχνεται στις ουρές των καταστημάτων, πατώντας και ζουλώντας, μέχρι να πάρει αυτό που ίσως και να μην το έχει ανάγκη, μα για όταν το χρειαστεί.

Μετά ανοίγουμε τα μάτια και δεν είναι πια μαύρη Παρασκευή, μα μια ίδια κοινή με τις προηγούμενες μέρα, που με το καλημέρα αρχίζουν όλα να μετρούν αντίστροφα. Κι έχουμε όλοι λουφάξει. Κι εκείνοι που πάλευαν ως γενιά των εφτακοσίων, έπεσαν πολύ και βρέθηκαν στα μισά και έναντι. Κάνει να λαβαίνεις. Και ο θυμός έγινε γιατί και το γιατί πίκρα και η πίκρα αγανάκτηση με μπόλικο άγχος και το άγχος αγχώδης διαταραχή κι αυτή η άτιμη σε καθηλώνει! Και γίναμε πολλοί καθηλωμένοι!

Μου τη δίνουν οι εκπτώσεις. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν βρήκα αυτό που ήθελα σε χαμηλή τιμή.

Ελπίδα Π.